Το πρώτο πράγμα που σου προκαλεί εντύπωση όταν βλέπεις τον Τίμοθι Σαλαμέ από κοντά είναι το πόσο (ακόμα πιο) αδύνατος είναι στην πραγματικότητα, μια μισχοειδής κι εύθραυστη παρουσία που φοβάσαι πως από στιγμή σε στιγμή θα εξαϋλωθεί μπροστά στα μάτια σου. Κι αυτή η αίσθηση επιτείνεται από τη σεμνότητα και τη συστολή με την οποία συστήνεται και αρχίζει ευγενικά και δειλά να μιλάει, μέχρι τουλάχιστον να αισθανθεί άνετα και να αστειεύτεί με τους δημοσιογράφους και τους συμπρωταγωνιστές του.
Το Flix συνάντησε τον 23χρονο σούπερ σταρ στο 76ο Φεστιβάλ Βενετίας, με αφορμή την παγκόσμια πρεμιέρα του «Ο Βασιλιάς» του Ντέιβιντ Μισό, το οποίο θα προβληθεί στο Netflix την πρώτη Νοεμβρίου, κι ανάμεσα στις εξομολογήσεις για τις απαιτήσεις των γυρισμάτων και του ρόλου του, ο Τίμοθι υπερασπίστηκε το κούρεμα του Ερρίκου που έγινε viral από τότε που δημοσιεύτηκαν οι πρώτες φωτογραφίες της ταινίας και διαπίστωσε ευλόγως πως εκτός από πολλές μικρές εξαιρέσεις παίζει πάντα σε ταινίες εποχής.
[Η φωτογράφηση είναι από τον Καρίμ Σαντλί για το L' Uomo Vogue Italia]
O «Βασιλιάς» ήταν μια συναρπαστική εμπειρία για μένα, ένας ρόλος που ουσιαστικά αποτελείται από δύο ξεχωριστές προσωπικότητες, τον πρίγκιπα Χαλ που αναγκάζεται να μεταμορφωθεί σε βασιλιά Ερρίκο, έπρεπε επομένως να απεικονίσω την πορεία αυτού του ανθρώπου με τρόπο πιστευτό και ενιαίο. Αλλά οι δάσκαλοι της υποκριτικής πάντα μας έλεγαν ότι πρέπει να κυνηγούμε τους ρόλους που απαιτούν περισσότερα από εμάς και αυτός είναι πάντα ο γνώμονας μου στην επιλογή των ταινιών.
Τα γυρίσματα ήταν πολύ απαιτητικά, πρώτη φορά συμμετείχα σε κάτι τόσο σωματικό, με μάχες, κασκαντέρ, ξιφομαχίες και πολεμικές σκηνές. Ειδικά τα γυρίσματα στην Ουγγαρία για τη Μάχη του Αγκινκουρτ κράτησαν δύο εβδομάδες με αφόρητη ζέστη. Η αλήθεια είναι ότι πήρα γύρω στα δέκα κιλά για να αντεπεξέλθω σωματικά στις απαιτήσεις του ρόλου, αλλά αυτό που είχε στο νου του ο Ντέιβιντ (Μισό, σκηνοθέτης της ταινίας) δεν ήταν να απεικονίσει έναν υπερήρωα, όπως στην «Τροία» ή στο «Μονομάχο», θέλαμε να παρουσιάσουμε κάτι πιο ρεαλιστικό, έναν νεαρό που ρίχνεται στη μάχη για να νικήσει.
Προετοιμάζαμε τη σκηνή της μάχης για έναν μήνα, αλλά στο τέλος όλο φάνταζε πολύ ψεύτικο και χορογραφημένο. Θέλαμε να παρουσιάσουμε κάτι πιο φυσικό και πρωτόγονο, όπως και πιθανότατα έγινε στην πραγματικότητα, και στο τέλος ο Ντέιβιντ προτίμησε να παρουσιάσει μια λιγότερο «άψογη» πολεμική εκδοχή, αλλά περισσότερο οργανική και ρεαλιστική, που είχε σχέση με την κόπωση και τον πατριωτισμό που ένιωθαν την εποχή εκείνη.
Τα γυρίσματα έγιναν ευτυχώς με χρονολογική σειρά, όπως στο «Να με Φωνάζεις με το Ονομά σου», κι αυτό με βοήθησε πολύ στο να μπω στην ψυχοσύνθεση του χαρακτήρα που ερμηνεύω και να κατανοήσω τις αλλαγές και τις προκλήσεις που αντιμετώπιζε. Είχα, φυσικά, και τη βοήθεια των πολύ σημαντικών συνεργατών μου, του Τζόελ (Έτζερτον), του Σον (Χάρις) και του Μπεν (Μέντελσον), ηθοποιών που σε επηρεάζουν κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων με έναν υποδόριο και υποσυνείδητο τρόπο, σε κάνουν να βελτιώνεις την απόδοσή σου για να τους φτάσεις.
Ενδιαφέρθηκα περισσότερο να μεταδώσω μέσα από την ερμηνεία μου την πρόκληση και το βάσανο του Ερρίκου να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις εκείνης της εποχής σε τόσο νεαρή ηλικία, παρά να απεικονίσω τα ιδανικά μιας εποχής που δεν έχει σχέση με τη δική μας.»
Καταλαβαίνω το χαμό που έγινε στα social media για το θέμα, αλλά το κούρεμά μου ήταν πολύ σημαντικό στην εξέλιξη του χαρακτήρα μου, είναι ένα συμβολικός τρόπος για να υποδηλωθεί η μετάβαση από την ανεμελιά των πριγκιπικών ημερών στην αυστηρότητα και τις απαιτήσεις της εξουσίας, από το αγόρι στον άνδρα. Φυσικά αντέδρασα, αλλά το συζητήσαμε με τον Ντέιβιντ και συμφωνήσαμε ότι πρέπει να είμαστε όσο το δυνατό πιο πιστοί στην εποχή εκείνη και στις επιταγές της, θα ήταν ψεύτικο με την ταινία και την εποχή αν είχε το μοντέρνο μαλλί ενός σημερινού νέου. Βέβαια ζήλεψα λίγο που ο Ρόμπερτ (Πάτινσον) είχε πιο ανέμελο και συναρπαστικό κούρεμα, αλλά αυτός υποδύεται έναν Γάλλο. (γέλια)
Δε νομίζω πως είμαστε σε θέση να κρίνουμε με τα σημερινά δεδομένα και τις αξίες της εποχής μας ανθρώπους που έζησαν σε μια τελείως διαφορετική εποχή και κουλτούρα, επομένως δεν μπορώ εγώ να κρίνω τα κίνητρα και το χαρακτήρα του Ερρίκου του Πέμπτου. Ο πατριωτισμός, ο ιπποτισμός και η γλώσσα του θάρρους δεν λένε τίποτα σε μένα, ως νέο άνθρωπο που ζω τώρα, αλλά πιθανότατα σήμαιναν τα πάντα για τον πρίγκιπα Χαλ που έγινε μετά βασιλιάς. Ενδιαφέρθηκα περισσότερο να μεταδώσω μέσα από την ερμηνεία μου την πρόκληση και το βάσανο του Ερρίκου να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις εκείνης της εποχής σε τόσο νεαρή ηλικία, παρά να απεικονίσω τα ιδανικά μιας εποχής που δεν έχει σχέση με τη δική μας.
Σχεδόν όλες οι ταινίες που έχω κάνει μέχρι σήμερα είναι εποχής. Ακόμα και το «Να Με Φωνάζεις με το Όνομά σου είναι ταινία που διαδραματίζεται σε άλλη χρονική περίοδο. Φέτος έχω την χαρά και την τύχη να παίζω στον «Βασιλιά» και το «Little Women» της Γκρέτα Γκέργουικ. Συντονίζομαι πάντα με την ατμόσφαιρα της εποχής και τον τόνο που θέλει να δώσει ο σκηνοθέτης για να προσεγγίζω το ρόλο μου. Για τον «Βασιλιά» μελέτησα ταινίες εποχής και σεξπιρικά έργα, καθώς και το «Animal Kingdom», την πρώτη ταινία του Ντέιβιντ (Μισό), ενώ για την Γκρέτα δεν έκανα καμία προετοιμασία γιατί αισθάνομαι ότι ταυτίζονται τόσο πολύ οι ενέργειές μας, το μόνο που της είπα ήταν πώς μπορώ να συμμετάσχω και προσάρμοσα μόνο την προφορά μου. Με τον Ντέϊβιντ ήταν σημαντικό να αποδώσω σωστά την τονικότητα της γλώσσας. Δεν είμαι σκηνοθέτης, αλλά είμαι εντυπωσιασμένος με το τελικό αποτέλεσμα, τώρα που το είδα για πρώτη στην επίσημη πρεμιέρα, γιατί είναι τόσο κλειστοφοβικό, ειδικά η σκηνή της μάχης.
