Οταν μια ταινία ή τηλεοπτική σειρά αγγίζει ευαίσθητα θέματα, όπως είναι το Ολοκαύτωμα, είναι φυσικό και επόμενο να υπάρχουν κάποιοι επικριτές της, κυρίως για το πώς προσεγγίζει τα γεγονότα αλλά και το σεβασμό που δείχνει στη μνήμη των θυμάτων. Ετσι και η νέα σειρά του Amazon Prime, «Hunters», σε παραγωγή του Τζόρνταν Πιλ και με πρωταγωνιστή τον Αλ Πατσίνο, φαίνεται πως δέχθηκε δριμεία κριτική για το πώς διαχειρίζεται όλα αυτά τα θέματα και μάλιστα από το Ιδρυμα Μνήμης του Αουσβιτς, στο κολαστήριο όπου κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου πέθαναν πάνω από 1,1 εκατομμύριο άνθρωποι.
Η σειρά διαδραματίζεται στη Νέα Υόρκη του 1977 όπου ένας νεαρός Εβραίος, ο Τζόνα, προσπαθεί να ανακαλύψει το δολοφόνο της γιαγιάς του. Η έρευνά του τον οδηγεί σε μια ομάδα από κυνηγούς Ναζί, οι οποίοι προσπαθούν να βρουν όσους έχουν ξεφύγει μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, πιστεύοντας πως μερικοί από αυτούς ήδη βρίσκονται στην πόλη και ετοιμάζουν τη δημιουργία του Τέταρτου Ράιχ, και να τους οδηγήσουν στην δικαιοσύνη, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.
Δείτε παρακάτω τους τίτλους αρχής της σειράς.
Η σειρά, αν και βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα, είναι μυθοπλαστική, ενώ κάποια στιγμή σε ένα επεισόδιο παρουσιάζεται και ένα φανταστικό παιχνίδι σκακιού με ανθρώπους ως πιόνια και με φόντο το στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Αουσβιτς. Αυτή η συγκεκριμένη σκηνή προκάλεσε τις έντονες αντιδράσεις του Ιδρύματος. Σε μια ανάρτησή τους στο twitter αναφέρουν πως «το Αουσβιτς ήταν γεμάτο από φρικτό πόνο και βασανιστήρια τα οποία έχουν καταγραφεί από τις μαρτυρίες των επιζώντων. Επινοώντας ένα ψεύτικο παιχνίδι σκάκι με ανθρώπους για την σειρά δεν είναι μόνο επικίνδυνα ηλίθιο και καρικατούρα. Αλλά καλωσορίζει και μελλοντικούς αρνητές, που πιστεύουν πως το Ολοκαύτωμα δεν έγινε ποτέ. Τιμούμε τη μνήμη των θυμάτων μένοντας στα πραγματικά γεγονότα.»
Διαβάστε ακόμα: Η Amazon αποσύρει τις «ναζιστικές» διαφημίσεις στο μετρό για το «The Man in the High Castle». Και πολύ άργησε...
Auschwitz was full of horrible pain & suffering documented in the accounts of survivors. Inventing a fake game of human chess for @huntersonprime is not only dangerous foolishness & caricature. It also welcomes future deniers. We honor the victims by preserving factual accuracy. pic.twitter.com/UM2KYmA4cw
— Auschwitz Memorial (@AuschwitzMuseum) February 23, 2020
Πολλοί ήταν εκείνοι που έσπευσαν να υποστηρίξουν τη σειρά λέγοντας πως η φανταστική απεικόνιση των ιστορικών γεγονότων δεν έχει κάποια ιδιαίτερη σημασία, αλλά το Ιδρυμα απάντησε πως «η φανταστική απεικόνιση είναι απλώς μια κακή δικαιολογία. Πρέπει να σεβόμαστε την ακρίβεια και τη μνήμη των θυμάτων.»
Of course, For filmmakers, writers, journalists, artists... Sadly, not many of them come for a consultation.
— Auschwitz Memorial (@AuschwitzMuseum) February 23, 2020
'is at least not denying the Holocaust' does not sound like the best review...
— Auschwitz Memorial (@AuschwitzMuseum) February 23, 2020
We bother because we believe that accuracy should be preserved when you talk about the real historical place. 'Fictional' is a bad excuse. Respect accuracy and memory of the victims.
In other words, you say: "a movie can lie about reality as it is just a movie'. Here we absolutely disagree. This is disrespectful and dangerous.
— Auschwitz Memorial (@AuschwitzMuseum) February 23, 2020
Ο δημιουργός της σειράς Ντέιβιντ Γουέιλ δημοσίευσε μια δήλωση υπερασπίζοντας τη συγκεκριμένη σκηνή και υπογραμμίζοντας τη σχέση της οικογένειάς του με το Αουσβιτς που, όπως αναφέρει, ήταν και η έμπνευσή του για να κάνει τη σειρά. Διαβάστε την ολόκληρη παρακάτω.
Χρόνια πριν επισκέφτηκα το Αουσβιτς και είδα τις πύλες από τις οποίες η γιαγιά μου πέρασε δεκαετίες νωρίτερα και τους στρατώνες όπου αναγκάστηκε να ζήσει ως φυλακισμένη. Είδα απομεινάρια του εφιαλτικού κόσμου όπου έζησε. Ηταν μια εμπειρία που άλλαξε για πάντα την πορεία της ζωής μου. Ηταν η στιγμή που αποτυπώθηκε στο χρόνο και στη μνήμη μου και από τότε προσπάθησα από την πλευρά μου να κάνω το καλό - όσο μεγάλο ή όσο μικρό - για να εξασφαλίσω την υπόσχεση του «Ποτέ Ξανά». Τότε πίστευα - όπως κάνω και τώρα - ότι είχα ευθύνη ως εγγονός των επιζώντων του Ολοκαυτώματος να κρατήσω ζωντανές τις ιστορίες τους.
Ενώ το «Hunters» είναι μια δραματική αφηγηματική σειρά, με μεγάλο αριθμό φανταστικών χαρακτήρων, εμπνέεται από αληθινά γεγονότα. Αλλά δεν είναι ντοκιμαντέρ. Και ποτέ δεν φέρεται να είναι. Κατά τη δημιουργία αυτής της σειράς, ήταν πολύ σημαντικό να εξετάσω αυτά που πιστεύω, και ήταν η απόλυτη πρόκληση να πω μια ιστορία για το Ολοκαύτωμα: πώς μπορώ να το κάνω χωρίς να δανειστώ κάτι από τη συγκεκριμένη ζωή ή την εμπειρία ενός πραγματικού ατόμου;
Γι' αυτόν το λόγο πήρα την απόφαση ότι όλοι οι φυλακισμένοι στο στρατόπεδο συγκέντρωσης (και οι επιζώντες) της σειράς θα είχαν τατουάζ πάνω από τον αριθμό 202.499. Ο 202.499 είναι ο υψηλότερος αριθμός που καταγράφηκε σε φυλακισμένο στο Αουσβιτς. Δεν ήθελα κάποιος από τους χαρακτήρες μας να έχει τον αριθμό ενός πραγματικού θύματος ή ενός πραγματικού επιζώντος, καθώς δεν ήθελα να διαστρεβλώσω κάποιο πραγματικό πρόσωπο ή να δανειστώ από μια συγκεκριμένη στιγμή στη ζωή ενός πραγματικού ατόμου. Αυτή ήταν η ευθύνη που με βάρυνε κάθε βράδυ και κάθε πρωί για χρόνια, καθώς έγραφα, έκανα παραγωγή και μόνταρα αυτή τη σειρά. Είναι το τελευταίο πράγμα που σκεφτόμουν όταν πήγαινα να κοιμηθώ και το πρώτο πράγμα όταν ξυπνούσα.
Και για να αναφερθώ στη «σκηνή με το σκάκι» πιο συγκεκριμένα... αυτό είναι ένα φανταστικό γεγονός. Γιατί ένιωσα ότι αυτή η σκηνή ήταν σημαντική για το σενάριο και την έβαλα στη σειρά; Για να αντισταθμίσει με έναν δυναμικό τρόπο την αναθεωρημένη αφήγηση που ασπάζονται μερικοί για την κάλυψη των ναζιστικών εγκλημάτων, επιδεικνύοντας με τον πιο ακραίο - και αντιπροσωπευτικά αληθινό – τρόπο το σαδισμό και τη βία που διαπράττουν οι Ναζί κατά των Εβραίων και άλλων θυμάτων. Και γιατί ένιωσα την ανάγκη δημιουργίας ενός φανταστικού γεγονότος όταν υπήρχαν τόσες πολλές πραγματικές φρίκες; Εξάλλου, είναι αλήθεια ότι οι Ναζί διαπράττουν εκτεταμένες και ακραίες πράξεις σαδισμού και βασανιστηρίων - και ακόμη και περιστατικά σκληρών «παιχνιδιών» - εναντίον των θυμάτων τους. Απλώς δεν ήθελα να περιγράψω τις συγκεκριμένες, πραγματικές τραυματικές εμπειρίες.
Αν το φιλοσοφικό ερώτημα είναι εάν μπορούμε να πούμε ιστορίες για το Ολοκαύτωμα που δεν είναι ντοκουμέντα, πιστεύω ότι μπορούμε και πρέπει. Το «Hunters», όπως μια πλειάδα επιτυχημένων ταινιών για το θέμα, δεν τηρεί πάντα την κυριολεκτική αλήθεια στην προσπάθειά του να συλλάβει την αντιπροσωπευτική αλήθεια του Ολοκαυτώματος. Η απόφασή μου να κάνω μια μυθοπλαστική σειρά έγινε με επίγνωση αυτής της συζήτησης και αυτή η σειρά πιστεύει ότι οι συμβολικές αναπαραστάσεις παρέχουν στα άτομα πρόσβαση σε μια συναισθηματική και συμβολική πραγματικότητα που μας επιτρέπει να κατανοήσουμε καλύτερα τις εμπειρίες του Shoah (του Ολοκαυτώματος) και να του δώσουμε ένα νόημα που απευθυνθείτε και στο σήμερα.
Είμαι για πάντα ευγνώμων στο Ιδρυμα Μνήμης του Αουσβιτς για όλη τη σημαντική και ζωτικής σημασίας δουλειά που κάνουν, για τη διατήρηση της μνήμης των θυμάτων και των επιζώντων όπως της γιαγιάς μου, της Σάρα Γουέιλ, ζωντανή. Πιστεύω ότι είμαστε στην ίδια πλευρά και εργαζόμαστε για τους ίδιους στόχους. Και ελπίζω να μπορέσουμε να συνεχίσουμε τον διάλογο για τον τρόπο επίτευξης των στόχων αυτών.
Διαβάστε ακόμα: Ο «εγκέφαλος» πίσω από το «Jojo Rabbit» του Τάικα Γουαϊτίτι είναι... η μαμά του