Βλέπουμε στο Σπίτι: Αναζητήστε όλες τις προτάσεις του Flix για τις μέρες χωρίς αίθουσες στην ειδική ενότητα «Βλέπουμε στο Σπίτι» που ανανεώνεται συνεχώς
«Καετάνο Βελόζο: Μέρες χωρίς μουσική» (Narciso Em Férias, 2021) των Χενάτου Τέρα, Χικάρντου Καλίλ
Περισσότερα από πενήντα χρόνια μετά τη σύλληψή του, το 1968, από το στρατιωτικό καθεστώς στη Βραζιλία, ο Καετάνο Βελόζο, ο θρύλος του μουσικού ρεύματος της τροπικάλια ανατρέχει σε ένα τραύμα που παραμένει ανεπούλωτο μέχρι και σήμερα. Αυτή η συγκινητική αναδρομή που αναπλάθει την εμπειρία της φυλάκισης μέσα από επώδυνες μνήμες και τραγούδια που ερμηνεύει ο καλλιτέχνης λειτουργεί παράλληλα ως μια ευαίσθητη, αλλά συνάμα δωρική σπουδή στη δύναμη που κρύβει μέσα της η έννοια της αφήγησης. Ένα λιτό σκηνικό –μονάχα ένας άνδρας που κάθεται σταυροπόδι σε μια καρέκλα, μπροστά σε έναν τοίχο– που μας ωθεί να αποβάλουμε καθετί περιττό, ώστε να επικεντρωθούμε στην ουσία. Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ένας από τους παραγωγούς της ταινίας, ο σκηνοθέτης Ζοάου Μορέιρα Σάλες: «Πρέπει να απέχουμε από την παραμικρή κίνηση. Πρέπει να μείνουμε σιωπηλοί και να ακούσουμε. Η μαρτυρία είναι όλη η ουσία».
Η ταινία προβάλλεται στο 23ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης (4 - 14 Μαρτίου), στην ψηφιακή πλατφόρμα online.filmfestival.gr. Διαβάστε περισσότερα για το πρόγραμμα του φεστιβάλ εδώ.
«Stop Making Sense» (1985) του Τζόναθαν Ντέμι
O Tζόναθαν Ντέμι αφήνει το σημάδι του στα μουσικά ντοκιμαντέρ με τον ευφάνταστο τρόπο που κινηματογράφησε και μόνταρε 4 live των Talking Heads (13, 14, 15 και 16 Δεκεμβρίου) από την περιοδεία του 1983 για το «Speaking in Tongues» άλμπουμ τους. Βάζοντας 6 κάμερες επί σκηνής και κρατώντας μία στο χέρι, ο Ντέμι και ο διευθυντής φωτογραφίας του Τζόρνταν Κρόνενγουεθ έπιασαν την ενέργεια του χώρου στο μάξιμουμ, ενώ για πρώτη φορά ο ήχος ηχογραφείται σε 24 stereo κανάλια.
Το αποτέλεσμα θεωρείται ένα από τα καλύτερα μουσικά ντοκιμαντέρ όλων των εποχών, το οποίο αγαπήθηκε κι από θεατές που δεν υπήρξαν ποτέ φανς των Talking Heads. Οι πρώτες νότες του «Psycho Killer» με την εικόνα του Ντέιβιντ Μπερν μέσα στο τεράστιο λευκό κουστούμι του, και τη σκηνή σε μαύρο φόντο, έχει μείνει εμβληματική.
Η ταινία είναι διαθέσιμη για ενοικίαση προς 4,5 ευρώ, από το φεστιβάλ του Rotterdam στο πλαίσιο του αφιερώματος IFFR Unleashed: 50/50 που επιλέγει πενήντα ταινίες, μία από κάθε διοργάνωση του φεστιβάλ.
«Ολοι Θέλουν από Λίγο» (Everybody Wants Some, 2016) του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ
Τέλη Αυγούστου, 1980. Τρεις μέρες πριν ξεκινήσει η πανεπιστημιακή του χρονιά σ' ένα μικρό κολλέγιο του Τέξας και στην ένδοξη όμως ομάδα μπέιζμπολ των «Τσερόκι», ο πρωτοετής Τζέικ καταφθάνει στο σπίτι που θα μείνει και γνωρίζει τους συναθλητές του. Ο προπονητής τους μπορεί να τους καλωσορίζει με δύο αυστηρούς κανόνες («όχι αλκοόλ κι όχι γυναίκες στην αθλητική εστία») αλλά κανείς φυσικά δε θα τους σεβαστεί. Η αντροπαρέα ζει τα καλοκαίρια της αιώνιας νεότητας: πάρτι, μπιλιάρδα, ανδρικός ανταγωνισμός, πινγκ πονγκ, έρωτες, φλιπεράκια, φάρσες, ντίσκο, μουσική χορός. Και φυσικά κορίτσια, όλα γίνονται για τα κορίτσια. Για τα αγόρια «αυτή είναι η καλύτερη μέρα της ζωής τους - μέχρι αύριο...»
Ο Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ μετά το «Μεγαλώνοντας» επιστρέφει εκεί που μεγάλωσε - στο Τέξας και στα προσωπικά νεανικά του χρόνια και πιάνει το νήμα από εκεί που το άφησε με το «Dazed and Confused». Αν εκεί ζήσαμε τις τελευταίες μέρες μίας παρέας στο Γυμνάσιο, τώρα ξαναβρισκόμαστε στις πρώτες μέρες μιας παρέας στο πανεπιστήμιο. Η διάθεση είναι ίδια, αλλά ακόμα πιο σπουδαία, ίδια παραμένει και η καρδιά: ακόμα κι αν δεν μπορείς να ταυτιστείς με συγκεκριμένες μνήμες αν δεν είσαι Αμερικανός που μεγάλωσες στα 70ς-80ς, ακόμα κι αν δεν σε ενδιαφέρει το μπέιζμπολ (το οποίο δεν παίζει τελικά και τόσο μεγάλο ρόλο στην ταινία), αν δεν χόρεψες ποτέ two-step ή δεν ψάρεψες κορίτσια στην ντίσκο της γειτονιάς σου, η πένα κι ο κινηματογραφικός φακός του Λινκλέιτερ θα σε κάνουν να κλάψεις - από τα γέλια και τη συγκίνηση. Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Flix για το «Ολοι Θέλουν από Λίγο» εδώ.
Προβάλλεται στο Novacinema 1HD στις 23.50
«Ι May Destroy You» (2020) της Μικέλα Κόελ
Η Αραμπέλα είναι συγγραφέας. Κι όχι μόνο. Θα έλεγε κανείς ότι είναι «η φωνή της γενιάς της». Κλασική μιλένιαλ, γαλουχήθηκε μέσα από τα social media. Το twitter τής έδωσε δύναμη, φήμη και το εργαλείο να γράψει το πρώτο της best-seller βιβλίο και τώρα βρίσκεται στην περίοδο που καλείται να γράψει το επόμενο και να αποδείξει ότι δεν ήταν one-hit wonder. Εχει βρει όμως τοίχο. Πολεμά με τον εφιάλτη του κάθε συγγραφέα: τη λευκή σελίδα. Για να μπορέσει να αντιμετωπίσει το πρωινό deadline με τους εκδότες της, θα μείνει και θα δουλέψει στο γραφείο όλο το βράδυ. Οι φίλοι την πείθουν να πεταχτεί στο γειτονικό μπαρ για ένα ποτό. Ξυπνά στο γραφείο της και δε θυμάται πολλά. Εκτός από την εικόνα ενός άντρα να την βιάζει στις τουαλέτες του μπαρ. Τη βίασε; Απλώς μέθυσε και δε θυμάται; Είπε ναι; Της έριξε κάτι στο ποτό της; Είναι αυτό σεξουαλική κακοποίηση; Το «I May Destroy You» είναι μία σειρά για όσα συμβαίνουν μετά. Μέσα μας, γύρω μας. Στο σώμα, το μυαλό και την ψυχή. Πώς αντιδράς (αντιδράς;); Πώς ισορροπείς τη ζωή σου και συνεχίζεις; Κι αν, φαινομενικά, πιστεύεις ότι έχεις τον έλεγχο, τον έχεις πραγματικά; Ακολουθούμε την πορεία της Αραμπέλα να βρει ξανά τον άξονά της, ενώ προκύπτουν φοβίες που δεν μπορούσε καν να διανοηθεί: φοβάται να πάει σε μπαρ, φοβάται να πιει το ποτό της, φοβάται να μείνει μόνη.
Ειδικά μετά το 2017 και το εκρηκτικό ξέσπασμα του κινήματος #metoo, βγήκε στην επιφάνεια μία επώδυνη αλήθεια: μπορεί η γενιά μας να κατέκτησε πολλά, αλλά όχι μία ώριμη, ανοιχτή συζήτηση για τη σεξουαλική μας συμπεριφορά κι επικοινωνία. Τι ακριβώς σημαίνει «σεξουαλική συναίνεση»; Πόσο σαφέστατη θα έπρεπε να είναι και πόσο ασαφής καταλήγει να είναι τελικά; Γιατί θεωρείται «σύνθετο» θέμα η σεξουαλική κακοποίηση, ενώ θα έπρεπε να είναι κάτι διαυγές από όλες τις πλευρές; Πώς συμπεριφέρονται θύμα και θύτης μετά το συμβάν; Πόσες δεκαετίες εσωτερικευμένης ενοχής και αποσιώπησης μάς έχουν φέρει εδώ; Και τι συνέπειες υπάρχουν; Στην εξέλιξή μας ως λειτουργικοί άνθρωποι; Στις σχέσεις μας; Στο σύνολο; Διαβάστε αναλυτικά την κριτική του Flix για τη σειρά «Ι May Destroy You» (2020) της Μικέλα Κόελ.
Είναι διαθέσιμη στην πλατφόρμα της Voadafone TV και στο αφιέρωμα για τη Γυναίκα**
«Η Ρόκα Αλλάζει τον Κόσμο» (2019) της Κάτια Μπένραθ
Την Παγκόσμια Ημέρα κατά του Σχολικού Εκφοβισμού (06/03) το Νεανικό Πλάνο θα διαθέσει περιορισμένο αριθμό εισιτήριων για την ταινία «Η Ρόκα αλλάζει τον κόσμο», την ταινία που απέσπασε το 1ο Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής των παιδιών στο Φεστιβάλ Ολυμπίας του 2019. Προικισμένη με μεγάλη καρδιά, γενναιότητα και ευφυία η 11χρονη πρωταγωνίστρια Ρόκα τολμά να είναι ο εαυτός της, να απαντάει αφοπλιστικά σε όποια απόπειρα σχολικού εκφοβισμού και να μη μένει αμέτοχη όταν αδικούνται άλλοι 🙅♀️. Αντισυμβατική, μεγαλωμένη στη Βάση Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος, αφού ο μπαμπάς της είναι αστροναύτης και η μαμά της δεν ζει, η Ρόκα έχει μάθει να φροντίζει τον εαυτό της και τους άλλους. Ακόμα και αυτούς που μοιάζουν σκληροί, όταν στην ουσία δεν ξέρουν πώς να αντιμετωπίσουν τον δικό τους πόνο, παρά μόνο με τη μετατόπισή του. Μήπως ήρθε η ώρα της καλοσύνης;
Σήμερα, Σάββατο 6 Μαρτίου, παγκόσμια ημέρα κατά της σχολικής Βίας και του Εκφοβισμού, το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους και η Camera Zizanio διοργανώνουν διαδικτυακή προβολή ταινιών νεαρών δημιουργών με αυτό το θέμα και συζήτηση για το φαινόμενο και την αντιμετώπισή του.
Μπορείτε να παρακολουθήσετε την ταινία στην πλατφόρμα του Φεστιβάλ Ολυμπίας . Η εκδήλωση για τον Σχολικό Εκφοβισμό στις 18:00 θα μεταδοθεί ζωντανά από την σελίδα του Φεστιβάλ Ολυμπίας στο Facebook
«Top of the Lake» (2013, 2017) της Τζέιν Κάμπιον
«Δεν είναι ένα συνηθισμένο μέρος. Δεν είναι ένα συνηθισμένο έγκλημα» έλεγε το πόστερ του πρώτου κύκλου του «Top of the Lake». Kαι, όντως, η δραματική αστυνομική σειρά που σκηνοθέτησε η Τζέιν Κάμπιον για τo αυστραλέζικο BBC και το «Sundance Channel» στην Αμερική δεν ήταν ένα συνηθισμένο θρίλερ μυστηρίου. Η ιστορία του εξαφανισμένου κοριτσιού στο απομακρυσμένο χωριό της Νέας Ζηλανδίας, ξεπέρασε τα όρια του «ποιος το έκανε» και έσκαψε βαθιά αποκαλύπτοντας κοινωνικά ταμπού και συλλογικά προσχήματα που τα κρατούν ενοχικά κρυμμένα. Με πρωταγωνίστρια την υπέροχη Ελίζαμπεθ Μος (πολύ πριν το «Handmaid's Tale», στον πρώτο ρόλο-κόντρα στην Πέγκι των «Mad Men») η σειρά κέρδισε ΕΜΜΥ, Χρυσή Σφαίρα αλλά, το σπουδαιότερο, την μεγάλη μας εκτίμηση για το πώς η μικρή οθόνη καταγράφει με τόλμη, σοβαρότητα, σκοτεινιά και ανυπέρβλητο ταλέντο τις αιχμηρές ιστορίες της.
Κάντε binge-watching τους 2 κύκλους της σειράς στην πλατφόρμα του ERTFLIX
«Σύνορα» («Gräns» / «Border», 2019) του Αλί Αμπάσι
Η 40χρονη Τίνα είναι διαφορετική. Πρόσωπο με χοντροκομμένα χαρακτηριστικά, προγναθισμό, εξεζητημένα μεγάλη μύτη, έντονο άγριο βλέμμα, χτισμένο, άκαμπτο σώμα. Η Τίνα είναι διαφορετική. Μπορεί και «οσμίζεται» την παραβατικότητα - μυρίζει το φόβο, την ενοχή, την αμαρτία στους ανθρώπους. Για αυτό και η δουλειά της είναι στον έλεγχο του τοπικού αεροδρομίου, στα σύνορα («Border»), για να τσεκάρει όσους μπαίνουν στη χώρα και κάτι κρύβουν. Μπορεί οι άνθρωποι να τη φοβούνται, να τη λυπούνται, να την κοροϊδεύουν. Μπορεί η κοινωνία να την έχει εξοστρακίσει στην καλύβα της στο δάσος, όπου μένει με έναν τυχοδιώκτη εκτροφέα σκύλων που την εκμεταλλεύεται για να έχει δωρεάν στέγη, αλλά όλοι έχουν μάθει να εμπιστεύονται το χάρισμά της: όταν η μύτη της Τίνα συλλάβει κάτι ύποπτο, η αστυνομία κάνει συλλήψεις. Μπαίνουμε στη ζωή της όταν ξεσκεπάζει ένα κύκλωμα παιδικής πορνογραφίας κι όταν γνωρίζει τον Βόρε, ένα πλάσμα που της μοιάζει: χοντροκομμένα, άγρια χαρακτηριστικά,«παραμορφωμένο» σώμα, αλλά και μία παράλληλη αλαζονεία στον τρόπο που αποδέχεται τη διαφορετικότητά του. «Είμαι φρικιό» λέει στον Βόρε. «Είσαι τέλεια» της απαντά. Για πρώτη φορά, η Τίνα θα νιώσει ότι κάπου ανήκει. Η σχέση τους θα είναι αποκαλυπτική, ζωώδης, οργασμική και θα κάνει τη ζωή της να έχει νόημα. Μόνο που μία σειρά ανατροπών την οδηγούν σε αδιέξοδο και πρέπει να διαλέξει: την ανθρωπιά της ή την πραγματική της φύση;
Αλλόκοτο, τολμηρό, αυθεντικό. Ομως κατά πόσο ο Αλί Αμπάσι και η σουρεαλιστική, ζωώδης παραβολή του για τη διαφορετικότητα σπάει τα «Σύνορα» της κοινωνικής ηθικής, θα το κρίνει το τέλος του. Μεγάλο Βραβείο, «Ενα Κάποιο Βλέμμα» του 71ου Φεστιβάλ Καννών. Διαβάστε την κριτική του Flix για τα «Σύνορα» εδώ.
Διαθέσιμο στην πλατφόρμα του Cinobo
«Allen vs Farrow» (2021) των Κέρμπι Ντικ και Εϊμι Ζίρινγκ
Η Ντίλαν Φάροου θέλει να την πιστέψουμε: ο πατέρας της Γούντι Αλεν είναι ένοχος, την κακοποίησε σεξουαλικά σε ηλικία 7 ετών, αλλά ο διάσημος σκηνοθέτης έχει ευνοηθεί από εισαγγελείς που σκουπίζουν κάτω από το χαλάκι της λαοφιλίας του το γεγονός. Ο Γούντι Αλεν αρνείται τα πάντα κι επικαλείται τις γνωματεύσεις ειδικών που εξέτασαν το παιδί, αλλά και το πικρό διαζύγιό του με τη Μία Φάροου που, σύμφωνα με τον ίδιο, οδήγησε μία μητέρα να δασκαλέψει την κόρη της. Ποια είναι η αλήθεια;
Μία νέα σειρά ντοκιμαντέρ (4 επεισοδίων) υπόσχεται να παρουσιάσει νέα ευρήματα της έρευνάς τους: δικαστικά αρχεία, home videos της οικογένειας, καταθέσεις μαρτύρων, αναλυτική συνέντευξη με τον τότε κατήγορο στην υπόθεση, αλλά και νέες δηλώσεις της Μία Φάροου, των Ντίλαν και Ρόναν Φάροου, καθώς και κοινών φίλων του πρώην ζευγαριού, οπως η Κάρλι Σάιμον.
Δείτε τα πρώτα 2 επεισόδια στην πλατφόρμα του Vodafone TV
Βλέπουμε στο Σπίτι: Αναζητήστε όλες τις προτάσεις του Flix για τις μέρες χωρίς αίθουσες στην ειδική ενότητα «Βλέπουμε στο Σπίτι» που ανανεώνεται συνεχώς
