H Tζούλια Ρόμπερτς έχει σήμερα γενέθλια. Γίνεται 47 χρονών. Μπορεί πλέον οι εποχές να έχουν αλλάξει και οι 50χρονες γυναίκες της showbiz να είναι οι νέες 30άρες (π.χ. Σάντρα Μπούλοκ), όμως αυτό τις περισσότερες φορές είναι αφύσικο, εμπεριέχει κόστος, επικίνδυνες αποφάσεις και ρίσκο. Οι περισσότερες γυναίκες ηθοποιοί που αποφασίζουν να μεγαλώσουν φυσικά κι αντιστέκονται στις πλαστικές, συνήθως βγαίνουν από το παιχνίδι. Εξαιρέσεις, όσες δεν ποντάρισαν ποτέ στην εξωτερική τους εμφάνιση, όσες ήταν πάντα καρατερίστες. Ομως η πραγματικότητα για την πλειοψηφία του Χολιγουντιανού κόσμου, αυτού που γεννά «sweethearts» και «κορίτσια της διπλανής πόρτας», είναι μία και σκληρή. Κι αυτό το γεγονός ωθεί όλο και περισσότερες πρωταγωνίστριες στον πλαστικό χειρούργο. Αν το αποτέλεσμα πετύχει, δε σχολιάζεται (π.χ. Ντέμι Μουρ). Αν δεν πετύχει, τότε οι Νικόλ Κίντμαν, Μεγκ Ράιαν και Ρενέ Ζελβέγκερ αυτού του κόσμου βρίσκονται αντιμέτωπες με το τεντωμένο μας δάχτυλο. «Μα γιατί είναι τόσο ηλίθιες;», «Γιατί δεν αφήνουν τον εαυτό τους ήσυχο;», «Πόσο τραγικές...»
Είσαι bully; Δε θες να συναντήσεις τη Τζούλια Ρόμπερτς μπροστά σου!
Ολοι εμείς, οι επικριτές του καναπέ και των social media, επαναλαμβάνουμε από την ασφάλεια των δικών μας, μονόδρομων, επιλογών, τα ίδια και τα ίδια. Οπως ακριβώς και στον πρωταθλητισμό: κανείς, μα κανείς, δεν κατακεραυνώνει τους νικητές των 100 μέτρων στίβου τη στγμή που σπάνε το νήμα, έχοντας κάνει ρεκόρ. Ολοι χειροκροτούμε στο θρίαμβο, συγκινούμαστε με το ταλέντο, το επίτευγμα. Μόνο όταν κάποιοι πιαστούν, πέφτουμε από τα σύννεφα. Μόνο όταν κάποιοι πεθάνουν, με σαπισμένα εσωτερικά όργανα (γιατί έτσι συμβαίνει), τυπώνουμε άρθρα και τεντώνουμε ξανά το δάχτυλο.
Το Χόλιγουντ είναι πρωταθλητισμός σ' έναν ανδροκρατούμενο τερέν. Εμπεριέχει σκληρές θυσίες, μεγάλα κόστη, ταγμένη ζωή και, ναι, μεγάλα, τεράστια ωφέλη. Oι γυναίκες σταρ, ναι ακόμα και σήμερα, πρέπει να παλέψουν διπλά για τις καριέρες τους. Η Νικόλ Κίνμαν τρόμαξε. Στο απόγειο της καριέρας της, βρέθηκε αντιμέτωπη με το χρόνο και τους συμβουλάτορές της. Το ίδιο και η Μεγκ Ράιαν. Το ίδιο και εκατοντάδες άλλες (και άλλοι: αγαπημένε μου Μπίλι Κρίσταλ, δεν μπορούσες να γελάσεις με τα ίδια σου τα αστεία στην τελευταία απονομή των Οσκαρ που παρουσίασες).
Η Ρενέ Ζελβέγκερ απαντάει σε όσους τρόμαξαν με το «νέο» της πρόσωπο
Υπάρχουν όμως και εξαιρέσεις. Η Τζούλια Ρόμπερτς δηλώνει σήμερα, ανήμερα των γενεθλίων της, ότι δεν έχει πειραχτεί. Μάλιστα, το δηλώνει ως statement, γνωρίζοντας πολύ καλά πόσο φορτισμένες είναι οι μέρες με το θέμα της Ρενέ Ζελβέγκερ που ξεκίνησε ως κανιβαλιστικός χαβαλές και κατέληξε σε πολιτικότατη συζήτηση.
Το απόσπασμα είναι από συνέντευξή της, όπου ρωτήθηκε για τη σχέση της με την ομορφιά - καθώς είναι εκπρόσωπος της εταιρίας καλλυντικών Lancome. «Το γνωρίζω καλά: έπαιξα ρώσικη ρουλέτα και ρισκάρισα την καριέρα μου. Σύμφωνα με τα στάνταρτς του Χόλιγουντ έχω γεράσει κι οφείλω να κάνω λίφτινγκ. Αρνήθηκα. Αποφάσισα να γεράσω φυσικά και θέλοντας να το δείχνω αυτό, υποχρέωσα την Lancome να με αποδεχτεί ως το "ώριμο μοντέλο" τους. Για αυτό θα είμαι μαζί τους μέχρι τα 50 μου...»
Η Ρόμπερτς αποδίδει την ομορφιά στην αυτοπεποίθηση, τη γαλήνη, την ευτυχία. Προσθέτει ότι αποφάσισε, αργά στη ζωή της, να μελετήσει yoga σ' ένα ανώτερο επίπεδο και να ξεφορτωθεί όλα όσα ήταν περιττά, τοξικά και ανέφικτα.
«Για μένα προσωπικά η γαλήνη βρέθηκε στο να σταματήσω να κρεμιέμαι από πράγματα κι ανθρώπους, ή να κρατάω σφιχτά πράγματα κι ανθρώπους. Καθάρισα τις ντουλάπες μου, ξεσκόνισα το μυαλό μου και αποχωρίστηκα όλα όσα με έσπρωχναν στον πάτο, ψυχικά και συναισθηματικά...»
«Υπάρχει μία ανακούφιση στη ζωή μου τώρα, μία αέρινη ποιότητα που με ωθεί να μην παίρνω τα πράγματα τόσο σοβαρά. Αυτό για μένα είναι η ευτυχία...»
Ναι, μπορεί να μην έλεγε φυσικά τίποτα από αυτά αν είχε κληρονομήσει διαφορετικό DNA, αν δεν ήταν πολυεκατομμυριούχος σταρ με τόση βοήθεια κι ελεύθερο χρόνο, αν ζούσε σε ένα καθεστώς πίεσης που δεν θα τις επέτρεπε τέτοιες φιλοσοφίες. Ομως, η ίδια η καριέρα της το αποδεικνύει: η Τζούλια Ρόμπερτς δεν έχει κάνει την μεγάλη της επιστροφή από τότε που επέλεξε προσωπικό χρόνο και οικογένεια, δεν έχει βρει την ταινία που θα την ανατινάξει ξανά στην κορυφή και μπορεί να μην τη βρει και ποτέ ξανά. Η λάμψη της όμως μένει όσο ανέγγιχτη, όσο και η ομορφιά της. Εχει να κάνει με αυτή τη δαιμονισμένη αυτοπεποίθηση που έχουν μερικοί άνθρωποι, ανεξαρτήτως επαγγέλματος, που γεμίζουν το χώρο με τον αέρα τους, σε κερδίζουν με την αβίαστη χάρη που πατούν στον άξονά τους - μ' ένα δυναμικό βλέμμα, ένα ζεστό χαμόγελο, μια αυτοσαρκαστική γενναιόδωρη ατάκα.
Χρόνια πολλά λοιπόν Pretty Woman. Είσαι ωραίο εναλλακτικό παράδειγμα σ' αυτές τις συζητήσεις μας. Στα προεφηβάκια κοριτσάκια που σμιλλεύουν συνειδήσεις μέσα από εικόνες και οθόνες και σχόλια. Είναι ωραίο να γράφεις ωραία γιατί στέκεσαι στη ζωή σου ωραία. Και για μας θα είσαι για πάντα το κορίτσι που ξεσπά σε αυθόρμητα, μη φωτογενή, τεράστια γέλια, όλο δόντια - τόσο, μα τόσο, πολλών μεγαβάτ, που φωτίζουν σαν να μην πέρασε μια μέρα από το 1990.
.
Διαβάστε ακόμη:
