Ο Μαντς Μίκελσεν είναι ένας από τους ωραιότερους (να πούμε πιο γοητευτικούς; πιο σέξι; ό,τι αγαπάτε) άντρες του σινεμά. Εχοντας βγάλει αυτό από τη μέση, είναι επίσης ένας εξαιρετικός ηθοποιός που μπορεί με άνεση να εναλλάσσει ρόλους από το Χόλιγουντ, στον τηλεοπτικό Χάνιμπαλ, σε ευαίσθητες καλλιτεχνικές ευρωπαϊκές ταινίες.
Διαβάστε ακόμη: «Ελπίζω ότι η αγάπη μπορεί να μας σώσει.» Ο Τόμας Βίντερμπεργκ σε μια «Ασπρο Πάτο» συνέντευξη
Τέτοιες κάνει με τον Τόμας Βίντεμπεργκ: οκτώ χρόνια μετά το «Κυνήγι», οι δυο τους συνεργάζονται ξανά στο «Ασπρο Πάτο», που βγαίνει στις αίθουσες την Πέμπτη, 1η Ιουλίου από τη Rosebud.21. Η ταινία φέρει τη σφραγίδα επιλογής του προηγούμενου Φεστιβάλ Καννών που ακυρώθηκε λόγω πανδημίας, στο Φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν ο Μαντς Μίκελσεν τιμήθηκε με το Βραβείο Ανδρικού Ρόλου, ο Τόμας Βίντερμπεργκ βρέθηκε υποψήφιος για Οσκαρ Σκηνοθεσίας και το φιλμ κέρδισε το Οσκαρ Διεθνούς Ταινίας φέτος.
Την εποχή του «Hunt», στις Κάννες
Στο «Ασπρο Πάτο», μια ομάδα καθηγητών σχολείου, τέσσερις κολλητοί φίλοι, θέλουν να δοκιμάσουν μια καινούργια προσέγγιση στη ζωή και τη δουλειά: αποφασίζουν να πίνουν σταθερά, μόνο τις εργάσιμες ώρες και να διατηρούν ένα ελαφρύ επίπεδο μέθης σε όλη τη διάρκεια της μέρας. Σκοπός τους, ν' αποδείξουν, όπως ακράδαντα πίστευαν ο Χέμινγουεϊ κι ο Τσέρτσιλ, ότι μια λίγο μεγαλύτερη περιεκτικότητα αλκοόλ στο αίμα, ανοίγει τη σκέψη στον έξω κόσμο, κάνει τα προβλήματα να φαίνονται μικρότερα και αυξάνει τη δημιουργικότητα. Ενα πείραμα που θα αποδειχθεί εξαιρετικά πετυχημένο για μερικούς, αλλά όχι τόσο πετυχημένο για άλλους. Το σενάριο υπογράφει ο Βίντερμπεργκ μαζί με τον Τομπίας Λίντχολμ (όπως και το «Κυνήγι») και με τον Μίκελσεν συμπρωταγωνιστούν, όπως και σ' εκείνη την ταινία, οι Τόμας Μπο Λάρσεν, Λαρς Ράτθε, Σούσε Βολντ, αλλά κι ο Μάγκνους Μίλανγκ από το «The Commune» και το «Kursk» - σαν να λέμε, οικογένεια.
Το Flix μίλησε με τον Μαντς Μίκελσεν σ' ένα... διασυνοριακό zoom junket, για εφηβεία, απώλεια ελέγχου, για χορό, αλκοόλ και καραντίνα. Δηλαδή, για όλη τη ζωή: άντε κι άσπρο πάτο!
Choose life
Αυτή εδώ δεν είναι μια ταινία για το αλκοόλ. Είναι μια ταινία που σου λέει ν’ αγκαλιάζεις τη ζωή, να μην ζηλεύεις ούτε το παρελθόν, ούτε το μέλλον. Να ζεις στο παρόν. Το σενάριο ήταν, για μένα, μια τρομερά ευχάριστη έκπληξη. Κι η προετοιμασία ήταν... ιδιαίτερη. Το αλκοόλ επηρεάζει τον καθένα μας πολύ διαφορετικά, το 0,5% ή το 1,2% λειτουργεί αλλιώτικα στον καθένα. Συναντιόμασταν και πίναμε, συστηματικά και με σημειώσεις, για να δούμε σε κάθε στάδιο πώς μιλάμε, πώς κινούμαστε. Το βιντεοσκοπούσαμε και μετά το βλέπαμε, όταν πάλι είχαμε ξενερώσει και προσπαθούσαμε να το αναπαραστήσουμε υποκριτικά. Φυσικά, δεν μπορούσαμε να είμαστε μεθυσμένοι στο γύρισμα, αυτό δεν θα ήταν ταινία, θα ήταν παράνοια.
Δεν έμαθα κάτι καινούριο για το ποτό
Μεγάλωσα σε μια εποχή που στη Δανία ήταν φυσικό να πίνεις στα 15, να σου αγοράζει ποτό ο μεγαλύτερος αδελφός σου, να βρίσκεις εκεί λίγο κουράγιο να μιλήσεις σ’ αυτό το κορίτσι. Είναι μέρος της κουλτούρας μας, της κουλτούρας πολύ κόσμου για εκατοντάδες χρόνια. Η ταινία δεν άλλαξε κάτι για μένα, είναι η ιστορία τεσσάρων ανδρών που βλέπουν ότι το τρένο έφυγε από το σταθμό, ότι η ζωή τους κύλησε μακριά και δεν χαίρονται. Εγώ δεν βρίσκομαι εκεί, οπότε δεν ταυτίστηκα και δεν έμαθα κάτι για το ποτό. Το πείραμά μας είναι περισσότερο να βρούμε εάν τελικά υπάρχει μέσα σου κάτι που με το αλκοόλ σε κάνει λίγο πιο ελαφρύ, πιο έξυπνο, πιο ελεύθερο. Υπάρχει.
Πώς παίζεις τον μεθυσμένο;
Το μυστικό στο να παίζεις τον μεθυσμένο είναι να δείχνεις πως προσπαθείς να το κρύψεις. Οτι κάνεις προσπάθεια να μην είσαι μεθυσμένος. Οι δύσκολες σκηνές είναι αυτές του άγριου μεθυσιού, γι’ αυτές κάναμε πρόβες ξενέρωτοι, όπου κυλιόμασταν και πέφταμε και κάναμε διάφορα τρελά, γελούσαμε όταν αποτυγχάναμε, γελούσαμε όταν τα καταφέρναμε. Αποφασίσαμε να μην πίνουμε στο γύρισμα γιατί θα τρελαινόμασταν, δεν θα μπορούσαμε να το συγκρατήσουμε, άσε που θα κοιμόμασταν.
No pressure
Εγώ ξυπνώ το πρωί και χαίρομαι που ανατέλλει ο ήλιος, ο ήρωας όχι, καθόλου, δεν έχουμε κοινά. Αλλά τον γνωρίζω καλά, έχω πολλούς φίλους έτσι. Η ταινία δεν λέει κάτι για τον κόσμο μας σήμερα, λέει και για τον κόσμο μας πριν πέντε χιλιάδες χρόνια, και τότε το ίδιο έκαναν. Ηταν ανέκαθεν εργαλείο το ποτό για να πλησιάσεις τους Θεούς, ή να γράψεις φανταστική μουσική. Μπαίνουμε κάτω από μια πίεση και κάθε τόσο πρέπει να την πετάμε και να νιώθουμε άνετα με τον εαυτό μας. Εκεί είναι χρήσιμο το 0,5%, αλλά σπάνια ο κόσμος μένει εκεί.
Είμαι προνομιούχος
Νομίζω πως βρίσκομαι σε μια θέση προνομιακή, με καλούν στην Αμειρκή να κάνω κάποια πράγματα και μετά με καλούν πίσω στη χώρα μου να κάνω κάποια άλλα πράγματα. Ξεδιψώ και στα δύο μέρη. Μεγάλωσα βλέποντας μεγάλες αμερικανικές ταινίες και τρελαίνομαι που τώρα είμαι μέρος τους. Εάν έκανα μόνο αυτό, θα μου έλειπαν αυτά εδώ τα δράματα. Αν κάνεις μόνο δράματα, κάποια στιγμή θέλεις να πιάσεις στα χέρια σου ένα σπαθί. Είμαι προνομιούχος.
Σημασία δεν έχει ο στόχος
Στη δουλειά μου μπορεί να σου προσφέρουν συνέχεια τα ίδια πράγματα, ή να σκέφτεσαι, αφού δεν μ’ αρέσει να το βλέπω αυτό, γιατί να το κάνω. Αλλά γενικά η δουλειά μου δεν μου επιτρέπει να ζω τη μέρα της μαρμότας, γνωρίζω συνέχεια νέα πρόσωπα, νέους δημιουργούς. Ωστόσο, μπορείς να βρεις την ομορφιά της ζωής εδώ, όλοι μπορούν να το κάνουν αυτό και αν κοιτάζουμε μόνο στο μέλλον, θα είναι καλύτερα αύριο, του χρόνου, αυτό το στόχο μπορεί να μην τον φτάσεις ποτέ. Αρα ζω την καθε μέρα σαν να είναι πολύ σημαντική. Τουλάχιστον, αν δεν φτάσω στο στόχο, πέρασα πολλές ωραίες μέρες.
Είμαι καλός κακός
Δεν νομίζω πως έιμαι τρομακτικός κακός, οι κακοί έχουν αλλάξει, το Χόλιγουντ και η Αμερική έχει αποδεχτεί ότι ο κακός έχει κάποιο δίκιο στην αποστολή του. Οι τύποι που παίζουν σήμερα τους κακούς διαφέρουν απ’ ό,τι πριν 40 χρόνια. Επιπλέον έχω αστεία προφορά, είναι κι αυτός ένας λόγος. Εχω κάνει και μπόλικους νορμάλ τύπους, τρελούς, προσπαθώ να βρίσκω κάτι διαφορετικό κάθε φορά.
Shall we dance?
Δεν βλέπεις συχνά ανθρώπους να χορεύουν σε ταινίες κι υπάρχει λόγος γι’ αυτό, ο χορός δεν ταιριάζει στην ατζέντα του ρεαλιστικού κινηματογράφου, μόνο στα μιούζικαλ. Ο ήρωάς μου στην ταινία χρησιμοποιεί το χορό για να εκφράσει όσα πανέμορφα και τραγικά βρίσκονται στο μυαλό του – δεν ήταν σημαντικό το πώς θα χόρευε, αλλά η ενέργεια που θ’ απελευθέρωνε. Ηθελε ν’ αγκαλιάσει τη ζωή και ταυτόχρονα να πνιγεί. Δούλεψα μ’ έναν χορογράφο, είχαμε κάποιες ιδέες και τις προσαρμόσαμε σε μια σκηνή γεμάτη με κόσμο, παγκάκια, εμπόδια. Ευτυχώς δεν προσπάθησα να ξαναποκτήσω το γυμνασμένο σώμα του χορευτή, γιατί ο ήρωας δεν είναι χορευτής, προσπάθησα οριακά να βγάλω τη σκηνή χωρίς να τραυματιστώ! Ο Τόμας χρησιμοποίησε αυτή την ιδιότητα στον ήρωα, επειδή εγώ χόρευα όταν ήμουν μικρός, αν έπαιζα μπόουλινγκ, θα είχε επιλέξει αυτό. Ποτέ δεν ονειρεύτηκα να γίνω χορευτής, αλλά πραγματικά απήλαυσα αυτά τα δέκα χρόνια, ήταν σαν ν’ ανοίγει μπροστά μου ένας ολόκληρος κόσμος, το να εκφράζεσαι με κάτι άλλο από τα λόγια, η σκηνή, τα φώτα.
Χορευτής; Βεβαίως, ο Μαντς Μίκελσεν δούλεψε για δέκα χρόνια ως επαγγελματίας χορευτής (στην εφηβεία ασχολούνταν με την ενόργανη κι από εκεί τον επέλεξε ένας ατζέντης), όπως ξεκάθαρα μπορείτε να δείτε εδώ:
