Η Αμερικανική Ενωση Διευθυντών Φωτογραφίας στα 25 χρόνια που δίνει τα δικά της βραβεία έχει ένα ποσοστό 80% να συμπέσει η τελική της πεντάδα με την αντίστοιχης κατηγορίας οσκαρική. Από εκεί και πέρα τα πράγματα είναι πιο πολύπλοκα, καθώς μόνο 50% το ASC βραβείο Καλύτερης Ταινίας καταλήγει να είναι κι αυτό που φεύγει με το Οσκαρ Φωτογραφίας.
Οπως και να έχει όμως, η γνώμη των ειδικών του χώρου και επηρεάζει αλλά και έχει τη δική της βαρύτητα για το σκηνικό της οσκαρικής κούρσας, που ολοένα και παίρνει μορφή. Φέτος ειδικότερα, θεωρούμε ότι πιο ηχηρές είναι οι απουσίες από τις παρουσίες.
Και για αυτό θα ξεκινήσουμε από αυτές. Πρώτο σοκ στην ανακοίνωση της πεντάδας είναι η απουσία του Γιάνους Καμίνσκι («War Horse»). Φαίνεται ότι η ταινία του Στίβεν Σπίλμπεργκ δεν έχει κερδίσει τις Ενώσεις του Χόλιγουντ (με σημαντικότερη ήττα την απουσία του ίδιου του Σπίλμπεργκ από τα βραβεία της Ενωσης Σκηνοθετών) και ολοένα χάνει έδαφος. Απών από την πεντάδα επίσης και ο Εντουάρντο Σέρα για το «Χάρι Πότερ και οι Κλήροι του Θανάτου Μέρος 2ο», την οποία πιστεύαμε ότι θα συμπεριελάμβαναν ως τιμητικό αποχαιρετισμό σε ένα franchise που φωτογραφικά σκοτείνιασε και αγρίεψε την μαγεία του σινεμά. Εκτός κούρσας έμεινε και ο Μανουέλ Αλμπάρτο Κλάρο, ο διευθυντής φωτογραφίας του «Melancholia», σηκώνοντας πιθανότητα το βάρος της απόρριψης του Λαρς Φον Τρίερ. Βέβαια, παραδοσιακά η Αμερικανική Ενωση Διευθυντών Φωτογραφίας κάνει συντηρητικές επιλογές. Ταινίες όπως η «Melancholia» ή το «Drive» δεν έχουν μεγάλη τύχη. Από την άλλη, όταν σκέφτεται κανείς το πώς ψηφίζει η Ακαδημία τα Οσκαρ, πιστεύεις ότι αν θέλει να συμπεριλάβει μερικές πιο ριζοσπαστικές ταινίες στις υποψηφιότητές της, η πεντάδα της φωτογραφίας είναι ένα ευνοϊκό χαρτί.
Πάμε τώρα να δούμε ποιοι τα κατάφεραν.
Ρόμπερτ Ρίτσαρντσον για το «Hugo». Δέκα φορές υποψήφιος για το βραβείο («Inglourious Basterds», «The Aviator», «JFK», «Γεννημένος την 4η Ιουλίου» - κάποιες από τις υποψηφιότητές του) αποτελεί το μεγάλο φαβορί της κατηγορίας. Εχει επίσης βρεθεί 6 φορές υποψήφιος για Οσκαρ και το έχει κερδίσει δύο - («The Aviator», «JFK»)
Τζεφ Κρόνενγουεθ για «Το Κορίτσι με το Τατουάζ». Η Ενωση τον έχει χρίσει υποψήφιο μόνο μία φορά: πέρσι με το «Social Network». Βγήκε όμως σωστή, καθώς ακολούθησε και η Ακαδημία η οποία για την ίδια ταινία του χάρισε και την πρώτη του οσκαρική υποψηφιότητα. Μπορεί να είναι σχετικό outsider αλλά με το buzz που έχει αποκτήσει ο Φίντσερ, δεν αποκλείουμε την επικράτηση του Κρόνενγουεθ.
Γκιγιόμ Σιφμάν για το «The Artist». Μιλώντας για buzz. Η φόρα της ταινίας του Μισέλ Χαζαναβίσιους κάνει τόσο εμάς όσο και τους bookers στοιχημάτων να σηκώνουν τα χέρια ψηλά: ναι, το Χόλιγουντ μπορεί να τα δώσει φέτος όλα σε μία βωβή, γαλλική, ασπρόμαυρη ταινία. Για τους τύπους πάντως, ο Σιφμάν δεν έχει υπάρξει ποτέ υποψήφιος στα βραβεία της Αμερικανικής Ενωσης Διευθυντών Φωτογραφίας, αλλά ούτε και στα Οσκαρ.
Χόιτ Βαν Χοϊτέμα για το «Tinker, Tailor, Soldier, Spy» («Κι ο Κλήρος Επεσε στον Σμάιλι»). Μέλος τόσο της Ολλανδικής Ενωσης Διευθυντών Φωτογραφίας, όσο και της Σουηδικής, ο Χοϊτέμα δεν έχει υπάρξει ποτέ υποψήφιος στα βραβεία της αντίστοιχης Αμερικανικής, αλλά ούτε και στα Οσκαρ. Κι όμως, η δουλειά του στο «Ασε το Κακό να Μπει» τον έφερε στο Χόλιγουντ και η υπογραφή του στο «The Fighter» του Ντέιβιντ Ο' Ράσελ ήταν ξεκάθαρη.
Εμάνιουελ Λουμπέσκι για «Το Δέντρο της Ζωής». Υπήρξε υποψήφιος ξανά το 2000 για τον «Ακέφαλο Καβαλάρη» του Τιμ Μπάρτον, ενώ το κέρδισε το 2007 για «Τα Παιδιά των Ανθρώπων» του Αλφόνσο Κουαρόν. Εχει υπάρξει 4 φορές οσκαρικός υποψήφιος, αλλά δεν έχει κερδίσει ποτέ Οσκαρ. Ισως φέτος να είναι η χρονιά του.
