Πρώτη μέρα στο 64ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου και η πρώτη έκπληξη έρχεται από τους ουρανούς: ήλιος, ανοιχτός ορίζοντας, μία υποψία γαλάζιου, καθόλου χιόνι, όσο κρύο χρειάζεται για να νιώσει κανείς ζωντανός. Οι πρώτες μετακινήσεις γίνονται ευχάριστα, η πόλη μοιάζει να έχει λιώσει τον παγετό με ένα πραγματικό ζεστό καλωσόρισμα σε χιλιάδες δημοσιογράφους και σινεφίλ θεατές. Φυσικά όμως, τίποτα δεν είναι έτοιμο. Οπως και στις Κάννες, όλα συναρμολογούνται την πρώτη μέρα - μπροστά στα μάτια μας στρώνεται το κόκκινο χαλί, στήνονται φώτα και μεγάλες οθόνες, ντύνεται το Palast με την επίσημη ενδυμασία του.
Δεκάδες συνεργεία, εκατοντάδες μέτρα καλώδια, πορτιέρηδες με casual ρούχα (κι όχι τη χαρακτηριστική στολή του φεστιβάλ που θα συναντάμε όλες τις υπόλοιπες μέρες) μας υποδέχονται στους χώρους της διοργάνωσης. Το πρώτο πρωινό μοιάζει με συνωμοτική πρόβα τζενεράλε (δείτε φωτογραφίες στο gallery από τις πρώτες εικόνες).
Μόνο που από το μεσημέρι και μετά όλα αλλάζουν. Οι δρόμοι κλείνουν, το χαρακτηριστικό πλήθος συγκεντρώνεται στην πίσω πόρτα του Hyatt Hotel, η αστυνομία είναι στη θέση της, οι μαύρες λιμουζίνες με το λογότυπο της φιλικής φεστιβαλικής αρκούδας καταφθάνουν.
Η Κριτική Επιτροπή του 64ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου εγκαινιάζει τη διοργάνωση με την πρώτη επίσημη συνέντευξη Τύπου. Ο Πρόεδρος Τζέιμς Σέιμους και τα μέλη Μισέλ Γκοντρί, Κριστόφ Βαλτς, Γκρέτα Γκέργουικ, Τρίνε Ντίρχολμ, Τόνι Λιουνγκ, Μίτρα Φαραχανί (Ιρανή σκηνοθέτης και ζωγράφος) και Μπάρμπαρα Μπρόκολι (η διάσημη παραγωγός των ταινιών Τζέιμς Μποντ) φωτογραφίζονται στο πρώτο photo call και είναι έτοιμοι για τις ερωτήσεις των δημοσιογράφων. Συζητήθηκαν τα πάντα: οι διαφορές του φεστιβάλ από αυτό των Καννών, οι ηθικές επιλογές σ' ένα πρόγραμμα με αφορμή το σκάνδαλο Γούντι Αλεν, ο θάνατος του Φίλιπ Σίμορ Χόφμαν, γιατί η Γκρέτα Γκέργουικ δεν είναι υποψήφια για Οσκαρ. Αλλά, φυσικά, και με ποιο τρόπο η επιτροπή σκοπεύει να αποφασίζει για τις ταινίες. Κι αυτό ανέλαβε να το απαντήσει ο Πρόεδρος, Τζέιμς Σέιμους: «Είτε πρόκειται για μια ταινία του Τζέιμς Μποντ ή μια του Μπέλα Ταρ, το φεστιβάλ είναι σαν μια οικογένεια. Ενα μέρος στο οποίο μπορείς να διαφωνήσεις πολύ βαθιά με τους ανθρώπους τρώτε μαζί, αλλά να ξυπνήσετε το άλλο πρωί και ακόμη να αγαπάτε ο ένας τον άλλο...» Διαβάστε ό,τι ειπώθηκε στην Συνέντευξη Τύπου της Κριτικής Επιτροπής εδώ.
Βγαίνοντας από το Hyatt, η εικόνα είχε αλλάξει: όλα ήταν έτοιμα για να υποδεχτούν την μεγάλη πρεμιέρα του φεστιβάλ. Ο Γουές Αντερσον άνοιξε τις πόρτες του «The Grand Budapest Hotel» του για την παγκόσμια πρεμιέρα του στο φεστιβάλ και οι ουρές των δημοσιογράφων για την πρώτη δημοσιογραφική προβολή έκαναν το γύρο του κτιρίου. Η αναμονή όμως άξιζε τον κόπο. Σ’ ένα αφηγηματικό φλας μπακ, ένας Συγγραφέας αναλαμβάνει να μας γυρίσει πίσω στις αρχές της δεκαετίας του 1930 και να μας βάλει μέσα στις πόρτες του Ξενοδοχείου Grand Budapest, στην ανατολική άκρη της Ευρώπης, ένα πολυτελές κι ευγενές κτίριο όπου περνά το χρόνο της η γεμάτη καπρίτσια και συναρπαστικά μυστικά αφρόκρεμα της γηραιάς ηπείρου. Εκεί αυτοκράτορας είναι ο concierge Γουστάβ Χ, ο υπεύθυνος της οργάνωσης του ξενοδοχείου, αρμόδιος για τη σωστή λειτουργία του και για την επίλυση του οποιουδήποτε προβλήματος. Ο Γκουστάβ θα γίνει φίλος με τον νεαρό Ζίρο (μηδέν), ένα μελαμψό μετανάστη που προσπαθεί να επιβιώσει μέσα στις αντιξοότητες. Ο Γουες Αντερσον γεμίζει την ταινία του με όσα ξέρουμε και αγαπάμε. Ενα σκηνικό βγαλμένο από την πιο quirky παιδική φαντασία, με λεπτομέρειες που ακόμα δεν έχουμε χωνέψει, μια παλέτα χρωμάτων που απλώς χαρίζει κάδρα ευτυχίας, ένα λεπτοδουλεμένο αισθητικό στιλ που φέρνει κοντά το ροκοκό με το hip σε μια φωτεινή ρίγα. Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Flix για το «The Grand Budapest Hotel».
Αμέσως μετά, ο αγαπημένος μας αμερικανός σκηνοθέτης και αρκετοί από τους ενοίκους του κινηματογραφικού του ξενοδοχείου καταφθάνουν για τη Συνέντευξη Τύπου της ταινίας: Ρέι Φάινς, Μπιλ Μάρεϊ, Τίλντ Σουίντον, Εντουαρντ Νόρτον, Τζεφ Γκόλντμπλαμ, Γουίλεμ Νταφόε - όλοι χαρούμενοι και με παιχνιδιάρικη διάθεση, περισσότερο πειράζονται και συζητούν μεταξύ τους, παρά απαντούν σε ερωτήσεις. Ομως ο Αντερσον θα μιλήσει για τις επιρροές του, καθώς το «The Grand Budapest Hotel» αποτελεί φόρο τιμής στις κωμωδίες του Ερνστ Λιούμπιτς με λίγο από Τεν - Τεν και αρκετό Ζακ Τατί, αλλά κλείνει και με την ένδειξη πως βασίστηκε πάνω στα κείμενα του Βιεννέζου συγγραφέα Στέφαν Τσβάιχ: «Είναι ένας συγγραφέας άγνωστος σχετικά τόσο στην Αμερική όσο και στην Μ. Βρετανία που άρχισε να γίνεται γνωστός την τελευταία δεκαετία. Στην Ευρώπη είναι είναι ένας από τους μεγαλύτερους συγγραφείς. Είχα διαβάσει πριν από χρόνια το «Beware of Pity» του 1939 και μετά αναζήτησα και άλλα βιβλία του, την υπέροχη αυτοβιογραφία του με τίτλο "O Κόσμος του Χθες". Ηθελα να κάνω μια ταινία για το παρελθόν και μια ταινία σαν μια παλιά ιστορία. Η ταινία δεν είναι εμπνευσμένη από τα βιβλία του, αλλά είναι μια εκδοχή των ιστοριών του. Αυτό που λέει ο συγγραφέας - Τομ Γουίλκινσον - στην αρχή της ταινίας, ότι όταν ο κόσμος σε γνωρίζει ως συγγραφέα δεν συναντάς του ήρωές σου αλλά έρχονται αυτοί και σε συναντούν ανήκει στον Τσβάιχ.» Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη Τύπου του «The Grand Budapest Hotel» εδώ.
Η πρώτη ταινία από το υπόλοιπο πρόγραμμα που τράβηξε το ενδιαφέρον μας, έφερε την υπογραφή του Αλεξάντερ Πέιν στην παραγωγή, ερχόταν από το Φεστιβάλ του Σάντανς κατευθείαν στο Forum του Βερολίνου και αποτελεί μια παράξενη, πρωτότυπη, σαρωτική ταινία με τη Ρίνκο Κικούτσι σε ρόλο εναλλακτικού κονκισταδόρ. Το «Kumiko, the Treasure Hunter» του Ντέιβιντ Ζέλνερ μας συστήνει την Κουμίκο, μία υπάλληλο γραφείου στο Τόκιο, η οποία όμως έχει μεγάλα σχέδια: ξεκινά μία Οδύσσεια στην Μινεσότα, όπου ψάχνει έναν κρυμμένο θησαυρό. Διαβάστε την κριτική του Flix για το «Kumiko, the Treasure Hunter».
Πρώτη μέρα φεστιβάλ και... το σκάσαμε από τους χώρους του. Είχαμε όμως την καλύτερη κινηματογραφική αφορμή: ένα ραντεβού με τον Τζον Γουότερς - στα εγκαίνια της έκθεσής του «Bad Directors Chair» στην γκαλερί Sprüth Magers του Βερολίνου. Στις 6 το απόγευμα άνοιξαν οι πόρτες της γκαλερί Sprüth Magers του ανατολικού Βερολίνου και ο ίδιος ο Γουότερς καλωσόρισε το κοινό σε ένα event που δεν ήταν ούτε στημένο, ούτε prive. Αμεσος, χαμογελαστός αλλά ταυτχρόνα όσο cult τον φαντάζεστε, κυκλοφορούσε ανάμεσα στον κόσμο και απαντούσε σε ερωτήσεις. Διαβάστε το ρεπορτάζ του Flix και δείτε φωτογραφίες από την έκθεση του Τζον Γουότερς εδώ.
Φυσικά η πρώτη μέρα έκλεισε με την επίσημη πρεμιέρα και το πρώτο κόκκινο χαλί - «το πιο μεγάλο σε διάρκεια κόκκινο χαλί των τελευταίων χρόνων» όπως χαρακτηριστικά παρατήρησαν οι Γερμανοί παπαράτσι. Σ' αυτό ευθύνεται φυσικά η λάμψη των σταρ του πολυπληθούς καστ του Γουές Αντερσον. Και κανείς δεν παραπονιέται για αυτή την ευκαιρία για χάζι. Απολαύστε τους...
Tags: berlinale 2014
