Λίγους μήνες μόλις μετά την πρεμιέρα του στο Φεστιβάλ του Ρότερνταμ -και την αναβληθείσα ελληνική του πρώτη στο διαγωνιστικό Film Forward του 22ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, η νέα ταινία του Μπάμπη Μακρίδη ανοίγει τα φτερά της για το ελληνικό κοινό σε online προβολές από τις 12 έως τις 15 Απριλίου 2020.
Το «Ορνιθες (ή Πώς να Γίνεις Πουλί)» είναι ένα υβριδικό φιλμ μεταξύ ενός ντοκιμαντέρ και μυθοπλασίας που ξεκίνησε από την ιδέα ενός διαφορετικού making of της παράστασης του Νίκου Καραθάνου «Ορνιθες», για να εξελιχθεί σε κάτι αυθύπαρκτο, ιδιαίτερο και όπως περιμένει κανείς από τον δημιουργό του «L» ή του «Οίκτου», αληθινά ξεχωριστό.
Δείτε ακόμη: Ο Μπάμπης Μακρίδης μάς παραδίδει το εγχειρίδιο πτήσης των «Πουλιών»
Με την αφορμή της online πρεμιέρας του, μιλήσαμε με τον Μπάμπη Μακρίδη για αυτή την απόφαση της ελεύθερης προβολής της ταινίας του.
Πόσο εύκολη ήταν η απόφαση να γίνει η ελληνική πρεμιέρα των «Ορνιθες (ή Πώς να Γίνεις Πουλί)», διαδικτυακά, μέσα από το ψηφιακό κανάλι του Ιδρύματος Ωνάση;
To σκεφτήκαμε όλοι ταυτόχρονα. Εγώ, η Αμάντα Λιβανού η παραγωγός μου, και οι φίλοι της Στέγης και είπαμε να το τολμήσουμε. Και το σκεφτήκαμε γιατί η ταινία μας μοιάζει επίκαιρη κατά κάποιον τρόπο . Είναι μια ανθρωποορνιθολογία που περιέχει την φυγή την πτώση την απογείωση, τα τείχη , τα κλουβιά την ουτοπία και πολλές ανθρώπινες κραυγές. Ιδέες και σκέψεις δηλαδή που υπάρχουν ζωντανές περισσότερο από ποτέ σήμερα. Ίσως για ένα μεγάλο διάστημα από τώρα αυτό να είναι το μέλλον της προβολής των ταινιών. Τα πράγματα άλλαξαν τόσο ξαφνικά αλλά έμοιαζαν να προετοιμάζονται καιρό. Οι πλατφόρμες ταινιών είναι πολλές, το δίκτυο κατακλύζεται από εικόνες και ταινιες εδω και πολλά χρόνια. Σαν να ήμασταν προετοιμασμένοι να αλλάξουμε τον τρόπο προβολής. Δεν πειράζει. Η ζωή αλλάζει και αυτό την κάνει ενδιαφέρουσα. Η ταινία μας δεν έπρεπε να μείνει στα κουτιά, στους σκληρούς της δίσκους. Έπρεπε να βγει στον κόσμο και ο μόνος τρόπος τώρα είναι αυτός. Ευτυχώς για εμάς, τα πουλιά κάνανε και μερικές προβολές σε αίθουσες. Σε θεατές στο σκοτάδι. Ημασταν τυχεροί. Τους συναδέλφους σκέφτομαι που μόλις τελείωσαν μια ταινία ή είχαν ξεκινήσει.
Από τα γυρίσματα της ταινίας στην Ισλανδία
Πρόκειται για μια ταινία που είναι πολύ ανοιχτή, που «φτερουγίζει» σε πολλά διαφορετικά μέρη του πλανήτη. Πως πιστεύεις ότι θα γίνει δεκτή από θεατές που -είναι λογικό- πολλοί από αυτούς ονειρεύονται την δική τους διαφυγή από τον κλειστό χώρο του σπιτιού τους;
Τα πουλιά – άνθρωποι είναι τώρα στα κλουβιά. Τα αεροπλάνα, τα σιδερένια πουλιά, είναι τώρα δεμένα. Παρκαρισμενα στους αεροδιαδρόμους. Σκουριάζουν. Τα σύνορα κλείσανε. Χτίστηκαν τείχη. Τα μάτια μας είναι πλέον τα παράθυρα μας. Αυτή είναι η τωρινή συνθήκη.
Ας ελπίσουμε η ταινία μας που έχει πολλές πτήσεις να ταξιδέψει τους θεατές μέσα από το σαλόνι τους. Εμείς θέλουμε να τους απογειώσουμε εσωτερικά. Αυτός ο τρόπος ταξιδιού είναι ο καλύτερος. Ας ελπίσουμε τα τοπία και η ανοιχτή αφήγηση μας να τους κάνει για λίγο να ανοίξουν τα εσωτερικά παράθυρα τους. Να σκεφτούν και να σκεφτούν.
Σε μια συνθήκη όπου πολλοί καταναλώνουν εικόνες «για να ξεχαστούν», πιστεύεις ότι υπάρχει χώρος για ένα διαφορετικό σινεμά, όπως αυτό των «Πουλιών»;
Δεν πιστεύω ότι το σινεμά πρέπει να σε κάνει να ξεχαστείς. Δεν με ενδιαφέρει αυτός ο κινηματογράφος. Τώρα, σήμερα, μέσα σε αυτην την συνθήκη που ζούμε πρέπει να καταναλώνουμε πράγματα που θα μας κάνουν να σκεφτούμε περισσότερο και οχι να ξεχαστούμε.
Μπορεί την ταινία μας να την βοηθάει αυτή η κλειστή συνθήκη του τώρα γιατί η αφήγηση της δεν έχει σύνορα και είναι ελευθερη και συνειρμικη και θα ταξιδέψει ίσως τον θεατή. Το διαφορετικό σινεμά που λες ίσως να μπορεί να βοηθήσει. Ισως πάλι όχι. Σημασία έχει ο θεατής να μπεί μέσα στον τόνο και την διάθεση της ταινίας, στις σιωπες της, στις κραυγές της και στα βλέμματα των πρωταγωνιστών της και να πάει μαζί της.
Πως τα μαθήματα της ταινίας «το πως να γίνεις πουλί» πιστεύεις ότι μπορούν να εφαρμοστούν στις μέρες του εγκλεισμού μας στο σπίτι; Πως πετάει κανείς μέσα σε τέσσερις τοίχους;
Οι ταινίες δεν πρέπει να δίνουν λύσεις. Πρέπει να θέτουν ερωτήματα. Να είναι αινίγματα. Τώρα είμαστε όλοι σπίτια . Γίναμε σπίτια. Το έξω είναι έρημο και απόκοσμο. Τώρα πατάμε τα παρκέ μας και τα χαλιά μας, αυτό είναι τώρα το έδαφος μας, ο αεροδιάδρομος μας.
Ας γίνει το μαρμάρινο πάτωμα μας ο βατήρας της απογείωσης. Ας βάλουμε τα κιάλια του παρατηρητη των πουλιών στα μάτια μας αλλά σε θέση selfie. Ετσι ίσως κάτι συμβεί. Δεν θα πετάξουμε στα σύννεφα, αυτά είναι ψυχεδελικά πράγματα και θέλουν άλλους τρόπους. Η εσωτερική ελευθερία είναι το ζητούμενο.
Ελπίζω η ανόητη αλλά συμπαθητική ανθρωπότητα να μάθει. Να διδαχθεί και να προχωρήσει στο μέλλον που έρχεται.
Πετάς μόνο αν πατήσεις γερά στο έδαφος.
Κουράγιο. To sci-fi είναι εδώ.
Ας ζήσουμε το τώρα σαν μια ταινία καταστροφής που έχει happy end.
Εσύ έχεις δει στον ύπνο σου ότι πετάς;
Εγώ όχι.
H ταινία θα κάνει την πρεμιέρα της την Κυριακή 12 Απριλίου στις 19.00 στο ψηφιακό κανάλι του Ιδρύματος Ωνάση και θα είναι διαθέσιμη από τις 12 έως τις 15 Απριλίου 2020 στις 19:00. Μετά την πρώτη προβολή της, ο Μπάμπης Μακρίδης θα βρίσκεται ζωντανά online για ένα ψηφιακό Q&A.
Δείτε ακόμη: Η απόσταση μας ενώνει. Μπείτε στο ψηφιακό κανάλι του Ιδρύματος Ωνάση
