Το αφιέρωμα K-Crime, το οποίο διεξάγεται από τις 18 έως τις 23 Απριλίου 2024, είναι και η τελευταία δράση της Ταινιοθήκης Θεσσαλονίκης για τη φετινή κινηματογραφική σεζόν στην αίθουσα του Φεστιβάλ Κινηματογράφου, Σταύρος Τορνές. Στο πλαίσιο του αφιερώματος, το κοινό μπορεί να παρακολουθήσει δέκα σπουδαίες δημιουργίες του σύγχρονου κορεατικού σινεμά. Το αφιέρωμα, που πραγματοποιείται σε συνεργασία με την Ταινιοθήκη της Ελλάδος, θα παρουσιαστεί και στην Αθήνα από τις 15 έως τις 19 Μαΐου 2024.
Οι ταινίες του αφιερώματος με σειρά προβολής: «Μνήμες Φόνων» (Μπονγκ Τζουν-χο, 2003), «Asura: The City of Μadness» (Κιμ Σουνγκ-σου, 2016), «Γλυκόπικρη Ζωή» (Κιμ Τζι-γουν, 2005), «Pieta» (Κιμ Κι-ντουκ, 2012), «Η Εκδίκηση μιας Κυρίας» (Παρκ Τσαν-γουκ, 2005), «Beterang» (Ρίου Σέουνγκ-γουάν, 2015), «Μητέρα» (Μπονγκ Τζουν-χο, 2009), «Han Gong-ju» (Λι Σου-τζιν, 2013), «Αντίκρισα το Διάβολο» (Κιμ Τζι-γουν, 2010), «Ο Θρήνος» (Να Χονγκ-τζιν, 2016).
O Κιμ Τζι-γουν στα γυρίσματα της «Γλυκόπικρης Ζωής» μαζί με τον Λι Μπιούνγκ-χουν
Η Νότια Κορέα είναι μια οικονομία η οποία εκτοξεύτηκε τα τελευταία πενήντα χρόνια, κυρίως λόγω των λεγόμενων «chaebols», των βιομηχανικών ομίλων τους οποίους διοικούν συγκεκριμένες οικογένειες (Samsung, Hyundai, LG, κ.α.). Το 1992 συντελείται μια τομή στην νεότερη ιστορία της Νοτίου Κορέας, η οποία έχει ως αποτέλεσμα και την αναγέννηση της κινηματογραφικής βιομηχανίας. Η τομή αυτή είναι πολιτικής φύσεως και συμπίπτει με την εκλογή του πρώτου προέδρου της Νότιας Κορέας από μη στρατιωτικό υπόβαθρο, του Κιμ Γιούνγκ-σαμ, ο οποίος έφερε κοινωνικές αλλαγές που επηρέασαν και την εγχώρια κινηματογραφική βιομηχανία, έδωσαν νέες ελευθερίες στους έως τότε φιμωμένους δημιουργούς και προσέλκυσαν το ενδιαφέρον επενδυτών.
Το αφιλόξενο τοπίο της εγχώριας κινηματογραφικής βιομηχανίας της Κορέας κατάφερε μέσα σε μια δεκαετία να ανακτήσει τα εδάφη του από το Hollywood και να αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζεται το κορεατικό σινεμά. Ταινίες όπως το «Oldboy» του Παρκ Τσαν-γουκ, το «Shiri» του Κανγκ Τζε-κιου, το «Ανοιξη, Καλοκαίρι, Φθινόπωρο, Χειμώνας... και Ανοιξη» του Κιμ Κι-ντουκ αλλά και οι «Μνήμες Φόνων» του Μπονγκ Τζουν-χο, είναι καρποί της αναγέννησης αυτής, η οποία οδήγησε την Κορέα και στο πρώτο Οσκαρ καλύτερης ταινίας σε μη αγγλόφωνη ταινία για τα «Παράσιτα» τον Φλεβάρη του 2019. Ενάμιση μήνα νωρίτερα, στη βράβευσή του στις Χρυσές Σφαίρες, ο Μπονγκ Τζουν Χο, μιλώντας μέσω της διερμηνέα του είπε μια μεγάλη αλήθεια, την οποία οι αγγλόφωνοι αξίζει να σημειώσουν με ανεξίτηλο μελάνι: «όταν ξεπεράσετε το εμπόδιο ύψους μιας ίντσας που αποτελούν οι υπότιτλοι, θα γνωρίσετε πολλές υπέροχες ταινίες». Αξίζει να αναφερθεί πως το ελληνικό κοινό (γενικότερα, οποιοδήποτε μη αγγλόφωνο κοινό), λόγω γλωσσικού φράγματος, είναι συνηθισμένο στους υπότιτλους, σε αντίθεση με τα αγγλόφωνα κοινά, τα οποία δεν είχαν ποτέ την ανάγκη να εκτεθούν σε αυτούς.
Οι ταινίες του αφιερώματος της Tαινιοθήκης αποδεικνύουν πως το κορεατικό σινεμά είναι ετερόκλητο, είναι ρηξικέλευθο και είναι πάντα ενδιαφέρον.
Σκηνή από τη «Μητέρα» του Μπονγκ Τζουν-χο
Το Flix βρέθηκε στην προβολή της «Μητέρας» του οσκαρικού Μπονγκ Τζουν-χο, μια ταινία για τη μητρότητα αλλά και για τη μνήμη. Ο Μπονγκ Τζουν-χο τοποθετεί την μητέρα (Κιμ Χίε-τζα) σε μια αγωνιώδη συνθήκη: ο γιος της (Μπιν Γουόν), ο οποίος φαίνεται να βασανίζεται από κάποια νοητική διαταραχή η οποία ποτέ δεν κατονομάζεται, βρίσκεται κατηγορούμενος για φόνο τον οποίο, όπως όλα δείχνουν, δεν έχει διαπράξει. Η μητέρα στέκεται στο ύψος των περιστάσεων: υπομένει, αγωνίζεται, αντέχει. Οι μητέρες της βιβλιογραφίας βρίσκονται συχνά σε αυτήν τη θέση. Η μητέρα είναι γενικότερα ένα πανίσχυρο σύμβολο της άδολης αγάπης. Δεν υπάρχει αγνότερη αγάπη στο σύμπαν από τη μητρική αγάπη. Επιβιώνει ακόμη και όταν όλα τα υπόλοιπα μας έχουν προδώσει. Στην ταινία, η εκπληκτική Κιμ Χίε-τζα (η οποία μάλιστα είναι γνωστή ως η μητέρα της Κορέας, διότι παίζει συχνά μητρικούς ρόλους) αποδίδει άψογα το συναίσθημα της σιωπηλής απελπισίας. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη τραγωδία από το να βλέπεις το παιδί σου να υποφέρει. Το αντίστροφο, αν και απευκταίο, είναι πιο σύνηθες και πιο πιθανό. Κανείς όμως δεν μπορεί να προετοιμάσει έναν γονέα για μια τέτοια εφιαλτική συνθήκη. Στην Ελλάδα έχει επιβιώσει μια λαϊκή ρήση, που πάει κάπως έτσι: μη μας δώσει ο Θεός, αυτά που μπορούμε να αντέξουμε.
Το κοινό μπορεί συχνά να μπει στη θέση της Κιμ Χίε-τζα. Oχι γιατί τα παιδιά μας κατηγορούνται συχνά για φόνο. Αλλά επειδή συχνά καλούμαστε να προσποιηθούμε πως κάποια πράγματα δε συνέβησαν ποτέ και να συνεχίσουμε τις ζωές μας. Η λησμονιά βρίσκεται στην καρδιά της ανθρώπινης περιπέτειας. Πόσο ωραίο και χρήσιμο θα ήταν να υπήρχε κάποιο γιατροσόφι που μπορεί να απομακρύνει τις νοσηρές σκέψεις από ένα μυαλό που υποφέρει; Διάφοροι τσαρλατάνοι ανά τα χρόνια ισχυρίζονται πως έχουν το γιατρικό για τον βασανισμένο νου, και λένε όλοι ψέματα. Ο Μπονγκ Τζουν-χο συμφωνεί: δεν υπάρχει γιατρικό για τη λησμονιά. Κανείς δε μπορεί να ξεχάσει. Μπορεί μονάχα να προσποιηθεί.
Μετά το τέλος της ταινίας και του αφιερώματος, αξίζει να αναλογιστεί κανείς πως η μία ίντσα των υπότιτλων στην οποία αναφέρθηκε ο Μπονγκ Τζουν-χο, είναι πράγματι το μόνο εμπόδιο ανάμεσα σε εμάς και σε κοινές εμπειρίες με ανθρώπους που τυχαίνει απλώς να μιλούν άλλη γλώσσα.
Αναζητήστε ακόμη: Made in Korea: Δέκα υπέροχες ταινίες από τη Νότια Κορέα που αξίζει να ανακαλύψετε
