Διαβάστε παρακάτω, μόνον εάν παρακολουθείτε το «Game of Thrones» και είδατε ήδη το δέκατο και τελευταίο επεισόδιο του τέταρτου κύκλου.
Μετά την προβολή του «Game of Thrones» στα κανάλια της Nova, Novacinema 1 και Novacinema 1 HD - αν δεν το έχετε μάθει, η σειρά προβάλλεται Κυριακή στην Αμερική και 48 ώρες αργότερα, το βράδυ της Τρίτης, στην Ελλάδα! - να τι κρατήσαμε από το επεισόδιο 410:
Και τώρα για το φινάλε. Ομορφο, στιβαρό, προεκτείνοντας την τάση αυτής εδώ της σεζόν να προχωρήσει την ιστορία αρκετά βήματα παραπέρα, καθώς τα χρόνια έχουν περάσει στο Γουέστερος και η μια γενιά έχει, πια, διαδεχτεί την άλλη – κανένα άλλο επεισόδιο δεν έχει επιμείνει τόσο σ’ αυτή τη διαδοχή, όσο το φινάλε του 4ου κύκλου. Οι ήρωες που ξεκίνησαν, όχι μόνο αυτή τη σεζόν, αλλά και τη σειρά ολόκληρη, ως «παιδιά», κρίνονται τώρα για το εάν θα μπορέσουν να γίνουν κύριοι και κυρίες του εαυτού τους. «The Children», άλλωστε, είναι κι ο τίτλος του επεισοδίου και, εκτός από την κυριολεκτική αναφορά του που είδαμε στο επεισόδιο, μιλά και για όλους τους υπόλοιπους που προσπαθούν να απογαλακτιστούν και, συνήθως, το καταφέρνουν με τη συνεργασία του θανάτου. Ετσι, το τελευταίο επεισόδιο για φέτος, «τακτοποιεί» το κάθε στρατόπεδο, για να ξέρουμε πού θα βρεθούμε στην αρχή της επόμενης σεζόν. Η Μάρτζερι Ταϊρέλ απουσιάζει – μάλλον παίζει κάπου με το γατάκι του Τόμεν – και, κυρίως, η Σάνσα, τώρα που έγινε Maleficent, δεν έχει κάτι άμεσο να μας πει. Τους υπόλοιπους τους συναντάμε όλους, παρότι, ομολογουμένως (δες με προσοχή το τέλος του κειμένου), το επεισόδιο ολοκληρώνεται με ωραίες μεταφυσικές εκπλήξεις και συγκινητικά νέα βήματα, αλλά χωρίς ένα πολυπόθητο cliff hanger που να μας κάνει να φάμε τα νύχια μας από αγωνία μέχρι τον 5ο κύκλο. Στη διάρκειά του, ο Αλεξ Γκρέιβς που σκηνοθετεί, φροντίζει να συνδυάσει τα πάντα: από τα κλειστοφοβικά πέτρινα κελιά μέχρι τα ανοιχτά τοπία, από τα εκπληκτικά εφέ στην περιπέτεια του Μπραν μέχρι την πρωτοφανή, «found footage» τύπου κάμερα στο χέρι που ακολουθεί τον Τζον Σνόου, προσπαθώντας, για «αποχαιρετισμό», να τα βάλει όλα μέσα, αφήνοντας κάτι σημαντικό απ’ έξω: την αίσθηση της προσμονής, του χαστουκιού απ’ το οποίο θα κάνουμε δέκα μήνες να συνέλθουμε. Για να μην είμαστε, όμως, αχάριστοι, συνέβησαν πολλά και ωραία στο επεισόδιο κι ας τα δούμε ένα-ένα:
Και ποιο είναι το σωστό ποτό τον Βορείων; Με την κάμερα να κουνοβολάει όπως γράφαμε πριν, ο Τζον Σνόου κατευθύνεται προς τον Μανς Ρέιντερ – το επεισόδιο ξεκινά ακριβώς εκεί όπου τελείωσε το προηγούμενο, στο λευκό χιόνι, σημαδεμένο από πτώματα. Η συνάντηση των δυο αντρών είναι σχεδόν ευλαβική, από τις ωραιότερες στιχομυθίες της σεζόν, με πλάνα κοντινά στα εκφραστικά πρόσωπά τους: αν δε βρίσκονταν σε αντίθετα στρατόπεδα θα ήταν προφανώς στενά συνδεδεμένοι, με μια σχέση πατέρα-γιου, ή αμοιβαίου σεβασμού στις αρχές και την όποια παράδοση. Μαζί πίνουν και στην υγειά της Ιγκριτ – το «σωστό ποτό των Βορείων» που δυστυχώς αγνοούμε – και του Γίγαντα Μαγκ και του αγρότη Γκρεν που έπεσαν γενναία στο τούνελ. Επειδή κι οι δυο είναι μυαλωμένοι, ο Μανς προτείνει στον Τζον κάτι σαν ειρήνη, να επιτραπεί δηλαδή στους Αγριους & Σια να προφυλαχθούν (από τους White Walkers) πίσω από το Τείχος. Και πάνω που η συμφωνία βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής, το σχέδιο κόβει μια βοή και μια αντάρα, στρατός σε σχηματισμό που καταφτάνει από κάθε κατεύθυνση και σφάζει Αγριους αβλεπί (εδώ, μικρή παρένθεση, έχουμε το πρώτο από μια σειρά πλάνων με γερανό, που κοιτάζουν προς τα κάτω, μια σειρά από bird's-eye views, αν όχι σαν «establishing shots», σίγουρα σαν εικόνες που αποτυπώνουν τα SOS του επεισοδίου, εν όψει διαλείμματος). Με τον Μανς και τον Τζον να κοιτάζουν εξίσου σα χάνοι, ανακαλύπτουμε ότι ο επιτιθέμενος δεν είναι άλλος από τον Στάνις, με τον Κρεμμύδη στο πλευρό του, γιατί μπορεί ο ετσιθελικός βασιλιάς Μπαράθεον να είναι loser, αλλά πίσω έχει η αχλάδα την ουρά και να που τώρα, επωφελούμενος από τους κουρασμένους στρατούς, ο Στάνις κυριεύει στο άψε σβήσε το Κασλ Μπλακ κι ο Μανς ηττείται. Ρούμπος για τον Στάνις και η νέα σεζόν θα τον βρει κυρίαρχο.
Κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο του Γουέστερος κι αυτό είναι ο Γκρέγκορ Κλιγκέιν, το Βουνό. Ο Ομπεριν μάλλον πήρε γλυκιά εκδίκηση γιατί το ακόντιό του, με δηλητηριασμένη αιχμή, έχει μετατρέψει το Βουνό, που δεν πέθανε μεν, αλλά δε ζει κι ακριβώς, σε μια σάρκινη μάζα από πύον. Αυτό όλο δε μας απασχολεί, παρά για το εξής: τι ρόλο ακριβώς παίζει ο ψιλομάγος Κάιμπερν (σωστό το όνομα;), που αναλαμβάνει να πειραματιστεί με το σαπισμένο κορμί του Βουνού; Εκείνος είναι που περιέθαλψε το ακρωτηριασμένο χέρι του Τζέιμι, εκείνος που βόλευε «κάτι δουλίτσες» της Σέρσεϊ που δε μάθαμε ποτέ ακριβώς τι ήταν. Και τώρα, οπλισμένος με αλλόκοτα τρυπάνια και παράξενα πριόνια, ετοιμάζεται για νέα πειράματα, κάπου ανάμεσα στον Δόκτορα Φρανκενστάιν και τον Γιόζεφ Μένγκελε – για να αφιερώνει η σειρά μια ολόκληρη σκηνή σ’ αυτόν, κάπως θα μας απασχολήσει στο μέλλον.
Choose life! Εχοντας ήδη κάνει μια σκηνή υστερίας στον πατέρα της, γιατί δε θέλει να πάρει τον Λόρας (θα τον πάρεις και θα πεις κι ένα τραγούδι, η απάντηση του Τάιγουιν, κατά προτίμηση όχι πάλι το Rains of Castamere), η Σέρσεϊ είναι έξαλλη, αποφασισμένη να κάνει τα πάντα ώστε να κρατήσει τουλάχιστον για τον εαυτό της τον Τόμεν, να μην τον αφήσει να γίνει όπλο διαπραγμάτευσης ανάμεσα στον Τάιγουιν, τους Ταϊρέλ και το υπόλοιπο βασίλειο. «Αν δεν τον αφήσεις ήσυχο, θ’ αποκαλύψω όλη την αλήθεια!» Ποια αλήθεια; Μα ότι τα δυο «παιδιά» του Τάιγουιν, τα πανέμορφα δίδυμά του, είναι από χρόνια εραστές και γονείς του νέου ανήλικου βασιλιά. Καλά, ο κόσμος το’χει τούμπανο, ο Τάιγουιν που ζει; Αμέσως μετά, η Σέρσεϊ πάει και βρίσκει τον Τζέιμι και του τρίβεται (βιασμός, λέγατε;), για να είναι σίγουρη ότι τον έχει σύμμαχο στα σχέδιά της: «Εγώ διαλέγω εσένα,» του λέει «και τα είπα και όλα στον μπαμπά!» Και το κάνουν με πάθος πάνω στο τραπέζι (άλλο πλάνο από ψηλά), όπου, δυο λεπτά πριν, ο Τζέιμι διάβαζε τη σελίδα με το όνομά του στο βιβλίο των Ιπποτών και ήλπιζε, ίσως, ότι θα τη γεμίσει με πιο άξια κατορθώματα. Να σημειώσουμε εδώ, λόγω φινάλε, ότι η τροπή της Σέρσεϊ σ’ αυτόν τον κύκλο ήταν μάλλον απογοητευτική, πού πήγαν τα διττά νοήματα, τα κλεισίματα ματιού, το camp, το χιούμορ; Η βασίλισσα μητέρα έχει μετατραπεί σε μια αποτυχημένη δολοπλόκο χωρίς δύναμη και μια ελαφριά παραφορά στους στόχους της.
Τι έχω πει; Δεν καίμε παιδάκια! Η Καλίσι εξακολουθεί να έχει «ώρες για το κοινό», αλλά η συζήτηση με τους υπηκόους της μόνο στεναχώριες της φέρνει. Πρώτος έρχεται ένας δάσκαλος, πρώην σκλάβος, ο Φενέζ. Με τον πόλεμο έχασε το σπίτι του, τη θέση του, το σεβασμό των μαθητών του. Θέλει να ξαναπουληθεί σκλάβος στον πρώην αφέντη του. Του επιτρέπει ένα μονοετές συμβόλαιο (με δελτίο;), αλλά πικραίνεται. «Η ελευθερία σημαίνει να κάνεις τις δικές σου επιλογές» του λέει και το ίδιο ακριβώς ισχύει και για την Καλίσι. Ο επόμενος είναι ένας ακόμα καημένος πτωχός που ο Ντρόγκον του έκανε κάρβουνο όχι το κατσικάκι του αυτή τη φορά, αλλά, φευ, την 3χρονη κορούλα του. Κι έτσι η Καλίσι, που ωραία ξέρει να τα λέει για την ελευθερία, αναγκάζεται να αλυσοδέσει τους δυο άλλους Δράκους της (ο Ντρόγκον ακόμα βολτάρει) στις κατακόμβες, με λίγο νεράκι και κάτι κουφάρια φυλακισμένων να τσιμπήσουν. Κατ’ αρχήν, είναι με τα καλά της η Ντενέρις και τόσο καιρό είχε τους Δράκους ελεύθερους; Δράκοι είναι, τι θα κάνουν όταν δουν ένα μωράκι νόστιμο να μπουσουλάει; Κατά δεύτερον, θαυμάσια και η ερμηνεία της Εμίλια Κλαρκ που συντρίβεται όταν πρέπει να τιμωρήσει, ως μάνα, τα ιδιόμορφα παιδιά της, συγκινητική, ευαίσθητη και αρκούντως παραμυθένια. Τρίτον, αν είχε ήδη προβληθεί στην Ελλάδα το «Mommy» του Ξαβιέ Ντολάν θα είχαμε πολλούς υπέροχους παραλληλισμούς να κάνουμε. Πάντως η Καλίσι, Μάνα των Δράκων, δεν παύει να είναι κι η ίδια ακόμα ένα παιδί, άπειρη στην εξουσία, αδύναμη να διαχειριστεί τη δική της ελευθερία.
And now their watch is ended. Οσο ο Εμον τελεί την κηδεία των πεσόντων Φρουρών που υπερασπίστηκαν με τη ζωή τους το Τείχος, ο Τζον, με προτροπή του φυλακισμένου Τόρμουντ (ο οποίος μπορεί να είναι κάφρος και ν’ αγαπά την αγελάδα Σίλα, αλλά μιλά αντρίκια), πηγαίνει μόνος, έξω από το Κασλ Μπλακ, να κάψει την Ιγκριτ, να τιμήσει μια τελευταία φορά τον παράξενο έρωτά τους – άλλο πλάνο από πάνω εδώ, με την πάλλευκη Ιγκριτ ν’ αναπαύεται, όμορφη και, για πρώτη φορά, σιωπηλή. Από εδώ και στο εξής, όπως απέδειξε και στη μάχη, ο Τζον δεν είναι πια «παιδί», είναι άντρας κι έχει στόχο το καθήκον του, με απόψεις που πλησιάζουν όλο και περισσότερο τις δημοκρατικότερες των Αγρίων. By the by, σημείωση για τη στιγμή της κηδείας των Φρουρών, όπου από τις φλόγες ξεπροβάλλει η Μελισσάνδρη, βλέπει τον Τζον και τρώει κόλλημα! Κάτι έχουμε να βλέπουμε μ’ αυτό στο μέλλον…
Τσάκω τον pacman! Αν δεν επρόκειτο, ούτως ή άλλως, για το επεισόδιο του φινάλε, αυτή εδώ θα ήταν η καταπληκτικότερη σκηνή του από άποψη σκηνοθεσίας, εφέ και απλού φεύγα και η επόμενη από άποψη συναισθηματικής εμπλοκής. Μπραν και κομπανία προχωρούν στα χιόνια, ενώ ο Τζότζεν δυσκολεύεται να περπατήσει. Πάνω που οι δυνάμεις του τον εγκαταλείπουν, έχουν φτάσει! Μια λάμψη χάλκινη τους τυλίγει και λίγα βήματα πιο πέρα στέκεται το πιο πανέμορφο, μεγάλο, λαμπερό απ’ αυτά τα σοφά δέντρα με τα κόκκινα φύλλα που έβλεπε ο Μπραν στα οράματά του και τα λένε Weirwood. Καθώς όμως προχωρούν προς τα εκεί, αρχίζουν να ξεφυτρώνουν από το χιονισμένο έδαφος, ο ένας μετά τον άλλον, σκελετοί με πανοπλίες και όπλα, σκοτωμένοι κάποιας παλιότερης μάχης που έχουν πια γίνει Wights, απέθαντοι υπηρέτες των White Walkers! H μάχη που ακολουθεί μοιάζει με συναρπαστικό video game, καθώς οι Wights δε σταματούν να βγαίνουν στην πίστα, ο Τζότζεν τραυματίζεται σοβαρά (ο σκελετός τον μαχαιρώνει σα να έχει μπαταρία λιθίου, σαν κουρδιστό ομοίωμα του Νόρμαν Μπέιτς), ο Μπραν μπαίνει στο μυαλό του Χόντορ και τον κάνει παντοδύναμο και οι σκελετοί κροταλίζουν απολαυστικά και δεν παύουν να ξεπηδούν από τα χιόνια: έκσταση! Και πάνω που το παιχνίδι μοιάζει χαμένο, bonus life, εμφανίζεται ένα κοριτσάκι μικροσκοπικό, γκρίζο και παγωμένο, λίγο σα νεκρό κι αρχίζει να ρίχνει με τα χέρια του φωτίτσες στους σκελετούς, σαν πόλεμος των άστρων κι αυτοί διαλύονται! «Ελα μαζί μου Μπράντον Σταρκ» θα πει και, αφότου η Μίρα αποτελειώνει σπαρακτικά τον αδελφό της, που ούτως ή άλλως δεν έχει τύχη και δε θέλει να γίνει κι αυτός Wight, ακολουθούν το κοριτσάκι το σάπιο και μπαίνουν σε μια σπηλιά, κάτω από τον κορμό του Δέντρου: στην είσοδό της, όσοι σκελετοί καταφέρνουν να φτάσουν ως εκεί, σπάνε σα να πέφτουν σε διάφανο τοίχο. Μέσα στη σπηλιά, όπου απλώνονται ρίζες και κόκκαλα, ζουν κι άλλα τέτοια μικρά ξωτικούλια: «Οι Πρώτοι Ανθρωποι μας έλεγαν Παιδιά,» εξηγεί το κοριτσάκι, «αλλά γεννηθήκαμε πολύ πριν από εκείνους,» σ’ ένα side story που δείχνει πώς θα έμοιαζε το «Lord of the Rings» αν το είχε σκηνοθετήσει ο Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο με τον Ζακ Σνάιντερ σε second unit! Ενσωματωμένος στις ρίζες του δέντρου, περιμένει τον Μπραν, που προχωρά μόνος έρποντας, Εκείνος: Ενας γέροντας με μακριά μαλλιά και γενιάδα, σαν τον Μωυσή ή όποια generic εικόνα προφήτη. Και του λέει, ο παντογνώστης, ότι θα κερδίσει αυτό που έχασε (την οικογένειά του; τον τίτλο του; την ασφάλειά του; την αγάπη; τα πόδια του;) Όχι τα πόδια, δε θα ξαναπερπατήσει ποτέ. Αλλά θα πετάει! Τι εννοεί ακριβώς ο Γέροντας, μια και ο Μπραν ήδη, ως warg, πετάει χρησιμοποιώντας το μυαλό του; Αυτό είναι κάτι που θέλουμε πολύ να δούμε την ερχόμενη σεζόν.
Αντίο Σκύλε Λέγαμε σε περασμένο επεισόδιο ότι θα είχε ενδιαφέρον η Μπρίεν να μονομαχούσε με το Βουνό, να που μονομάχησε τελικά με τον αδελφό του, τον Σκύλο. Η Αρια και ο Hound συναντούν στο δρόμο τους στην Μπρίεν και τον Ποντ. Οι δυο γυναίκες βιώνουν για λίγο το girl power, συνδεδεμένες κι από την αριστοκρατική τους καταγωγή και την τάση τους στο αγοροκόριτσο, αλλά γρήγορα η Μπρίεν και ο Σκύλος θα χρειαστεί να παλέψουν για το ποιος θα κρατήσει υπό την προστασία του τη μικρή Αρια. «Η μάνα της πέθανε, ο πατέρας της, ο αδερφός της, το σπίτι της ρημάδι, πού είναι η ασφάλεια που της υπόσχεσαι; αν δεν το κατάλαβες αυτό ακόμα, είσαι ο λάθος άνθρωπος για να τη φροντίζεις,» θα πει ο Σκύλος στην Μπρίεν και παίζει να είναι ό,τι πιο τρυφερό έχουν πει ποτέ για το κοριτσάκι. Ισοδύναμοι, η Μπρίεν κι ο Σκύλος μονομαχούν στους λόφους, στην αρχή ντόμπρα, στην πορεία καταφεύγοντας σε κλωτσιές στ’ αχαμνά και δαγκωματιές. Η Μπρίεν κερδίζει τη μονομαχία, έχει χάσει όμως την Αρια: η μικρή είναι κρυμμένη στο πλάι του ετοιμοθάνατου Σκύλου. Του κάφρου σφετεριστή που, όμως, με κάποιον τρόπο, της στάθηκε και την προστάτευσε σαν παραστρατημένος πατέρας. Της ζητά να τον σκοτώσει, να τον γλιτώσει από τον αργό κι επώδυνο θάνατο (δεύτερο mercy kill μετά τον Τζότζεν), προσπαθεί να την πείσει ξεστομίζοντας ό,τι χυδαιότητα περνά απ’ το κεφάλι του – και την αδερφή σου έπρεπε να τη γαμήσω στο Μπλακγουότερ – αλλά δεν τα καταφέρνει, παρά την εξαιρετική, για τελευταία φορά, ερμηνεία του Ρόρι ΜακΚαν που απ’ την αρχή συμπαθήσαμε και θα μας λείψει. Η Αρια το σκέφτεται, τον κοιτάζει στα μάτια, σκληρά, του παίρνει τα λεφτά και φεύγει, καθώς η φωνή του, «Kill me…» αντηχεί στις χαράδρες. Θαυμάσιο παράδειγμα, ξανά, του πώς το «Game of Thrones» και μπορεί να υποστηρίξει διφορούμενους ήρωες, αλλά και του πώς μπορεί να στήσει τεράστιες μάχες, μεταφυσικές επιθέσεις, ή απλές στιγμές à deux που ραγίζουν κόκκαλα με την ίδια δύναμη κι επιθετικότητα.
Ποτέ στην τουαλέτα! Είχε κανείς αμφιβολία ότι ο Τίριον θα διασωθεί; Ε, ναι, είναι ο Τζέιμι που αναλαμβάνει να τον φυγαδεύσει σ’ ένα καράβι, με τη βοήθεια του Βάρις που του χρώσταγε χάρη. Του ανοίγει το κελί, του δίνει οδηγίες, τον αποχαιρετά: ο Τζέιμι γονατίζει για να αγκαλιάσει τον μικροσκοπικό του αδελφό στην πιο όμορφη, μη ερωτική, μη ιδιοτελή επίδειξη αγάπης στη σειρά. «Thank you for my life». Πριν φύγει, όμως, ο Τίριον έχει μια δουλίτσα. Πηγαίνει στο δωμάτιο του πατέρα του, για να τον σκοτώσει προφανώς και βρίσκει στο κρεβάτι του τη Σέι, που όχι απλώς χουζουρεύει νωχελικά, αλλά αποδεικνύει κι ότι τους λέει όλους «my lion», όχι μόνο αυτόν. Και τη σκοτώνει. Με τα χέρια, τη στραγγαλίζει, έχοντας φτάσει το βάθος της απελπισίας του, ζητώντας ταυτόχρονα συγγνώμη, για το φόνο, για όλα όσα προκάλεσε, με καλούς σκοπούς και θολωμένο μυαλό, αδικημένος από τη γέννησή του ήδη. Και συνεχίζει, κραδαίνοντας ένα τόξο και βρίσκει τον πατέρα του εκεί όπου κι ο βασιλιάς πηγαίνει μόνος, πράγματι! Ο Τάιγουιν έχει φορέσει κάτι πιο άνετο, ένεκα και η Σέι στην κρεβατοκάμαρα και κάθεται στον μεσαιωνικό του καμπινέ. Κι ακολουθεί η πιο φορτισμένη με συμβολισμούς και μεταπτώσεις συζήτηση πατέρα και γιου, γονιού και «παιδιού», για άλλη μια φορά, καθώς ο Τίριον τον κατηγορεί ότι ποτέ δεν τον ήθελε στη ζωή, σα να παραπονιέται για ένα παραπεταμένο παιχνίδι. Κι ο Τάιγουιν, τρεις φορές λαλεί: Δε θα σε άφηνα ποτέ να πεθάνεις, είσαι ένας Λάνιστερ, είσαι ο γιος μου. Δε θα επέτρεπα να σ’ εκτελέσουν, είσαι ο γιος μου. Θα σκότωνες τον πατέρα σου στην τουαλέτα; (αυτό τον ένοιαξε; αλλού δηλαδή δε θα τον πείραζε;) Δεν είσαι γιος μου! Πρώτο βέλος. Είμαι ο γιος σου, πάντα ήμουν ο γιος σου, δεύτερο βέλος. Ο Τάιγουιν είναι νεκρός, με τον πιο ταπεινωτικό τρόπο που θα μπορούσε να επινοήσει ο Τζορτζ Ρ.Ρ. Μάρτιν και με τη χαρακτηριστική ικανότητα της σειράς να υπονομεύει το δράμα με ειρωνεία, με τη νυχτικιά του, άοπλος, από το χέρι του γιου του που του προξένησε τις μεγαλύτερες δυσκολίες, μεγαλύτερες κι από τις μεγαλύτερες στρατιές που είχε ν’ αντιμετωπίσει, επειδή ποτέ δεν τον αποδέχτηκε. Κι άλλο πλάνο από πάνω, fait accompli κι ο Τίριον είναι, πια, αν όχι βασιλοκτόνος, οπωσδήποτε πατροκτόνος. Αντίο Τσαρλς Ντανς, σε απολαύσαμε επανειλημένα, ειδικά όταν την έλεγες στον Τζόφρι κι ακόμα περισσότερο στις συζητήσεις σου με την Αρια. Ο Βάρις αναλαμβάνει δράση, φυγαδεύει τον Τίριον σ’ ένα κιβώτιο (σαν του βασανιστή του) που απιθώνεται σ’ ένα καράβι και την ίδια στιγμή ακούγονται οι καμπάνες που αναγγέλλουν το θάνατο του Τάιγουιν. Ο Βάρις, εξυπνότερος από τους έξυπνους, αναγνωρίζει ότι στο Κινγκς Λάντινγκ δε θα έχει πια μέλλον και κάθεται κι εκείνος στο πλοίο, ν’ ακολουθήσει τη νέα του ζωή. Σε μια σεκάνς εννιάμισι λεπτών, πιο συμπαγή και αφαιρετική κι από το πιο συναρπαστικό ψυχολογικό θρίλερ.
Valar Dohaeris Και για φινάλε του φινάλε, η Αρια, το κοριτσάκι που, αντιμετωπίζοντας την καταστροφή σε κύματα από την αρχή της σειράς, εξελίσσεται στην πιο σταθερή, ανατρεπτική, πεισματική της παρουσία. Η Αρια τρέχει μόνη μ’ ένα άσπρο άλογο (κλεμμένο από την Μπρίεν;), για λίγο ελεύθερη και φτάνει σ’ ένα λιμάνι. Βρίσκει τον καπετάνιο ενός πλοίου που κατευθύνεται προς το Μπράαβος και βλέπει τη δυνατότητα διαφυγής. Εχει τα απαραίτητα εφόδια, τη σιδερένια μάρκα που της είχε δώσει ο μαγικός Τζάκεν για περίπτωση ανάγκης: Valar Morghulis, όλοι οι άνθρωποι πρέπει να πεθάνουν, λέει στον καπετάνιο κι εκείνος τη δέχεται με τιμή, σου λέει κάτι καλό έχουμε εδώ, Valar Dohaeris, όλοι οι άνθρωποι πρέπει να υπηρετούν. Κι έτσι η Αρια μπαίνει στο πλοίο και ξεκινά για τη νέα της Οδύσσεια, ελεύθερη πρώτη φορά, καθισμένη στην πλώρη, κοιτάζοντας στ’ ανοιχτά, τις περιπέτειες που θα’ρθουν. Στον επόμενο κύκλο.
Διαβάστε περισσότερα για το «Game of Thrones» εδώ και ραντεβού τις επόμενες μέρες, για ανακεφαλαιώσεις, συμπεράσματα και κουτσομπολιά από τον 4ο κύκλο. Αλλά ας κατακαθίσει λίγο πρώτα το φινάλε... valar dohaeris!
Προσεκτική σημείωση: Πολύς λόγος έγινε στο web, από τους αναγνώστες των βιβλίων, για μια εκπληκτική εμφάνιση στο φινάλε που έπρεπε να έρθει και, για κάποιο λόγο, παραλείφθηκε. Εκείνη που περιλαμβάνει τη Lady Stoneheart και που, άθελά μας, την πήραμε χαμπάρι ενώ δε θέλαμε. Δε θ' αναφέρουμε τίποτε σχετικό εδώ, ούτε και στα σχόλια παρακαλούμε, αλλά πραγματικά θα θέλαμε πολύ να την είχαμε γνωρίσει σ' αυτό το επεισόδιο, θα το είχε κάνει εκατό φορές καλύτερο...
Προηγούμενα επεισόδια:
- «Game of Thrones», Κύκλος 4, Επεισόδιο 09
- «Game of Thrones», Κύκλος 4, Επεισόδιο 08
- «Game of Thrones», Κύκλος 4, Επεισόδιο 07
- «Game of Thrones», Κύκλος 4, Επεισόδιο 06
- «Game of Thrones», Κύκλος 4, Επεισόδιο 05
- «Game of Thrones», Κύκλος 4, Επεισόδιο 04
- «Game of Thrones», Κύκλος 4, Επεισόδιο 03
- «Game of Thrones», Κύκλος 4, Επεισόδιο 02
- «Game of Thrones», Κύκλος 4, Επεισόδιο 01
