Ενας στίχος του Λέοναρντ Κοέν λέει ότι η ηρωίδα του η Susanne, ακόμα κι αν κοιτούσε τα σκουπίδια, ανακάλυπτε λουλούδια. Υπάρχει κάτι παρόμοιο στο κινηματογραφικό βλέμμα της Πέννυς Παναγιωτοπούλου.
Η ευαισθησία, η ενσυναίσθηση κι ο πεισμωμένος ρομαντισμός της δημιουργού δίνουν στις δουλειές της μία σήμα-κατατεθέν φωνή - πάντα ηχηρή και χαμηλόφωνη, δακριτική και αναγκαία: από το «Δύσκολοι Αποχαιρετισμοί: Ο Μπαμπάς Μου» και το «September», μέχρι την σειρά ντοκιμαντέρ που έκανε για την ΕΡΤ2, με τον πολύ ταιριαστό τίτλο «Το Μαγικό των Ανθρώπων».
Παγκόσμια πρεμιέρα στην Ιρλανδία
Το «Wishbone», η νέα της ταινία είναι έτοιμη και ακολουθεί την ιστορία ενός συνηθισμένου ανθρώπου όταν τον πιέσουν ασυνήθιστες καταστάσεις - στην Ελλάδα της κρίσης, της διαφθοράς και της ατιμωρισίας. Στις 13 Ιουλίου προβάλλεται στο Διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα του Galway Film Fleadh στην Ιρλανδία, με επόμενη στάση την πρεμιέρα της στην Ελλάδα, στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης τον Νοέμβριο, ενώ έχει ήδη κλεισμένη διανομή στη Γαλλία από την Epicentre (εκεί θα φέρει τον τίτλο «Sous Tension»),
Το σενάριο είναι της Κάλλιας Παπαδάκη (η Πέννυ Παναγιωτοπούλου συνυπογράφει), καθώς η ιστορία βασίζεται στο διήγημα της «Σαράντα Μέρες», από το βιβλίο «Ο Ηχος του Ακάλυπτου». Τη Διεύθυνση Φωτογραφίας ανέλαβε ο Δημήτρης Κατσαΐτης, την σύνθεση της Πρωτότυπης Μουσικής ο Νικόλας Αναδολής, το Μοντάζ ο Πίτερ Μάρκοβιτς, τον Ηχο ο Κωνσταντίνος Κίττου και το Sound Design ο Μπρούνο Τεριέρ κι ο Γιώργος Μικρογιαννάκης.
Πρωταγωνιστούν οι: Γιάννης Καράμπαμπας, Κωνσταντίντος Αβαρικιώτης, Ελενα Μαυρίδου, Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου, Γαρουφαλίνα Κοντόζου, Ευθαλία Παπακώστα, Μυρτώ Αλικάκη, Νικόλας Παπαγιάννης, Μαρία Κατσανδρή, Αντρέας Νάτσιος. Είναι μία συμπαραγωγή των P.P. Productions, Manny Films, Pallas Film, Felony Films, île de France και με την υποστήριξη του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου, της Eurimage, του Υπουργείου Πολιτισμού της Κύπρου, τoυ Creative Europe Media Desk και της ΕΡΤ.
Πέννυ, θέλεις να μας αφηγηθείς την ιστορία του «Wishbone»; Τι σε τράβηξε σ' αυτό τον ήρωα και στο δίλημμά του, γιατί μίλησε μέσα σου και αποφάσισες ότι αυτό θα είναι η επόμενη ταινία σου;
Ο Κώστας ονειρεύεται μια μοτοσικλέτα. Να τρέχει στον δρόμο με την κοπέλα του. Έχει πιάσει δουλειά ως σεκιουριτάς σε ένα δημόσιο νοσοκομείο. Τα λεφτά είναι ψίχουλα, αλλά δεν τον πειράζει. Αυτό που τον ενοχλεί είναι ο πόνος, ο πόνος των άλλων. Ώσπου, πεθαίνει ξαφνικά ο αδελφός του. Και τώρα, ο πόνος ζει μέσα του- είναι και δικός του. Από τώρα και στο εξής έχει να φροντίζει τη μητέρα του και τη μικρή ανιψιά του. Και όχι μόνον αυτό αλλά ο αδελφός του έχει αφήσει και ένα τεράστιο χρέος που θέτει σε κίνδυνο το πατρικό τους.
Ο Κώστας δεν μπορεί να συγκεντρώσει τα χρήματα που χρειάζονται. Τη στιγμή, που έχει χάσει κάθε ελπίδα, ένας τραυματιοφορέας θα του προσφέρει ένα χέρι βοήθειας- καλά λεφτά με αντάλλαγμα να ψευδομαρτυρήσει . Θα κατηγορήσει μια γυναίκα γιατρό με την οποία γνωρίζονται, προκειμένου να προστατεύσει την οικογένειά του. Θα γίνει μέρος ενός διεφθαρμένου συστήματος, νοσοκόμων, μεσαζόντων και δικηγόρων, που παγιδεύουν γιατρούς και βγάζουν καλά λεφτά στο περιθώριο. Επενδύουν στο θάνατο και τον πόνο.
Η ανάγκη είναι σύμφυτη με την ανθρώπινη φύση- μια αδυναμία που καμμιά φορά μας κάνει να προχωράμε. Αφού δεν έχει άλλη εναλλακτική λύση, ο Κώστας δέχεται από απλή ανάγκη. Πηγαίνει έτσι κόντρα στην φύση του.
Η υφή της ταινίας έγινε σαφής από την αρχή. Έπρεπε να είναι αληθινή και απλή. Το ύφος καθορίστηκε από τον ρεαλισμό. Αλλά παρόλο που η ιστορία έχει έναν έντονο κοινωνικό προσανατολισμό, ο τρόπος που βλέπω τα πράγματα στην τέχνη, είναι ο τρόπος της σιωπής, της απουσίας και της θλίψης. Με ενδιαφέρει περισσότερο η ανθρώπινη φύση. Έτσι, σε αυτή την ταινία, όπως και στις προηγούμενες, το επίκεντρο είναι πάντα οι άνθρωποι, η οικογένεια, η μοίρα, τα εύθραυστα πράγματα. Η ταυτόχρονη απεικόνιση του κατακερματισμένου κοινωνικού ιστού της ελληνικής κοινωνίας ελπίζω να της έχει δώσει και ένα διαφορετικό και ιδιαίτερο επίπεδο.
Εμπιστεύεσαι στον πρωταγωνιστικό ρόλο τον Γιάννη Καράμπαμπα, έναν πρωτοεμφανιζόμενο κυρίως θεατρικό ηθοποιό. Πώς τον επέλεξες και πώς τόλμησες για ακόμα μία φορά να έχεις στο καστ σου κι ένα μικρό παιδί (που από το τρέιλερ μοιάζει χαρισματικό);
Κάποτε είδα τον Γιάννη να απαγγέλλει ποιήματα του Καβάφη και ήξερα ότι κάποια στιγμή στη ζωή μου θα συνεργαζόμουν μαζί του. Υπάρχουν κάποια ίχνη από περασμένες εποχές στην εμφάνισή του, και ήξερα ότι ήθελα η ιστορία μου να είναι ταυτόχρονα σύγχρονη και διαχρονική. Η ομορφιά του δεν είναι επιθετική αλλά ταπεινή, εύθραυστη και συγκρατημένη. Για τον Γιάννη, αυτή ήταν η πρώτη ταινία στην οποία συμμετείχε, αλλά νομίζω ότι από τότε ζει μέσα στην ιστορία.
H ζωή του στη ταινία βρίσκεται υπό συνεχή πίεση. Δεν βρίσκεται ο καιρός ούτε να μεγαλώσει ,ούτε να ωριμάσει. Η δυσκολία στη ερμηνεία ήταν ότι έπρεπε να βρούμε τρόπους να εκφράσουμε αυτήν την επώδυνη διαδρομή , χωρίς να γίνεται αντιληπτή ως προσπάθεια, αλλά ως κάτι εντελώς φυσικό που θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα. Και μπορεί να συμβεί στον καθένα. Μόνο που η κοινωνία δεν θέλει να μιλάει για «αυτά».
Γαρουφαλίνα Κοντόζου
Πιστεύω ότι με τα παιδιά το πιο σημαντικό πράγμα είναι να διαλέγεις σωστά από την αρχή αυτό το παιδί που πιστεύεις ότι έχεις μια συναισθηματική εγγύτητα. Όταν έκανα το κάστινγκ για τον Κώστα, θέλοντας να δω πώς συνδέεται με τα παιδιά , είδαμε ένα κορίτσι που είχε έρθει για ένα άλλο κάστινγκ με τον πατέρα της και έτυχε να περνάει από την αίθουσα που βρισκόμασταν. Σκεφτήκαμε να κάνουμε μια δοκιμή, να μας βοηθήσει να προσομοιώσουμε μια πραγματική σκηνή.
Hταν πολύ καλή. Ήταν δειλή αλλά πολύ έξυπνη και ευαίσθητη και ένιωσα ότι υπήρχε χημεία με τον Κώστα. Όμως λόγω ηλικίας όλοι με συμβούλεψαν να μη την πάρω . Eτσι ψάχναμε και ψάχναμε, για πολλούς μήνες, χωρίς αποτέλεσμα. Ωσπου ένα πρωί, ήρθε ένα κορίτσι με τη μητέρα της και είπα δυνατά, αυτή είναι η κατάλληλη, μπορεί να παίξει το ρόλο, χωρίς αμέσως να κάνω την σύνδεση με το παιδάκι που είχα γνωρίσει. Αποδείχτηκε ότι ήταν το ίδιο κορίτσι, αλλά με λίγο διαφορετική εμφάνιση- με μακρύτερα μαλλιά και χωρίς τα μπροστινά δόντια!
Από τα γυρίσματα
Με την Κάλλια Παπαδάκη και τον Γιάννη Καράμπαμπα
Πάντα κοιτάς τον άνθρωπο με μία τρυφερότητα. Ακόμα κι όταν οι ήρωες σου είναι στο περιθώριο, ή πιέζονται σε μια παραβατικότητα -ή ίσως ακριβώς επειδή περνούν όλα αυτά, εσύ είσαι εκεί για να παρουσιάσεις την ανθρωπιά τους. Πιστεύεις στη δύναμη του σινεμά να ενώνει τους θεατές σε τόσο δύσκολους, αποξενωμένους καιρούς που ζούμε; Αλλάζει, μετακινεί κάτι μέσα μας μια ταινία;
Ναι το κάνω χωρίς να το καταλαβαίνω. Τρυφερή είναι η ματιά μου για τον κόσμο, τους ανθρώπους. Δυσκολότερη πάντα η σχέση με τον εαυτό. Με αυτόν τον τρόπο εξισορροπώ την σκοτεινιά μέσα μου.
Το σινεμά εμένα μου άλλαξε τον τρόπο που βλέπω την ζωή. Με βοήθησε να μπαίνω στη θέση των άλλων. Το ίδιο και η μουσική και τα βιβλία. Αν νομίζω ότι κάτι τέτοιο μπορεί να μου συμβεί πια; Δεν ξέρω. Πόσες φορές μπορείς να ερωτευτείς σε μια ζωή.
Διαβάστε κι αυτό: Πέννυ Παναγιωτοπούλου: «Στο σινεμά θέλω να βλέπω φως, να βγαίνω γεμάτη και όρθια.»
WISHBONE
Σκηνοθεσία: Πέννυ Παναγιωτοπούλου
Σενάριο: Κάλλια Παπαδάκη, Πέννυ Παναγιωτοπούλου
Πρωταγωνιστούν: Γιάννης Καράμπαμπας, Κωνσταντίντος Αβαρικιώτης, Ελενα Μαυρίδου, Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου, Γαρουφαλίνα Κοντόζου, Ευθαλία Παπακώστα, Μυρτώ Αλικάκη, Νικόλας Παπαγιάννης, Μαρία Κατσανδρή, Αντρέας Νάτσιος.
Διεύθυνση Φωτογραφίας: Δημήτρης Κατσαΐτης
Moντάζ: Πέταρ Μάρκοβιτς
Μουσική: Νικόλας Αναδολής
Ηχος: Κωνσταντίνος Κίττου
Sound Design: Μπρούνο Τεριέρ, Γιώργος Μικρογιαννάκης
Σκηνογραφία: Γιώργος Γεωργίου
Ενδυματολογία: Δέσποινα Χειμωνά
Μακιγιάζ: Δήμητρα Γιατράκου
Casting Director: Σοφία Δημοπούλου
Παραγωγή: Πέννυ Παναγιωτοπούλου, Μπίργκιτ Κέμνερ, Θανάσης Καραθάνος, Μάρτιν Χάμπελ, Στέλιος Καμμίτσης, Φιλίπ Γκομπέλ
