Με το «Triangle of Sadness», ο Ρούμπεν Εστλουντ κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ Καννών που ολοκληρώθηκε πριν λίγες μέρες και μπήκε, έτσι, στην ελίτ των δημιουργών που έχουν κρατήσει περισσότερες από μία φορές στα χέρια τα δοξασμένα palmarès.
Διαβάστε ακόμη:
- O Ρούμπεν Εστλουντ στην ελίτ των δημιουργών που έχουν πάρει δύο Χρυσούς Φοίνικες
- Κάννες 2022: Ο Χρυσός Φοίνικας στον Ρούμπεν Εστλουντ και το «Triangle of Sadness»
- Κάννες 2022: Ο Ρούμπεν Εστλουντ μιλάει στο Flix για τον εμετό του καπιταλισμού
- Κάννες 2022: «Triangle of Sadness» του Ρούμπεν Εστλουντ. Οχι, δεν ξεράσαμε...
Η διάκριση φέρνει, φυσικά, μεγάλη ικανοποίηση στα ελληνικά πράγματα, ηθική αλλά και πρακτική, μια και η ταινία γυρίστηκε κατά το μεγαλύτερο μέρος της στην Ελλάδα, με συμπαραγωγό τη Heretic των Γιώργου Καρναβά και Κωνσταντίνου Κοντοβράκη, στη Χιλιαδού, τη διάσημη παραλία της Εύβοιας και στην Ηλεία.
Από εκεί, από το Κατάκολο Ηλείας, τον Νοέμβριο του 2020, στη δεύτερη καραντίνα, κοντά στην ολοκλήρωση των γυρισμάτων του, ένα βράδυ ο Ρούμπεν Εστλουντ κάθισε μπροστά στην οθόνη του λάπτοπ του και μίλησε στο Flix για όσα έζησε, όσα θαύμασε, όσα κορόιδεψε σ' αυτή την περιπέτεια, για όσα θα τον οδηγούσαν, ενάμιση χρόνο αργότερα, σε μια στιγμή θριάμβου. Το «Triangle of Sadness», με τον ελληνικό τίτλο «Το Τρίγωνο της Θλίψης», θα βγει στους κινηματογράφους το φθινόπωρο από τη Feelgood Entertainment. Ως τότε, διαβάστε όσα μας είπε ο Ρούμπεν Εστλουντ, θα κάνουν το δικό σας «τρίγωνο της θλίψης» τόσο πιο απαλό!
Δεν θα έλεγα ότι η ταινία είναι κυνική. Θα προτιμούσα τις λέξεις ειρωνεία, ή πείραγμα, που είναι κι η αντιμετώπισή μου απέναντι σ' εμένα τον ίδιο, όταν εξετάζω την ηθική μου στάση απέναντι στα πράγματα. Προσπαθώ, πάντα, να βάλω τους θεατές σε δίλημμα, να συνειδητοποιούν ότι υπάρχουν δύο ή περισσότερες επιλογές, αλλά καμιά τους δεν είναι εύκολη. Δεν βρίσκω τίποτε πιο βαρετό απ' ό,τι τους ανθρώπους που μονίμως ταυτίζονται με την πλευρά του "καλού" και στην εποχή μας συνηθίζεται πάρα πολύ. Εγώ συντάσσομαι με την πλευρά του "κακού", τουλάχιστον, πραγματικά, ταυτίζομαι με τους ανθρώπους που κάνουν κακά και χαζά πράγματα. Που διαχειρίζονται τις ενοχές τους, την ντροπή τους, επειδή έκαναν φρικτά πράγματα. Οπως όταν βλέπεις τους επικεφαλής μεγάλων εταιρειών, που επί χρόνια λένε μόνο ψέματα και, ξαφνικά, τους βλέπεις σε μια συνέντευξη να αλλάζουν πρόσωπο, να ταπεινώνονται - η εκδήλωση της ντροπής έχει πάνω μου τρομερό αντίκτυπο. Ετσι, για μένα, ο ρόλος των ταινιών είναι να χτίζουν ένα τέτοιο σενάριο, όπου να μπορώ να ταυτιστώ με την κακή συμπεριφορά κι όσο χειρότερη συμπεριφορά έχουν οι ήρωες, τόσο πιο ενδιαφέρουσα είναι η ταινία.
Νομίζω πως το ανθρώπινο γένος έχει εμμονή με το να επιβάλλει την ισότητα.»
Η ταινία είναι μια αναφορά στο τι θα γινόταν, όχι ακριβώς εάν συντριβόταν ο Δυτικός πολιτισμός, αλλά αν χάναμε όλους μας τους πόρους, όλα μας τα πλούτη. Εάν οι πλούσιοι γίνονται φτωχοί κι οι φτωχοί πλούσιοι, με μια βιβλική διάσταση. Η Ευρώπη είναι, πάντα, τόσο κακομαθημένη κι ας το κρύβει θαυμάσια. Δεν πιστεύω πραγματικά ότι θα έρθει το τέλος του Δυτικού πολιτισμού, αλλά είναι ενδιαφέρον να διερευνήσει κανείς τι θα συνέβαινε τότε. Τι θα συνέβαινε αν χάναμε το στάτους μας;
Και στον κόσμο του σινεμά υπάρχει, φυσικά, μια αυστηρή ιεραρχία, όπως σε κάθε είδους ανθρώπινες σχέσεις, σε όλες τις ομάδες. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να προσπαθήσεις να καταρρίψεις την ιεραρχία και να επιβάλλεις την ισότητα, υπάρχει η πολιτική, η θρησκεία, οι καλοί τρόποι. Νομίζω πως το ανθρώπινο γένος έχει εμμονή με το να επιβάλλει την ισότητα. Εγώ, βέβαια, είμαι στην πλευρά των πλουσίων (γέλια). Είμαι πολύ πιστός στους πλούσιους φίλους μου.
Πιστεύω πως «Η Κρυφή Γοητεία της Μπουρζουαζίας» είναι ο καλύτερος τίτλος που μπήκε ποτέ σε ταινία. Θαυμάζω τον Μπουνιουέλ, το πόσο παιχνιδιάρικο είναι το έργο του, το πώς μπορούσε να είναι ταυτόχρονα ψυχαγωγικός και πνευματώδης. Αλλά η ταινία αναφέρεται επίσης στο «Swept Away» της Λίνα Βερτμίλερ. Το ευρωπαϊκό σινεμά, τότε, ήταν τόσο ψυχαγωγικό. Σήμερα, ήδη από το ’90, υπάρχει ένας απόλυτος διαχωρισμός: το εμπορικό σινεμά είναι μόνο διασκέδαση, το καλλιτεχνικό σινεμά είναι μόνο για τους διανοούμενους. Εμένα μ’ αρέσει η σύζευξη των δύο, ένα σινεμά είδους, εμπορικό που, ταυτόχρονα, λέει πολλά για εμάς, τους ανθρώπους, ως είδος. Βρίσκω την κοινωνιολογία εξαιρετικά διασκεδαστική, μαζί αστεία και τρομακτική.
Η ομορφιά είναι μια απ’ αυτές τις πανανθρώπινες αδικίες που ποτέ δεν θα μπορέσουμε να χειριστούμε απολύτως.»
Η γυναίκα μου είναι φωτογράφος μόδας, γνωριστήκαμε όταν ετοίμαζα το «Τετράγωνο». Αυτός ο κόσμος μου φαίνεται συναρπαστικός, γιατί η ομορφιά σε ελκύει. Αλλά ταυτόχρονα με τρομάζει, γιατί ο κόσμος αυτός σε κάνει να μπεις σ’ ένα άλλο σύστημα ιεραρχίας, απολύτως επιφανειακό – τουλάχιστον αυτή την προκατάληψη είχα εγώ απέναντί του. Οπότε, όταν γνωριστήκαμε, θέλησα να μάθω τα πάντα για τα μοντέλα και τον κόσμο τους και μου είπε τρομερά ενδιαφέρουσες ιστορίες, κυρίως για τους άνδρες μοντέλα που, ουσιαστικά, δεν βρίσκονται ψηλά στην ιεραρχία, κατά κάποιον τρόπο τους υποτιμούν ακόμα περισσότερο. Λες κι όταν είσαι γυναίκα επιτρέπεται η ματαιοδοξία, ενώ όταν είσαι άνδρας, όχι. Πληρώνονται το ένα τέταρτο απ’ όσο οι γυναίκες συνάδελφοί τους, αυτός είναι ένας από τους ελάχιστους χώρους στην κοινωνία μας όπου οι άνδρες αμείβονται χαμηλότερα από τις γυναίκες. Κι αναγκάζονται διαρκώς ν’ αποφεύγουν τις σεξουαλικές επιθέσεις ανθρώπων που βρίσκονται πιο ψηλά στην ιεραρχία. Μου φάνηκε ενδιαφέρον να δω πώς η ομορφιά και η σεξουαλικότητα μπορούν να μετατραπούν σε νομισματικό σύμβολο. Οι γυναίκες μοντέλα, στερεοτυπικά, ονειρεύονται να παντρευτούν κάποιον πλούσιο, να γίνουν trophy wives, επειδή ξέρουν ότι η ομορφιά ξεθωριάζει με τα χρόνια, γρήγορα, όπως με τους αθλητές, δεν μπορείς να παίζεις επαγγελματικό ποδόσφαιρο μια ζωή. Αλλά οι άνδρες μοντέλα δεν γίνονται trophy husbands με αντίστοιχο τρόπο. Οπότε μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον να προσεγγίσω την ιστορία από την ανδρική οπτική. Νομίζω πως η ομορφιά είναι μια απ’ αυτές τις πανανθρώπινες αδικίες που ποτέ δεν θα μπορέσουμε να χειριστούμε απολύτως.
Αστειευόμουν (λίγο, όχι πολύ), στην αρχή της προετοιμασίας κι έλεγα ότι θέλω να φτιάξω τη Real Μαδρίτης, αλλά με ηθοποιούς: να έχουν όλοι διαφορετικές εθνικότητες! Η δική μου «ομάδα» έχει οκτώ παίκτες κι ήθελα να έχω τον καλύτερο παίκτη για την κάθε θέση. Κάναμε κάστινγκ στις Φιλιππίνες, στη Γαλλία, την Αγγλία, την Αμερική, όλες τις βορειοευρωπαϊκές χώρες, στην Ελλάδα, τις χώρες της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Απολαμβάνω πολύ το κάστινγκ – όχι μόνο γιατί προσπαθώ να βρω τον καλύτερο ηθοποιό, αλλά γιατί δοκιμάζω το σενάριο, αυτοσχεδιάζω με τους ηθοποιούς, βλέπω τι λειτουργεί και τι όχι. Πάντα αλλάζω ελαφρώς το σενάριο μετά τη διαδικασία του κάστινγκ.
Το Χριστίνα Ο στην ταινία εκρήγνυται! Και μου φάνηκε συμβολικό να πάρει φωτιά το παλιό γιοτ του Ωνάση, μ’ όλη αυτή την ιστορία, τον Κένεντι, τον Τσόρτσιλ, την ελίτ του Δυτικού κόσμου του ’70. Αυτό το γιοτ έχει μεγάλη συμβολική αξία για τη δική μας γενιά, για τη γενιά των γονιών μας.
Δεν νομίζω ότι έχω βιώσει άλλο γύρισμα που να κυλά τόσο ομαλά και, σοβαρά, το απολαμβάνω πολύ.»
Ομολογώ ότι μου προκαλούσε τρομερό άγχος η ιδέα ότι θα χρειαζόταν να κάνουμε ένα μεγάλο γύρισμα, για εννέα εβδομάδες, κυρίως εξωτερικά, στην Ελλάδα, με ηθοποιούς που θα πρέπει να μένουν μέσα στο νερό, να κάνουν ένα σωρό τρελά πράγματα, μ' ένα πολύ μεγάλο συνεργείο. Κι ειδικά σ' αυτούς τους καιρούς της πανδημίας, όπου πρέπει παραγωγικά να βρεις τρόπο να έρθει όλος ο κόσμος εδώ, συνυπολογίζοντας τόσο πολλούς παράγοντες που έκαναν όχι μόνο εμένα αλλά κι ολόκληρη την παραγωγή ν' αγχώνεται. Αλλά χάρη στη Heretic, δεν νομίζω ότι έχω βιώσει άλλο γύρισμα που να κυλά τόσο ομαλά και, σοβαρά, το απολαμβάνω πολύ, κάτι που δεν μου έχει ξανασυμβεί σε γύρισμα. Οφείλω να πω ότι είμαι ευγνώμων που μπόρεσαν να οργανώσουν την παραγωγή μ' αυτό τον τρόπο. Φαντάζομαι πως έτσι κι αλλιώς θα έλεγα κάτι καλό, το κάνουμε συχνά για να είμαστε ευγενικοί, μόνο που αυτή τη φορά είναι και η αλήθεια.
Διαβάστε ακόμη:
- O Ρούμπεν Εστλουντ στην ελίτ των δημιουργών που έχουν πάρει δύο Χρυσούς Φοίνικες
- Κάννες 2022: Ο Χρυσός Φοίνικας στον Ρούμπεν Εστλουντ και το «Triangle of Sadness»
- Κάννες 2022: Ο Ρούμπεν Εστλουντ μιλάει στο Flix για τον εμετό του καπιταλισμού
- Κάννες 2022: «Triangle of Sadness» του Ρούμπεν Εστλουντ. Οχι, δεν ξεράσαμε...
