«Twin Peaks: The Return» (3η σεζόν)
Μου άρεσε πολύ στη διάρκεια αυτού του τρελού διαστήματος 3 μηνών, στη διάρκεια των οποίων κάθε βδομάδα βλέπαμε άλλη μια ώρα ενός παλαβού, πανέμορφου ονείρου του Ντέιβιντ Λιντς που με κάποιο τρόπο έλαβε πλήρη χρηματοδότηση εν έτει 2017, να φαντάζομαι πώς μπορεί να αντιδρούσαν οι άνθρωποι του Showtime όταν έβλεπαν τι είχαν ακριβώς πληρώσει. Δεν ξέρω κιόλας τι ακριβώς θα περίμεναν, αλλά σίγουρα όχι αυτό. Το ορίτζιναλ «Twin Peaks» έχει σε μεγάλο βαθμό θεωρηθεί η πιο επιδραστική σειρά ίσως και στην ιστορία της τηλεόρασης, ωριμάζοντας απότομα το μέσο και γεννώντας σε διάφορες παραλλαγές το μεγαλύτερο μέρος των παραγωγών των τελευταίων 25 χρόνων. Η αλήθεια είναι πως από εκείνη την αρχική σειρά τουλάχιστον η μισή δεν είναι ιδιαίτερα καλή, και πως την μία φορά που ο Λιντς πράγματι επέστρεψε στον κόσμο αυτό για μια νέα ιστορία, η ταινία που γύρισε (ένα παραγνωρισμένο αριστούργημα) αποτέλεσε εξαρχής μια άγρια αποχώρηση από το ύφος της σειράς, μια ιστορία σκληρή, άγρια, γεμάτη πόνο και ενοχή.
Με αυτό θέλω να πω ότι δε θα μπορούσε ποτέ κανείς, ούτε εμείς ούτε φυσικά εκείνοι οι άνθρωποι που έγραψαν τη λευκή επιταγή στον Λιντς (ύστερα από μια έξυπνη δημόσια κίνηση πίεσης εκ μέρους του),να μπορεί να φανταστεί τι μας περιμένει όταν ο δημιουργός του «Fire Walk With Me» και του «Inland Empire», μετά από μια δεκαετία κινηματογραφικής σιωπής, θα δημιουργούσε κάτι τόσο ευρύ, δίχως κανέναν πάνω από το κεφάλι του να διαμορφώνει ή να ελέγχει το έργο του. Τι όνειρα, και τι εφιάλτες θα βλέπαμε αυτή τη φορά;
Δείτε ακόμη: Flix Top-10 2017: Οι καλύτερες ταινίες του 2017 στο βίντεο της χρονιάς
To τηλεοπτικό top-ten του 2017
- Το νούμερο 10
- To νούμερο 9
- To νούμερο 8
- Το νούμερο 7
- Το νούμερο 6
- Το νούμερο 5
- Το νούμερο 4
- Το νούμερο 3
- Το νούμερο 2
Η ιδέα μιας νοσταλγικής επιστροφής με κλασικούς τηλεοπτικούς όρους εξαφανίστηκε γρήγορα, όταν από τα πρώτα ήδη επεισόδια ο Κούπερ παρουσιάζεται ως μια φυλακισμένη ψυχή, ο Μπομπ είναι μια μοχθηρή ανεξέλεγκτη φιγούρα, και στην πόλη του Τουίν Πικς οι χαρακτήρες που θυμόμασταν και αγαπούσαμε μοιάζουν παγωμένοι στο χρόνο. Η πόλη μοιάζει όπως τότε όμως καθώς στέκεται δίπλα στις άγριες, ψυχρές οπτικές αποχρώσεις και τη βίαιη ηχητική απόδοση του κεντρικού στόρι, τα παλιά σκηνικά, τα παλιά χρώματα, οι παλιοί ήρωες, 25 χρόνια μεγαλύτεροι αλλά σχεδόν όλοι και όλες στις ίδιες θέσεις με τότε, σαν καταραμένοι να στέκονται ακίνητοι στο πέρασμα του χρόνου, μοιάζουν όλα όχι σαν νοσταλγική αναβίωση αλλά σαν ηχώ.
Ο Λιντς, με τον Μαρκ Φροστ εκ νέου μαζί του στο σενάριο, τοποθετεί αυτή την Επιστροφή σε πολλαπλά επίπεδα. Είναι φυσικά τα 25 χρόνια αργότερα που υποσχέθηκε τότε η Λόρα Πάλμερ, είναι η αναγέννηση του Κούπερ ως αγνή ύπαρξη που μαθαίνει τον κόσμο από την αρχή (το πιο γλυκό και αστείο coming of age στόρι της χρονιάς, μέσα σε όλα), είναι η επίσκεψη του Κούπερ, της Νταϊάν (η Λόρα Ντερν στο αποκορύφωμα ενός επικού 2017 για την ίδια) και του Γκόρντον του ίδιου του Ντέιβιντ Λιντς στο Τουίν Πικς που είχαν αφήσει ακίνητο. Και, τελικά, είναι η ανατριχιαστική επιστροφή της Λόρα Πάλμερ σε ένα σπίτι που πια δεν την αναγνωρίζει, σε έναν κόσμο άλλο από αυτόν που κάποτε υπήρξε - επειδή η βύθιση στο παρελθόν πάντα γεννά νέους εφιάλτες, σε ένα φρικιαστικό, εκπληκτικά θλιμμένο φινάλε μιας σειράς που ποτέ δε θα μπορούσε να κλείσει οριστικά και τακτοποιημένα.
Στην διαδρομή, ο Λιντς μιλά για την αναγέννηση και την κυκλικότητα της ύπαρξης, μέσα από τον ηλεκτρισμό που πάντα γεννά το καλό και το κακό μέσα στην ίδια μήτρα. Στο μυθικό 8ο επεισόδιο η γέννηση του κακού πραγματοποιείται μέσα από τις πράξεις βίας της ίδιας της ανθρωπότητας (ήταν πάντα εκεί), ενώ ο Ντάγκι και αργότερα ο Κούπερ έρχονται στη ζωή μέσα από μια κυριολεκτική σπίθα. Κάθε γέννηση και αναγέννηση αποτελεί βίαιη πράξη, και κάθε τέλος είναι μια νέα αρχή καθώς η ενέργεια της ύπαρξης οδηγεί διαρκώς στο μετά.
Με έναν μαγικό τρόπο το «Twin Peaks: The Return» καταφέρνει να κρύβει μέσα του στοιχεία από ένα σωρό διαφορετικές δημιουργίες του Λιντς δίχως τελικά να προσομοιάζει καμία από αυτές. Σε διαφορετικά σημεία με έπιασα να σκέφτομαι από το «Fire Walk With Me» και την άγρια βία του ως το «Straight Story» και τη συναισθηματική αμεσότητα της ευθείας διαδρομής του, μέχρι την αγνή ονειρικότητα της «Χαμένης Λεωφόρου» και την καμουφλαρισμένη αρρώστια του «Μπλε Βελούδου». Όμως δεν είναι ποτέ ένα από αυτά τα πράγματα, όπως και ποτέ δεν είναι απλά η επιστροφή του «Twin Peaks». Αγνοώντας αφηγηματικές νόρμες με έναν τρόπο συχνά ακραίο ακόμα και για τον ίδιο (και σίγουρα για την τηλεόραση που ο ίδιος βοήθησε να γεννηθεί), επαναπροσεγγίζοντας την ιδέα του πώς μπορεί να μοιάζει ή να ακούγεται μια τηλεοπτική σειρά, και ολοκληρώνοντας μια ιστορία επιστροφής, ωρίμανσης και αναγέννησης με το μανδύα ενός απλού τηλεοπτικού revival, ο Ντέιβιντ Λιντς δεν σκηνοθέτησε απλώς το πιο μεγαλειώδες έργο της καριέρας του, αλλά και κατάφερε το αδιανόητο: δεν ξεπέρασε τις προσδοκίες παρά τις παραμέρισε, έθεσε τους κανόνες και τα όρια σε εντελώς διαφορετικό επίπεδο, και -αν δεχτούμε πως η προηγούμενή του φορά πήγε την τηλεόραση 25 χρόνια μπροστά- δημιούργησε κάτι αδύνατο να αντιγραφεί. Αυτή τη φορά, οι πάντες απλώς κοιτάζαμε με δέος.
Γράψαμε στο Flix
O Λιντς αποφάσισε να διαλύσει οποιαδήποτε (έστω κάποια) αφηγηματική ασφάλεια είχε δημιουργήσει η σειρά μέχρι τότε, να σπάσει κάθε δεσμό με το παρόν και το παρελθόν που είχαμε συνηθίσει την ύπαρξή του, να βουτήξει στην άγραφη ιστορία της Μαύρης (ίσως και της Λευκής;) Στοάς και να γίνει μάρτυρας της γέννησης του κακού, ενός κακού τελικά όχι τόσο απόκοσμου αλλά δημιούργημα του ίδιου του ανθρώπου και όλων των σκοτεινών εμμονών του. (Από τις θαυμάσιες αναλύσεις του Δημήτρη Δημητρακόπουλου για όλη την 3η αυτή σεζόν.)
Το καλύτερο επεισόδιο
«Part 8» (3x08)
Gotta light?
Μια σκηνή
Τι να πρωτοδιαλέξει κανείς, πραγματικά, αλλά δε μπορώ με τίποτα να ξεχάσω την Oντρεϊ, να χορεύει, λίγο πριν το ανεξήγητο τέλος του απρόσμενου storyline της. Αν όλοι οι ήρωες του Τουίν Πικς μοιάζουν παγιδευμένοι, καλλημένοι στο χρόνο, τότε κανείς δεν ήταν πιο παγιδευμένος από αυτήν, στο περιθώριο κάθε δράσης, ξύπνια μέσα σε έναν εφιάλτη(;).
Παλιότερα
To νούμερο 1 του 2016: «The Girlfriend Experience»
Το νούμερο 1 του 2015: «UnREAL»
Το νούμερο 1 του 2014: «The Knick»
Το νούμερο 1 του 2013: «The Good Wife»
Το νούμερο 1 του 2012: «Louie»
Και μην ξεχνάτε: Flix Top Ten 2017: Ψηφίστε την καλύτερη ταινία της χρονιάς!
