Πρόσφατα ο Ντενί Βιλνέβ ήρθε να συμφωνήσει με την άποψη του Μάρτιν Σκορσέζε πως οι υπερηρωικές ταινίες, και κυρίως εκείνες της Marvel, είναι σκουπίδια λέγοντας πως «δεν είναι τίποτα περισσότερο από φθηνή αντιγραφή άλλων.» Στην λίστα αυτή έρχεται τώρα να προστεθεί και ο Ρίντλεϊ Σκοτ ο οποίος, σε μια πρόσφατη συνέντευξή του, δεν είχε να πει και τα καλύτερα λόγια για αυτού του είδους τις ταινίες.
Μιλώντας στο Deadline ο Σκοτ άρχισε να ξεσπά εναντίον των υπερηρωικών ταινιών ξαφνικά καθώς μιλούσε για την επερχόμενή του ταινία με τον Ναπολέοντα με τίτλο «Kitbag» λέγοντας πως «σχεδόν πάντα, οι καλύτερες ταινίες οδηγούνται από τους χαρακτήρες τους, και μετά από αυτό θα μιλήσουμε για τους υπερήρωες, αν θέλετε, γιατί θα τους συντρίψω. Θα τους τσακίσω. Είναι απίστευτα βαρετοί. Τα σενάρια τους δεν είναι καθόλου καλά. Νομίζω ότι έχω κάνει τρεις υπέροχες ταινίες με υπερήρωες. Η μια θα ήταν το “Alien” με την Σιγκούρνεϊ Γουίβερ. O άλλος θα ήταν ο γαμημένος “Μονομάχος” και άλλος ένα θα ήταν ο Χάρισον Φορντ», αναφερόμενος στην ταινία «Blade Runner».
Διαβάστε ακόμα: Ο Ρίντλεϊ Σκοτ λέει πως το σενάριο του σίκουελ του «Μονομάχου» ήδη έχει ξεκινήσει να γράφεται
Και συνέχισε να εξηγήσει γιατί έχει τόσο μένος με αυτές. «Είναι ταινίες με υπερήρωες. Γιατί, λοιπόν, οι ταινίες με υπερήρωες δεν έχουν καλύτερες ιστορίες; Συγνώμη. Παρεκτράπηκα αλλά πραγματικά δηλαδή. Σώζονται κυρίως από ειδικά εφέ και αυτό γίνεται βαρετό για όλους όσους εργάζονται με ειδικά εφέ, αν έχουν τα στούντιο τα χρήματα.»
Μπορεί οι υπερηρωικές ταινίες να μην είναι στην λίστα του Σκοτ αλλά σίγουρα ένα άλλο κινηματογραφικό είδος είναι. Και μπορεί μετά το μιούζικαλ, το οποίο θα ήθελε πολύ να σκηνοθετήσει, ο Σκοτ θα ήθελε να κάνει κι ένα γουέστερν. «Θεέ μου, θα ήθελα πολύ να κάνω ένα γουέστερν. Υπάρχουν μερικά γουέστερν τα οποία είναι σημείο αναφοράς. Νομίζω ότι ο Κέβιν Κόστνερ είχε κάνει το σωστό όταν ήθελε να σεβαστεί αυτό που συνέβη στους ιθαγενείς Αμερικανούς. Θα ήθελα να ακολουθήσω αυτή τη διαδρομή γιατί το γουέστερν θα έπρεπε να είναι για τα έρημα τοπία. Λατρεύω τα έρημα τοπία, πηγαίνοντας τόσο πίσω στον χρόνο. Το “Jeremiah Johnson” ήταν ένα άλλο που έχω παρακολουθήσει αρκετές φορές με τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ. Αυτή ήταν μια ιστορία εξέλιξης, πως ένας άντρας προσπαθήσει να βρει το δρόμο του σε μια περιοχή που δεν συγχωρεί, και βασικά, άνθρωποι που δεν καταλάβαιναν ακριβώς γιατί ήταν εκεί. Αλλά δεν ήταν κακοί άνθρωποι. Πρέπει να το εξηγήσεις. Ποιος έκανε τι σε ποιον, και είναι μια τεράστια περίπτωση ξενοφοβίας, σωστά;»
