«Luck»
Τη σειρά έφεραν στο ΗΒΟ ο μεγάλος Ντέιβιντ Μιλτς (πρώην καθηγητής Αγγλικής φιλολογίας στο Γιέιλ και μετέπειτα δημιουργός μερικών σειρών-σταθμούς όπως τα «Deadwood» και «NYPD Blue») μαζί με τον επίσης μεγάλο Μάικλ Μαν. Παίζουν ο Ντάστιν Χόφμαν, ο Νίκ Νόλτε, ο Ντένις Φαρίνα, ο Μάικλ Γκαμπόν κι η Τζόαν Άλεν μεταξύ άλλων. Είναι 9 επεισόδια μόλις, κόπηκε πριν γυριστεί 2η σεζόν, όμως πρέπει να τη δεις. Αυτά όλα βέβαια είναι στοιχεία ταυτότητας, ας μιλήσουμε λίγο για την αλήθεια.
Mερικά από τα πράγματα που λατρεύω στην τηλεόραση που δημιουργεί ο Ντέιβιντ Μιλτς: οι άνθρωποι δεν καθορίζονται από την τάξη τους αλλά από τα πάθη τους· οι αποχρώσεις φυσικού φωτός που παίρνει το σούρουπο στα κινηματογραφικότατα κάδρα· κάθε φάτσα κάθε ηθοποιού ταιριάζει τέλεια στους πίνακες ζωγραφικής που σχηματίζουν αυτά τα κάδρα, ποτέ δεν εμφανίζεται κάποιος για να σε βγάλει έξω από αυτό το σύμπαν· οι συγκρατημένες εκρήξεις βίας· η γλώσσα των διαλόγων είναι μαγευτική, ο Μιλτς γράφει σύγχρονη αμερικάνικη ποίηση· το ότι απολαμβάνουμε μεγάλους ηθοποιούς σαν τον Ντάστιν Χόφμαν, τον Μάικλ Γκαμπόν και τον Νικ Νόλτε καθώς απαγγέλουν αυτή την άγριων συναισθημάτων ποίηση· μιας και τον έφερε η κουβέντα, λατρεύω και το διαλυμένο γρύλισμα του Νικ Νόλτε· χάνομαι σε αυτή την αίσθηση αφηρημένου, πως αυτό που παρακολουθώ δεν οδηγεί απαραίτητως κάπου, παρά είναι ένα μικρό σύμπαν αισθήσεων, λόγων, πράξεων που μετράνε· μα πάνω απ’όλα, με συνεπαίρνει η αίσθηση της κοινότητας που χτίζει σε όλες τις σειρές του, είτε εστιάζουν σε ένα αστυνομικό τμήμα, σε μια πόλη που χτίζεται, σε μια παραλιακή κωμόπολη, στους θαμώνες ενός ιπποδρόμειου.
Αυτό το τελευταίο συμβαίνει στο «Luck». Ο καθηγητής Μιλτς περιγράφει τις μέρες (και νύχτες) των ανθρώπων που αποτελούν τον μικρό, συγκεκριμένο, περιθωριακό πληθυσμό με επίκεντρο τις κούρσες ενός ιπποδρόμου. Υπάρχουν οι θαμώνες, μια παρέα από ρεμάλια που πιάνει την καλή. Υπάρχει ο Έις (Χόφμαν), ένας μαφιόζος που αποφυλακίζεται και θα χρησιμοποιήσει τον ιππόδρομο για να εκδικηθεί αυτούς που τον έστειλαν μέσα. Υπάρχουν συμφέροντα που περιστρέφονται γύρω από το ξενοδοχείο κι ένα καζίνο. Κι ύστερα συναντάς τους ανθρώπους που είναι το αίμα κι η σάρκα του ιπποδρόμου, τους ιδιοκτήτες, τους προπονητές, τους αναβάτες, όλοι με τις ιστορίες, τις σχέσεις, τις απογοητεύσεις και τις ελπίδες τους.
Αυτό που χτίζεται σε ένα τόσο μικρό αριθμό επεισοδίων είναι αξιοθαύμαστο, αλλά όχι απρόσμενο: ο Μιλτς αυτό κάνει πάντα. Ρίχνει τον θεατή σε ένα σκηνικό και του ζητάει να εντάξει τον εαυτό του μέσα σε αυτό. Παρακολουθώντας το «Luck» βλέπεις την κοσμοθεωρία του Μιλτς να απλώνεται ξανά στην οθόνη, με τον ομορφότερο δυνατό τρόπο φυσικά. Ο κόσμος μας δεν είναι παρά ένα ψηφιδωτό από μικρές κοινότητες· γιατί είναι στιγμές που μοιάζει σαν ο Μιλτς να είναι ο μόνος που το κατανοεί αυτό;
Σε μια σκηνή λίγα επεισόδια πριν το τέλος, δύο από τα μέλη της παρέας των τεσσάρων που πέτυχε το μεγάλο στοίχημα στον πιλότο, συζητάνε την επιθυμία του ενός να συμμετάσχει στο μεγάλο τουρνουά που θα γίνει στο καζίνο του Λας Βέγκας. «Θέλω να κερδίσω το εισιτήριο για το παγκόσμιο», εξομολογείται ο Τζέρι. «Δεν μπορείς απλά να αγοράσεις ένα για $10,000;», ρωτά με φυσικότητα ο Μάρκους. «Ααα. Δε θα ήταν το ίδιο», απαντά με υποψία ενός χαμόγελου ο Τζέρι.
Αναγνωρίζει ο Μάρκους: «Ένας άντρας με αρχές».
Με τον τρόπο τους, όλοι.
Γράψαμε στο Flix
Ο ιππόδρομος πρωταγωνιστεί και μαζί οι άνθρωποι και τα μυστικά του: τα άλογα, οι ιδιοκτήτες, οι εκπαιδευτές, οι τζόκεϊ, τα αναβολικά, τα στοιχήματα και οι bookies, οι κομπίνες και η εκδίκηση. Πάνω απ’όλα, η απώλεια: των χρημάτων, της αξιοπιστίας, της αξιοπρέπειας, του μέτρου, του στοιχήματος, ή του αλόγου. Πόσο εύκολα όλα είναι φθαρτά και η κατάστασή τους αλλάζει από το ένα λεπτό στο άλλο, ανάλογα με τις διαθέσεις της τύχης. (Περισσότερα)
Το καλύτερο επεισόδιο
«Pilot» (1x01)
Δεν είναι το είδος της σειράς που πριμοδοτεί συγκεκριμένα επεισόδια έναντι άλλων ώστε να ξεχωρίσει εμφατικά κάποιο. Οπότε ας πάμε με τον μαγευτικό πιλότο του Μάικλ Μαν (ο οποίος κρατά και το ρόλο του παραγωγού της σειράς, με μεγάλο ρόλο στο μετέπειτα οπτικό στυλ και ύφος της), αν μη τι άλλο επειδή μετά ο θεατής θα θέλει/πρέπει να παρακολουθήσει και την υπόλοιπη σειρά.
Μια σκηνή
Η διαδρομή του Έις είναι τρομερή στην πορεία αυτής της σεζόν, και ο Ντάνστιν Χόφμαν ξέρει να αποτυπώνει στο πρόσωπό του τα πάντα. Τόσο μεγάλη ερμηνεία από έναν τόσο πολύ μεγάλο ηθοποιό, που ευτυχώς που υπήρξε κι ένα ΗΒΟ για να του δώσει έναν ρόλο αντάξιό του. Αυτή η σκηνή, που κλείνει το μεσαίο (5ο) επεισόδιο, είναι ταιριαστά και το κρίσιμο σημείο καμπής. Σταδιακά στη διάρκεια της σειράς μοιάζει να χάνει τη στιβαρότητά του, να αποκαλύπτονται ψήγματα πληγωμένου άντρα πίσω από τη βιτρίνα του σκληρού. «What is fucking wrong with me?», θα τον ακούσουμε να αναρωτιέται φωναχτά σε επόμενο επεισόδιο. Τίποτα. Απολύτως τίποτα.
Μια κούρσα
Εφόσον κάθε επεισόδιο ακολουθούσε την πορεία μιας μέρας (στον ιππόδρομο), αναμενόμενο κάθε ένα από αυτά να τελειώνει με μια κούρσα. Μιας και πέρασαν πολλοί καλοί σκηνοθέτες (Μάικλ Μαν, Αλεν Κούλτερ, Μίμι Λέντερ, Φίλιπ Νόις), η κούρσα αυτή ήταν πάντα κάτι σαν ευκαιρία να αφήσουν την υπογραφή τους στη σειρά. Όλες ήταν αξιομνημόνευτες, όμως το κρεσέντο συναισθημάτων εκείνης του Φίλιπ Νόις από το 4ο επεισόδιο τα αφήνει όλα πίσω. Δε χρειάζεται καν να ξέρεις τι συμβαίνει εδώ για να χαζέψεις. Και είναι και κλασικός Μιλτς στον τρόπο που όλος ο πληθυσμός της σειράς (κοινότητάς) του βλέπει τη ζωή του να περιστρέφεται γύρω από το ίδιο μοναδικό γεγονός. Το βλέπεις και νιώθεις πως είναι τουλάχιστον κλείσιμο season finale. Είναι απλώς μια σκηνή στα μισά ενός πρώιμου επεισοδίου. Τέτοια σειρά χάσαμε.
Και κάτι ακόμα
H πρώτη σεζόν της σειράς έφερε πίσω πολύ χαμηλές θεαματικότητες, ωστόσο το ΗΒΟ την ανανέωσε ακολουθώντας την πάγια σχετική τακτική του. Όμως σε συνδυασμό με το μεγάλο μπάτζετ, τους -υποθέτει κανείς- δύσκολο να συνεργαστείς μαζί τους δημιουργούς, ο θάνατος κάποιων αλόγων στο σετ ήταν μάλλον η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι, οδηγώντας στην αποκαρδιωτική απόφαση του κοψίματος της σειράς, ενώ η παραγωγή του δεύτερου κύκλου είχε ήδη ξεκινήσει. Άδοξο όσο δεν πάει.
Διαβάστε ακόμη:
