Oσοι παρακολουθούμε το «Succession» το ομολογούμε: δεν το περιμέναμε! H σειρά της ΗΒΟ που ακροβατεί ανάμεσα στον «Βασιλιά Ληρ» και την αληθινή ιστορία της οικογένειας του παντοκράτορα των μίντια Ρούπερτ Μέρντοχ (ή, σύμφωνα με άλλες θεωρίες, του Ντόναλντ Τραμπ) είναι ό,τι καλύτερο θα δεις στην τηλεόραση σήμερα.
Δικαίως κέρδισε χθες 7 ΕΜΜΥ, ανάμεσα στα οποία κι αυτό της Καλύτερης Δραματικής Σειράς. O δημιουργός του «In the Loop», Τζέσι Αρμστρονγκ, κι ο σκηνοθέτης των «Vice» και «Big Short», Ανταμ ΜακΚεϊ, δημιούργησαν ένα μικρό αριστούργημα.
Ο Λόγκαν Ρόι έχει πλέον γεράσει. Ισως να είναι η στιγμή που ο ισχυρός νεοϋορκέζος επιχειρηματίας πρέπει να αφήσει την ηγετική του θέση, τη διευθυντική καρέκλα και την εξουσία σε κάποιο από τα παιδιά του. Η διαδοχή («Succession») όμως δε θα είναι ούτε απλή, ούτε εύκολη. Κάτι τέτοιες οικογένειες, με αυτές τις αδίστακες πατρικές φιγούρες δεν έχουν μεγαλώσει παρά, παρόμοια παιδιά. Οι τρεις γιοι και η κόρη του Λόγκαν είναι από τη μία το ίδιο ηθικά ανελέητοι στο να προδώσουν ο ένας τον άλλον, αλλά και (με έναν τέτοιο πατέρα) απίστευτα συμπλεγματικοί. Ειδικά ο πρωτότοκος, ο Κένταλ, στον οποίον ανήκει δικαιωματικά η σκυτάλη, βασανίζεται από αμφιβολίες για την ικανότητά του, καθώς και τα αδέλφια του αλλά κι ο πατέρας του τον έχουν ευνουχίσει. Αν κανείς προσθέσει και τη δυναμική που φέρνουν οι γαμπροί, οι νύφες, αλλά και η μητριά των παιδιών (η οποία έχει τον πρώτο λόγο σε όλα) αυτή η οικογενειακή μεταβατική περίοδος είναι τρικυμιώδης. Και η μεγάλη ανατροπή: ο Λόγκαν μπορεί να μην έχει καμία διάθεση να εγκαταλείψει την εξουσία, έτσι κι αλλιώς.
Πέρα από την ευφυή πένα του Αρμστρονγκ (σενάριο-κέντημα), οι ερμηνείες είναι αυτές που κλέβουν την παράσταση. Από τον Μπράιν Κόξ (που ερμηνεύει τον πατριάρχη Λόγκαν Ρόι) το περιμένεις. Από τον Kίραν Κάλκιν (σε έναν επικίνδυνο κόντρα-ρόλο), εκπλήσσεσαι. Και τίποτα δεν σταματά εκεί. Το καστ αποκαλύπτει συνεχώς θησαυρούς: ο Μάθιου Μακφάντιεν («Περηφάνια και Προκατάληψη») ισορροπεί συγκλονιστικά ανάμεσα στον βλάκα και τον αδίσταστο γαμπρό, η κόρη Σάρα Σνουκ δίνει μία δική της (όχι απαραίτητα) ηθική στο βρώμικο παιχνίδι των αγοριών, και ο πιτσιρικάς Νίκολας Μπράουν, στο ρόλο του ανιψιού-παιδί-για-όλες-τις-δουλειές, αποκαλύπτει ότι οι υποτιμημένοι ηλίθιοι αυτού του κόσμου είναι οι πιο σατανικά επικίνδυνοι.
Αν μπεις στο πετσί ενός τέτοιου χαρακτήρα, στέκεσαι στο πεζούλι της ταράτσας ενός ουρανοξύστη και συνεχώς δαπραγματεύεσαι αν θα βουτήξεις. Δεν γίνεται αλλιώς. Πρέπει να φεύγεις από κάθε σκηνή κατατρομαγμένος. Να έχεις αφήσει τις δυνάμεις σου στο πεδίο μάχης...»
Κανείς όμως δεν φτάνει το επίπεδο του Τζέρεμι Στρονγκ, ο οποίος (σε μια πολύ δύσκολη πεντάδα, με εξαιρετικούς συνυποψηφίους) έφυγε χθες με το ΕΜΜΥ Α' Ανδρικού. Ο 39χρονος πρωταγωνιστής κλέβει την παράσταση ως ο κομπλεξικός, ευνουχισμένος και για αυτό ακόμα πιο βίαιος και αδίστακτος πρωτότοκος Κένταλ Ρόι.
Ο Στρονγκ δεν είναι καθόλου τυχαίος. Γεννημένος στη Βοστώνη (ο πατέρας του δικαστής και η μητέρα του νοσοκόμα), θέλησε να γίνει ηθοποιός από πολύ μικρός: σπούδασε στο Γιέιλ και μετά συνέχισε την εκπαίδευσή του στη Royal Academy of Dramatic Art σχολή και στο Steppenwolf Theatre Company του Σικάγο. Ξεκίνησε την καριέρα του στο θέατρο, στο Μπρόντγουεϊ το 2008, και μετά μεταπήδησε σε μικρούς character actor ρόλους στο σινεμά και την τηλεόραση.
Χωρίς spoilers: οι δύο συγκλονιστικές στιγμές του Στρονγκ στο «Succession». Η κάθοδος και η άνοδος από τον Αδη.
Η παρουσία του στη σειρά, δίνει νόημα στον ορισμό «character arc». Ενας ήρωας που αλλάζει, αναπτύσσεται, μεταμορφώνεται - πολλές φορές στο ίδιο επεισόδιο, στην ίδια σκηνή, στο ίδιο βλέμμα. Θα μπορούσε να είναι ο στερεοτυπικά υπερόπτης γιος-κωλόπαιδο. Και ο Στρονγκ τον εξανθρωπίζει, του χαρίζει νότες που δεν τον απεχθάνεσαι, τον λυπάσαι.
Θα μπορούσε να είναι καρικατούρα αλά Τραμπ Τζούνιορ. Κι ο Στρονγκ φορά γενναία την αλαζονική βλακεία, αλλά ταυτόχρονα κόβει δρόμο πίσω από το κουστούμι, του προσδίδει ανθρωπιά, κατανόηση. Θα μπορούσε να είναι ένα πληγωμένο, βαθιά τραυματισμένο από την κακοποίηση του πατέρα, θύμα. Κι ο Στρονγκ ξαφνικά χαμογελά και... σου παγώνει το αίμα. Μην τον υποτιμάς, είναι κι αυτός αδίστακτος θύτης.
Δεν είναι ευχάριστο να είσαι ηθοποιός, δεν το κάνεις για να περάσεις καλά. Με κάθε ρόλο αγκαλιάζω σφιχτά έναν κάκτο. Είναι επώδυνο και δύσκολο αλλά πρέπει να μάθεις να αγαπάς και τα αγκάθια...»
Οι στιγμές που κλέβει, το εκφραστικό του πρόσωπο, οι σιωπές του, η πνιγμένη του οργή, το παράπονο, η ανασφάλειά του είναι ό,τι πιο εξαιρετικό έχει υπάρξει ως ερμηνεία στη μικρή οθόνη τα τελευταία χρόνια.
Κι αναρωτιόμαστε γιατί η μεγάλη τον κρατά ακόμα σε ensemble ρόλους, σε ένα περιορισμένο περιθώριο. Από το «The Big Short» (ο ΜακΚέι τον έφερε φυσικά στο «Succession» μετά από την πρώτη συνεργασία τους) μέχρι το «Τhe Gentlemen» του Γκάι Ρίτσι, o Στρονγκ στριμώχνεται σε πολυπληθή καστ (το ίδιο πιθανότητα θα γίνει και με τη «Δίκη των 7» του Ααρον Σόρκιν, ο οποίος του είχε δώσει πάλι εναν μικρό ρόλο στο «Molly's Game») και δεν έχει χρόνο να αναπτύξει την γκάμα του.
Είναι ηθοποιός κούρσας και η αγορά τον έχει ακόμα δεμένο στους στάβλους. Βλέπουμε ότι έχει υπογράψει για το «Bernstein» του Μπράντλεϊ Κούπερ (αλλά ο Κούπερ θα κρατά και πάλι τον πρωταγωνιστικό ρόλο).
Κάποιος πρέπει να του δώσει τον κεντρικό ρόλο σε κάτι που θα του ταιριάζει και να τον αφήσει να το τρέξει. Κι όποιος το κάνει πρώτος, εκτός από το μεγάλο δώρο να έχει στα χέρια του έναν ηθοποιό-Ελβετικό σουγιά, θα πάρει και το οσκαρικό credit. Γιατί στη ωστική ερμηνευτική δύναμη του Στρονγκ, μόνο Οσκαρ ταιριάζουν.
Το περιμένουμε ανυπόμονα.
Διαβάστε περισσότερα:
