Οι Αμερικανοί δημοσιογράφοι... μισούν το «Newsroom»

Οι απλοί πολίτες σε όλο τον κόσμο ερωτευτήκαμε τον Γουίλ ΜακΑβόι, από τα πρώτα 20 λεπτά, του πρώτου επεισοδίου, του πρώτου κύκλου του «Newsroom».Μπορεί, ο φιξιόν παρουσιαστής ειδήσεων που έπλασε ο Ααρον Σόρκιν να είχε προσωπικούς λόγους να σναπάρει. Οταν το έκανε όμως, μπροστά σε δύο υποψηφίους πολιτικούς σε debate και εκατοντάδες φοιτητές δημοσιογραφίας που το παρακολουθούσαν, είπε όλα τα σωστά, επώδυνα, αληθινά λόγια - για τη χώρα του, την ηγεσία της, τους πολίτες της.

Μπαμ. Αυτόματα το «Newsroom» έγινε εθισμός. Υπόσχεση ότι τουλάχιστον σ' ένα τηλεοπτικό, κατασκευασμένο από τον πιο δυνατό πολιτικό σεναριογράφο της Αμερικής, δελτίο θα ακούς κάτι που έπρεπε να είναι αυτονόητο: την αλήθεια.

Οχι, όλη η σειρά δεν είναι ούτε αλάνθαστη, ούτε τέλεια. Σε καμία περίπτωση όμως αυτό δεν οφείλεται στην πολιτική της θέση και στάση. Μάλλον περισσότερο δεν έχουν πετύχει οι παράλληλες, πιο προσωπικές, αφηγηματικές γραμμές που θέλουν να μας εμπλέξουν στις σχέσεις των πιτσιρικάδων του γραφείου.

Οσο αφορά στο ίδιο το δελτίο όμως, από τον χειρισμό της είδησης, τα ηθικά διλήμματα, τη δεοντολογία, την έρευνα, την πίεση από τους διευθυντές και τα συμφέροντά τους, μέχρι το κυνικό, αδέκαστο πρόσωπο του Μακβόι όταν την εκφωνεί, όλα είναι κουρδισμένα στην ανάγκη του κοινού να σε πιστέψει. Να πιστέψει αυτό που επιτέλους ακούει. Να μην ακούει δελτία δημοσίων σχέσεων με ισχυρούς εκδότες/βιομηχάνους. Να μην ακούει δελτία/βολικά δικαστήρια υπουργών και πολιτικών, οι οποίοι όμως ποτέ δεν λογοδοτούν.

Η είδηση έσκασε σήμερα και μας έκανε να χαμογελάσουμε. Το «Newsroom» δεν αρέσει στους ανθρώπους των media. Δεν αρέσει στους δημοσιογράφους, στους συναδέλφους του Γουίλ ΜακΑβόι. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά έχουν κάνει νέα μόδα: να το παρακολουθούν και να κάνουν live σχολιασμό στο twitter.

Καρφιά, ειρωνίες, χλευασμός και απαξίωση από τους επώνυμους ανθρώπους των καναλιών, λοιπόν. Γιατί άραγε; Οχι, δεν αναρωτιόμαστε στα αλήθεια.

Ποιος από τους εν ενεργεία σταρ-παρουσιαστές ειδήσεων στην Αμερική θα άντεχε να βλέπει την περσόνα του ΜακΑβόι να τους υποδεικνύει πώς πρέπει να κάνουν τη δουλειά τους; Κι αν το «Καληνύχτα και Καλή Τύχη» του Τζορτζ Κλούνεϊ ήταν αρκετά ρετρό για να νιώσουν ότι τους αφορά , «Το Δίκτυο» του Tζέιμς Μπρουκς αρκετά αμερικάνικο για να τους πονέσει, ο Ααρον Σόρκιν τους επιτίθεται κάθε εβδομάδα, τους εκθέτει κάθε εβδομάδα, τους αναγκάζει να κοιτάξουν στον τηλεοπτικό καθρέφτη κάθε εβδομάδα.

Κι όχι μόνο αυτό. Ο Σόρκιν δεν μιλάει θεωρητικά, δεν πλάθει τυχαία παραδείγματα για το πώς θα μπορούσε/θα έπρεπε να ερευνηθεί, τσεκαριστεί, ειπωθεί ολόκληρη και ασυμβίβαστη μία είδηση στον κόσμο. Ξεθάβει πραγματικά περιστατικά που απασχόλησαν την Αμερική τα τελευταία 2 χρόνια και φέρνει άπαντες προ των ευθυνών τους: από τη γαργάρα που αρχικά έκαναν την πετρελαιοκηλίδα της ΒΡ, μέχρι την βιαστική, ανεύθυνη ανακοίνωση του θανάτου της Eλίζαμπερ Γκίφορντς (δημοκρατικής αντιπροσώπου στο Κογκρέσο που επέζησε δολοφονικής επίθεσης εναντίον της).

Φυσικά οι επικριτές του δεν έχουν τίποτα να πουν για την ίδια την ταμπεκέρα. Ολα τα σχόλια στο twitter μιλούν για «βαρεμάρα», «χάσιμο χρόνου», «άθλια σειρά». Κανείς δεν τολμά να μλήσει για την ουσία που ενοχλεί, ή, αν έχει στοιχεία μέσα από το δημοσιογραφικό του επάγγελμα, να καταγγείλει την προχειρότητα ή τον λαϊκισμό της σειράς. Αν πχ ο Σόρκιν έχει κάνει σωστή έρευνα στην περιγραφή των πραγματικών γεγονότων, αν έχει βγάλει λαγό από το καπέλο του, ή αν ψεύδεται, υπερβάλει. Τίποτα. Κιχ.

Γιατί πολύ απλά ο Σόρκιν ξέρει πολύ καλά γιατί πράγμα μιλάει και επίσης έχει την ιδανική και πιο τσουχτερή πένα για να το πει. Oι walking-and-talking διαξιφισμοί των δημοσιογράφων με τους μεγαλοκαναλάρχες, οι μεταξύ τους αγωνία για το πώς θα κυκλώσουν την είδηση, τα λάθη, τα σφάλματα, οι ηθικοί εκβιασμοί είναι γραμμένοι τόσο πυκνά, τόσο μεθοδευμένα και τόσο στο στόχο τους που πρέπει να χώσεις το κεφάλι σου στην άμμο για να υποστηρίζεις ότι βαρέθηκες. Δεν είναι αυτό το πρόβλημά σου. Αλλά ότι ενοχλήθηκες.

Πριν βιαστούμε να κατατάξουμε τους αμερικανούς συναδέλφους σε... «αμερκανάκια», να σκεφτούμε πολύ σοβαρά τι θα γινόταν αν μία τέτοια σειρά έσκαγε στην ελληνική τηλεόραση (εκτός από το πόσο θα πανηγυρίζαμε για το ταλέντο, επιτέλους, ενός σεναριογράφου να συλλάβει και να εκτελέσει κάτι τέτοιο). Πόσοι θα θιγόντουσαν, πώς θα την χαρακτήριζαν, με τη γλώσσα θα τη συζητούσαν στα εδώ social media. να σκεφτούμε ποιοι είναι οι δικοί μας σταρ των δελτίων ειδήσεων. Να σκεφτούμε τη δική μας κατάντια, σαπίλα και λαμογιά.

Συγχαρητήρια που τους τσάντισες λοιπόν Ααρον. Μάλλον είσαι σε καλό δρόμο...

Περισσότερα για το «Newsroom»: