«Οταν ήμουν νέα, δεν πίστευα ότι ήμουν όμορφη. Το αντίθετο. Μου έλεγαν όλοι ότι είχα μόνο ένα θλιμμένο, στεναχωρημένο πρόσωπο. Τι ειρωνία. Οταν έφτασα στο Χόλιγουντ, αγανάκτησα με το γεγονός ότι δεν μου έδιναν δραματικούς ρόλους, επειδή ήμουν τόσο φωτογενής. Περισσότερο από οτιδήποτε, όμως, ήταν ο τρόπος με τον οποίο χρησιμοποίησα τα μάτια μου, αναγκάζοντας τους θεατές να κοιτάζουν βαθιά μέσα στους χαρακτήρες που έπαιζα.»
Γεννημένη το 1920 στην Ιρλανδία, δεύτερο παιδί από τα έξι μιας οικογένειας Καθολικών, η Μορίν Φιτζσίμονς θα έβλεπε το όνειρό της να γίνει σταρ του σινεμά να γίνεται πραγματικότητα όταν ο Τσαρλς Λότον θα την έπειθε να αλλάξει το επώνυμό της σε Ο' Χάρα και θα την πρότεινε για το ρόλο της ορφανής κοπέλας στο «Jamaica Inn» του Αλφρεντ Χίτσκοκ το 1939. Η ταινία δεν ήταν επιτυχία, αλλά η Μορίν Ο' Χάρα θα είχε πλέον κεντρίσει το ενδιαφέρον του Χόλιγουντ και πάλι με τη βοήθεια του Λότον θα κέρδιζε το ρόλο της Εσμεράλντα στο αμερικανικό της ντεμπούτο, το «Hunchback of Notre Dame» της ίδιας χρονιάς.
Με τον Τσαρλς Λότον, σε φωτογράφηση για το «Jamaica Inn»
Εχοντας εξασφαλίσει ενα συμβόλαιο με την RKO και ένα ακόμη με την 20th Century Fox, η Μορίν Ο' Χάρα θα συναντούσε τον καθοριστικό για την καριέρα της Τζον Φορντ, κλέβοντας την παράσταση στο «How Green Was My Valley» του 1941, πριν ξεκινήσει το σερί των ταινιών με όλους τους σούπερ σταρ της εποχής: τον Ντάγκλας Φέρμπανκς στο «Sinbad the Sailor», τον Βίνσεντ Πράις, στο «Bagdad», τον Τάιρον Πάουερ στο «The Black Swan», τον Χένρι Φόντα στο «Immortal Seargant», τον Τζον Γκάρφιλντ στο «The Golden Sparrow».
Με τον Γουόλτερ Πίτζεον στο «How Green Was My Valley»
Ο ερχομός του technicolor τη βρήκε ιδανική πρωταγωνίστρια στiς δεκαετίες του '40 και του '50, χαρίζοντάς της τον τίτλο της «Βασίλισσας του Technicolor» (και αυτό λόγω του ακαταμάχητου συνδυασμού των κόκκινων μαλλιών της και των καταπράσινων ματιών της), αν και μια από τις πιο διάσημες ταινίες της, το κλασικό «Miracle on 34th Street» ήταν ασπρόμαυρη. Ο πραγματικός όμως τίτλος που και η ίδια αναγνώριζε ήταν το γεγόνος πως έκανε τον Τζον Γουέιν να μοιάζει σέξι, συμπρωταγωνίστριά του σε πέντε ταινίες, το «Rio Grande» του 1950, το «The Quiet Man» του 1952, το «The Wings of Eagles» του 1957, το «McLintock!» του 1963 και το «Big Jake» του 1971, οι τρεις πρώτες σε σκηνοθεσία του Τζον Φορντ.
«Μιλώντας σαν ηθοποιός, θα ευχόμουν όλοι οι ηθοποιοί να ήταν σαν τον Δούκα (το παρατσούκλι του Τζον Γουέιν). Μιλώντας σαν άνθρωπος, θα ήταν πολύ ωραίο αν όλοι οι άνθρωποι μπορούσαν να ήταν ειλικρινείς και αυθεντικοί σαν αυτόν. Ηταν ένας αληθινός άντρας. Ο Τζον Γουέιν δεν ήταν απλά ένας ηθοποιός και μάλιστα ένας σπουδαίος ηθοποιός. Ο Τζον Γουέιν ήταν η Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής».
Με τον Τζον Γουέιν στο «The Quiet Man»
Φτάνοντας μέχρι τον τελευταίο της ρόλο στο σινεμά, στο «Only the Lonely» του Κρις Κολόμπους του 1991, η Μορίν Ο' Χάρα είχε συνεργαστεί με μερικούς από τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες των προηγούμενων δεκαετιών, επιβεβαιώνοντας ξανά και ξανά το δυναμισμό μιας πρωταγωνίστριας που κυριάρχησε στην οθόνη, στέλνοντας ένα ηχηρό φεμινιστικό μήνυμα για τη θέση των γυναικών στη βιομηχανία και ταυτόχρονα ανατρέποντας το στερεότυπο της όμορφης κοπέλας από την Ιρλανδία που στην πραγματικότητα είχε έρθει στο Χόλιγουντ για να δαμάσει μια ανδροκρατούμενη βιομηχανία.
Εκτός από τις πέντε ταινίες που έκανε με τον Τζον Φορντ, σκηνοθετήθηκε από τον Χένρι Χάθαγουεϊ (στο «Ten Gentlemen from West Point» του 1942), τον Ζαν Ρενουάρ (στο «This Land is Mine» του 1943), τον Γουίλιαμ Γουέλμαν (στο «Buffalo Bill» του 1944), τον Τζον Σταλ στο «The Foxes of Harrow» του 1947), τον Νίκολας Ρέι (στο «Α Woman's Secret» του 1949), τον Λίουις Μάιλστοουν (στο «Kangaroo» του 1952), τον Μπαντ Μπέτιτσερ (στο «The Magnificent Matador» του 1955), τον Σάμ Πέκινπα (στο «The Deadly Companions» του 1961).
Με τον Τζον Γουέιν στο «The Wings of Eagles» του 1957
«Κάθε σταρ έχει κάτι συγκεκριμένο που ξεχωρίζει και μας αναγκάζει να τον προσέξουμε. Για μένα, πάντοτε πίστευα ότι το πιο χαρακτηριστικό μου γνώρισμα ήταν το εσωτερικό μου σθένος, κάτι που μπορώ εύκολα να μοιράζομαι με το κοινό. Νιώθω πολύ άνετα με τον εαυτό μου. Δεν πίστεψα ποτέ πως η εξωτερική μου εμφάνιση είχε να κάνει με το γεγονός ότι έγινα μια σταρ. Αλλά φαίνεται πως με κάποιον τρόπο έπαιξε κι αυτό το ρόλο του.»
To 2014, η Ακαδημία τίμησε την Μορίν Ο' Χάρα με ένα τιμητικό Οσκαρ για το σύνολο της καριέρας της - δεν είχε προταθεί ποτέ για κανένα Οσκαρ σε όλη την καριέρα της. O Κλιντ Ιστγουντ που προλόγισε τη βράβευσή της δήλωσε πως «Υποθέτω πως δεν υπήρχε κανείς που να μην ήταν ερωτευμένος με την Μορίν Ο' Χάρα», ενώ ο Λίαμ Νίσον συμπλήρωσε: «Για οποιονδήποτε σε όλο τον κόσμο που αγαπάει τις ταινίες, η Μορίν Ο' Χάρα είναι κάτι παραπάνω από απλά μια Ιρλανδέζα σταρ του σινεμά, είναι μια από τους θρύλους του σινεμά. Μια γυναίκα που η ικανότητά της και το εύρος του ταλέντου της είναι αξεπέραστα».
H ίδια, με τη σειρά της, το ίδιο όμορφη και δυναμική στα 94 της χρόνια ευχαριστήσε τους άντρες της ζωής της, σαν τη σπουδαία γυναίκα που ήταν.
Διαβάστε ακόμη:
Tags: Μορίν Ο' Χάρα
