Η ταινία
Μια γυναίκα και ένας άντρας συναντιούνται στη βιβλιοθήκη. Εκεί ο χρόνος κινείται σε σπειροειδή μορφή. Η μνήμη δεν είναι αξιόπιστη. Το πραγματικό και το φανταστικό, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον είναι ζήτημα οπτικής γωνίας και η μόνη αλήθεια ίσως βρίσκεται στον ενεστώτα.
Η σκηνοθέτης
Η Γιώτα Ζήση γεννήθηκε το 1985 στην Πάτρα και σπούδασε Ψυχολογία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Το 2012 ολοκλήρωσε το μεταπτυχιακό πρόγραμμα σπουδών της «Πολιτιστικής Διαχείρισης» του Παντείου Πανεπιστημίου, στα πλαίσια του οποίου έγραψε και σκηνοθέτησε την πρώτη της ταινία μικρού μήκους «Το Ραντεβού» (2011). Έχει εργαστεί επίσης ως βοηθός σκηνοθέτη σε τρεις ακόμα ταινίες μικρού μήκους [«Βίον Ανθόσπαρτον» (2011), «Οι Παλιάτσοι» (2012), «Η Στέλλα κι Εγώ» (2012)].
Τρεις ερωτήσεις για το «Ραντεβού»
Ποια ήταν η αφορμή ή η σκέψη που σας οδήγησε να κάνετε την ταινία σας;
Με απασχόλησε η σχέση του χρόνου με τη μνήμη και η επίδραση που μπορεί να ασκήσει το ένα στοιχείο πάνω στο άλλο. Η βασική σκέψη ήταν ότι η μοναδική αλήθεια βρίσκεται στην εικόνα που έχουμε μπροστά στα μάτια μας μια δεδομένη στιγμή. Όταν η εικόνα εξαφανίζεται, ο χρόνος, οι προσωπικές μας επιθυμίες και οι ασυνείδητες διεργασίες επιδρούν και επεμβαίνουν πάνω σε κάθε γεγονός δίνοντάς του νέες διαστάσεις και ερμηνείες.
Πώς θα την περιγράφατε σε κάποιον που θα σας ρωτούσε τι είναι η ταινία σας;
Πρόκειται για ένα είδος ερωτικής ιστορίας, στην οποία το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον έχουν τη μορφή σπείρας. Αυτές οι διαστάσεις του χρόνου συνδέονται με το χώρο της βιβλιοθήκης, που θυμίζει λαβύρινθο και μέσα στον οποίο συναντιούνται οι ήρωες. Το πού και πότε αρχίζει και τελειώνει η ιστορία είναι ζήτημα οπτικής γωνίας. Δεν είναι σαφές το ποιος λέει αλήθεια και ποιος ψέματα, αν τα γεγονότα έχουν όντως συμβεί ή βρίσκονται στο μυαλό κάποιου ήρωα. Στόχος δεν είναι να μπερδευτεί ο θεατής αλλά να του δοθεί η ελευθερία να δημιουργήσει τις δικές του απαντήσεις. Κάθε ερμηνεία είναι δεκτή. Ίσως να πρόκειται και για ένα απλό «αποτυχημένο καμάκι», όπως είπε κι ένας θεατής σε κάποια προβολή.
Εκτός από τη χρονική διάρκεια μιας ταινίας, ο προσδιορισμός «μικρού μήκους» ορίζει κάτι άλλο κατά τη γνώμη σας; Και γιατί ναι ή όχι;
Πέρα από ένα πολύ καλό είδος «άσκησης» για να περάσει κανείς στη μεγάλου μήκους, η μικρού μήκους ταινία είναι ένα πολύ ιδιαίτερο μέσο έκφρασης με δικό της ύφος και ρυθμό, συγκεκριμένες απαιτήσεις και χαρακτηριστικά. Το να καταφέρεις να αποδόσεις μια ολοκληρωμένη ιστορία σε λίγο χρόνο αποτελεί πρόκληση και ο στόχος πρέπει να είναι πολύ σαφής. Πάντα υπάρχει ο κίνδυνος ένα ολιγόλεπτο φιλμ να θυμίζει trailer μεγάλου μήκους ταινίας ή να «βαρύνει» με πολλές λεπτομέρειες λόγω της ανάγκης να τα πεις και να τα χωρέσεις όλα σε μερικά λεπτά. Είναι ένας καλός τρόπος για να μάθεις να αποχωρίζεσαι τα περιττά.
info
Σενάριο - Σκηνοθεσία: Γιώτα Ζήση / Ηθοποιοί: Λένα Παπαληγούρα, Παναγιώτης Εξαρχέας / Παραγωγή: Δημήτρης Νάκος / Διεύθυνση Φωτογραφίας: Θανάσης Βασιλείου / Καλλιτεχνική Διεύθυνση: Ειρήνη Μπαζάρα / Μοντάζ-Μιξάζ-Mastering: Ανδρέας Παπάζογλου, Χρήστος Κάρλος / Μουσική: Νίκος Δρογώσης / Ηχοληψία: Εύη Στάμου / Διεύθυνση Παραγωγής: Αλεξία Γιακουμπίνη / Βοηθός Σκηνοθέτη: Βάλια Λουφαρδάκη / Σκριπτ: Αντιγόνη Παπαγεωργίου / Μακιγιάζ: Γιώτα Κακαλούδη, Αγγελική Ράπτη
Μάθετε πληροφορίες και δείτε υλικό των ταινιών όλων των φετινών υποψηφίων του Φεστιβάλ Δράμας εδώ.
