«Να σου πω κι ακριβώς, ήταν Ιούλιος του 2020. Τρομερό.» Τότε συναντήθηκαν για πρώτη φορά, στα Εξάρχεια, ο Νίκος Πάστρας, σκηνοθέτης έτοιμος για την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του και ο Τζίμης, ή Mazoha, αλλιώς γνωστός με το αγγλόφωνο πρότζεκτ Vagina Lips». Ο Νίκος είχε ακούσει τον δίσκο του Τζίμη, «Μπάσταρδο» κι από εκεί είχε αντλήσει την ιδέα γι' αυτό που, τελικά, έγινε τα «Μπάσταρδα», η πρώτη μεγάλου μήκους του, βραβευμένη στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, υποψήφια για δύο βραβεία Ιρις της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου.
Διαβάστε ακόμη: «Μπάσταρδα» all the way! Ο Νίκος Πάστρας μιλά στο Flix για μια ταινία (και μια γενιά) χωρίς κανόνες
Τρία χρόνια μετά από εκείνη την πρώτη συνάντηση, τα «Μπάσταρδα» βγαίνουν στις αίθουσες, την Πέμπτη, 25 Μαΐου, από το Cinobo. Μ' αυτή την αφορμή, ο Νίκος και ο Τζίμης τα είπαν μεταξύ τους, για την (καταναγκαστική) μοναξιά της δημιουργίας, για τις λάθος ταμπέλες, για την άρνηση τής ενηλικίωσης, σε μια συζήτηση γεμάτη τραγούδια και φωτογραφίες γυρισμάτων. Διαβάστε, δείτε και ακούστε παρακάτω, όλες οι φωτογραφίες είναι τραβηγμένες από τον Νίκο Πάστρα.
Η μουσική
Ν Πίστευες ποτέ ότι ένας σου δίσκος θα γεννούσε μια ταινία;
Τζ Η αλήθεια είναι ότι δεν το περίμενα προφανώς, αλλά μου είχαν πει άπειρες φορές, ειδικά στην εποχή του αγγλόφωνου σχήματος, του Vagina Lips, είναι δυνατόν να μην είναι τα τραγούδια σου σε ταινίες; Είναι φτιαγμένα για ταινίες! Εγώ, πάντως, από μόνος μου, δεν το είχα σκεφτεί.
Εριφύλη Κιτζόγλου
Δημήτρης Λογιάδης, Εριφύλη Κιτζόγλου, Daniel Bolda
Γιώργος Μπουφίδης
Ν Η δική μας περίπτωση είναι κάπως πιο ιδιαίτερη, γιατί δεν είναι μουσική επένδυση της ταινίας, αλλά το DNA της ίδιας της ταινίας επηρεάστηκε από τα τραγούδια. Αν δεν άκουγα το δίσκο «Μπάσταρδο», δεν θα γεννιούνταν πάρα πολλές ιδέες που υπάρχουν στην ταινία, οπότε το δέσιμό της με τη μουσική είναι πιο ιδιαίτερο.
Τζ Εγώ, βλέποντας την ταινία, δεν είδα εικόνες που είχα στο μυαλό μου, γιατί εμένα είναι πολύ προσωπικά τα τραγούδια μου και λέω, πώς το βλέπει ο καθένας. Εγώ στα κομμάτια μιλάω για άλλα πράγματα τελείως κι ο άλλος το παίρνει και το βλέπει και το ερμηνεύει όπως θέλει. Μετά, βέβαια, βλέποντας την ταινία, αλλά την τέταρτη φορά ας πούμε, σε κάποια σημεία μπήκα, σκέφτηκα ότι μπορεί κι εγώ, υποσυνείδητα, να είχα σκεφτεί κάτι τέτοιο. Ομως εγώ πάντα γράφω τους στίχους και μετά από καιρό καταλαβαίνω τι λέω. Κι αυτό έχει να κάνει με τη διαδικασία της δημιουργίας. Με την ταινία δεν έχω κανένα συγκεκριμένο κοινό βίωμα, αλλά από τη μέση και μετά που υπάρχει ένα γενικό συναίσθημα της άβολης θέσης όπου έρχεται κάποιος, εκεί πχ που κάποιος μπορεί να δέχεται μια επίθεση γι’ αυτό που είναι, μια αντίδραση στον εξευτελισμό που νιώθει, είδα ότι κι εγώ κάπως έτσι ένιωθα γράφοντας κάποια κομμάτια, για τους ψιλοΐδιους λόγους.
Ν Αυτό είναι και το ωραίο. Οταν γίνεται μια ανταλλαγή μεταξύ τεχνών, δημιουργών, ιδεών, να γεννιούνται καινούρια πράγματα.
Μαριλένα Ευθυμίου
Γιάννης Τομάζος, Κατερίνα Νταλιάνη, Ναταλία Swift
Αφροδίτη Καποκάκη
Τζ Η μουσική είναι και συναίσθημα, περισσότερο απ’ ό,τι οι στίχοι, με τη μουσική μπορείς να πεις πολλά πράγματα, χωρίς να τα προσδιορίζεις ακριβώς με λόγια, με τους στίχους. Και το συναίσθημα το πήρα από την ταινία.
Ν Ο Τζίμης είναι πολύ μέσα στην ταινία, την έζησε από την αρχή ως το τέλος, είδε όλα τα κατ, από το πρώτο ως το τελευταίο.
Τζ Τώρα ξεκινάει η καριέρα μου σ’ αυτό το πράγμα, θα γίνω ο καλύτερος εκκολαπτόμενος μεσήλικας ηθοποιός!
DIY από ανάγκη
Τζ Σήμερα είμαι μέσα στα νεύρα γι’ αυτό. Εγώ θέλω να δουλεύω μόνος, να τα κάνω όλα όσο το δυνατόν πιο μόνος, όταν τ’ αφήνω σ’ άλλους με πετάει πολύ εκτός προγράμματος κι εγώ το βρίσκω χωρίς λόγο, τρελαίνομαι και τρώγομαι με τον εαυτό μου – αλλά δεν μιλάω για το δημιουργικό, μιλάω για τα περαιτέρω, τα live, που για μένα είναι το ίδιο σημαντικά με την παραγωγή της μουσικής, γιατί από τα live ζω. Οπότε μόνος, μόνο μόνος! Εννοώ μόνος, ή με άτομα που είναι ακριβώς στην ίδια φάση με σένα, να μπορούν να έχουν το δικό σου άγχος και να καταλαβαίνουν τι πρέπει να γίνει αλλά και την αισθητική του τι είσαι εσύ.
Ν Νομίζω ότι η ανάγκη μας κάνει να δουλεύουμε μόνοι.
Μαριλένα Ευθυμίου, Πέτρος Νούσιας, Μιχάλης Πητίδης
Κατερίνα Νταλιάνη, Ναταλία Swift, Ξενοφώντας Κοντόπουλος
Τζ Εγώ δεν νομίζω ότι είναι πλέον μόνο η ανάγκη. Δεν λέω για το σινεμά γιατί είμαι άσχετος, αλλά για τη μουσική που μπορώ να μιλήσω, γιατί παραείμαι σχετικός, είναι ότι είναι πάρα πολλοί άσχετοι σε πολύ σημαντικές θέσεις.
Ν Αυτό εννοώ ανάγκη – όχι δική μας, εσωτερική ανάγκη να δουλεύουμε μόνοι μας. Στο σινεμά είναι λίγο πιο περίπλοκο και σίγουρα δεν μπορώ να πω ότι την ταινία την έκανα μόνος μου. Την έκανα κατ’ αρχάς με 15 άτομα που εμπιστεύτηκαν την ιδέα, η οποία ιδέα και πάλι δεν είναι τελείως δική μου. Ξεκίνησε από την ανάγκη μου να δουλέψω μ’ αυτά τα παιδιά, από τη μουσική του Τζίμη, ξεκίνησε από άλλα πράγματα που εγώ τα ένωσα, φυσικά έχω μερίδιο ευθύνης, η ταινία έγινε χειροποίητα αλλά όχι από έναν άνθρωπο, έγινε από πολλούς. Κι ήταν ευλογία ότι ενώ ξεκίνησε σαν ένα DIY πρότζεκτ, στην πορεία μπήκαν κι άλλοι άνθρωποι μέσα σ’ αυτήν. Ενα DIY σινεμά δεν θα μπορούσε να μοιάζει έτσι, σίγουρα έκανα άπειρα πράγματα μόνος μου, σίγουρα ακόμα κάνω, αλλά αυτό είναι μέσα στο πρόγραμμα για κάποια ταινία που δεν έχει πραγματικά χρήματα.
Τα Μπάσταρδα πάνε δυο-δυο
Τζ Είναι σίγουρα σημαντική εμπειρία για μένα, το κρατάω. Εγώ ως άνθρωπος γενικά, σκέψου ότι έβγαλα πριν από δέκα μέρες δίσκο, τώρα έκανα γυρίσματα για ένα βίντεο κλιπ και το έχω αφήσει πίσω μου, είναι σαν να έγινε πριν από είκοσι χρόνια. Ετσι είμαι εγώ – σήμερα ξύπνησα το πρωί, έγραψα δυο τραγούδια καινούρια. Οπότε και την ταινία τη θεωρώ κάτι πολύ μακρινό. Αλλά το θεωρώ σταθμό πάρα πολύ σημαντικό και δεν θα ξανασυμβεί κιόλας. Κι επίσης είναι διαφορετικό γιατί η μουσική προϋπήρχε. Αν καθόμουν να γράψω μουσική για την ταινία θα ήταν κάτι άλλο, εγώ δεν έκανα κάτι δημιουργικό, ήταν εκεί κι αυτό ενέπνευσε τον Νίκο και μπήκε στη διαδικασία. Είχαμε βρεθεί στα Εξάρχεια μέσα στον Covid, πρώτο τρίμηνο τής πανδημίας…
Ν Να σου πω κι ακριβώς, ήταν Ιούλιος του 2020. Τρομερό.
Μάριο Μπανούσι
Τζ Είναι πολύ σημαντικό να κάνει κάποιος ταινία με τα τραγούδια σου. Το καταλαβαίνεις γιατί όταν το έλεγα στους φίλους μου που ασχολούνται με τη μουσική, στους φίλους μου μουσικούς μάλλον, καταλάβαινες από τη ζήλεια στα μάτια τους ότι είναι κάτι πολύ σημαντικό. Ετσι τα καταλαβαίνω εγώ, από το πώς σου λέει ο άλλος γαμώ ή μπράβο, από το πόσο ψεύτικο είναι.
Πολιτικό, κοινωνικό, ερωτικό
Τζ Εγώ προσπαθώ να μην ανακατεύω τη μουσική μου και την πολιτική, γιατί δεν θέλω να επωφελείται κάποιος από αυτά, εγώ δεν πιστεύω σε τίποτα και σε κανένα κόμμα απ’ αυτά που είναι στη βουλή τουλάχιστον και που δεν είναι, τα θεωρώ μη σοβαρά και χωρίς ελπίδα. Αλλά η πολιτική γίνεται κάθε μέρα. Η πολιτική στάση του ανθρώπου είναι το lifestyle του, η καθημερινότητά του.
Ζαχαρίας Γουέλα, Πέτρος Νούσιας, Αιμιλία Μέη Βρότσου
Μιχάλης Σαμιώτης, Πέτρος Νούσιας
Χριστίνα Κυπραίου, Ζαχαρίας Γουέλα
Ν Κι εγώ το ίδιο πιστεύω μ’ έναν τρόπο, πολιτική είναι η κάθε πράξη. Οπότε το να πω ότι κάνω πολιτικό σινεμά, το οποίο θεωρώ ότι είναι κάτι πολύ σοβαρό, ή πολιτική τέχνη, δεν μπορώ να πω ότι κάνω. Αλλά από τη στιγμή που κάθε τι που κάνεις έχει μια πολιτική στάση, κάτι λέει για τον άνθρωπο που το κάνει, είτε είναι βιβλίο, είτε τραγούδι, είτε ταινία, κάτι λέει για τη στάση του απέναντι στη ζωή, στα πράγματα. Αλλά να πω ότι είναι πολιτικά στρατευμένο αυτό που κάνω, δεν είναι.
Τζ Σίγουρα δεν είναι γιατί αν είναι κάποιος θα το εκμεταλλευτεί, ή θα βρει πολύ πιο εύκολα έδαφος για να το θάψει. Είναι κοινωνικό, όχι πολιτικό – οι ταμπέλες είναι λάθος πλέον γιατί ο κόσμος, όσο περνάει ο καιρός, γίνεται όλο και πιο άσχετος. Εγώ θεωρώ ότι τα τραγούδια μου είναι κοινωνικά κι όλοι ταυτίζονται με ερωτικό τρόπο. Αφού αυτό θέλει ο Ελληνας, νταλκά και καψούρα.
Νιώθεις μπάσταρδο ή παρατηρητής;
Τζ Ηλικιακά δεν το νιώθω εγώ πλέον, μου θυμίζει πράγματα προφανώς. Είναι και πάρα πολύ απελευθερωμένα αυτά που γίνονται στην ταινία, εγώ δεν θα μπορούσα να είμαι μέσα σε μια τόσο σεξουαλικά απελευθερωμένη κατάσταση. Οχι ότι δεν συμβαίνει ή δεν έχει συμβεί, εγώ δεν θα μπορούσα. Αλλά σίγουρα ταυτίζομαι πιο πολύ με τους πιο περίεργους χαρακτήρες σαν vibe.
Ν Για μένα τουλάχιστον, που το έκανα κιόλας, ήμουν με το ένα πόδι στο ένα και με το άλλο πόδι στο άλλο. Δεν θα μπορούσα να γυρίσω κάτι στο οποίο είμαι τελείως μέσα, ούτε κάτι που δεν καταλαβαίνω. Σίγουρα είμαι μεγαλύτερος σε ηλικία από τους ήρωες, οπότε μοιραία δεν μπορώ να πω ότι είμαι ένας από αυτούς, νομίζω ότι έπρεπε να έχω μια απόσταση για να μπορέσω να κάνω την ταινία. Αλλά ψυχικά και συναισθηματικά τους καταλαβαίνω. Νομίζω ότι κι εγώ κι ο Τζίμης, ψυχικά και συναισθηματικά δεν θα προσαρμοστούμε ποτέ σε μια κατάσταση ενήλικη, πέρα από εκεί όπου είμαστε υποχρεωμένοι, ως πολίτες.
Νικόλας Αλαβάνος
Τζ Κι εμένα, όσοι δεν ξέρουν, νομίζουν ότι είμαι 20-25 χρόνων, είναι χαρακτηριστικό.
Ν Κι αυτό που με τράβηξε πολύ στο πώς γράφει ο Τζίμης είναι ότι έχει έναν τρόπο να νομίζεις ότι τα έχει γράψει 15χρονο. Οχι όλα, αλλά κάποια έχουν την ορμή και την αμεσότητα και το μη-φιλτράρισμα ενός εφήβου.
Τζ Στα πρώτα σίγουρα. Εγώ γενικά είμαι έτσι, σίγουρα δεν θα μπορούσα να το κάνω αυτό το πράγμα, αλλά να το καταλάβω φουλ. Εγώ έτσι κι αλλιώς νιώθω παρατηρητής των πραγμάτων σε πολλές φάσεις, όσο και μέσα στα πράγματα, στην καθημερινότητά μου, σε όλα.
Η δική μου διακήρυξη
Τζ Να μείνει μόνο το 3% του κόσμου που υπάρχει αυτή τη στιγμή στον πλανήτη. Αντε, να βάλω 4%, να ‘μαι γενναιόδωρος.
Ν Εγώ συμφωνώ μ’ όλ’ αυτά που λένε οι ήρωες στην αρχή.
Χρήστος Πούλος-Ρέννεσης
Πέτρος Νούσιας, Αλέξανδρος Παπαθανασόπουλος
Τζ Εμένα αυτό που μου ‘κανε περισσότερη εντύπωση πάντως, ήταν αυτό το «θα θάβουμε μόνο αυτούς που αυτοκτονούν». Αυτό το θυμάμαι από την πρώτη φορά που το άκουσα.
Ν Νομίζω ότι αυτό που μένει σαν απόσταγμα όσων λένε, είναι αυτό με το οποίο συμφωνώ σίγουρα, ότι θα πρέπει τα πράγματα να μην έχουν μία όψη. Δεν μπορεί να σου λέει τι να κάνεις το κράτος, η εκκλησία, οι γονείς σου. Οι διακηρύξεις αυτές είναι μια υπερβολή, για να καταδείξουν το σύμπτωμα, το οποίο είναι οι νόμοι. Νομίζω η ελευθερία είναι η πιο σημαντική απ’ όλα τα πράγματα, αυτό για το οποίο αγωνίζονται οι άνθρωποι απ’ όταν υπάρχουν. Στο τέλος της ημέρας δεν υπάρχει κάτι πιο σημαντικό από την ελευθερία και την ισότητα, την αληθινή.
Τζ Εντάξει, τα καταλάβαμε αυτά, δεν είμαστε χαζοί, την είδαμε την ταινία.
info «Μπάσταρδα»
Τα «Μπάσταρδα» έρχονται στις αίθουσες την Πέμπτη, 25 Μαΐου, από το Cinobo.
Σκηνοθεσία: Νίκος Πάστρας | Art Direction: Μιχάλης Σαμιώτης, Μυρτώ Δασκαρόλη | Κοστούμια, Make-up: Ναταλία Swift | Ηχος: Ξενοφώντας Κοντόπουλος | Τραγούδια: Μazoha | Μουσική: Μικές Μπίλης | Σχεδιασμός ήχου: Μικές Μπίλης, Θοδωρής Μουστάκας | Μίξη ήχου: Κώστας Βαρυμποπιώτης | Colorist: Αγγελος Μάντζιος | Βοηθός Σκηνοθέτη, Συνεργάτης Μοντέρ: Μιχάλης Πητίδης | Διεύθυνση Παραγωγής: Μαριλένα Ευθυμίου | Οργάνωση Παραγωγής: Δημήτρης Λογιάδης | Συνεργάτης Παραγωγός: Χριστίνα Σταυροπούλου | Executive Producers: Σοφία Δημοπούλου, Φραγκίσκος Ξυδιανός, Jake Craven, Ανδρέας Ζουπάνος-Κρητικός, Αναστασία Μανωλά | Μοντάζ: Νίκος Πάστρας | Διεύθυνση Φωτογραφίας: Πέτρος Νούσιας GSC | Σενάριο: Νίκος Πάστρας σε συνεργασία με τους Ναταλία Swift, Ζαχαρία Γουέλα, Αφροδίτη Καποκάκη, Εριφύλη Κιτζόγλου, Χριστίνα Κυπραίου, Μάριο Μπανούσι, Γιώργο Μπουφίδη, Κατερίνα Νταλιάνη, Χρήστο Πούλο-Ρένεση και Γιάννη Τομάζο | Παραγωγή: Νικόλας Αλαβάνος, Νίκος Πάστρας | Πρωταγωνιστούν: Ναταλία Swift, Ζαχαρίας Γουέλα, Αφροδίτη Καποκάκη, Εριφύλη Κιτζόγλου, Χριστίνα Κυπραίου, Μάριο Μπανούσι, Γιώργος Μπουφίδης, Κατερίνα Νταλιάνη, Χρήστος Πούλος-Ρένεσης, Γιάννης Τομάζος, Michele Valley, Μαρία Καλλιμάνη, Γιάννης Κοκιασμένος, Νίκος Κουρής, Μπάμπης Μακρίδης, Γιούλα Μπούνταλη, Αργύρης Ξάφης, Εύη Σαουλίδου, Γιάννης Στάνκογλου, Θεοδώρα Τζήμου, Σύλλας Τζουμέρκας
