Σ’ ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε στο website infoLibre, ο Πέδρο Αλμοδόβαρ κατηγορεί το ισπανικό κράτος ότι στρατηγικά στοχεύει στο να εξολοθρεύσει το ισπανικό σινεμά – με την άποψή του αυτή, ο σκηνοθέτης τάσσεται μαζί μ’ ένα πλήθος συμπατριωτών του κινηματογραφιστών που έχουν ανοίξει πόλεμο με τη δεξιά κυβέρνηση της χώρας τους.
Στο άρθρο, ο Πέδρο Αλμοδόβαρ κατηγορεί τον Υπουργό Οικονομικών Κριστομπάλ Μοντόρο για την τεράστια αύξηση του ΦΠΑ των κινηματογραφικών εισιτηρίων που οδήγησε πολλές αίθουσες να κλείσουν και πολλές εκατοντάδες εργαζομένων σ’ αυτές να μείνουν άνεργοι. Την περασμένη εβδομάδα, ο Μοντόρο δήλωσε ότι τα προβλήματα της εγχώριας κινηματογραφικής βιομηχανίας δεν έχουν να κάνουν ούτε με τις μειώσεις του κρατικού προϋπολογισμού για τις επιδοτήσεις σε παραγωγές, ούτε με τους φόρους, αλλά με το γεγονός ότι οι Ισπανοί κάνουν κακές ταινίες!
«Κάποιος θα πρέπει να πει σ’ αυτόν τον Υπουργό,» δηλώνει έξαλλος ο Αλμοδόβαρ, «ότι στη Γαλλία ο ΦΠΑ στα εισιτήρια του σινεμά είναι 7% και του χρόνου θα είναι 5%, στην Ιταλία είναι 10%, στη Γερμανία 11%, ενώ στην Ισπανία έχει φτάσει το 21%». Ο Πέδρο μάλλον δεν το γνωρίζει, αλλά να σας θυμίσουμε ότι στην Ελλάδα ο ΦΠΑ για τα κινηματογραφικά εισιτήρια είναι 26,5%.
Ο Αλμοδόβαρ συνεχίζει εξηγώντας ότι η διχόνοια ανάμεσα στους παραδοσιακά αριστερούς κινηματογραφιστές και τη δεξιά κυβέρνηση της Ισπανίας έχει την αφετηρία της στο 2003, όταν το ισπανικό σινεμά διαμαρτυρήθηκε επίμονα ενάντια στη συμμετοχή της χώρας στον πόλεμο στο Ιράκ, συμβαδίζοντας με την άποψη του 90% των πολιτών, αλλά στρέφοντας εναντίον του μια για πάντα τον Χοσέ Μαρία Αθνάρ και τις κατοπινές κυβερνήσεις. «Το ισπανικό σινεμά έχει γίνει από τότε το μαύρο πρόβατο για το Κράτος, οι σημερινές περικοπές και η απαξίωση είναι αποτέλεσμα εκείνης της κίνησης για την οποία βέβαια ποτέ δε θα μετανιώσω, ακόμα κι αν δε μείνει ούτε ένας κινηματογράφος ανοιχτός στην Ισπανία.»
Στη διάρκεια των τελευταίων 4 χρόνων, η κρατική επιχορήγηση για τις ισπανικές ταινίες μειώθηκε στο μισό, ενώ το 2014 θα πέσει ένα επιπλέον 14%, φτάνοντας μόλις (σε σύγκριση με το παρελθόν) τα 33 εκατομμύρια ευρώ.
Επιπλέον, ο Πέδρο Αλμοδόβαρ υπερασπίζεται το δικαίωμά του να μιλά δημόσια για την κρατική πολιτική κι αναφέρεται ως παράδειγμα στη δουλειά του Τζορτζ Κλούνεϊ για το Νταρφούρ, ή στις συναυλίες του Μπρους Σπρίνγκστιν σε υποστήριξη του Μπαράκ Ομπάμα: «Οταν ακούω να λένε, σε τηλεοπτικές εκπομπές, ότι οι άνθρωποι που δουλεύουν στο χώρο των Τεχνών οφείλουν να μην εκφράζουν πολιτική άποψη, ανατριχιάζω. Αυτό σημαίνει, δηλαδή, ότι δεν έχουμε τα ίδια δικαιώματα με τους υπόλοιπους πολίτες, να εκφράζουμε τις σκέψεις μας; Ο πολιτικός ακτιβισμός πρέπει να θεωρείται κοινωνική δράση και σημάδι της υγείας της δημοκρατίας μας.» Μάλιστα, ο Αλμοδόβαρ εξηγεί πως οτιδήποτε διαφορετικό θα γυρίσει τη χώρα πίσω στην εποχή της δικτατορίας του Φράνκο, όταν «η Ισπανία κατευθυνόταν από μία και μοναδική ιδεολογία κι οι υπόλοιποι τρόποι σκέψης θεωρούνταν εγκλήματα και γι’ αυτό τριμωρούνταν.»
Και σ’ ένα σαρκαστικό φινάλε, ο Πέδρο Αλμοδόβαρ κλείνει την επιστολή του απευθυνόμενος λακωνικά στον Υπουργό Οικονομικών: «Εάν ο κ. Μοντόρο διαβάσει αυτό το κείμενο, πράγμα για το οποίο αμφιβάλλω, μάλλον θα νομίσει ότι είναι γραμμένο στα κινέζικα.»
Εμείς δεν έχουμε παρά να συμφωνήσουμε με τον Πέδρο Αλμοδόβαρ και να περιμένουμε να δούμε εάν θα μιλήσει σχετικά και το βράδυ της απονομής των Ευρωπαϊκών Βραβείων Κινηματογράφου, όπου θα είναι το τιμώμενο πρόσωπο.
