Ο Ματίας Σχούναρτς μας συστήθηκε πριν από δύο χρόνια με το «Bullhead», το φεστιβαλικό δράμα του Μάικλ Ρόσκαμ, το οποίο νίκησε τον ανταγωνισμό των αδελφών Νταρντέν («Το Παιδί με το Ποδήλατο») κι έγινε η πρόταση του Βελγίου για τα Οσκαρ. Εκεί έπαιζε τον «Τζάκι», έναν Φλαμανδό ζωοτρόφο, έναν άντρα ζωώδη, ωμό, ευνουχισμένο. Η ερμηνεία του είχε τόση δύναμη, τέτοια «ήσυχη» ενέργεια μεγατόνων, που ο Ζακ Οντιάρ τον επέλεξε χωρίς δεύτερη σκέψη για να συμπρωταγωνιστήσει δίπλα στην Μαριόν Κοτιγιάρ στο «Σώμα με Σώμα». Δε θα μπορούσε να κάνει καλύτερη επιλογή. Ο Σχούναρτς διαθέτει έναν μαγικό συνδυασμό. Από την μία, μπαίνει ως οδοστρωτήρας στις σκηνές του. Νιώθεις τον όγκο, το εκτόπισμα, την απειλή του. Νιώθεις το σώμα που είναι αδίστακτο απέναντι σε πόνο, ντροπή, ενδοιασμό. Από την άλλη, δεν αποκαλύπτει τίποτα για τον ήρωά του εύκολα. Εισπράττεις το κλείδωμα, την εσωτερική πάλη, την «αναπηρία». Αφουγγράζεσαι ότι κάτι δυνατότερο χτυπά πίσω από την σάρκα και, κάποια στιγμή, ο Σχούναρτς θα στο αποκαλύψει βίαια ή καταρρακωμένα. Ή και τα δύο.
Οταν τον συναντάς από κοντά το πρώτο πράγμα που παρατηρείς είναι ότι είναι πολύ πιο αδύνατος από ό,τι περιμένεις. Είναι επίσης γελαστός, μανιώδης καπνιστής και με βλέμμα που δεν ησυχάζει σ' ένα μέρος αλλά σκανάρει συνεχώς τους ανθρώπους και το χώρο. Το μεγαλύτερο σοκ όμως είναι ότι γρήγορα καταλαβαίνεις ότι έχεις έναν πολύ δυνατό συνομιλητή, έναν καλλιεργημένο, εγκεφαλικό ηθοποιό. Το «σώμα» ήταν η μάσκα των ρόλων. Υπάρχει όμως ένα πολύ δυνατό μυαλό που επιλέγει τους δύσκολους ρόλους, σχεδόν τους απαιτεί. Ο Σχούναρτς δίνει την αίσθηση ότι γυμνάζεται για να προετοιμαστεί για τις ταινίες του, είναι όμως το μυαλό του που τον βάζει σε γυμνάσια. Στο τέλος της συνέντευξης και έχοντας εισπράξει την ενέργειά του δύο λέξεις σου έρχονται στο μυαλό: Raging Bull.
Συγχαρητήρια για μία ακόμα εξαιρετική ερμηνεία μετά το «Bullhead»! Μία ακόμα δυνατή ιστορία, ένας ακόμα απαιτητικός, δύσκολος ρόλος. Οταν διάβασες το σενάριο, τι σε προκάλεσε στον χαρακτήρα του «Αλι»;
Οτι δεν ήξερε να νιώθει. Είναι ένας άνθρωπος εντελώς μουδιασμένος. Δεν αγαπά ούτε το παιδί του. Το προσέχει, αλλά δεν το αγαπά. Μόνο το σώμα νιώθει. Το ξύλο και το σεξ είναι τα μόνα που τον ταρακουνούν. Με την «Στεφανί» αρχικά κάνουν μία ψυχρή συμφωνία: θα είναι μόνο εραστές. Δεν υπάρχει κάτι βρώμικο στη σχέση τους, δεν είναι αυτό που σοκάρει. Σοκάρει το γεγονός να βλέπεις έναν άντρα να μην νιώθει. Μέχρι που σιγά σιγά, εκείνη τον βγάζει απ' αυτό το μούδιασμα. Τον κάνει να αγαπά. Κι αυτό τον συγκλονίζει και τον επιστρέφει στον κόσμο με τους ζωντανούς.
Είσαι από τους ηθοποιούς που δίνουν τον ορισμό «παίζω με το σώμα μου». Και στο «Bullhead» και εδώ το χρησιμοποιείς ως ερμηνευτικό εργαλείο. Ποια είναι η μεγαλύτερη δυσκολία σε τέτοιου είδους ρόλους;
Στο «Bullhead» η μεταμόρφωσή μου σε «Τζάκι» ήταν κάτι που χρειάστηκε έναν χρόνο. Είμαι πολύ αδύνατος και για να γίνω έτσι έπρεπε να σταματήσω ό,τι άλλο έκανα στη ζωή μου και να το βάλω στόχο. Δεν υπάρχει τρόπος όμως να προσεγγίσεις αλλιώς τέτοιους ήρωες. Δεν ξέρω αν λέγεται «μέθοδος», αλλά δεν μπορείς να μην αλλάξεις το σώμα σου, να μην αλλάξεις το βήμα σου, τις αναπνοές σου. Πρέπει, κυριολεκτικά, να αλλάξεις δέρμα. Για τον «Αλι» ήμουν έτοιμος από φυσική κατάσταση, αλλά εκεί έπρεπε το σώμα μου να γίνει φονικό εργαλείο. Να το εκπαιδεύσω να μη φοβάται τη σύγκρουση - να δείχνει πάντα έτοιμο. Στον «Τζάκι» υπάρχει ένα μυστικό, μια συστολή, μία σεξουαλική ταπείνωση. Το σώμα είναι κρέας. Στον «Αλι» είναι όλα «φωναχτά», ηδονιστικά, όλα σάρκα. Η μεγαλύτερη δυσκολία όμως πάντα παραμένει με τι συνοδεύεις όλο αυτό. Και οι δύο ήρωες, πίσω από το σώμα τους, είναι μικρά φοβισμένα ανθρωπάκια. Αυτή την αντίθεση οφείλεις να πετύχεις ως ηθοποιός.
Πώς ήταν να παίζεις απέναντι στην Μαριόν Κοτιγιάρ σε μια τόσο δύσκολη ταινία;
Το μεγαλύτερο σοκ που παθαίνει κανείς, από την πρώτη κιόλας πρόβα, με την Μαριόν είναι ότι μπαίνει στη σκηνή με.. τα πάντα, όλα. Μπουμ! Εκτεθειμένη, ωμή. Συναίσθημα, σώμα, ρίσκο. Ολα. Οπότε καταλαβαίνεις εξ αρχής ότι οφείλεις να τα δώσεις κι εσύ όλα. Διαφορετικά δεν γίνεται. Δεν μπορείς να κρυφτείς πίσω από κόλπα και μανιέρες με αυτή τη γυναίκα. Απαιτεί ό,τι έχεις και όσα δεν γνωρίζεις ότι έχεις μέσα σου.
Με ένα τέτοιο θέμα στα χέρια του, ο Ζακ Οντιάρ είχε τα πάντα για εσάς χορογραφημένα ή σας επέτρεπε να ξεφύγετε;
Ο Ζακ είναι ένα σκηνοθέτης που γνωρίζει ακριβώς τι θέλει και έρχεται πάρα πολύ έτοιμος στο γύρισμα. Από την άλλη δεν έχει τον ναρκισσισμό των σκηνοθετών που δεν σου επιτρέπουν να αλλάξεις ούτε κόμμα. Σε παρατηρεί. Καμιά φορά τον ξεχνάς. Είναι τόσο διακριτικός. Αλλες φορές επεμβαίνει σα θύελλα - μπαίνει στο πλάνο, αλλάζει τα πάντα, σου εμπνέει τι περιμένει από σένα με τον τρόπο που το κάνουν οι προπονητές στα γήπεδα. Αν μπορούσα να τον χαρακτηρίσω με μία λέξη θα ήταν αυτό: θύελλα. Είναι ορμητικός σκηνοθέτης.
Bullhead
Μετά τις ευρωπαϊκές αυτές επιτυχίες και το θόρυβο γύρω από το όνομά σου, πώς θα δεχόσουν το χτύπημα του Χόλιγουντ στην πόρτα σου;
Δεν ξέρω. Αυτή είναι η αλήθεια. Δεν είμαι άνθρωπος που κάνω μακροπρόθεσμα πλάνα σε τίποτα στη ζωή μου. Σκέφτομαι το επόμενο βήμα και μετά το επόμενο. Μέχρι εκεί. Αν έρθει αυτή η ώρα είμαι ανοιχτός σε κάθε εκδοχή. Αλλά δεν έγινα ηθοποιός για να μετακομίσω στο Λος Αντζελες. Από την άλλη, αν προκύψουν ρόλοι που θα είναι ευκαιρίες ζωής, γιατί όχι; Θα δούμε...
Τι πρέπει να είναι αυτοί οι ρόλοι; Τι σε τραβάει σ' ένα πρότζεκτ; Το σενάριο, οι συνεργασίες, η πρόκληση;
Ενας συνδυασμός. Το σενάριο, οι άνθρωποι, ο ρόλος. Και τίποτα από αυτά. Είναι κάτι πρωτόγονο αυτό που συμβαίνει: διαβάζω κάτι και με ταράζει. Με ενοχλεί. Με τρομάζει. Αν με τρομάξει, ξέρω ότι πρέπει να το κάνω. Πρέπει. Δεν μπορώ να το αφήσω. Πρέπει να το αντιμετωπίσω. Τότε μόνο δέχομαι έναν ρόλο.
Το «Σώμα με Σώμα» του Ζακ Οντιάρ προβάλλεται από την Πέμπτη 29 Νοεμβρίου στις ελληνικές αίθουσες.
