Δεν είναι η πρώτη φορά που ο βραβευμένος με Οσκαρ σκηνοθέτης των «Παράσιτων» Μπονγκ Τζουν-χο μιλάει με τα καλύτερα λόγια για τον σκηνοθέτη Αρι Αστερ. Πρόσφατα ο ίδιος τον ανέφερε σε μια λίστα την οποία δημοσίευσε στο περιοδικό Sight and Sound, ως ένας από τους 20 σκηνοθέτες που πιστεύει πως θα πλάσουν το μέλλον του σινεμά. «Συνάντησα τον Αρι Αστερ κάποτε στη Νέα Υόρκη. Πρόκειται για έναν μοναδικό άνθρωπο. Λατρεύω το ταλέντο του», είχε δηλώσει τότε.
Πρόσφατα κυκλοφόρησε το επίσημο βιβλίο από την A24 με το σενάριο του «Hereditary» (Η Διαδοχή), και ο Τζουν-χο είχε την τιμή να προλογίσει το βιβλίο γράφοντας μερικά αρκετά κολακευτικά σχόλια τόσο για την ταινία όσο και για τον σκηνοθέτη.
Διαβάστε όσα έγραψε ο Μπονγκ Τζουν-χο παρακάτω.
Διαβάστε ακόμα: Ο Μάρτιν Σκορσέζε προλογίζει το «συγκλονιστικό» Midsommar του Αρι Αστερ
Κοιτάζει ευθεία από την θέση του οδηγού, τελείως αποσβολωμένος. Δεν αντέχει να γυρίσει να δει πίσω του. Στο πίσω κάθισμα βρίσκεται το ΠΤΩΜΑ της αδερφής του, της Τσάρλι, καλυμμένο από ένα παχύ, σαν πίσσα, αίμα. Μόνο το σώμα. Χωρίς το κεφάλι. Αν κοιτάξει έστω και λίγο προς τα πάνω, θα μπορέσει να την δει από τον καθρέφτη. Οπότε δεν μπορεί ούτε τα μάτια του να κουνήσει. Κάποια στιγμή, βγαίνει έξω από το αυτοκίνητο χωρίς να κοιτά καθόλου. Με την αυγή, θα ακούσει τα ουρλιαχτά της μητέρας του.
Ακόμα πιο τρομαχτικό και από το αποκεφαλισμένο πτώμα μιας κοπέλας στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου είναι το γεγονός ότι εμείς, ως κοινό, ίσως – υποσυνείδητα – να ελπίζαμε για τον θάνατο της Τσάρλι. Φυσικά δεν πρόκειται για την επίσημη «θέση» – να υποστηρίζει τον θάνατο ενός παιδιού. Αλλά όταν η Τσάρλι άρχιζε να κάνει ενοχλητικούς ήχους με την γλώσσα τους, ή όταν κόβει το κεφάλι ενός νεκρού περιστεριού, η ταινία στέλνει αναμφίβολα σήματα που μας γεμίζουν με απαίσιες σκέψεις.
Ενώ η ταινία είναι ένα άψογο έργο ενός είδους στο οποίο στοιχεία αποκρυφισμού δένονται μαζί τόσο γερά και με ένα τέτοιο έξυπνο τρόπο, αναρωτιέμαι εάν το είδος αυτό είναι απλά μια κάλυψη του πραγματικού τρόμου. Γιατί ο πραγματικός τρόμος έρχεται από την ίδια την οικογένεια. Μια από τις πιο τρομαχτικές σκηνές στην ταινία είναι η μισοφωτισμένη σκηνή του δείπνου, η οποία δεν έχει κανένα στοιχεία αποκρυφισμού και απλά βασίζεται στην εκπληκτική ερμηνείας της Τόνι Κολέτ. Η ταινία φαινομενικά είναι για την κόλαση που η οικογένεια αυτή περνάει όταν γενιές της ολόκληρες καταστρέφονται από τον δαίμονα αυτόν, αλλά στην πραγματικότητα αυτό που θέλει να πει είναι ότι η ίδια η οικογένεια (ή οι δεσμοί που ορίζονται από το αίμα) είναι η ίδια η κόλαση.
Στο «Hereditary» ο Αρι Αστερ ξεπερνάει της παγίδες του κινηματογραφικού αυτού είδους και μας προσφέρει έναν αληθινό, βαθύ τρόμο. Εναν τρόμο αρχέγονο και αναπόφευκτο. Για να επιβιώσουμε αυτό τον δυσβάσταχτο τρόμο ρίχνουμε ένα ξόρκι στον εαυτό μας. Ελπίζουμε πως οι φρικτές στιγμές που παρακολουθήσαμε θα καταλήξουν να είναι σύντομα ως μια «μια ουδέτερη θέα ενός δυστυχήματος» όπως ένα αθώο ταμπλό γεμάτο από αξιολάτρευτες μικροσκοπικές φιγούρες.
