Πριν από λίγες μέρες, στο φεστιβάλ «Live Music to Silent Film» στο Οστιν του Τέξας, προβλήθηκε η σπουδαστική μικρού ταινία του Αλεξάντερ Πέιν «Carmen», συνοδεία κλασικής ορχήστρας. Το 15λεπτο φιλμάκι που φλερτάρει ιδιαίτερα με το ιδιόρρυθμο «loser» χιούμορ του Πέιν, αποτελεί μία εργασία του όταν φοιτούσε στο κινηματογραφικό τμήμα του UCLA το 1985.
Επιστρατεύοντας τα λιγοστά μέσα της σχολής και την τότε τεχνολογία στην κινηματογράφηση και το μοντάζ, το εξαιρετικά περίεργο στην «Carmen» δεν είναι η κατασκευή του, όσο το concept. Ο Πέιν επιχειρεί κάτι ιδιαίτερα παράτολμο: να επιβάλλει (έστω και σατιρικά) τους κώδικες του βωβού σινεμά στον loser κεντρικό ήρωά του (από την «Πολίτη Ρουθ» και το «Πλαγίως» μέχρι και τους «Απογόνους» και το «Nebraska», πάντα ακολουθούμε τις ιστορίες του Πέιν μέσα από τα μάτια ενός loser). Διαβάστε περισσότερα στη συνέντευξη που είχε παραχωρήσει ο Αλεξάντερ Πέιν στο Flix.
Το αποτέλεσμα επιδεικνύει πόσο ασύγχρονο είναι το σύχρονο: το μπουφόνικο overacting, το έγχρωμο, η σκηνογραφία της εποχής φαντάζουν σουρεάλ και φλερτάρουν με το γελοίο. Πάντως, καθώς στα φοιτητικά χρόνια το μεγαλύτερο βάρος πέφτει στο να ρισκάρεις, να μαθαίνεις και να τεστάρεις τα όριά σου με κάτι πρωτότυπο, ο Πέιν μάλλον δεν ήταν από τους ντροπαλούς μαθητές.
Αν κοιτάξει κανείς το φιλμάκι λίγο προσεχτικά, η αγάπη του -οσκαρικού σήμερα- σεναριογράφου σκηνοθέτη για το indie σινεμά και τις ταινίες που επιδεικνύουν τις βαθιές ρίζες του στην Americana κουλτούρα είναι εμφανείς και σε κάτι τόσο ωμό και πρωτόλειο.
Δείτε την «Carmen» και μείνετε μέχρι τους τίτλους τέλους που σας περιμένει μία έκπληξη για την μουσική της ταινίας.
.
Περισσότερος Αλεξάντερ Πέιν:
