Λας Βέγκας, 4η Ιουλίου. Ο έρωτας του Χανκ και της Φράνι αποδεικνύεται ξαφνικά (μετά από 5 χρόνια σχέσης) λίγος. Κι εκείνοι στέκονται μουδιασμένοι, θυμωμένοι, οργισμένοι. Ολομόναχοι, ανάμεσα σε χιλιάδες κόσμου που κάνουν την βαβουριάρικη εορταστική τους περατζάδα στον κεντρικό δρόμο με τις μαρκίζες από νέον. Σκοτεινιασμένοι, κάτω από τα φώτα του παραθεριστικού Λούνα Παρκ που δεν κλείνει ποτέ. Θλιμμένοι, μπροστά στα πυροτεχνήματα μιας νύχτας ανεξαρτησίας που δεν έφερε ποτέ όσα υποσχέθηκε. Θα δοκιμάσουν παράνομους έρωτες, θα χορέψουν τανγκό με λατίνους εραστές, θα κλέψουν στιγμές με κορίτσια του τσίρκου, αλλά τίποτα δεν θα τους φέρει πίσω σε όσα, πραγματικά, λαχταρά η καρδιά.
Πού πάνε τα όνειρα όταν τ’ αφήσεις πίσω σου μεγαλώνοντας; Κάπου πρέπει να υπάρχει ένας τόπος όπου έχουν ξεμείνει όλα τα παλιά καλοκαίρια. Ολα τα τραγούδια που κάποτε ονόμασες αγαπημένα σου. Ολες οι υποσχέσεις ευτυχίας που έδινες συνωμοτικά στον εαυτό σου. Κάπου πρέπει να υπάρχει μια κατασκήνωση για όλα τα ποδήλατα που κάποτε άστραφταν σε παιδικά «θέλω», αλλά γρήγορα ξέμειναν να σκουριάζουν σε κλιμακοστάσια. Κάπου πρέπει να υπάρχει εκείνο το καλοκαίρι που έχασες, γιατί ονειρευόσουν ένα άλλο πιο λαμπερό καλοκαίρι.
Κάπως έτσι, αποφασισμένη να μη χάσει άλλο χρόνο, βάζει το κατακόκκινο φόρεμά της η Φράνι, βάζει και τα κομμάτια της σε μια βαλίτσα και φεύγει από το σπίτι και τη ζωή του Χανκ. Κάπως έτσι, χτίζεται ένα σινεμασκόπ μελόδραμα από τον Φράνσις Φορντ Κόπολα, που μπορεί -ιστορικά- να θεωρήθηκε η μεγάλη του αποτυχία και η ταφόπλακα για την ασθμαίνουσα Zoetrope, αλλά για όσους «δεν πάμε απλώς σινεμά», αλλά το κουβαλάμε μέσα μας, βρήκε στόχο κατευθείαν στην καρδιά. Κι εκεί παραμένει.
Ναι, το σινεμά είναι «το μεγάλο ψέμμα», όμως καμιά φορά οι ταινίες λένε τις πιο μεγάλες αλήθειες. Κι εκεί, πίσω από λούτρινη διεύθυνση φωτογραφίας του Βιτόριο Στοράρο, τα χάρτινα φεγγάρια του Ντιν Ταβουλάρις, και κάτω από στρώσεις ερμηνευτικής συγκίνησης από τους Φρέντερικ Φόρεστ, Τέρι Γκαρ, Ναστάζια Κίνσκι, Ραούλ Τζούλια υπάρχει και η δική μας αλήθεια, το δικό μας θλιμμένο καλοκαίρι. Ενα καλοκαίρι όπου έξω έχουν στήσει γιορτή και μέσα μας βρέχει.
Βρέχει όταν ο Χανκ τρέχει στο αεροδρόμιο, αλλά δεν μπορεί να την μεταπείσει να μείνει. Βρέχει όταν επιστρέφει σπίτι και πετάει τα ρούχα της στο τζάκι. Μια καλοκαιρινή μπόρα, ζεστή και καταρρακτώδης, να συνοδεύει και τα ασταμάτητα δάκρυά του, να πιάνει κόκκαλο και να μην αφήνει περιθώρια για πλάνες.
Πόσο θα ήμασταν όλοι χαμένοι, αν τις σκηνές που έστησε ο Κόπολα δεν συνόδευε η φωνή του Τομ Γουέιτς - μπρούτα, ωμή, πικρή και, ταυτόχρονα, μ' έναν αέναο, απέθαντο ρομαντισμό. Εναν πεισματάρη ρομαντισμό. Εναν αλητάμπουρα ρομαντισμό. Αυτόν που φοράει την καρδιά του στο μανίκι του. Κι όταν τον ακούς, τον αναγνωρίζεις. Κι όταν τον αναγνωρίζεις, νιώθεις ότι όλα θα πάνε καλά.
Διαλέγουμε το ομώνυμο «One From the Heart» για απόψε, παρόλο που ο Τομ Γουέιτς υπογράφει όλο το σάουντρακ (κερδίζοντας οσκαρική υποψηφιότητα για το μουσικό σκορ) με διαμάντια («Broken Bicycles», «Please Call me Baby») που ερμηνεύει μόνος του ή ντουέτο με την Κρίσταλ Γκέιλ, γιατί, πολύ απλά, είναι το αγαπημένο μας.
Τι κι αν σταμάτησαν οι βροχές στον αττικό ουρανό. Για μερικούς από εμάς βρέχει ασταμάτητα.
Πατήστε το play...
Διαβάστε επίσης:
Διαβάστε και δείτε ακόμη:
- To Flix στις αξέχαστες παραλίες του σινεμά
- Ταινίες για ένα αξέχαστο καλοκαίρι
- Το Flix βουτάει στις πιο αξέχαστες πισίνες του σινεμά
- Καύσωνας! 10 ταινίες που αγνόησαν τις πολύ υψηλές θερμοκρασίες!
- Τα ασπρόμαυρα καλοκαίρια μιας άλλης εποχής
- To Flix ταξιδεύει στα νησιά του ελληνικού σινεμά
- Αφιέρωμα - 31 αξέχαστες καλοκαιρινές σκηνές του σινεμά
