«Yesterday Never Ends»: η Ιζαμπέλ Κοσέτ και η ελεγεία μιας Ευρώπης...

Μία γυναίκα κι ένας άντρας συναντιούνται σ' ένα ακαθόριστο χώρο, ένα τσιμεντένιο συγκρότημα κτιρίων στην μέση του πουθενά. Είναι Απρίλιος του 2017 και η Ισπανία έχει λυγίσει από την κρίση. Ο άντρας καταφθάνει καλοντυμένος. Η προφανώς άστεγη γυναίκα έχει λούσει και στεγνώσει τα μαλλιά της σε δημόσιες τουαλέτες. Η συνεύρεσή τους είναι από την αρχή επιθετική, συγκαταβατική, σαρκαστική, σταδιακά εκρηκτική. Οι αποκαλύψεις ξεστομίζονται ανάμικτα με την οργή και τις κατηγορίες. Πριν από 5 χρόνια υπήρξαν παντρεμένοι, ερωτευμένοι, ευτυχισμένοι. Μετά ήρθε η κρίση, η τραγωδία. Εχασαν το παιδί τους, εκείνη βυθίστηκε στο πένθος, εκείνος έφυγε νύχτα για άλλη χώρα, νέα ζωή. Εκείνη έμεινε πίσω. Και τώρα βρίσκονται στο ίδιο δωμάτιο.

Η Κοσέτ που είχε πρωτοεμφανιστεί στο τμήμα Πανοράματος του Βερολίνου με τη δεύτερη ταινία της («Things I Never Told You») μεταφέρει ένα θεατρικό έργο, με ξεκάθαρες «πράξεις» πλοκής και ρυθμού, στην μεγάλη οθόνη έχοντας περισσότερα να πει από το χωρισμό ενός ζευγαριού. Σκηνοθετεί ιδιοσυγκρασιακά (σε ασπρόμαυρο οι ήρωες ξεστομίζουν αλήθειες που δεν τολμούν να πουν στην κάμερα), εμπιστευόμενη τόσο τους διαλόγους όσο και τις σωματικές (και σε στιγμές αυτοσχεδιαστικές) ερμηνείες των εξαιρετικών πρωταγωνιστών της. Ο Χαβιέ Καμάρα («Μίλα Της») προσωποποιεί την τετράγωνη ανδρική λογική. Η Καντέλα Πένια ουρλιάζει νεύρωση και συναίσθημα. Εκείνος πιστεύει ότι η ζωή συνεχίζεται. Εκείνη, ότι το χθες δεν είναι κάτι που τελειώνει. Κανείς δεν έχει δίκιο. Κανείς δεν έχει άδικο. Απλά υπάρχουν πάντα άνθρωποι που μπροστά στο πρόβλημα μένουν στο δωμάτιο και άλλοι που φεύγουν από την πίσω πόρτα. Η ζωή συνεχίζεται...

Οσοι οι κατηγορίες φουντώνουν, όσο μέσα στη θεατρικότητα του χώρου συνειδητοποιούμε ότι βρισκόμαστε σε νεκροταφείο (του παιδιού τους, της σχέσης τους, της χώρας τους), όσο το συναίσθημα μάχεται ατάκα στην ατάκα την λογική, τόσο συνειδητοποιούμε ότι μπροστά μας διαδραματίζεται κάτι πολύ μεγαλύτερο. Η Κοσέτ τοποθετεί μπροστά στο φακό της την Ισπανία - ή, γιατί όχι, την Ελλάδα, την Ευρώπη. Από την μία όσοι αγανακτισμένοι αλυσοδένονται μπροστά από πλατείες με ιστορικό παρελθόν. Από την άλλη όσοι παίρνουν το διαβατήριό τους και φεύγουν αναζητώντας νέο μέλλον. Και πάλι: κανείς δεν έχει δίκιο, κανείς δεν έχει ακριβώς άδικο.

Καθόλου εύκολη ταινία να παρακολουθήσεις. Βερμπαλιστική, πληθωρική, άβολη, σε στιγμές εκνευριστική, συναισθηματικά επιθετική και σε άλλες παράξενα τρυφερή κι ανθρώπινη. Η Ισπανίδα σκηνοθέτης ήθελε να αποφύγει την εύκολη καταγγελία ή τον διδακτισμό, για αυτό και η κάθαρση του φινάλε δικαιώνει αμφότερους, όμως ο τίτλος που επιλέγει δεν είναι τυχαίος. Κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από το παρελθόν του, όσο μακριά κι αν ταξιδέψει.

Διαβάστε εδώ περισσότερα για το 63ο Διεθνές Φεστιβάλ Βερολίνου που ξεκίνησε στις 7 Φεβρουαρίου και θα διαρκέσει έως τις 17 Φεβρουαρίου. Το Flix βρίσκεται εκεί με την υποστήριξη του Goethe Institut Athen προκειμένου να σας μεταφέρει όλα τα νέα από τη φετινή διοργάνωση στο ειδικό τμήμα του που ανανεώνεται συνεχώς.