Δε θα ήταν παράτολμο να υποθέσεις πως οι μισοί από τους 7000 κατοίκους Sundnace, συμμετέχουν ως εθελοντές στην διάρκεια του φεστιβάλ. Δεν είναι μόνο όσοι δουλεύουν στα γραφεία του φεστιβάλ, ή τις αίθουσες, αλλά κι όσοι στέκονται όλη τη μέρα σε κάθε στάση λεωφορείου προκειμένου να σου δώσουν πληροφορίες για το ποια από τις γραμμές θα σε φέρει μέχρι την αίθουσα στην οποία θέλεις να πας, ή όλοι εκείνοι που με τα πορτοκαλί μπουφάν τους και τις κονκάρδες ή σκουφάκια «ask me» βρίσκονται παντού για να σε βοηθήσουν να βρεις τος διαφορές ανάμεσα σε έναν χιονισμένο «road» κι ένα επίσης χιονισμένο σχεδόν πανομοιότυπο «drive».
Κανείς δεν βαριέται, κανείς δεν δείχνει να δυσανασχετεί ακόμη κι αν περνά 8 ώρες δίπλα σε μια θερμάστρα υγραερίου στη μέση του πουθενά με φόντο μερικά έλατα, δυο τρία σαλέ και μια πίστα του σκι στο βάθος. Η ευγένεια και το χαμόγελο κυριαρχούν και οι ντόπιοι δείχνουν να σε αντιμετωπίζουν όχι απλά σαν πηγή εισοδήματος (όπως για παράδειγμα οι συχνά αγενέστατοι κάτοικοι των Καννών), αλλά σαν επισκέπτη, θέλοντας να σε κάνουν να νιώσεις ευπρόσδεκτος, ακόμη και πιάνοντας σου την κουβέντα στη σύντομη διαδρομή του λεωφορείου. Αν έρχεσαι από την Αθήνα, όπου η ευγένεια και η φιλική διάθεση, είναι το ίδιο ζωντανά με τον Χρυσό Αιώνα του Περικλή, κάτι τέτοιο, μπορεί εύκολα να σου προξενήσει ένα μικρό πολιτισμικό σοκ.
Αντίθετα από άλλα φεστιβάλ επίσης, η οργάνωση σε μικρά πράγματα που κάνουν την ζωή σου ευκολότερη, είναι παραδειγματική. Αν έχετε βρεθεί σε ουρά δημοσιογραφικής προβολής στις Κάννες ή ακόμη και σε ουρά του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης ή στις Νύχτες Πρεμιέρας, ξέρετε τι σημαίνει συνωστισμός, σπρώξιμο, ταλαιπωρία. Στις Κάννες, επιπλέον, μπορείτε να μάθετε τι σημαίνει θερμοπληξία από τον ήλιο του Μαίου, ή μπουγέλο από την ανοιξιάτικη βροχή. Οι ουρές για τις τέσσερις αίθουσες όπου γίνονται οι δημοσιογραφικές προβολές, είναι όλες συγκεντρωμένες σε μια μεγάλη, θερμαινόμενη τέντα, χωρισμένη σε διαδρόμους, με εθελοντές να σε οδηγούν στον σωστό ανάλογα με την ταινία που θες να δεις. Κι αν αυτό δεν είναι αρκετό, υπάρχει φυσικά, δωρεάν wi-fi όπως και σε κάθε χώρο του φεστιβάλ.
Κι επειδή εδώ είναι Αμερική, στο μικρό, κομψό multiplex στο οποίο γίνονται οι δημοσιογραφικές προβολές, μπορείς φυσικά να πάρεις στην αίθουσα τον καφέ ή το μπουκάλι σου με το νερό. Επίσης κανείς δεν ψάχνει την τσάντα σου για την κρυμμένη βόμβα, κανείς δεν κυκλοφορεί στην αίθουσα με γυαλιά νυχτερινής όρασης, κανείς δεν νιώθει ότι έχει αποκτήσει εξουσία, επειδή δουλεύει στο φεστιβάλ. Ολοι σε κάνουν να νιώθεις καλοδεχούμενος, αξιοπρεπής, ικανοποιημένος. Κι όλα αυτά πριν ξεκινήσεις καν να βλέπεις ταινίες.
Πράγμα που μας φέρνει στο προκείμενο. Να οι εντυπώσεις από τις σημερινές ταινίες:
«California Solo» του Μάρσαλ Λιούι, Premieres
Βλέποντας την ταινία του Λιουι, αναρωτιέσαι γιατί κανείς δεν είχε μέχρι σήμερα την φαεινή ιδέα, να δώσει στον Ρόμπερτ Καρλάιλ τον ρόλο του ξοφλημένου ροκ σταρ. Δεν είναι μόνο ότι η ερμηνεία του είναι για μια ακόμη φορά εξαιρετική, αλλά και ότι η αύρα του, δείχνει να ταιριάζει γάντι στην εικόνα ενός πρώην μουσικού σε μια Βρετανική μπάντα των '80ς που μοιάζει να θέλει να ξεχάσει οριστικά το παρελθόν του. Ζώντας στην Καλιφόρνια, δουλεύοντας σε μια φάρμα που παράγει οργανικά προϊόντα περνά τον ελεύθερο χρόνο του κάνοντας ένα podcast για τους θανάτους θρυλικών ποπ σταρ και πίνοντας. Επιστρέφοντας ένα βράδυ από το μπαρ, ένα περιπολικό θα τον σταματήσει για αλκοτέστ και τα επίπεδα αλκοόλ στο αίμα του, σε συνδυασμό με μια προηγούμενη σύλληψή του στο μακρινό ροκ εν ρολ παρελθόν του, θα κάνουν την απειλή της απέλασής του σχεδόν βεβαιότητα. Στην προσπάθειά του να την αποφύγει, θα έρθει αντιμέτωπος με τους δαίμονες ή τις υποχρεώσεις που τον στοιχειώνουν, πριν μπορέσει τελικά να βρει την προσωπική του ισορροπία. Ο Λιουι, στη δεύτερη ταινία του μετά το «Blue State» του 2007, στήνει μια στιβαρή ιστορία χαρακτήρων και κινηματογραφεί με φρέσκια ματιά μια Καλιφόρνια που δεν έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε στο σινεμά. Ομως δεν μπορεί να αποφύγει αρκετές, ευκολίες, μάλλον όχι ιδιαίτερα πιστευτές εκπλήξεις κι ένα μάλλον υπερβολικά συμβατικό φινάλε, παραμένοντας άνισο, αλλά πάντα ενδιαφέρον, κυρίως χάρη στην παρουσία του εξαιρετικού Ρόμπερτ Καρλάιλ.
«The Ambassador» του Μάντς Μπρούγκερ, World Documentary
Η προηγούμενη ταινία του Δανού δημοσιογράφου «The Red Chappel», στην οποία είχε εισχωρήσει στην Βόρεια Κορέα υποδυόμενος έναν κομμουνιστή σκηνοθέτη του θεάτρου έιχε κερδίσει το 2010 το μεγάλο βραβείο στην κατηγορία του. Το «The Ambassador» που άνοιξε πρόσφατα το φεστιβάλ ντοκιμαντέρ του Αμστερνταμ, μοιάζει να διεκδικεί ανάλογες δάφνες. Εδώ ο Μπρούγκερ αγοράζει ένα διπλωματικό διαβατήριο από την Λιβερία και εγκαθίσταται στην Κεντρική Αφρικανική Δημοκρατία, προσπαθώντας να αποκτήσει πρόσβαση σε ένα αδαμαντωρυχείο. Με μια κρυμμένη κάμερα, με εξαιρετικά πειστικούς τρόπους και με άγνοια, ή περιφρόνηση του κινδύνου, συναναστρέφεται επικίνδυνες σκοτεινές προσωπικότητες, σκορπάει χρήματα, φλερτάρει με την σύλληψη ακόμη και με τον θάνατο. Το αποτέλεσμα είναι ένα σταθερά αστείο, συχνά ανησυχητικό, πάντα όμως αποκαλυπτικό ντοκιμαντέρ για την δίψα για δύναμη και τη διαφθορά. Που δεν αφορά μόνο τις τριτοκοσμικές, αφρικανικές δημοκρατίες, αλλά και πολλούς ακόμη ανθρώπους που εκπροσωπούν τα συμφέροντα και τις πολιτικές σκοπιμότητες της δύσης, σε μια ήπειρο που εξακολουθεί να αποτελεί το φαρ ουέστ του πλανήτη μας.
«Hello I Must be Going» του Τοντ Λουίζο, US Dramatic Competition
Η Μέλανι Λίνσκι είναι απολαυστικά συγκρατημένη (στα όρια της κατατονίας) στον ρόλο της Ειμι, μιας τριάντα-κάτι γυναίκας που βρίσκεται στην διαδικασία διαζυγίου από τον πετυχημένο άντρα της κι έχει επιστρέψει στο πατρικό της μέχρις ότου σταθεί και πάλι στα πόδια της. Ο γεμάτος κατανόηση, αλλά όχι πολλά λόγια πατέρας της, η διακριτικά καταπιεστική μητέρα της, την βλέπουν μάλλον σαν εμπόδιο στα σχέδιά τους για συνταξιοδότηση κι ένα ταξίδι του γύρου του κόσμου. Οταν στην διάρκεια ενός επαγγελματικού δείπνου ο δεκανιάχρονος γιος ενός υποψήφιου πελάτη του μπαμπά της την φιλήσει, θα ξεκινήσει μια καλοκαιρινή σχέση, γεμάτη εμπόδια, μυστικά και ελαφρές ή σοβαρότερες νευρώσεις. Η ταινία ξεκινά σαν ένα χαριτωμένο πορτρέτο μιας ζωής σε στάση, γεμάτη μικρές, καλοστημένες σκηνές, αλλά σύντομα καταλήγει ένα μάλλον προβληματικό μείγμα άψητου δράματος, γουντιαλενικών αστείων και άβολης κωμωδίας. Κατά στιγμές παραμένει εύστοχα αστεία με τον αμήχανο τρόπο της αληθινής ζωής, κι επώδυνα αυθεντική, αλλά συνολικά αδυνατεί να βρει την ισορροπία που θα της επέτρεπε να προσφέρει κάτι παραπάνω από ένα μισοσχηματισμένο χαμόγελο.
«I'm not a Hipster» του Ντεστίν Ντανιέλ Κρετόν, Next <=>
H καλύτερη έκπληξη της μέρας, ήταν δίχως αμφιβολία αυτή εδώ η ταινία. Κυρίως γιατί ο τίτλος της σε προετοίμαζε για κάτι που θα μπορουσε να είναι το αστείο του φεστιβάλ. Κι όμως από την πρώτη στιγμή όταν ο νεαρός πρωταγωνιστής Ντόμινικ Μόργκαν ανεβαίνει στη σκηνή για να ερμηνεύσει ένα από τα τραγούδια που έχει γράψει για το εξαιρετικό soundtrack ο Τζόελ Π. Γουέστ, η ταινία σε πείθει ότι δεν αστειεύεται. Ακόμη κι αν ο ήρωας ειναι ως τελείας το κλισέ του βασανισμένου καλλιτέχνη, και κατά στιγμές τα προβλήματά του μοιάζουν αστεία όταν αναρωτιέται γιατί γράφει μουσική όταν οι άνθρωποι πεθαίνουν από το τσουνάμι στην Ιαπωνία, το «I'm not a Hipster», όχι μόνο τον παίρνει στα σοβαρά, αλλά κατορθώνει να σε κάνει να παρακολουθείς με ενδιαφέρον την ταλάντευση του μεταξύ ναρκισσισμού και αυτολύπησης. Οταν στην πόλη φτάνουν οι τρεις αδελφές του κι ο πατέρας του για να σκορπίσουν στη θάλασσα τις στάχτες της μητέρας του, ο ήρωας αποκτά υπόβαθρο που μερικώς τον δικαιολογεί και μια τρυφερότητα που σε κάνει να συγχωρείς τα ελλατωμάτά της. Τα οποία εξακολουθούν να είναι εκεί ως το τέλος, αλλά καθώς περνά η ώρα και το συναισθηματικό ταξίδι του αγοριού που δεν θέλει να είναι hipster προχωρά, αποκτούν όλο και λιγότερη σημασία μέχρι το όμορφο, απλό και φορτισμένο φινάλε.
Διαβάστε όσα ειπώθηκαν στη συνέντευξη Τύπου του Φεστιβάλ από τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ και μείνετε στο Flix για την καθημερινή σας ανταπόκριση από το πιο «ανεξάρτητο» Φεστιβάλ του πλανήτη.
