Δεν ξέρω αν ήταν επειδή είδαμε τα επεισόδια μαζεμένα, τόσο γρήγορα, αλλά η καινούρια σειρά της Τίνα Φέι φάνηκε ακόμα πιο εξωφρενική κι από την παλιά.
Αλλά ας ξεκινήσουμε από μια πιο συγκρατημένη διαπίστωση. Οι κωμωδίες, και δεν εννοώ τις δραμεντί που κυριαρχούν αυτή τη στιγμή στην τηλεόραση και ιδίως στην καλωδιακή, αλλά τις κωμωδίες-κωμωδίες, αυτές που σε κάνουν να γελάς 10 φορές το λεπτό, αυτές οι κωμωδίες πάντα παίρνουν τον χρόνο τους. Στην αρχή είναι κάπως αβέβαιες, για τον τόνο τους, για το ύφος τους.
Το ίδιο το «30 Rock» έπασχε από αυτή την αρχική αβεβαιότητα. Η Φέι δεν ήταν από την πρώτη στιγμή σίγουρη για την ισορροπία σουρεαλισμού, καρτουνίστικου χιούμορ και εσωτερικών αναφορών. Η σειρά χρειάστηκε περίπου μισή σεζόν ή κάτι παραπάνω, πριν αποφασίσει τι είναι και πριν μπορέσει να εκτελέσει αυτή την ιδέα στην εντέλεια.
Το «Unbreakable Kimmy Schmidt» δεν αντιμετωπίζει τέτοια περιστατικά τονικής αστοχίας. Για την ακρίβεια, βρίσκει την Τίνα Φέι και το κατά κύριο λόγο γνώριμο (από το «30 Rock») staff της, έτοιμους να συνεχίσουν από εκεί που μας άφησαν. Η νέα της κωμωδία θα μπορούσε κάλλιστα να διαδραματίζεται στο ίδιο σύμπαν με το «30 Rock»- όταν σε ένα επεισόδιο η Κίμμυ επισκέπτεται έναν πλαστικό χειρούργο, ήμουν σχεδόν απολύτως προετοιμασμένος να αντικρύσω τον Δρ. Λίο Σπατσίμαν.
Καμία έκπληξη που η σειρά βρισκόταν αρχικά σε στάδιο ανάπτυξης στο NBC, μόνο για να αποφασίσει το δίκτυο (που εδώ και μια δεκαετία βρίσκεται με σπουδαίες κωμωδίες στα χέρια του αλλά όλο και περισσότερο δεν έχει ιδέα τι να κάνει με αυτές) πως δεν τη θέλει, αφήνοντας το Netflix να την αγοράσει για 2 εγγυημένες σεζόν. Όσο κι αν μου φάνηκε περίεργο να βλέπω ένα πατροπαράδοτο σίτκομ με τη binge λογική του Netflix, ένα άμεσο πλεονέκτημα άρχισε άμεσα να γίνεται εμφανές: Οι guest stars. Στη network τηλεόραση θα ξέραμε ποιος θα εμφανιστεί σε ποιο επεισόδιο. «Ο Τάδε Θα Είναι Ο DJ Της Αποκάλυψης!», θα μας ενημέρωνε το Vulture, ένα μηνα πριν φτάσουμε στα επεισόδιά του, έχοντας χάσει στην πορεία κάθε στοιχείο έκπληξης.
Μα το κυριότερο ήταν αυτό: Δεν χρειάστηκε δύσκολη περίοδος προσαρμογής. Όλη η 1η σεζόν είναι μια ξεκαρδιστική διαδρομή δίχως εκτροχιασμούς.
(Ακολουθούν spoilers, πλοκής και guest stars.)
Διαβάστε ακόμη: Η συγκρατημένη αποτυχία της 3ης σεζόν του «House of Cards»
Η Κίμμυ Σμιντ είναι μια κοπέλα που κατάφερε να επιβιώσει. «Females are strong as Hell», τραγουδάει στους τίτλους αρχής της σειράς ο ξεκαρδιστικός γείτοντας, του οποίου η μαρτυρία στο δελτίο ειδήσεων γίνεται μουσικό viral. (Απλά δοκίμασε να μην λες τραγουδιστά τη λέξη «uuuuunBREAKable!» για μέρες αφού δεις τη σειρά.) Μαζί με άλλες τρεις γυναίκες πέφτουν θύματα ενός αρχικά απρόσωπου άντρα / ιεροκήρυκα / ηγέτη αίρεσης / ντόπιου DJ, ο οποίος τις πείθει πως ο κόσμος τελειώνει και, αφού τις βάλει σε ένα μπουντρούμι κάτω από το έδαφος της γης, τις κρατάει εκεί υπό την δύναμη της ψευδούς πληροφορίας πως ο κόσμος πράγματι τελείωσε.
Όταν απελευθερώνονται, η Κίμμυ είναι πια 29 χρονών αλλά η ανάπτυξή της ως άνθρωπος έχει ξεμείνει στην εφηβεία. Σε αντίθεση με τις υπόλοιπες, που επιστρέφουν στο χωριό της Ιντιάνα όπου μεγάλωσαν, η Κίμμυ θέλει να γνωρίσει τον κόσμο που τόσα χρόνια έχανε κι έτσι μετακομίζει στη Νέα Υόρκη έχοντας ακριβώς μηδενική συναίσθηση κινδύνου ή ενήλικα άγχη. Η Έλλι Κέμπερ, την οποία αγαπήσαμε ως Έριν στις προχωρημέενς σεζόν του «Office» (ήταν ένα από τα καλύτερα πράγματα στο δεύτερο μισό της διαδρομής εκείνης της σειράς), είναι τέλεια ως Κίμμυ: Είναι σαν καρτούν, με μεγάλα γουρλωτά μάτια και αστραφτερό χαμόγελο ως αντίδραση σε κάθε νέα μαγική πληροφορία που λαμβάνει η Κίμμυ. Τα πάντα για αυτήν είναι καινούρια και συναρπαστικά, είναι ένα παιδί σε έναν κόσμο μεγάλων. Ακόμα και οι τρομακτικές αλήθειες, στην Κίμμυ φαντάζουν καταπληκτικές προκλήσεις.
Στη μεγάλη πόλη, η Κίμμυ περιτριγυρίζεται από ένα αναμενόμενα over the top σουρεάλ καστ χαρακτήρων, μόνιμων και περαστικών, όπως θα περιμέναμε από μια σειρά της Τίνα Φέι. Πιάνει δουλειά στο σπίτι μιας πάμπλουτης trophy wife την οποία παίζει η Τζέιν Κρακόφσκι, σαν στο ρόλο της Τζένα Μαρόνεϊ-ως-Ζάκλιν. (Η εφιαλτική κόρη της Ζάκλιν, που προσπαθεί επίμονα να ξεσκεπάσει την αλήθεια για την Κίμμυ, φέρει το συγκλονιστικό όνομα Ξανθίππη Λάννιστερ Βόρχις, που είναι ένα από τα καλύτερα ονόματα fictional χαρακτήρα του 21ου αιώνα, εκεί ψηλά παρέα με τον Στάκερ Πέντεκοστ.) Παράλληλα, βρίσκει στέγη ως συγκάτοικος του καταπληκτικού Τίτου Ανδρόμεδον, ενός larger than life άνεργου ηθοποιού που προσπαθεί να πιάσει την καλή στο Μπρόντγουεϊ μα για την ώρα ντύνεται ως κακέκτυπο διάσημων χαρακτήρων στην Times Square.
(Σε ένα σημείο του 2ου επεισοδίου, η Κίμμυ ζητά από τον Τίτους ννα ξαναφορέσει τη στολή του ψευδο-Iron Man χαρακτήρα του κι εκείνος αντιδρά με το instant classic «But I already did something today!» Αδερφός όλων μας. Ένας μεγάλος άνδρας.)
Διαβάστε ακόμη: WTF? O Ντείβιντ Λιντς δεν είναι και πολύ σίγουρος για τον τρίτο κύκλο του «Twin Peaks»
Στην πορεία της σεζόν μια παρέλασε απίθανων χαρακτήρων θα κάνουν το πέρασμά τους, συχνά με εμπνευσμένα casting να προκαλούν μια μεγάλη ακολουθία «ωχ η τάδε!!!» στιγμών. Ο πασίχαζος πατριός της Κίμμυ (Τιμ Μπλέικ Νέλσον) που καταλήγει να κάνει κόκα και να χάνει το όπλο του χωρίς να πολυκαταλάβει τίποτα. Ο/Η πλαστικός/ή χειρούργος Δρ. Σίντνεϊ Φρανφφ του Μάρτιν Σορτ, ό,τι πιο αστείο/creepy έχουμε δει φέτος οπουδήποτε. Η μελλοντικά-σπουδαία Κίερναν Σίπκα του «Mad Men» ως Κύμμι, ετεροθαλής αδερφή της Κίμμυ, που τη σιχαίνεται και το δείχνει με τους πιο απολαυστικούς τρόπους. (Περισσότερη Κύμμι στη 2η σεζόν Τίνα Φέι! Το ξέρουμε ότι διαβάζεις!) Η απολαυστικότερη μεγα-ντούσμπαγκ φάτσα της τηλεόρασης, ο Νικ Κρολλ του «The League» ως Τρισταφέ. Ο Ντιν Νόρρις του «Breaking Bad» που προσπαθεί να διδάξει τον Ανδρόμεδον Πώς Να Φέρεται Σαν Στρέιτ Άντρας- και η συγκίνησή του όταν τα καταφέρνει.
Μα πάνω απ’όλα, το 1-2 μαγευτικού guest casting του 3-part τελευταίου story arc, με την Τίνα Φέι παρέα με τον Τζέρι Μάινορ να παίζουν το απίστευτα αστείο δίδυμο των πιο ανίκανων δικηγόρων της Αμερικής (spin-off ΤΩΡΑ) και φυσικά τον Τζον Χαμ ως αιδεσιμότατο Ρίτσαρντ Γουέιν Γκάρι Γουέιν. Ενθουσιάστηκα που είδα τη σειρά χωρίς να έχω ιδέα- κανείς δεν ξέρει να χρησιμοποιεί τον Τζον Χαμ όπως η Φέι, που στο «30 Rock» τον είχε προηγουμένως γράψει ως έναν άντρα τόσο ανόητο μα και πανέμορφο, που κανείς δεν είχε το θάρος να του πει πόσο ανήμπορος και άσχετος ήταν στα πάντα. Ο Χαμ παίζει τον Γκούφι με αναπάντεχη ικανότητα, μα στο «Kimmy Schmidt» βρίσκει μια διαφορετική κωμική φλέβα να χρησιμοποιήσει, κάτι που χρεώνεται στον ίδιο όσο και στην Φέι.
Ο χαρακτήρας του είναι το κλειδί που αποκωδικοποιεί και την όχι-πάρα-πολύ-μα-αρκετά βαθιά αλήθεια της σειράς. Στο φανταστικό arc 3 επεισοδίων που κλείνουν αυτή την 1η σεζόν, η δράση μεταφέρεται πίσω στο χωριό της Κίμμυ, εκεί από όπου ξεκίνησαν όλα. Στη δίκη του Γουέιν αρχικά η πρωταγωνίστριά μας διστάζει να συμμετάσχει επειδή υπό μία έννοια αναιρεί την πρόοδο που έχει κάνει εκεί έξω στον αληθινό κόσμο. Επιστροφή στις ρίζες δεν είναι για την arrested developed Κίμμυ μια νοσταλγική έννοια που κρύβει γοητεία και μυστικά για την προσωπική αλήθεια, μα μόνο παγίδες, δεσμά, τρόμος.
Διαβάστε ακόμη: Στο «Togetherness» του HBO ήρωες είναι οι άνθρωποι
Ο Γουέιν παρουσιάζεται ως χαρισματικός μυθομανής δυνάστης, μια περσόνα θρασύτατη μα όχι όσο γοητευτική νομίζει. Λέει τη μία ανοησία μετά την άλλη μα διαρκώς γλιτώνει. Στα φλασμπάκ βλέπουμε τις κοπέλες που κρατούσε φυλακισμένες να προσπαθούν να ανταπεξέλθουν στηρίζοντας η μία την άλλη, λέγοντας λευκά (ή γκρίζα) ψέμματα η μία στην άλλη, γυρίζοντας έναν α λα «Lost» μοχλό σαν άσκηση στη ματαιότητα, και κυριότερα βλέπουμε την Κίμμυ να έχει την ευκαιρία να βγει έξω μα να διστάζει, δέσμια του φόβου που ασκεί πάνω της αυτός ο απόλυτος πατριάρχης.
Ο Γουέιν είναι ο άντρας που τη γλιτώνει επειδή στην κοινότητά του ό,τι κι αν λέει μοιάζει σωστό. Στο μεταξύ, το ensemble χαρακτήρων της σειράς (και είναι, όχι τυχαία, το σπάνιο καστ σειράς που δε συμπεριλαμβάνει ούτε έναν στρέιτ λευκό άντρα) προσπαθούν να βρουν τον εαυτό τους, να βρουν το δικό τους πάτημα, να χαράξουν τη δική τους διαδρομή σε έναν κόσμο που δεν είναι απαραίτητα σχεδιασμένος για αυτούς.
Μέσα από τις συνεχεία αποτυχίες του Ανδρόμεδον (και την πολύ αστεία περίπτωση της νέμεσής του) αναπτύσσεται ένας αξιαγάπητος χαρακτήρας σε ίσα μέρη ξεκαρδιστικός και με στοιχεία πίκρας και απόγνωσης (από το instant classic Pinot Noir βιντεάκι του μέχρι την καταστροφική του συνέντευξη σε εθνικό δίκτυο). Οι ακρότητες της Ζάκλιν (δε θα ξεπεράσω τη στιγμή του πρώτου επεισοδίου που βγάζει το νεράκι μόνο για να το πετάξει στα σκουπίδια) έχουν τις ρίζες τους στην προσπάθειά της να διαφοροποιηθεί από αυτό που είναι για να ενταχθεί σε ένα σύνολο που εύκολα θα την απέρριπτε. Ο Ντονγκ θέλει κι εκείνος να μάθει, να ταιριάξει.
(Η σειρά διαθέτει τουλάχιστον συζητήσιμα επιμέρους στοιχεία απεικόνισης. Στην αποκάλυψη της προέλευσης της Ζάκλιν γέλασα πολύ αλλά ιδίως στην περίπτωση του Ντονγκ τα πράγματα είναι χειρότερα. Είναι ένας χαρακτήρας-σύνολο κλισέ, που επιπλέον διαθέτει μηδενική βαρύτητα όπως και μηδενική χημεία με την Κίμμυ, κάνοντας το όλο αναπόφευκτο ερωτικό τρίγωνο να μοιάζει αταίριαστο με τους ρυθμούς της υπόλοιπης σειράς. Η ομοιότητα της Κέμπερ με την Κάρεν Γκίλαν και η εστίαση στο ρομάντζο της Κίμμυ με τον Ντονγκ στο β’ μισό της σειράς με έκανε αναπόφεκυτα να συγκρίνω με την αντίστοιχη δυναμική του αδικοχαμένου «Selfie», που ξεκίνησε σε τρικυμία μα εν τέλεια τα κατάφερε πολύ καλύτερα σε αυτό που στόχευε ως προς τους δύο κεντρικούς χαρακτήρες.)
Διαβάστε ακόμη: Βρωμόξυλο, μεταμεσονύκτιος Μπίλι Ζέιν και παρουσιαστές με αμηχανία: 4 επεισόδια για να δεις
Σε κάθε περίπτωση, είναι η Κίμμυ που παίρνει όλους τους χαρακτήρες και τους σέρνει προς την εκπλήρωση των επιθυμιών τους, έτσι όπως έρχεται με φόρα και με δίψα ζωής, δραπετεύοντας από το κελάρι του Γουέιν. Λέει πολλά για την Φέι και τον συνδημιουργό Ρόμπερτ Κάρλοκ το πόσο αβίαστα καταφέρνουν, ξεκινώντας από ένα τόσο σκοτεινό κεντρικό concept να στήσουν ένα τέτοιο -πανέμορφα- πολύχρωμο σύμπαν σουρεάλ καταστάσεων και αισιόδοξων χαρακτήρων, όμως εξίσου σημαντικό είναι πως η βαρύτητα αυτή στην πραγματικότητα δεν χάνεται ποτέ στην 1η σεζόν της σειράς.
Η διαπραγμάτευση δεν είναι πάντα απολύτως πετυχημένη, μα το πείραμα παράξενο και θαρραλέο (και τόσο, μα τόσο αστείο). Από το κελάρι της Αποκάλυψης μέχρι την δίκη του εγκληματικού Γουέιν, το «Unbreakable Kimmy Schmidt» καταφέρνει να γελάει και να μας κάνει χαρούμενους στο πρόσωπο του μακάβριου. Επειδή επιτυχημένα εστιάζει στην προσπάθεια μιας αταίραστης ομάδας ανθρώπων να αποδεχτούν αυτό που είναι, από πού προέρχονται, τα όσα έχουν χάσει (χρόνο, εμπειρίες) και να ξεκινήσουν να ζουν.
