«Δεν μπορώ να περιγράψω πώς γράφω τις μελωδίες και τα τραγούδια μου. Δεν έχω ιδέα. Τη μια μέρα μπορεί να γράψεις τρία καταπληκτικά πράγματα και την επόμενη τίποτα απολύτως.»
Αν υπολογίσει κανείς πως ο Μισέλ Λεγκράν έχει υπογράψει μέσα σε πενήντα χρόνια καριέρας περισσότερα από 200 κινηματογραφικά και τηλεοπτικά soundtracks, τζαζ δίσκους, μπαλέτα και όπερες και πως τουλάχιστον το 80% από αυτά είναι σχεδόν αριστουργηματικά, τότε είναι φανερό πως οι μέρες της έμπνευσης του υπήρξαν κάτι περισσότερο από μία - μία.
Το υπερπαραγωγικός είναι ένα επίθετο που του ταιριάζει, αλλά αυτό δεν υπήρξε ποτέ το κυρίαρχο στο έργο ενός δημιουργού που από τη στιγμή που ξεκίνησε να εργάζεται στον κινηματογράφο, το 1953, αντιμετώπιζε τη μουσική και δη την κινηματογραφική ως κάτι διαφορετικό από ένα απλό soundtrack ή κάτι που υπηρετεί απλά το όραμα του σκηνοθέτη.
Με τον Ζαν - Λικ Γκοντάρ
Πριν από οτιδήποτε ο Λεγκράν έγραφε μουσική για την ίδια τη μουσική, για την ηδονή της μελωδίας και την ικανοποίηση μιας προσωπικής διαδρομής που άλλαξε την ιστορία της κινηματογραφικής μουσικής, πράγμα που ο ίδιος δεν μπορεί παρά να το παραδεχτεί:
«Είναι ναρκισσιστικό, αλλά, ναι έπαιξα ρόλο στην ανάδειξη της κινηματογραφικής μουσικής ως ένα αυτούσιο και εξίσου σημαντικό με τη σκηνοθεσία έργο. Αλλάξα τη μουσική την εποχή της nouvelle vague στη Γαλλία. Μετά στην Αμερική. Πρόσθεσα αρκετή κίνηση, δράση, προσμονή και τόλμη. Υπήρχαν πολύ καλές συνθέσεις που συνήθως οι παραγωγοί έτρεμαν να χρησιμοποιήσουν σε μια ταινία και τις πέταγαν στα σκουπίδια. Τι κρίμα. Υπήρχαν όμως και συνθέτες που θαύμαζα και ακολούθησα τα βήματά τους. Το κάνω ακόμη.»
Με τον Ζακ Ντεμί
Αρκεί να σκεφτεί κανείς τι θα ήταν οι ταινίες του Ζακ Ντεμί χωρίς τη μουσική του Μισέλ Λεγκράν, τι θα ήταν το «Thomas Crown Affair» χωρίς το «Windmills of your Mind», τι θα ήταν το «Cléo de 5 à 7» χωρίς το «Sans Toi», τι θα ήταν το «Vivre Sa Vie» αν ο Γκοντάρ δεν είχε εμπιστευθεί στον Λεγκράν τη διάθεση του για καινοτομία σε κάθε φάση της κινηματογραφικής δημιουργίας, για ποιο λόγο θα θυμόμασταν το «Υentl» της Μπάρμπρα Στρέιζαντ, πόσο ξεχασμένο θα ήταν το «Summer of 42'» χωρίς το αριστουργηματικό θέμα του και πώς κάθε φορά που θες να ακούσεις κάτι που θα σου αλλάξει τη ζωή επιστρέφεις στο «What Are you Doing the Rest of Your Life?».
Mε τη Μπαρμπρα Στρείζαντ και τους στιχουργούς Αλαν και Μέριλιν Μπέργκμαν στις ηχογραφήσεις του «Yentl»
Ακόμη και στις λιγότερες καλές δουλειές του (αν θεωρήσουμε πως στην κορυφή βρίσκονται οι «Ομπρέλες του Χερβούργου»: ένα από τα σημαντικότερα, ωραιότερα και πιο σπαρακτικά μουσικά έργα που γράφτηκαν ποτέ για το σινεμά), ο Λεγκράν επιβεβαιώνε κάθε φορά αυτό που και ο ίδιος δήλωνε, πως «οι μελωδίες γεννιούνται μέσα μου χωρίς κόπο», χτίζοντας μέσα σε μισό αιώνα εργασίας ένα μουσικό οικοδόμημα που όμοιό του δεν έχει να επιδείξει κανένας σύγχρονός του, αναδεικνύοντας με τον καλύτερο τρόπο τη σημασία των κινηματογραφικών τραγουδιών (εντός και εκτός μιούζικαλ) ως μια σημαντική σελίδα στην ιστορία της Τέχνης.
Με την Κορίν Μαρσάντ, σε σκηνή από το «Η Κλεό από τις 5 στις 7» της Ανιές Βαρντά
Κι όλα αυτά, αφήνοντας απέξω τόσο τα βραβεία που έχει πάρει (ενδεικτικά τα τρία Οσκαρ για το «Yentl» το «Summer of 42'» και το «Thomas Crown Affair»), το γεγονός πως έγραψε το soundtrack του εκτός σειράς ταινιών Τζέιμς Μποντ «Νever Say Never Again» και έντυσε μουσικά το «F for Fake» του Ορσον Γουελς, αλλά και τις δουλειές του πάνω στη τζαζ, τα μπαλέτα, τις όπερες και τη δουλειά του στην τηλεόραση που και από μόνες τους θα αρκούσαν για να τον αφήσουν στην ιστορία.
O Μισέλ Λεγκράν πέθανε στις 26 Ιανουαρίου 2019 σε ηλικία 86 ετών.
«Πάντοτε προσπαθώ να ξεπεράσω τις συμβατικές πιθανότητες. Πάντοτε ρωτάω τον εαυτό μου αν μπορώ να πάω λίγο πιο μακριά, όπως έλεγε ο ΖανΚοκτό. Κοιτάζω πάντα πιο μακριά. Και όμως νιώθω πως δεν έχω κάνει αρκετά και πως θέλω να κάνω ακόμη περισσότερα πριν πάω σε οποιονδήποτε άλλο κόσμο. Οπότε δεν κοιμάμαι πολύ. Δουλεύω μαζικά και δεν ανησυχώ για τίποτα άλλο. Γράφω στο μπάνιο, στο φαγητό, στο κρεβάτι και στα αεροπλάνα. Αλλά δεν το σκέφτομαι ως δουλειά. Το αγαπώ. Η δημιουργία είναι για μένα η απόλυτη ευτυχία. Οταν δεν δημιουργώ, απλά αναρωτιέμαι τι στο διάολο κάνω εδώ πέρα...»
Ο,τι ακολουθεί είναι απλά 10 αξεπέραστοι λόγοι - απόδειξη του μεγαλείου του:
Δείτε εδώ τον Μισέλ Λεγκράν να παίζει το βασικό θέμα από τις «Ομπρέλες του Χερβούργου» στο Gazarte στην Αθήνα τον Απρίλιο του 2013:
Διαβάστε ακόμη: Poetry and Motion: ο (ιδανικός) κόσμος του Ζακ Ντεμί
