Η μέρα ξεκίνησε με χαμόγελα. Η Ντέμι Μουρ, πρωταγωνίστρια του body horror thriller της Κοραλί Φαρζα «The Substance» εμφανίστηκε για το καθιερωμένο photocall κομψότατη, ευδιάθετη, παιχνιδιάρα - όλα τα αντίθετα δηλαδή από την ηρωίδα της.
Μάλιστα όταν πήρε και το σκυλάκι της αγκαλιά για μερικές πόζες, οι φωτογράφοι του Palais des Festivals έπεθαν ντελίριο και τα φλας έφτασαν μέχρι την αίθουσα του γραφείου Τύπου σαν βροντές.
Στη συνέντευξη Τύπου η Μουρ εξηγεί ότι η ταινία, που με στυλιζαρισμένη gore υπερβολή καυτηριάζει τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία και (ειδικότερα) την βιομηχανία του θεάματος και τον ηλικιακό ρατσισμό, δεν είναι «κατά των αντρών», αλλά σίγουρα είναι «κατά των κρετίνων αντρών».
Μαζί της συμφώνησε κι ο Ντένις Κουέιντ: «Πολλοί κατηγορούν την Κοραλί όταν μισεί τους άντρες. Ανοησίες. Μισεί τους μαλάκες άντρες. Αλλά πόσο διασκεδαστικό είναι να παίζεις έναν μαλάκα!»
«Ναι, είναι ένας τολμηρός ρόλος» συμφώνησε η Μουρ για την ηρωίδα της. «Αλλά δέχτηκα να τον παίξω γιατί ήθελα να με σπρώξει κάποιος έξω από τα ασφαλή μου όρια. Κι αυτός ο ρόλος δεν με ήθελε μόνο γυμνή σωματικά, αλλά και ψυχικά. Είναι σκληρός, ωμός και εύθραυστος...»
Ο Κέβιν Κόστνερ είναι πιο γοητευτικός από την ταινία του
Το αγαπημένο του είδος είναι το γουέστερν και δεν το έχει κρύψει ποτέ. Αλλωστε η αποθέωση της καριέρας του ήρθε 34 χρόνια πριν με το «Χορεύοντας με τους Λύκους». Τα τελευταία χρόνια, ο Κέβιν Κόστνερ έχει βάλει ένα προσωπικό στοίχημα. Να αποτυπώσει «τα χέρια που έπλασαν την Αμερική» όπως κάποτε έλεγε το τραγούδι των U2 - τα καραβάνια που έφταναν στην Αγρια Δύση με μετανάστες Ευρωπαίους, τυχοδιώκτες, απελπισμένους, τους οικογενειάρχες που αναζητούσαν μία καλύτερη ζωή και επιχειρούσαν να χτίσουν τα σπίτια τους στη γη των ιθαγενών.
Το «Horizon: An American Saga» είναι ένα πρότζεκτ που αποτελείται από 4 μέρη. Τέσσερις 3ωρες ταινίες ολοκληρώνουν το σύνολο της αφήγησης για το Φαρ Ουέστ. Είδαμε το πρώτο χθες τα αξημέρωτα και κάπως σφιχτήκαμε. Ο αγαπημένος Κόστνερ δεν ακολουθεί μόνο τον εαυτό του (και τα 7 Οσκαρ του «Χορεύοντας με τους Λύκους»). Ακολουθεί ένα τσουνάμι γουέστερνς που ακολούθησαν μέσα στις δεκαετίες, άλλαξαν το βλέμμα πάνω στο «καλό» και το «κακό», το μοναδιάστατο και το πολυσύνθετο. Ακολουθεί έναν Μάρτιν Σκορσέζε που, μόλις πέρσι, συγκλόνιζε τις Κάννες με τους «Δολοφόνους του Ανθισμένου Φεγγαριού».
Κι ο Κόστνερ, τουλάχιστον σε αυτό το πρώτο μέρος, έρχεται με ένα κουρασμένο, παλιό βλέμμα, ένα σενάριο γεμάτο κλισέ, ευκολίες, και επικίνδυνες εικόνες για την πολιτική του σήμερα - το να δείχνεις δολοφονημένα παιδάκια από τους αιμοβόρους Ινδιάνους, ή οικογένειες που προσπαθούν, αγωνίζονται, πολεμάνε ενωμένοι όλοι μαζί να «κρατήσουν» την πόρτα του σπιτιού τους, όσο οι γηγενείς επιτίθενται και τους καίνε, είναι πολιτική θέση. Σε μια Αμερική που σήμερα, στην ίδια έρημο, κρατάει τα τείχη κλειστά στους μετανάστες της.
Οταν όμως ήρθε στη συνέντευξη Τύπου ο Κόστνερ, ο λόγος του δεν ήταν ίδιος. Αντιθέτως, εκείνος υποστήριξε ότι ήθελε να κάνει κάτι πολυσύνθετο και σκεπτόμενο. «Το Φαρ Ουέστ ήταν μία πολύπλοκη περίοδος στην ιστορία της Αμερικής: διαφορετικοί, περιπλανώμενοι άνθρωποι, τυχοδιώκτες, όπλα, κανένας νόμος. Τίποτα δεν είναι εύκολο ή απλό. Για αυτό και είναι πολύ δύσκολο να γράψεις ένα καλό γουέστερν. Γιατί είναι παρεξηγημένο είδος. Είναι πολύ σύνθετο είδος. Δεν ξέρω αν έγραψα ένα καλό γουέστερν. Εκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα. Φυσικά θα υπάρχουν πιστολίδια. Αλλά προσπάθησα να γράψω ένα γουέστερν που θα έδειχνε γυναίκες να είναι τόσο δυνατές όσο και οι άντρες....»
Γιατί «Horizon» «Οι άνθρωποι που διψούσαν για μία νεά ζωή θα έκαναν τα πάντα για να φτάσουν εκεί, πέρα από τον ανοιχτό ορίζοντα. Ηταν μύθος, ήταν ο χαμένος παράδεισος, ήταν το όνειρο. Σκοτώνονταν, αλλά τίποτα δεν τους σταματούσε. Πόσοι από την Ευρώπη πήραν γυναίκες και παιδιά και ήρθαν κυνηγώντας αυτή την υπόσχεση. Αλλά έπρεπε να αντιμετωπίσουν γηγενείς που υπήρχαν εκεί πάνω από 500 χρόνια. Καταστρέψαμε 100άδες έθνη, Μετά φέραμε σκλάβους. Τιποτα δεν ήταν απλό...»
Υποθήκευσε τα σπίτια του, είναι χρεωμένος «Δεν χρειάζομαι 4 σπίτια. Θα ήθελα να τα αφήσω στα παιδιά μου, αλλά εκείνα θα ζήσουν τις ζωές τους. Θα θυσιάσω τα σπίτια μου αν χρειαστεί για να κάνω τις ταινίες μου. Δεν ξέρω γιατί είχα τόσο πρόβλημα να βρω οικονομική υποστήριξη. Εχω ξανακάνει ταινίες, θα έπρεπε να με εμπιστεύονται. Εγινε το ίδιο όμως με όλες τις προηγούμενες ταινίες μου. Μοιάζει με μοτίβο - και με το «Χορεύοντας με τους Λύκους» το ίδιο είχε γίνει. Ομως εγώ δεν εγκαταλείπω τα πρότζεκτς που ερωτεύομαι. Εχω κι άλλα 3 γουέστερν για το μέλλον. Εχω έρθει στις Κάννες για να ανοίξουν τα μπλοκ των επιταγών τους οι πλούσιοι...»
O μικρός που δεν εγκαταλείπει τον πατέρα του στην ταινία είναι ο γιος μου. Δεν έχει ξαναπαίξει ποτέ. Ομως τον ήθελα για αυτό τον μικρό ρόλο. Δεν θα έδινα ρόλους στα παιδιά μου από νεοποτισμό. Ξέρω ότι υπάρχουν νέοι ηθοποιοί που θα σκότωναν για έναν ρόλο. Ομως είμαι και πατέρας. Θα έλειπα πάρα πολύ καιρό για αυτό και προσπάθησα να βρω έναν τρόπο να τον έχω μαζί μου.
Η μαγεία του σινεμά Θυμάστε την αυλαία που άνοιγε και αποκάλυπτε την μεγάλη οθόνη; Εχετε αυλαία πλέον στις κινηματογραφικές αίθουσες στις χώρες σας; Εμείς όχι πια Και αγαπούσα την αυλαία από μικρό παιδί. Μου δημιουργούσε ένα συναίσθημα ευφορίας. Θα άνοιγε και θα μεταφερόμουν κάπου μαγικά, θα έβλεπα κάτι μαγικό. Αυτό κάνουν οι ταινίες. Είναι προορισμός για μια ευκαιρία στη μαγεία. Μετά θα ξαναπάμε στις δουλειές μας, στα προβλήματά μας.
O Nτέιβιντ Κρόνεμπεργκ σοκάρει και εξαγριώνει τις Κάννες
Ποτέ δεν μάς ενοχλούν οι δύσκολες ταινίες. Αυτές που σε ζορίζουν, σε ανατριχιάζουν, σε φέρνουν ως θεατή απέναντι στα όριά σου. Μάς ενοχλούν οι ταινίες που τα κάνουν όλα αυτά, χωρίς να έχουν κανένα υπόβαθρο, κανένα μεγαλειώδες σύνολο όταν προσθέσεις τις προκλήσεις στη σειρά. Κι ο Ντέιβιντ Κρόνεμπεργκ που παρουσίασε χθες την νέα του ταινία «The Shrouds» (Τα Σάβανα) θύμωσε πολύ τους θεατές.
Οπως γράψαμε στην κριτική του Flix: «Ο Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ γίνεται επιθετικά προσωπικός μιλώντας για την απώλεια της συζύγου του, σε μια ταινία που μοιάζει με απονενοημένη φάρσα - συρραφή (μιας καλής και πολλών κακών) ιδεών πριν αυτές μπορέσουν να γίνουν ταινία...»
Kι επειδή μπορεί να διαβάζετε συνεχώς σε τίτλους «μα τόσα λεπτά κέρδισαν όρθιο χειροκρότημα» ο ένας κι ο άλλος, να σας το ξεκαθαρίσουμε: ΟΛΟΙ στις επίσημες πρεμιέρες των Καννών χαίρονται standing ovations. Ολοι. Αλλοι για 5 λεπτά, άλλοι για 6 λεπτά, άλλοι για 10 λεπτά (οι υπερβολές στους τίτλους είναι εξωφρενικές). Για τον Κρόνεμπεργκ γράφει το Variety έναν πολύ αστείο τίτλο: «κέρδισε ένα... ευγενικό 3λεπτο χειροκρότημα».
Τίποτα φυσικά δεν προμήνυε για την ψυχρολουσία της εμπειρίας στο λαμπερό κόκκινο χαλί της ταινίας, όπου τον Κρόνεμπεργκ πλαισίωναν οι πρωταγωνιστές του - Βενσάν Κασέλ και Νταϊάν Κρούγκερ.
Ο Σεμπάστιαν Σταν μεταμορφώνεται σε Ντόναλντ Τραμπ στο «The Apprentice» του Αλί Αμπάσι
Τον τίτλο από το ριάλιτι με παρουσιαστή τον Ντόναλντ Τραμπ δανείζεται ο Αλί Αμπάσι («Σύνορα», «Ιερή Αράχνη») για να φέρει στην οθόνη το πρώτο μέρος της ανόδου του Ντόναλντ Τραμπ - όταν από συμπλεγματικός γιος ενός πλούσιου, σκληρού πατέρα, έγινε βασιλιάς του αμερικανικού real estate.
Παρόλο που η ίδια η ταινία είναι μέτρια, με κάποιες ωραίες ιδέες αλλά χωρίς να απογειώνει το μήνυμά της (αρκετοί θεωρούν ότι καταλήγει να μάς κάνει να λυπόμαστε τον νεαρό Ντόναλντ, να τον κάνει συμπαθή), ο Σεμπάστιαν Σταν αποδεικνύεται για ακόμα μία φορά ένας πολύ καλός ηθοποιός.
Διαβάστε εδώ την κριτική του Flix για το «The Apprentice» του Αλί Αμπάσι
Στο κόκκινο χαλί, ο Αμπάσι πλαισιώθηκε από τους ηθοποιούς του - τον Σεμπάστιαν Σταν, την Μαρία Μπακαλόβα (στον ρόλο της Ιβάνα), αλλά όχι τον Τζέρεμι Στρονγκ που απουσιάζει σε γυρίσματα.
H Kέιτ Μπλάνσετ παίρνει πολιτική θέση στο κόκκινο χαλί, με τα χρώματα της Παλαιστίνης
Στην επίσημη πρεμιέρα του «The Apprentice» του Αλί Αμπάσι παραβρέθηκε και η Κέιτ Μπλάνσετ (στις Κάννες για την δική του ταινία, το «Rumours» του Γκάι Μάντεν, αλλά και για να κάνει μία παρουσίαση στη σειρά ομιλιών για τη γυναίκα στο σινεμά)
Και σήμερα το πρωί τα δημοσιεύματα θέλουν ότι αυτό που φορούσε δεν ήταν ένα «απλό Jean Paul Gaultier φόρεμα», αλλά το σύνολό της είχε επίτηδες μαύρο και πράσινο (τα χρώματα της Παλαιστινιακής σημαίας) με το κόκκινο να αντιπροσωπεύεται από το κόκκινο χαλί.
Δεν έχει κάτι επιβεβαιωθεί - αν το έκανε η Μπλάνσετ, το έκανε πολύ διακριτικά. Αλλά το γεγονός ότι συνεχώς σήκωνε την ουρά του φορέματος για να φανεί το πράσινο χρώμα, δεν πέρασε απαρατήρητο.
Ευχαριστούμε την Aegean Airlines για τη βοήθεια πραγματοποίησης του ταξιδιού στο 77ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών.
