«Θα προσπαθήσω να διατυπώσω τη στάση μου σχετικά με τα θεατρικά και τα κινηματογραφικά δικαιώματα του "Φύλακα στη Σίκαλη»...Πρώτα απ' όλα είναι πιθανό πως μια μέρα τα δικαιώματα θα πουληθούν. Και επειδή υπάρχει μια περισσότερο από σοβαρή πιθανότητα πως δεν θα πεθάνω πλούσιος, φλερτάρω πολύ σοβαρά με την ιδέα να αφήσω τα απούλητα δικαιώματα στη γυναίκα μου και την κόρη μου σαν ένα είδος ασφάλισης. Με χαροποιεί ωστόσο όσο τίποτα, πρέπει να προσθέσω άμεσα, να γνωρίζω ότι δεν θα ζω για να δω τα αποτελέσματα αυτής της μεταφοράς. Λέω συνέχεια το ίδιο πράγμα και κανείς δεν μοιάζει να συμφωνεί, αλλά ο "Φύλακας στη Σίκαλη" είναι ένα πολύ "βιβλιένιο" βιβλίο.»
Υπάρχει σίγουρα καλύτερος τρόπος να μεταφράσει κανείς το «novelistic novel», το χαρακτηρισμό που δίνει ο ίδιος ο Τζ. Ντ. Σάλιντζερ ως το πιο ισχυρό επιχείρημα για το ότι αρνήθηκε επίμονα σε όλη τη ζωή του να πουλήσει τα κινηματογραφικά και θεατρικά δικαιώματα για το πιο διάσημο βιβλίο του και ένα από τα λογοτεχνικά μνημεία της αμερικανικής λογοτεχνίας.
Στο γράμμα που έστειλε το 1957 σε κάποιον παραγωγό με το όνομα Χέρμπερτ, ο Σάλιντζερ εξηγεί τι εννοεί με το «novelistic novel», επιμένοντας πως όλη η ουσία του βιβλίου βρίσκεται στον εσωτερικό μονόλογο του πρωταγωνιστή του, Χόλντεν, γεγονός που απαγορεύει τη μεταφορά του σε διαλόγους ή σκηνές. Απορρίπτει τη θεατρική μεταφορά λόγω των τεχνικών περιορισμών, τρομάζει στην ιδέα ενός παιδιού-ηθοποιού που θα μπορούσε να ερμηνεύσει τον Χόλντεν θεωρώντας πως κάτι τέτοιο είναι αδύνατον και ακόμη κι αν βρισκόταν κάποιος νεαρός ηθοποιός που θα διέθετε αυτό το κάτι που χρειάζεται ο ήρωας κανένας σκηνοθέτης στον κόσμο δεν θα ήξερε τι να το κάνει.
Από το 1951 που εκδόθηκε ο «Φύλακας στη Σίκαλη» οι προσφορές προς τον Σάλιντζερ ήταν πολλές, αλλά όλες βρήκαν εμπόδιο στην άρνηση του ιδιοσυγκρασιακού συγγραφέα να δει την ιστορία του Χόλντεν Κόλφιλντ στη μεγάλη οθόνη. Το 1983 ωστόσο, μια ανεξάρτητη ταινία με τον τίτλο «Purple Haze» του Ντέιβιντ Μπέρτον Μόρις βασίστηκε ελεύθερα στο βιβλίο λέγοντας την ιστορία ενός αγοριού με το όνομα Κόλφιλντ. Το 1995, επίσης, ο Ιρανός Νταριούς Μεχρζουί γύρισε μια ελεύθεη μεταφορά ενός άλλου βιβλίου του Σάλιντζερ του «Franny and Zooey» από το 1961, χωρίς να πάρει άδεια. Το φιλμ είχε τον τίτλο «Pari» και ήρθε στην αντίληψη του Σάλιντζερ όταν ήταν προγραμματισμένο να προβληθεί στο διάσημο Lincoln Center με αποτέλεσμα να κινηθούν νομικές διαδικασίες και το φιλμ να αποσυρθεί από το πρόγραμμα προβολών του Lincoln Center.
H πιο παράξενη (περισσότερο και από την ίδια την απομώνωση του Σάλιντζερ) ιστορία γύρω από τον «Φύλακα στη Σίκαλη» και το σινεμά είναι η ταινία «Catcher in the Rye» του σκηνοθέτη και εικαστικού Νάιτζελ Τομ που γυρίστηκε το 2008 και αποτελείται από 75 λεπτά και 6 δευτερόλεπτα μιας μπλε οθόνης.
Το γεγονός φυσικά παραμένει πως ο «Φύλακας στη Σίκαλη» δεν μεταφέρθηκε ποτέ στο σινεμά, την τηλεόραση ή το θέατρο και πως δεν υπάρχει καμία φήμη για μεταφορά του, ακόμη και μετά το θάνατο του Σάλιντζερ το 2010. Οπως επίσης γεγονός παραμένει πως αν ποτέ κάποιος τολμούσε να μεταφέρει το βιβλίο στον κινηματογράφο θα έπρεπε - πριν από τις αντιρρήσεις του Σάλιντζερ - να αναμτερηθεί με τον ίδιο τον τεράστιο μύθο του βιβλίου.
Δείτε στο gallery ολόκληρο το γράμμα που διέρρευσε πριν από δύο χρόνια και εμφανίστηκε πρόσφατα στο επίσημο site του Κάμερον Κρόου.
