Η Ναταλία και ο Σεργκέι είναι ένα ζευγάρι Ρώσων που, μαζί με τις δύο κόρες τους, Κάτια και Αλίνα, επιχειρούν να αποκτήσουν άσυλο στην Σουηδία, στην προσπάθειά τους να διαφύγουν από το Ρωσικό καθεστώς μετά από μια πρόσφατη επίθεση που τραυμάτισε ψυχικά και σωματικά τον πατέρα της οικογένειας.
Οταν όμως οι Σουηδικές αρμόδιες αρχές δεν πείθονται από την κρισιμότητα του αιτήματος και αρνούνται την έγκριση του ασύλου, η μικρότερη κόρη της οικογένειας (η οποία ήταν και παρούσα στο συμβάν που τραυμάτισε τον πατέρα της) πέφτει σε μια κατατονική κατάσταση που οδηγεί την οικογένεια σε μια γραφειοκρατική, καφκική αλληλουχία γεγονότων που περισσότερο εντείνει παρά επιλύει τα προβλήματα.
Το 81ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας διεξάγεται φέτος από τις 28 Αυγούστου μέχρι και τις 7 Σεπτεμβρίου. Το Flix βρίσκεται στη Βενετία για να σας μεταφέρει όλα όσα συμβαίνουν μέσα και έξω από τις αίθουσες. Διαβάστε όλο το ρεπορτάζ για το φεστιβάλ εδώ
Οπως επεξηγούν και οι τίτλοι τέλους, το Child Resignation Syndrome αποτελεί ένα όλο και πιο συχνό φαινόμενο της σύγχρονης Σουηδικής και, κατ’ επέκταση ευρωπαϊκής, πραγματικότητας και αφορά κυρίως παιδιά μεταναστών που εισέρχονται σε μια κωματώδη κατάσταση λόγω του φόβου και του ενδεχομενου επιστροφής τους σε ένα επικίνδυνο περιβάλλον. Αν και επίσημα αυτό το σύνδρομο δεν έχει αναγνωριστεί, η καταγραφή του δίνει την ευκαιρία στον Αλέξανδρο Αβρανά να στήσει μια πραγματικότητα που ισορροπεί ανάμεσα στον ρεαλισμό και την υπερβολή, χτίζοντας σταδιακά έναν ασφυκτικό κόσμο νόμων και κανόνων που φλερτάρουν τόσο με την ειρωνεία όσο και με την καθαρή απειλή.
Και είναι αλήθεια πως μέσα από τα επιμελώς καδραρισμένα πλάνα και τα αφαιρετικά, γεωμετρικά κάδρα, ο Αβρανάς χτίζει σταδιακά έναν ανησυχητικά ρεαλιστικό εφιάλτη δίχως διέξοδο και διαφυγή, χωρίς ενδιαφέρον για τον άνθρωπο και την πραγματική αιτία των προβλημάτων και με μόνη προσφορά ως μέσα σωτηρίας αμφιλεγόμενες μεθόδους που αντί να ενισχύουν, διαλύουν τις οικογένειες και τις ίδιες τις δομές της κοινωνίας.
Κι αν αυτό δείχνει να συγγενεύει με το σκοτάδι ολόκληρης της φιλμογραφίας του (από το «Without» στο «Miss Violence» και από εκεί στο «Love me Not»), η διαφορά έγκειται στο ότι στο «Quiet Life», ο Αβρανάς εμφανίζει απρόσμενα ψήγματα αισιοδοξίας και πίστης στο ανθρώπινο είδος, είτε αυτό φαίνεται μέσα από την ουσιαστική βοήθεια εντός του συστήματος (όπως συμβολίζει η νοσοκόμα της Ελένης Ρουσσινού), είτε από την συνεισφορά και την υποστήριξη του συνανθρώπου, είτε από το ίδιο το φινάλε που αποφασίζει να επιλέξει μάλλον την πιο αισιόδοξη από τις πιθανές καταλήξεις.
Ειρωνικά όμως, αυτό όμως που μειώνει τον αντίκτυπο που θα μπορούσε να έχει η ταινία, είναι η αδυναμία της να διαβεί τελικά πραγματικά τολμηρές περιοχές και να εξερευνήσει τις πιο σκοτεινές πλευρές της θεματικής της, περιορίζοντας την αφήγηση σε μια ασφαλή ζώνη επικινδυνότητας, που αν και σίγουρα δημιουργεί την ανησυχία, δεν καταφέρνει να φτάσει στον φόβο και την παράνοια που υπόσχεται αρχικά. Ο δαιδαλώδης κόσμος που υπαινίσσεται παραμένει σε μεγάλο βαθμό ανεξερεύνητος, αν και η περιπέτεια της οικογένειας φαντάζει και είναι πάντα έντονη.
Παρόλα αυτά, η άρνηση του Αβρανά να βυθιστεί στο σκοτάδι και να κρατήσει ανοιχτό το παράθυρο της αισιοδοξίας αποτελεί μια ξεκάθαρα αναζωογονητική νότα στο σύνολο της φιλμογραφίας του. Ισως ομως αυτή η «Quiet Life» παραμένει στην τελική λίγο πιο «ήσυχη» στον αντίκτυπό της από όσο θα επιθυμούσαμε.
Το 81ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας διεξάγεται φέτος από τις 28 Αυγούστου μέχρι και τις 7 Σεπτεμβρίου. Το Flix βρίσκεται στη Βενετία για να σας μεταφέρει όλα όσα συμβαίνουν μέσα και έξω από τις αίθουσες. Διαβάστε όλο το ρεπορτάζ για το φεστιβάλ εδώ
