The Eddy
Παράξενο που ξεκινήσαμε το χθεσινό κείμενο με αναφορά στο «Skins» γιατί η σημερινή σειρά είναι ακόμα πιο ευθύς απόγονος του επιδραστικού αγγλικού νεανικού show. Γραμμένο από τον Τζακ Θορν, βασικό σεναριογράφο της πρώτης «Skins» γενιάς και μετέπειτα πολυβραβευμένο τηλεοπτικό και θεατρικό συγγραφέα («Harry Potter and the Cursed Child», «This Is England», «His Dark Materials»), το «The Eddy» δανείζεται την δομή του κάθε επεισοδίου αφοσιωμένο και σε έναν χαρακτήρα προκειμένου να συνθέσει ένα μωσαϊκό προσώπων, αλλά και μιας πόλης, μέσα από μουσικές αποδράσεις.
Η σειρά περιστρέφεται γύρω από το τζαζ κλαμπ Eddy σε μια όχι πολύ κεντρική, όχι τουριστικά φωτογενή, περιοχή του Παρισιού, ακολουθώντας τους ανθρώπους που έρχονται στην τροχιά του, που γίνονται μέρος του κόσμου του. Εισαγωγικός μας ήρωας είναι ο Eλιοτ του Αντρε Χόλαντ («Moonlight», «The Knick»), ένας Αμερικανός τζαζ πιανίστας που φεύγει από την Αμερική ύστερα από μια προσωπική απώλεια και στο Παρίσι χτίζει μια νέα ζωή. Συνεργάτης του στο κλαμπ είναι ο Φαρίντ του Ταχάρ Ραχίμ, ένα πλάσμα γεμάτο ενέργεια και αλητεία απέναντι στον σκεπτικισμό και τη σοβαρότητα του Έλιοτ.
Σταδιακά μας συστήνονται και όλοι οι υπόλοιποι ήρωες που βρίσκονται στην τροχιά του Eddy: Η κόρη του Έλιοτ, Τζούλι (Αμάντλα Στένμπεργκ του «The Hate U Give») που έρχεται στο Παρίσι για να ξεφύγει από μια δυσάρεστη οικογενειακή κατάσταση. Η Αμίρα (Λέιλα Μπεχτί), γυναίκα του Φαρίντ. Η Μάγια, τραγουδίστρια στο Eddy (στο ρόλο η Τζοάνα Κούλιγκ του «Ψυχρού Πολέμου»). Είναι ένα καστ φτιαγμένο από φεστιβαλικά ονόματα πρώτης γραμμής, ηθοποιοί που σιγά σιγά θα χρειαστεί καθένας και κάθε μία να κουβαλήσουν το δικό τους κομμάτι της αφήγησης με τρόπο εξίσου περιφερειακό όσο και πρωταγωνιστικό, όπου εναρκτήριο δραματουργικό σημείο θα αποδειχθεί ένα σοκαριστικό γεγονός στο τέλος του πρώτου επεισοδίου.
Είτε μέσα από διαλόγους που γίνονται χορός είτε μέσα από έναν συλλογικό θρήνο που γίνεται τραγούδι, η μουσική κρατά κεντρικό ρόλο στη μίνι σειρά και στον τρόπο που οι άνθρωποι επικοινωνούν και αισθάνονται. Η δε πολυπολιτισμική ταυτότητα του show όχι μόνο αντικατοπτρίζει μια σύγχρονη αλήθεια, αλλά δένει με την ίδια την ουσία της μουσικής και του ρυθμού, ως καταστάσεις ύπαρξης όπου γλώσσες και διαφορετικότητες γίνονται ένα, μέσα σε ένα χείμαρρο από νότες.»
Πίσω από αυτό το crime μελόδραμα βρίσκεται ένα επίσης εντυπωσιακό ρόστερ σκηνοθετών, με τον Ντέιμιεν Σαζέλ του «La La Land» να γυρίζει τα 2 πρώτα επεισόδια. Εκεί όμως στην βραβευμένη με Oσκαρ ταινία του τα πάντα έδειχναν προϊόν πλήρους ελέγχου, εδώ ο Σαζέλ μοιάζει πιο άνετος κατά τις στιγμές όπου οι χαρακτήρες παρασύρονται από τη μουσική, η κάμερα κινείται ελεύθερα, κόκκος, σκόνη και πηγές φωτός γίνονται ένα στο πλαίσιο ενός κεφάτου χορού ή μιας απρόσμενης σόλο ερμηνείας σε μια άδεια σκηνή. Τη σκυτάλη από τον Σαζέλ παίρνουν οι Ούντα Μπενιαμίνα του «Divines» (Χρυσή Κάμερα στις Κάννες) και Λάιλα Μαρακί (που είχε ψιλοσοκάρει τις Κάννες με το «Marock» στο τμήμα «Eνα Κάποιο Βλέμμα» το 2005).
Είτε μέσα από διαλόγους που γίνονται χορός είτε μέσα από έναν συλλογικό θρήνο που γίνεται τραγούδι, η μουσική κρατά κεντρικό ρόλο στη μίνι σειρά και στον τρόπο που οι άνθρωποι επικοινωνούν και αισθάνονται. Η δε πολυπολιτισμική ταυτότητα του show όχι μόνο αντικατοπτρίζει μια σύγχρονη αλήθεια, αλλά δένει με την ίδια την ουσία της μουσικής και του ρυθμού, ως καταστάσεις ύπαρξης όπου γλώσσες και διαφορετικότητες γίνονται ένα, μέσα σε ένα χείμαρρο από νότες. Το «Eddy» έχοντας εντυπωσιακό ταλέντο μπροστά και πίσω από την κάμερα, αρκείται τελικά να είναι ένα μουσικό mood piece πάνω σε μια κοινωνία που χτίζεται γύρω έναν μικρό (τζαζ) πλανήτη.
Θα μπορούσε να είναι κάτι πολύ πιο συνηθισμένο, και πολύ πιο συνηθισμένα εκτελεσμένο. Ισως γι’ αυτό πέρασε και δεν ακούμπησε, αλλά ίσως γι’ αυτό θέλουμε να μην ξεχαστεί.
Flix Top-10 TV 2020
