Η πτώση του Σάχη και η επιστροφή του Χομεϊνί στο Ιράν το 1972, γέννησε στη χώρα έντονα εχθρικά συναισθήματα απέναντι στους Αμερικάνους, που έγιναν ακόμη πιο ισχυρά, όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες αποφάσισαν να προσφέρουν πολιτικό άσυλο στον πρώην ηγέτη της χώρας.
Οι διαδηλώσεις έξω από την Αμερικανική πρεσβεία στην Τεχεράνη έγιναν καθημερινό φαινόμενο, μέχρι την στιγμή που το έξαλλο πλήθος, θα γκρεμίσει τις πόρτες, θα εισβάλει στο κτήριο και θα πιάσει ομήρους τους υπαλλήλους της πρεσβείας. Ολους εκτός από έξι που θα προλάβουν να ξεφύγουν για να βρουν καταφύγιο στο σπίτι του Καναδού πρέσβη.
Με τους Ιρανούς να απαιτούν την έκδοση του Σάχη πίσω στη χώρα προκειμένου να τους ελευθερώσουν, την κρίση να μην δείχνει σημάδια ύφεσης και τον κλοιό γύρω από τους έξι ελεύθερους μεν, αλλά εξίσου παγιδευμένους υπαλλήλους να στενεύει, οι αμερικάνικες μυστικές υπηρεσίες αποφασίζουν να βρουν ένα σχέδιο ικανό να τους βγάλει από τη χώρα. Επικεφαλής του, ο Τόνι Μέντες, ειδικός σε τέτοιες περιπτώσεις που αφού απορρίπτει μια σειρά από ιδέες για την «εξαγωγή» των έξι, βρίσκει την «καλύτερη κακή ιδέα», στο σινεμά.
Με την πρόφαση μιας ταινίας επιστημονικής φαντασίας που χρειάζεται εξωτικές τοποθεσίες για να γυριστεί, θα επισκεφτεί με καναδικό διαβατήριο την Τεχεράνη θα δώσει στους έξι ψεύτικες ταυτότητες και ρόλους στο συνεργείο της ταινίας και θα τους πάρει μαζί του επιστρέφοντας. Το φιλμ εξιστορεί αυτή την αληθινή μα απίθανη να πιστέψεις ιστορία με τρόπο εξαιρετικό, κατορθώνοντας να κρατά το χιούμορ που γεννά το παράλογο της υπόθεσης, αλλά και την ένταση μιας εκρηκτικής κατάστασης.
Χτίζοντας το φιλμ σαν ένα θρίλερ αλλά με κωμικούς τόνους και κάνοντας μια σειρά από εσωτερικά αστεία για το Χόλιγουντ που λειτουργούν απολαυστικά, το «Argo» δεν αποφεύγει τα πιο ακανθώδη σημεία της ιστορίας, τα οποία χειρίζεται με ανέλπιστα μετρημένο τρόπο. Αντί να μεταμορφώσει τους Ιρανούς σε σατανικούς κακούς για παράδειγμα, ξεκινά το φιλμ με ένα σύντομο «μάθημα ιστορίας» για τα γεγονότα που γέννησαν την κρίση στο Ιράν, επιμερίζοντας και στην αμερικάνική πλευρά τις ευθύνες που της αναλογούν. Και παρ ότι εκ των πραγμάτων το φιλμ τοποθετεί τους θεατές του, από την πλευρά των Αμερικάνων, κατορθώνει να σε κάνει να κατανοήσεις τους λόγους που ακόμη και ο πλέον αθώος κάτοικος της χώρας, μπορεί να αντιπροσωπεύει κάτι αληθινά μισητό σε έναν ολόκληρο λαό, ακόμη κι αν η ευθύνη, προφανώς δεν του ανήκει.
Το φιλμ του Αφλεκ, κατορθώνει να κρατά τις ισορροπίες ακόμη κι αν θα μπορούσε να είναι μια αληθινά ηρωική εξιστόρηση μιας θριαμβευτικής επιχείρησης σωτηρίας κι ακόμη κι αν στο τελευταίο κομμάτι του φιλμ μοιάζει να κουρδίζει το ρολόι της έντασης με τρόπο που μοιάζει λιγάκι τεχνητός.
Ομως το «Argo», παρά τις όποιες λιγοστές αντιρρήσεις εξακολουθεί να είναι ένα απολαυστικό δείγμα σινεμά που ενδιαφέρεται για την «διασκέδαση» αλλά δεν εξαντλείται εκεί, ένα χολιγουντιανό φιλμ που πέρα από τις τεχνικές του αρετές, την θαυμάσια αναπαράσταση της εποχής και των γεγονότων, πέρα από τις καλές ερμηνείες και τους θαυμάσιους δεύτερους ρόλους, κατορθώνει να μιλά για το παρελθόν με τρόπο που να το κάνει επίκαιρο ακόμη και σήμερα και για το ίδιο το σινεμά, με μια κυνική δόση αγάπης, που μοιάζει να του ταιριάζει γάντι.
Tags: Toronto 2012
