Εδώ κι έναν περίπου μήνα, από τις 4 Μαΐου, το «Enter» του Ιδρύματος Ωνάση με αναθέσεις σε καλλιτέχνες απ' όλο τον κόσμο για νέα έργα φτιαγμένα μέσα σε 120 ώρες, μάς αποκαλύπτει σταδιακά τις ταινίες των Βασίλη Κεκάτου («Οταν Kοιμάσαι ο Kόσμος Aδειάζει»), Δημήτρη Καραντζά, Ευθύμη Φιλίππου, 600 HIGHWAYMEN, Μαρία Αντελμαν, Κίμπερλι Μπάρτοσικ, Ανι Ντόρσεν, Radiohole και πολλών άλλων.
Δείτε ακόμη: Η Ιζαμπέλα Ροσελίνι συναντά τον Δαρβίνο (εν μέσω καραντίνας)
Σήμερα, ανεβαίνει στην πλατφόρμα του «Enter» και το «Touch me» του Γιώργου Ζώη («Interruption», «Casus Belli», «8η Ηπειρος», «Τίτλοι Τέλους»), «Third Kind».
Με συνσεναριογράφο τη Κωνσταντίνα Κοτζαμάνη και πρωταγωνιστικό ζευγάρι τους νέους ταλαντούχους χορευτές, Δάφνη Αντωνιάδου και Αλέξανδρο Βαρδαξόγλου, ο Ζώης κατασκευάζει ένα ηλιόλουστο νουάρ, ένα sci-fi θρίλερ για έναν έρωτα στα χρόνια της χολέρας - με κριτική ματιά, μελαγχολία, χιούμορ και Σαμάνθα Φοξ!
Σε ένα μακρινό μέλλον, όπου το νερό και ο αέρας είναι μολυσμένα και οι άνθρωποι απαγορεύεται να αγγίζονται, ένα κορίτσι και ένα αγόρι αποφασίζουν να πάνε σε μια παραλία. Ο Γιώργος Ζώης δημιουργεί ένα ερωτικό sci-fi που στοχάζεται για τη ζωή και τις ανθρώπινες σχέσεις με χιούμορ και τρυφερότητα. Η μικρού μήκους ταινία του ισορροπεί περίτεχνα ανάμεσα στο όνειρο και τον εφιάλτη, την πραγματικότητα και τη δυστοπία, την απομόνωση και την εγγύτητα.
Διαβάστε ακόμη: Cine #MένουμεΣπίτι | O Γιώργος Ζώης προτείνει στο Flix μια ταινία για τις μέρες της καραντίνας
Το Flix μίλησε με τον δημιουργό για την πρόκληση να ανταπεξέλθει, δημιουργικά και πρακτικά, ένας σκηνοθέτης μέσα στην καραντίνα.
Ζήσαμε και ζούμε κάτι κοσμογονικό και σοκαριστικό. Πώς επηρεάζει έναν καλλιτέχνη το σοκ της πανδημίας, η απαγόρευση της κυκλοφοριας, η καραντίνα; Απογοητεύεται με την ακύρωση άλλων σχεδίων του, πανικοβάλλεται, μουδιάζει; Ακινητοποιείται, παραιτείται ή δημιουργεί για να μην τρελαθεί; Ποια ήταν η δική σου εμπειρία;
Νομίζω ο κάθε άνθρωπος το βιώνει διαφορετικά. Ξέρω ανθρώπους που έπαθαν κρίσεις πανικού, πέσαν σε κατατονίες, το βίωσαν πολύ σκοτεινά και άλλους που το είδαν σαν μια ευκαιρία να κάνουν ένα φωτεινό διάλειμμα. Ξέρω άλλους που το έζησαν σε βουνά και νησιά, άλλοι σε βίλες ζευγάρια και άλλοι σε 40 τετραγωνικά με τις οικογένειες τους. Και θυμάμαι τόσα άρθρα που ο καθένας έλεγε πως την πέρασε την καραντίνα και νομίζω δεν ενδιέφεραν κανέναν πέρα από τους ίδιους, οπότε νομίζω δεν έχει κανένα νόημα να καταθέσω και εγώ την εμπειρία μου. Απλά το μυαλό μου ήταν στην βία που ασκήθηκε στους ανθρώπους, αναμεταξύ τους, όταν τους έχεις εγκλωβισμένους, ψυχικά και οικονομικά, σε έναν περιορισμένο χώρο. Το φάσμα είναι ευρύ οπότε και οι αντιφάσεις μεγάλες.
Πώς αντιμετώπισες την πρό(σ)κληση του Enter και της Στέγης Ιδρύματος Ωνάση; Μια μικρού μήκους, 120 ώρες, αυτές οι συνθήκες; Πώς προσέγγισες την ιδέα σου, καλλιτεχνικά και πρακτικά; Τι ήταν το πιο ενδιαφέρον και ποιο το μεγαλύτερο εμπόδιο/πρόβλημα;
Το είδα σαν μια πρόκληση να πειραματιστώ σε πράγματα που δεν είχα δοκιμάσει ξανά όπως μια ερωτική σκηνή. Οπότε άφησα ελεύθερο τον εαυτό μου χωρίς άγχος αυτολογοκρισία, και είδαμε τα πράγματα μαζί με την Κωνσταντίνα στο σενάριο με ένα χιούμορ και μια ειρωνεία σε μια εποχή που σε προτρέπει να κάνεις κάτι πιο δυστοπικό, στιβαρό και σκοτεινό. Νομίζω η έκπληξη είναι ότι όταν πήρα με δισταγμό την δημιουργική μου ομάδα για να με βοηθήσουν να το κάνουμε. Αμέσως όλοι ήταν τρομερά θετικοί και έτσι ειδωθήκαμε ξανά όλοι μαζί μετά από τόσες εβδομάδες εγκλεισμού που μας έδωσε μεγάλη δύναμη. Και περάσαμε φανταστικά στο γύρισμα, οπότε διπλή η χαρά.
Βλέποντας τα κοστούμια του "Third Kind", παίρνω την αφορμή να σε ρωτήσω: όταν έγραφες τότε μία sci-fi ταινία για το τέλος του κόσμου, περίμενες ποτέ ότι 3 χρόνια μετά η ζωή θα ξεπερνούσε κάθε κινηματογραφική φαντασία με αυτό που βιώνουμε τώρα; Και πόσο περίεργο ήταν για σένα να μην είναι φαντασία ότι "απαγορεύεται το άγγιγμα";
Οχι δεν περίμενα τίποτα τέτοιο, αλλά ως γνωστόν η ζωή έρχεται και ανατρέπει τα πάντα. Ο,τι θεωρείς εσύ σήμερα ως μυθοπλασία, μπορεί αύριο να είναι ένα κοινότυπο ρεπορτάζ στις ειδήσεις. Προσωπικά μου άρεσε η ιδέα να πάρω ένα κομμάτι από μια προηγούμενη ταινία μου και να γεννήσει κάτι καινούριο. Το "απαγορεύεται το άγγιγμα" είναι μια συνθήκη και θεωρώ ότι οι κινηματογραφιστές λατρεύουν τις συνθήκες.
Εχει σημασία ότι στο έργο σου η δυστοπία είναι ηλιόλουστη; Ξεκινάς με τη θάλασσα, καταλήγεις σε λιβάδι, ολα καίγονται από τον ελληνικό ήλιο: είναι καταραμένοι πρωτόπλαστοι οι ήρωές σου; Το ελληνικό καλοκαίρι μοιάζει ραδιενεργό πλέον;
Στην αρχή της ταινίας οι δυο ήρωες λένε ότι "εδώ ήταν μια παραλία γυμνιστών" οπότε σίγουρα είναι ένα διαφορετικό καλοκαίρι. Μου αρέσει η αναφορά σου για τους καταραμένους πρωτόπλαστους, δεν το είχα σκεφτεί έτσι. Οπότε ναι, είναι οι πρωτόπλαστοι με στολές που ζουν σε καραντίνα στον παράδεισο (ελληνικό καλοκαίρι) και δεν πρέπει να αγγίξουν ο ένας τον άλλον. Και θα σου πω την επόμενη φορά την εκδοχή μου γιατί η δική σου μου άρεσε περισσότερο.
Μίλησέ μας για το πρωταγωνιστικό σου ζευγάρι: ήθελες χορευτές κι όχι ηθοποιούς λόγω της σύμβασης της στολής και της έλλειψης διαλόγων;
Μου αρέσουν φοβερά οι χορευτές για την χάρη που έχουν με τα σώματα τους, τα φοβερά φιζίκ τους και την αντοχή τους σε όλα τα γυρίσματα. Ο Αλέξανδρος είναι σταθερός συνεργάτης μου από το «Interruption» και τον είχα δει μαζί με την Δάφνη να χορεύουν συγκλονιστικά σε μια παράσταση σχηματίζοντας ένα ον από άλλο πλανήτη. Οπότε με το που σκέφτηκα την ιδέα, μου ήρθαν αυτόματα στο μαυλό σαν ζευγάρι. Μάλιστα για την Δάφνη ήταν το πρώτο της γύρισμα και νομίζω το χαρήκαμε πολύ μαζί.
Ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος σου για την επόμενη μέρα; Πώς θα ξανακάνουμε σινεμά (σε αυτή τη χώρα που το κάναμε έτσι κι αλλιώς δύσκολα;) Πώς θα ξαναπάμε σνεμά; Ή το «απαγορεύεται το άγγιγμα» διαχέεται παντού - ακόμα και στο πώς θα μπορέσουμε να ξανασυναντηθούμε σε μια σκοτεινή αίθουσα και να επιτρέψουμε αυτό που προβάλλεται στη μεγάλη οθόνη να μας αγγίξει; Θα μείνουμε μόνοι μας, σπίτια μας; Θα βλέπουμε ταινίες αλλιώς;
Με τα ηπειρώτικα μου γονίδια, ο φόβος ο δικός μου παραμένει πάντα ο Χάρος. Ολοι οι φόβοι μου νομίζω από αυτόν πηγάζουν. Ολα τα υπόλοιπα θα τα ξανακάνουμε με τους ίδιους ή νέους τρόπους, αργά η γρήγορα, οπότε δεν με φοβίζουν καθόλου.
Nα θυμίσουμε ότι ο Γιώργος Ζώης δουλεύει το νέο του πρότζεκτ «Faraway», μία ιστορία αγαπης σ' ένα στοιχειωμένο σπίτι. Το περιμένουμε με ανυπομονησία, όπως και την ανάπτυξη του «Third Kind» σε μεγάλου μήκους.
Δείτε το «Touch Me» εδώ:
Touch Me | Σκηνοθεσία: Γιώργος Ζώης | Σενάριο: Γιώργος Ζώης, Κωνσταντίνα Κοτζαμάνη | Παίζουν: Δάφνη Αντωνιάδου, Αλέξανδρος Βαρδαξόγλου | Διεύθυνση Φωτογραφίας: Γιάννης Κανάκης, Γιάννης Καραμπάτσος | Ενδυματολογία: Χριστίνα Λαρδίκου | Ήχος: Dario Le Bars | Μοντάζ: Γιάννης Χαλκιαδάκης, Λεωνίδας Παπαφωτίου | Οργάνωση παραγωγής: ΚλεόΜίλτο | Τίτλοι: Θοδωρής Ζιγκίρης | VFX: Γιώργος Αλαχούζος | Ευχαριστίες: Μαριάνα Μπίστη, Νεφέλη Καπόν, Σαντέ Αγκιλάρε, Αντιγόνη Ρώτα, Μάρλι Αλιφέρη | Ανάθεση: Ιδρυμα Ωνάση |
Κατάλληλο άνω των 18 ετών, περιέχει σκηνές ερωτικού περιεχομένου
