Παρά το κινηματογραφικό της μουσικής του (και της ζωής του), αλλά και των επιρροών του που ο ίδιος είχε αποκαλύψει πως κρύβονται στις καλύτερες στιγμές δύο αταίριαστων κι όμως με κοινούς παρανομαστές δημιουργούς, του Ινγκμαρ Μπέργκμαν και του Φεντερίκο Φελίνι, ο Σκοτ Γουόκερ δεν μπήκε ποτέ ολοκληρωτικά στον κόσμο της κινούμενης εικόνας παρά μόνο για να δανείσει μερικά τραγούδια του σε ταινίες και τηλεοπτικές σειρές, να υπογράψει ολοκληρωμένα μόνο τρια soundtracks και να τραγουδήσει μερικά τραγούδια από το μεγάλο βιβλίο των ρομαντικών του πειραματισμών.
Ο,τι ακολουθεί είναι μόνο θραύσματα από μια καριέρα που περιχαρακωμένη σε ένα δικό της αυστηρό σε κανόνες αλλά και τελειώς ελεύθερο σε δημιουργία σύμπαν, κατάφερε να επηρεάσει όσο τίποτα τη σύγχρονη μουσική, να αποδείξει τις εκλεκτικές συγγένειας της ποπ με τον κόσμο των πειραματισμών και να αφήσει το σημάδι της στην κουλτούρα, σίγουρα του παρόντος αλλά κυρίως του μέλλοντος.
Ο Σκοτ Γουόκερ γεννήθηκε στο Οχάιο και σαν έφηβος μετακόμισε στο Λος Αντζελες, ξεκίνησε την καριέρα του στα μέσα της δεκαετίας του 1960 ως μέλος του συγκροτήματος Walker Brothers, και στη συνέχεια έκανε σόλο καριέρα κυκλοφορώντας σειρά από δίσκους που είχαν για τίτλους το όνομά του και αύξοντες αρθμιούς (Scott 1 – 4) κερδίζοντας διθυραμβικά σχόλια από τους κριτικούς της εποχής και κλείνοντας μια θέση στους πιο πρωτοποριακούς της εποχής του. Από το 1990 και μέχρι σήμερα, με μεγάλα διαστήματα απουσίας, συνεχισε να κυκλοφορεί δίσκους που κινήθηκαν κυρίως στην πιο αυστηρή περιοχή του πειραματικού ήχου, έκανε την παραγωγή στo «We Love Life» των Pulp το 2002 (και ανάμεσα σε άλλους στους Bat for Lashes, στην Ούτε Λέμπερ), επαινέθηκε και διασκευάστηκε πολλές φορές από τον Ντέιβιντ Μπόουι και επένδυσε πάνω στην «αινιγματική» του προσωπικότητα που υπήρξε ανέκαθεν ένα μεγάλο μέρος της γοητείας του ως ανθρώπου και ως καλλιτέχνη.
Σε μια από τις τελευταίες του συνεντεύξεις τον Ιανουάριο του 2018 στη Guardian απαντούσε σε όσους θεωρούσαν τους τελευταίους του δίσκους (κυρίως τα «The Drift», 2006 και Bish Bosch, 2012) γραμμένα από έναν εγωμανή σνομπ καλλιτέχνη που δεν ενδιαφέρεται για το κοινό: «Γράφω για μένα, αλλά γράφω και για όλους τους άλλους την ίδια στιγμή. Νομίζω ότι γράφω για όλους. Απλά δεν το έχουν ανακαλύψει ακόμη. Αλλά θα το κάνουν. Θα είμαι έξι μέτρα κάτω από το χώμα, αλλά θα το κάνουν.»
Ο Σκοτ Γουόκερ πέθανε στις 25 Μαρτίου του 2019 σε ηλικία 76 ετών.
Man from Reno από το «Toxic Affair», 1992 | Εχοντας απουσιάσει ολότελα από τη μουσική κατά τη δεκαετία του '80, ο Σκοτ Γουόκερ είδε τα τραγούδια των Walker Brothers να επανεκτιμώνται και τον ίδιο, το 1992, να συνυπογράφει και να ερμηνεύει μαζί με τον Γκόραν Μπρέγκοβιτς το τραγούδι-θέμα «Man from Reno» από το «Toxic Affair» του Φιλομέν Εσποζίτο που έκλεισε εκείνη τη χρονιά το Φεστιβάλ Καννών, αλλά που θυμούνται μόνο οι φανατικοί της Ιζαμπέλ Ατζανί.
I Threw it all Away από το «To Have and to Hold», 1996 | Ο Νικ Κέιβ πείθει τον Σκοτ Γουόκερ να συμμετάσχει στο soundtrack της ταινίας του Τζον Χίλκοουτ «To Have and to Hold» με τον Τσέκι Κάριο και την Ρέιτσελ Γκρίφιθς. Ο Γουόκερ διασκευάζει το «I Threw it all Away» του Μπομπ Ντίλαν σαν να ήταν δικό του τραγούδι από την πρώτη στιγμή.
Pola X, 1999 | O Σκοτ Γουόκερ υπογράφει το soundtrack για το ιδιοσυγκρασιακό υποτιμημένο και υπερτιμημένο την ίδια ακριβώς στιγμή αριστούργημα του Λεός Καράξ, ίσως επειδή ήταν ο μόνος που μπορούσε να βρει χώρο μέσα στη μεγαλομανία του Γάλλου σκηνοθέτη και να χωρέσει πειραματισμούς, ποπ αναφορές, ένα τραγούδι των Sonic Youth και μια ατμόσφαιρα νοσταλγίας για κάτι (εποχή, σινεμά, φιλοδοξία...) που δεν υπάρχει πια.
Only Myself to Blame από το «The World is Not Enough, 1999 | Γραμμένο από τον Ντέιβιντ Αρνολντ, το τραγούδι που ερμηνεύει ο Σκοτ Γουόκερ και συμπεριλήθηκε τελικά στο soundtrack της ταινίας με 007 τον Πιρς Μπρόσναν, ήταν προορισμένο για τους τίτλους τέλους. Ο Μάικλ Απτεντ, σκηνοθέτης της ταινίας το θεώρησε αρκετά καταθλιπτικό και έτσι δεν το χρησιμοποίησε.
**Sons of από το «Flashbacks of a Fool», 2008 | O πρώην σκηνοθέτης βίντεο κλιπ Μπέιλι Γουόλς χρησιμοποιεί το «Sons of...», διασκευή του «Fils de...» του Ζακ Μπρελ, όπως το είχε ηχογραφήσει ο Σκοτ Γουόκερ το 1969 στο «Scott 3». Αριστουργηματικό.
H Γέννηση Ενός Ηγέτη, 2016 | Ο 28χρονος Μπρέιντ Κόρμπετ συναντά τον 73χρονο τότε Σκοτ Γουόκερ για μια πραγματικά φιλόδοξη συνεργασία και ένα σχεδόν κλασικό σκορ που υπηρετεί τις μπαρόκ ακρότητες μιας ταινίας που θέλει να μιλήσει για πάρα πολλά πράγματα ή το εξής ένα, τον τρόπο με τον οποίο μεγενθύνεις τα πάντα για να υπογραμμίσεις τη μικρότητα της ανθρώπινης ύπαρξης. Ο Σκοτ Γουόκερ θα έλεγε το ναι και μόνο γι' αυτό.
Vox Lux, 2018 | Δεύτερη συνεργασία του Σκοτ Γουόκερ με τον Μπρέιντι Κόρμπετ, το soundtrack για το «Vox Lux» δεν φτάνει τα ύψη του «The Childhood of a Leader» (κυρίως γιατί εδώ τη μερίδα του λέοντος έχουν τα τραγούδια της Sia), αλλά ο Γουόκερ καταφέρνει να δώσει κινηματογραφικό βάθος σε μια ακόμη φιλόδοξη ματιά πάνω στο τέλος του κόσμου - όπως τον ξέραμε.
The Seventh Seal, 1969 | Το τραγούδι που ανοίγει το «Scott 4» είναι όχι μόνο μια ευθεία αναφορά στον Ινγκμαρ Μπέργκμαν αλλά και σχεδόν μια μουσική διασκευή της «Εβδομης Σφραγίδας» με στίχους που αντανακλούν το υπαρξιακό παιχνίδι ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο.
30th Century Man, 1969 | Το τραγούδι που βρίσκεται στο «Scott 3» του 1969 είναι και αυτό που ακούστηκε στο «The Life Aquatic with Steve Zissou» του Γουες Αντερσον το 2004 αλλά και στο «Ο Κύριος και το Οπλο» του 2018, αλλά κυρίως αυτό που έδωσε τον τίτλο του στο ντοκιμαντέρ «Scott Walker: 30 Century Man» που κυκλοφόρησε το 2006 με executive producer τον Ντέιβιντ Μπόουι. Αποτελεί ίσως την καλύτερη εισαγωγή στο έργο ενός μεγάλου...
