Οταν ο Ντάνιελ Ντέι Λούις απέρριψε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο «Lincoln» του Στίβεν Σπίλμπεργκ!

Βλέποντας το υπέροχο «Lincoln» του Στίβεν Σπίλμπεργκ, δεν μπορείς να σκεφτείς οποιονδήποτε άλλο ηθοποιό στο ρόλο του Αβραάμ Λίνκολν. Οποιοδήποτε άλλο ηθοποιό που να παίζει με τόση φυσικότητα ένα ιστορικό πρόσωπο, χαρίζοντάς του όχι μόνο κινηματογραφική αθανασία αλλά και πτυχές που ακόμη και ο ίδιος ο Σπίλμπεργκ δεν είχε σκεφτεί όταν πρότεινε τον ομώνυμο ρόλο στον - ναι, ας το παραδεχτούμε - μεγαλύτερο ηθοποιό των ημερών μας.

Κι, όμως, πίσω στο 2005, όταν ξεκίνησε να ετοιμάζεται το «Lincoln», ο Ντάνιελ Ντέι Λίουις βρίσκόταν σε μια περίεργη φάση της ζωής του. Μετά την ερμηνεία του στις «Συμμορίες της Νέας Υόρκης» του Μάρτιν Σκορσέζε και δύο χρόνια πριν το Οσκαρ για το «Θα Χυθεί Αίμα», ο ήδη αποσυρμένος από τη δημοσιότητα ηθοποιός προσπαθούσε να βρει τις σωστές ισορροπίες ανάμεσα στην Τέχνη του και τη συμμετοχή του σε αυτήν.

Με ένα γράμμα του που διάβασε μόλις φέτος ο Σπίλμπεργκ στα βραβεία της Ενωσης Κριτικών της Νέας Υόρκης, ο Λούις είχε απορρίψει το ρόλο του Αβραάμ Λίνκολν λέγοντας τα εξής:

Αγαπητέ Στίβεν,

Ηταν πραγματικά μεγάλη η ευχαρίστησή μου να καθίσω και να μιλήσω μαζί σου. Ακουσα πολύ προσεκτικά όλα όσα είχες να μου πεις για αυτήν την συναρπαστική ιστορία και από τότε διάβασα το σενάριο και βρήκα μέσα του όλες τις λεπτομέρειες που περιγράφουν αυτά τα μνημειώδη γεγονότα και τα γεμάτα πάθος πορτρέτα των κεντρικών χαρακτήρων, ταυτόχρονα δυναμικά και συγκινητικά. Δεν μπορώ να υπολογίσω πόσο, στη δεδεομένη στιγμή, νιώθω την ανάγκη να εξερευνήσω τη ζωή σε σχέση με κάποιον άλλον, αλλά αυτό που ξέρω είναι πως κάνω μόνο αυτή τη δουλειά όταν νιώθω ότι δεν υπάρχει πραγματικά καμία άλλη επιλογή. Οταν ένα θέμα συμπίπτει ανεξήγητα με μια προσωπική μου ανάγκη και μια πολύ συγκεκριμένη στιγμή μέσα στο χρόνο. Σε αυτήν την περίπτωση, όσο κι αν με συνεπαίρνει ο Εϊμπ (σ.σ χαιδευτικό για τον Αβραάμ Λίνκολν), ήταν περισσότερο ο ενθουσιασμός ενός ευγνώμονα θεατή που θέλει να δει μια ιστορία παρά αυτού που θέλει να συμμετάσχει σε αυτήν. Ετσι νιώθω αυτή τη στιγμή και παρόλο που δεν είμαι σίγουρος πως αυτό δεν θα αλλάξει, δεν μπορώ να ονειρευτώ να σε ενθαρρύνω να αφήσεις ανοιχτή τη μικρή αυτή πιθανότητα. Ελπίζω όλα αυτά να βγάζουν νόημα Στίβεν, είμαι χαρούμενος που κάνεις την ταινία, σου εύχομαι δύναμη για να την πραγματοποιήσεις και στέλνω και στους δύο τις καλύτερες μου ευχές και την ειλικρινή ευγνωμοσύνη που με σκεφτήκατε.

Η συνέχεια υπήρξε εξίσου συναρπαστική. Ο Λούις πρότεινε για το ρόλο τον Λίαμ Νίσον, ο οποίος μελέτησε εξονυχιστικά τον Αβραάμ Λίνκολν, αλλά με τις καθυστερήσεις της παραγωγής που έφεραν το πρότζεκτ να ξεκινήσει το 2010, ο ίδιος ο Νίσον αποχώρησε από το πρότζεκ θεωρώντας πως στα 58 του χρόνια ήταν πλέον πολύ μεγάλος για το ρόλο που απαιτούσε ο Λίνκολν να είναι γύρω στα 55.

Ακριβώς εκείνη τη στιγμή, και ενώ πλέον το σενάριο είχε ξαναγραφτεί από την αρχή από τον Τόνι Κούσνερ (βραβευμένο συγγραφέα του θεατρικού «Αγγελοι στην Αμερική»), ο Σπίλμπεργκ βρήκε την ευκαιρία να ξαναπροσκαλέσει τον Λούις, παίζοντας με τις πιθανότητες ο ηθοποιός να είχε αλλάξει γνώμη. Οπως και συνέβη.

Αν ο Λούις σηκωθεί στην τελετή απονομής των Οσκαρ παραλαμβάνοντας το τρίτο αγαλματάκι της καριέρας του (το πρώτο ήταν για το «Αριστερό Μου Πόδι» και το δεύτερο για το «Θα Χυθεί Αίμα») και γίνει ο πρώτος άνδρας ηθοποιός στην ιστορία με τρια Οσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου (διαβάστε περισσότερα εδώ), ίσως θυμηθεί κι αυτός με τη σειρά του αυτήν την ιστορία.

Διαβάστε περισσότερα για το «Lincoln» που θα βγει στις ελληνικές αίθουσες στις 24 Ιανουαρίου.