Ο Τζέιμς Γκρέι επιστρέφει στο φεστιβάλ Καννών μετά το «Two Lovers» που είχε παρουσιαστεί πριν 5 χρόνια στην Κρουαζέτ, με μια ιστορία από τις μέρες της μετανάστευσης στη Χώρα της Επαγγελίας, στοχεύοντας στο μεγαλόπνοο κλασσικό σινεμά, αλλά απογοητεύοντας με το αποτέλεσμα που είναι στην ουσία ένα αδιάφορο, απλοϊκό μελόδραμα. Διαβάστε την κριτική του Flix.
Περιμέναμε ανυπόμονα την παρουσία του Χοακίν Φίνιξ (ο οποίος με αυτή την ταινία συμπληρώνει την τρίτη του συνεργασία με τον Γκρέι) αλλά εκείνος δεν ήρθε στις Κάννες. Η Μαριόν Κοτιγιάρ όμως (κατά πολλούς η ερμηνεία της ήταν το μόνο που άξιζε στην ταινία) ήταν εκεί για να στηρίξει τον σκηνοθέτη της. Την συνόδευε, ο δεύτερος συμπρωταγωνιστής της, Τζέρεμι Ρένερ.
Διαβάστε τι είπαν.
Η Μαριόν Κοτιγιάρ για την Πολωνέζα ηρωίδα της
Η πολωνική γλώσσα είναι αρκετά απαιτητική και σύνθετη. Είχα 20 σελίδες διαλόγων που έπρεπε να ερμηνεύσω στα πολωνικά και αρχικά μπορούσα να καταλάβω μόνο δύο λέξεις. Το να μιλάς Πολωνικά με προφορά είναι επίσης ένα θέμα και κάτι εντελώς διαφορετικό να τα μιλάς αβίαστα, χωρίς προφορά, όπως θα έκανε μία πραγματική Πολωνέζα. Ομως είχα έναν καταπληκτικό δάσκαλο και καμία άλλη επιλογή από το να τα μάθω. Επίσης πάντα μου αρέσει να δημιουργώ χαρακτήρες που έχουν τη δική τους φυσικότητα όταν μιλάνε. Οταν μαθαίνεις μία νέα γλώσσα για να ερμηνεύσεις έναν χαρακτήρα, μαθαίνεις και τον ίδιο τον χαρακτήρα. Σε βοηθάει να τον χτίσεις πολύ συγκεκριμένα και άμεσα.
Γιατί ο Τζέιμς Γκρέι δεν είχε δει ξανά την Μαριόν Κοτιγιάρ στην οθόνη;
Εχω τρία πανέμορφα παιδιά. Ομως γεννήθηκαν το ένα μετά το άλλο κι αυτό με εμπόδισε να δω όλες τις ταινίες που έβγαιναν εκείνη την εποχή. Αυτή είναι η μοναδική αιτία που δεν είχα δει το «La Vie en Rose». Οταν την συνάντησα για πρώτη φορά λοιπόν δεν ήξερα καθόλου τη δουλειά της. Η πρώτη μας γνωριμία ήταν όταν μου πέταξε ένα κομμάτι ψωμί στο πρόσωπο, κατά τη διάρκεια ενός κοινού μας δείπνου, γιατί μόλις είχα πει ότι δεν μου άρεσε ένα ηθοποιός που εκείνη αγαπά. Την παρατηρούσα μετά γιατί έχει αυτό το εκπληκτικό πρόσωπο, ένα πρόσωπο σαν εκείνα των βωβών ταινιών που αποκαλύπτουν τόση ζεστασιά και συναίσθημα με τις εκφράσεις τους. Επίσης, ερμήνευσα το ότι μου πέταξε το ψωμί στο πρόσωπο ως μία ένδειξη θέλησης, δύναμης, άποψης. Σαν σκηνοθέτης, αν μπορείς να έχεις αυτό τον συνδυασμό - μία δυνατή γυναίκα μ' ένα όμορφο εκφραστικό πρόσωπο- δεν ζητάς πολλά περισσότερα.
Εγραψε την ταινία για την Μαριόν;
Ναι. Θεωρώ ότι η ηθοποιΐα είναι μία συναισθηματική διαδικασία. Και το να επιλέξεις τον κατάλληλο ηθοποιό για να βασίσεις μία ταινία είναι θέμα ένστικτου - πολλές φορές μόνο μία συνομιλία σου μ' έναν ηθοποιό σε κάνει να θέλεις να δουλέψεις μαζί του. Κι ας μην τον έχεις δει ποτέ στην οθόνη ή τη σκηνή. Η συνεύρεσή μου με την Μαριόν ήταν τόσο καταλυτική που ένιωσα την ανάγκη να γράψω μία ταινία ειδικά για εκείνη. Οταν μάλιστα γύρισα πίσω και είδα όλες τις δουλειές της έγιναν ένας από τους μεγαλύτερους θαυμαστές της.
Είχε άδεια να γυρίσει την ταινία στο Ελις Αϊλαντ;
Ναι γυρίσαμε εκεί την ταινία, στο νησί Ελις, καθώς είναι ένα μεγάλο συμβολικό κομμάτι της αμερικανικής ιστορίας: εκεί όπου υποδέχονταν η Αμερική χιλιάδες μετανάστες από όλο τον κόσμο. Αυτό βέβαια ήταν μεγάλη πρόκληση και είχε πολλές δυσκολίες. Ενθουσιάζεσαι από την προοπτική και μετά συνειδητοποιείς ότι, πρώτα και πέρα από όλα, είναι ένα νησί και η μετακίνηση του συνεργείου είναι εφιαλτική. Δεύτερον, είναι ένα ανοικτό μουσείο πια το οποίο λειτουργεί 365 μέρες το χρόνο και δεν πρόκειται να το κλείσουν για τα γυρίσματά σου. Για αυτό γυρίσαμε νύκτες και άγρια ξημερώματα με τεράστιους γερανούς που έριχναν φώτα χιλιάδων βατ - ήταν μία σκέτη τρέλα. Η ειρωνία είναι ότι τώρα δε θα μπορούσαμε να το κάνουμε γιατί μετά τον τυφώνα Σάντι ένα κομμάτι καταστράφηκε.
Πώς αισθάνεται ο Γκρέι για το τεράστιο θέμα της μετανάστευσης στις μέρες μας;
Είμαι απροκάλυπτα υπέρ των μεταναστών. Πιστεύω ότι οι μετανάστες κρατούν μία χώρα ζωντανή, την προκαλούν να τεστάρει τις δυνάμεις της, τη δημοκρατία της, βοηθούν την ανάπτυξή της. Για παράδειγμα αν κανείς κοιτάξει το Λος Αντζελες μόνο για το Χόλιγουντ είναι για τα σκουπίδια. Οι μετανάστες του όμως, το νέο αίμα από την λατινική Αμερική ή την Ασία, είναι εκείνοι που δημιούργησαν το ενδιαφέρον υλικό της καλιφορνέζικης κουλτούρας. Το ίδιο και οι Ιρλανδοί των αρχών του αιώνα στην Νέα Υόρκη. Τους αποκαλούσαν βρωμιάρηδες, πατατοκέφαλους, τεμπέληδες. Ή οι Ιταλοί, οι Εβραίοι. Μετά έγιναν αναπόσπαστο κομμάτι της νεοϋορκέζικης κοινωνίας. Οταν λοιπόν παρακολουθώ τις ίδιες ρατσιστικές συζητήσεις σήμερα θα ήθελα πολύ να θυμίσω στους συμπρατριώτες μας ότι αυτός ο διάλογος εξελίσσεται αιώνες τώρα και είναι ανόητος. Οι μετανάστες κάνουν μία κοινωνία δυναμική, δεν την αδυνατίζουν.
Γιατί επιλέγει συνεχώς τον Χοακίν Φίνιξ στις ταινίες του;
Δεν ήταν στο μυαλό μου από την αρχή να χτίσω μία σχέση Σκορσέζε-Ντε Νίρο. Ομως τείνεις να συνεργάζεσαι με ηθοποιούς που έχουν την ίδια άποψη με σένα για το σινεμά, για την τέχνη. Ο Χοακίν έχει μία απέραντη αγάπη για την τέχνη του και μία απύθμενη συναισθηματική νοημοσύνη. Μπορεί να τσακωνόμαστε συνεχώς, σαν αδέλφια, αλλά τον σέβομαι απεριόριστα. Συμφωνούμε επίσης σε κάτι: ο Χοακίν ενδιαφέρεται πολύ για τη διαδικασία - αναλύει, ψάχνει τα πάντα. Ζει για τη στιγμή που θα συζητήσουμε την σκηνή και θα αναλύσουμε τον χαρακτήρα του. Αυτό με τρελαίνει και μένα. Είναι ένας όμορφος άνθρωπος και τον θεωρώ φίλο μου.
Πώς αισθάνεται η Τζέρεμι Ρένερ που έρχεται για πρώτη φορά στις Κάννες;
Είναι μεγάλη μου τιμή να συνοδεύω μία τέτοια ταινία στο μεγαλύτερο φεστιβάλ του κόσμου. Το ότι είναι στο διαγωνιστικό είναι για μένα τιμητικό αλλά και αδιάφορο. Το ότι είμαστε στις Κάννες φτάνει. Το κάνει επίσης καλύτερο ότι ο καιρός είναι καλός. Είχα δει όλες τις ταινίες του Τζέιμς, τον θαυμάζω απεριόριστα. Μου πρότεινε το ρόλο ένα βράδυ στο μπαλκόνι του σπιτιού του, λέγοντάς μου παρόμοιες γοητευτικές ιστορίες όπως αυτές που σας λέει τώρα.
Μάθετε τα πάντα για το 66ο Φεστιβάλ Καννών, στο ειδικό τμήμα του Flix.gr που ανανεώνεται συνεχώς.
Tags: cannes 2013
