Το αφιέρωμα με τον τίτλο «Από Τον Πρώιμο στον Ανεξάρτητο Αφροαμερικανικό Κινηματογράφο: 1920 – 1989», στο πλαίσιο του 11ου Φεστιβάλ Πρωτοποριακού Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας που διεξάγεται μέχρι και τις 26 Οκτωβρίου, φέτος πρώτη φορά online και δωρεάν για όλους, διαθέτει το σπάνιο χαρακτηριστικό του να είναι ταυτόχρονα απόλυτα σημερινό και αναμφισβήτητα διαχρονικό.
Με σαφή αφετηρία το #BlackLivesMatter, την επανάσταση που γράφεται ξανά στους αιματοβαμμένους δρόμους της Αμερικής μετά την άγρια δολοφονία του Τζορτζ Φλοίντ από αστυνομικούς, τη βία του συστήματος απέναντι στους μαύρους και την ανισότητα που διαιωνίζεται ακόμη και εν έτει 2020, το αφιέρωμα, σε επιμέλεια του Ιάκωβου Σκενδερίδη, συγκεντρώνει 18 ταινίες που ξεκινούν από τις απαρχές του μέσου και φτάνουν μέχρι την αυγή της δεκαετίας του '90 και με συνοπτικές, αποφασιστικές, συχνά βαθιά συγκινητικές διαδικασίες ανατρέχουν στην ιστορία του μαύρου κινήματος, αποτελώντας και οι ίδιες πράξεις αντίστασης και ορατότητας των μαύρων μέσα στις δεκαετίες.
Διαβάστε ακόμη: Οδηγός Επιβίωσης για το 11ο Φεστιβάλ Πρωτοποριακού Κινηματογράφου της Αθήνας
Από το «Εντός των Πυλών» του 1920
Από τον σταρ του αφιερώματος που δεν είναι άλλος από τον Τσαρλς Μπερνέτ (με το αριστουργηματικό «Killer of Sheep», το σπαρακτικό «Αλογο», το τόσο μοντέρνο «Several Friends» και την εμπλοκή του στις υπέροχες «Ευλογημένες Καρδιές» του Μπίλι Γούντμπερι), μέχρι τα αφανή πρώτα δείγματα του αφροαμερικανικού κινηματογράφου που διακόπηκε απότομα από την άρνηση της ενσωμάτωσης που επέβαλε ανάμεσα σε άλλους και το ίδιο το Χόλιγουντ, το αφιέρωμα συστήνει πραγματικά αξιοσημείωτες φωνές (το «Εντεκα το Βράδυ» του Ρίτσαρντ είναι ένα φιλμ που δεν πιστεύεις ότι γυρίστηκε το 1928 ή ότι γυρίστηκε γενικά), δυνατές γυναικείες υπογραφές («Integration Report 1» και «Είμαι Κάποια» της Μάντελιν Αντερσον και «Χάνοντας το Εδαφος» της Καθλίν Κόλινς), μια εμβληματική στιγμή του queer σίνεμα και της ιστορίας του («Οταν Λύνονται οι Γλώσσες» του Μάρλον Ριγκς), δύο αριστουργηματικά δείγματα τεκμηρίωσης (το «Suzanne, Suzanne» των Καμίλ Μπίλοπς, Τζέιμς Β. Χατς και το «As Above, So Below» του Λάρι Κλαρκ) και έναν ολόκληρο κόσμο μαύρης κουλτούρας - από τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και τη Μάγια Αγγέλου μέχρι τον queer ποιητή Εσεξ Χέμπχιλ.
The Horse του Τσαρλς Μπερνέτ, 1973
«Suzanne, Suzanne» του 1982
Η (συστήνεται) χρονολογική παρακολούθηση του αφιερώματος σε φέρνει αντιμέτωπο με μια τρομακτική αλήθεια για ένα σινεμά που ο ρατσισμός και οι διακρίσεις θα το κρατούσαν αιωνίως στην αφάνεια, άγνωστο ακόμη ανάμεσα και στους πιο υποψιασμένους θεωρητικούς. Αυτό είναι ένα κρατούμενο που κάνει το εν λόγω αφιέρωμα σημαντικό. Το δεύτερο και αυτό που αξίζει να κρατήσει κανείς είναι ότι περισσότερο από «ιστορικές» ή «σημαντικές» και οι 18 ταινίες αυτού του αφιερώματος είναι ταινίες με στιλ, θέση και επίθεση απέναντι στις καθιερωμένες φόρμες αφήγησης, συνδυάζουν τεκμηρίωση με μυθοπλασία, αγνοούν το «αρχή, μέση, τέλος», δοκιμάζονται με ειδικά εφέ και αφήνουν τη μουσική και την ποίηση να αναλάβει δράση εκεί όπου πλέον καμία καταγγελία δεν μπορεί να συγκινήσει.
Ενα μόνο μικρό, αλλά τόσο αναζωογονητικό κομμάτι σινεμά, αρχή για να ανακαλύψουμε έναν ολόκληρο κόσμο από δημιουργούς, ταινίες και εγχειρήματα που καθόρισαν τη μαύρη κουλτούρα και επηρέασαν με τρόπους που μόλις τώρα ανακαλύπτουμε το σύγχρονο σινεμά στην ολότητά του.
Αναλυτικά οι ταινίες του αφιερώματος «Από Τον Πρώιμο στον Ανεξάρτητο Αφροαμερικανικό Κινηματογράφο: 1920 – 1989».
(Πατώντας στον τίτλο της κάθε ταινίες μεταφέρεστε στη σελίδα όπου μπορείτε να τη δείτε online.)
Εντός των Πυλών (Within Our Gates) του Οσκαρ Μισό, 1920
Πρόκειται για την πιο παλιά σωζόμενη ταινία μυθοπλασίας που σκηνοθετήθηκε από Αφροαμερικανό. Ήταν η δεύτερη ταινία του Όσκαρ Μισό με την οποία απαντούσε στον απροκάλυπτο ρατσισμό της ταινίας “Η Γέννηση Ενός Έθνους” του Ντ. Γ. Γκρίφιθ. Μια νεαρή ιδεαλίστρια προσπαθεί να συγκεντρώσει χρήματα για ένα σχολείο που θα ενδυναμώσει τη μαύρη κοινότητα. Καθώς η ταινία διατρέχει τις φυλετικές πολιτικές της λευκής αλλά και της μαύρης κοινότητας, τα φλας μπακ στο παρελθόν της, όπως το λιντσάρισμα των γονιών της από λευκούς τραμπούκους, αποτελούν από τις πιο δυνατές σκηνές της. Ο Μισό με ευθύτητα, θάρρος και αποφασιστικότητα σκηνοθέτησε με αξιοσημείωτο τρόπο τα φυλετικά ταμπού της εποχής. Η ταινία προστέθηκε στο Εθνικό Αποθετήριο Ταινιών της Βιβλιοθήκης του Κογκρέσου το 1992. Η μουσική επένδυση της ταινίας γράφτηκε και εκτελέστηκε από τον DJ Spooky.
Zora Neale Hurston - Fieldwork Footage (excerpt) της Ζόρα Χέρστον, 1928
H Ζόρα Νιλ Χέρστον, υπό την καθοδήγηση του ανθρωπολόγου και πρώην καθηγητή της στο Κολούμπια, Φραντς Μποάζ, και της χρηματοδότριας της αποκαλούμενης «Αναγέννησης του Χάρλεμ» Σάρλοτ Οζγκουντ Μέισον, για σχεδόν δύο χρόνια, από το 1927 έως το 1929, μελέτησε τα λαογραφικά έθιμα, τα τραγούδια του μόχθου, τα γκόσπελ και την καθομιλουμένη γλώσσα των αφροαμερικανικών κοινοτήτων κατά μήκος του Ρίβερ Ρόουντ και από τη Νέα Ορλεάνη μέχρι τη Φλόριντα.
Εντεκα το Βράδυ (Eleven P.M.) του Ρίτσαρντ Μόρις, 1928
Γυρισμένη στο Ντιτρόιτ του Μίσιγκαν, η ταινία «Έντεκα Το Βράδυ» του σχεδόν άγνωστου αφροαμερικανού κινηματογραφιστή Ρίτσαρντ Μόρις, είναι ένα σουρεαλιστικό μελόδραμα. Σε αυτό, ο φτωχός βιολιστής Σαντέιζι (στον ρόλο ο ίδιος ο Μόρις) προσπαθεί να προστατεύσει ένα ορφανό κορίτσι (στο ρόλο η Γουάντα Μόρις) από ένα κλεφτρόνι. Η ιστορία, που μπορεί να είναι και όνειρο επινοημένο από έναν επίδοξο δημοσιογράφο, έχει ένα από τα πιο παράξενα φινάλε στην ιστορία του κινηματογράφου – το πνεύμα του πεθαμένου Σαντέιζι καταλαμβάνει το σώμα ενός σκύλου για να εκδικηθεί τον απατεώνα.
Το Τρένο Προς Την Κόλαση (Hell-bound Train) των Τζέιμς και Ιλοϊς Τζιστ, 1930
Η ταινία είναι έργο των αυτοδίδακτων κινηματογραφιστών Τζέιμς και Ίλοϊς Τζιστ, ένα ζευγάρι Αφροαμερικανών ευαγγελιστών που χρησιμοποιούσαν τον κινηματογράφο στις ιεραποστολικές εκστρατείες τους. Οι οπτικά σουρεαλιστικές αλληγορίες τους προβάλλονταν σε εκκλησίες και μαζώξεις, συνοδεύονταν από κήρυγμα και την περιφορά δίσκου συνεισφορών. Αντί γραμμικής αφήγησης, η ταινία καταγράφει διάφορες εκδοχές της αμαρτίας την εποχής της τζαζ (τον τζόγο, τον χορό, το αλκοόλ και την κακοποίηση των ζώων) όπως δραματοποιούνται ανά βαγόνι τρένου, τις οποίες ενορχηστρώνει ένας κερασφόρος δαίμονας, έως ότου το τρένο εκτροχιάζεται και ρίχνεται στην πυρά. Η ταινία προσφέρει μια σουρεαλιστική εμπειρία θέασης και καταδεικνύει ότι οραματιστές κινηματογραφιστές μπορεί να βρεθούν και στα πιο απρόσμενα μέρη.
Το Αίμα του Ιησού (The Blood of Jesus) του Σπένσερ Γουίλιαμς, 1941
Η πρώτη ταινία του ηθοποιού και σκηνοθέτη Σπένσερ Γουίλιαμς είναι μια αγροτική θρησκευτική παραβολή. Μια γυναίκα, πυροβολημένη τυχαία από τον άντρα της, ταξιδεύει στα σταυροδρόμια του επέκεινα και δοκιμάζεται από τους πειρασμούς του Διαβόλου. Ο Γουίλιαμς οικειοποιήθηκε φιλμικό υλικό από την εμπνευσμένη μικρού μήκους ταινία του Ρομάν Φρόιλιχ “Broken Earth” (1936) για να προσδώσει στιλ στην αξία παραγωγής αυτού του χαμηλού προϋπολογισμού δράματος – φαίνεται όμως ότι είχε και ο ίδιος ένα ενδιαφέρον στιλ, ιδίως στις σκηνές του λάγνου Σατανά και του εντυπωσιακού φινάλε.
Integration Report 1 της Μάντελιν Αντερσον, 1960
Σήμερα αναγνωρισμένο ως το πρώτο ντοκιμαντέρ σκηνοθετημένο από Αφροαμερικανή, το «1η Αναφορά Ενσωμάτωσης» της Μάντελιν Αντερσον εξετάζει τους αγώνες για την ισότητα των μαύρων στην Αλαμπάμα, στο Μπρούκλιν και στην Ουάσινγκτον, αξιοποιώντας φιλμικό υλικό από ντοκιμαντέρ των θρυλικών Αλμπερτ Μέιζελς και Ρίκι Λίκοκ, τραγούδια διαμαρτυρίας της Μάγια Αγγέλου και μια ομιλία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Το ντοκιμαντέρ της Άντερσον, η οποία σκόπευε να σκηνοθετήσει κι άλλες τέτοιες «Αναφορές Ενσωμάτωσης», είναι μια μαρτυρία τόσο για το θάρρος των ανθρώπων που δούλεψαν και πάλεψαν για τα δικαιώματα των μαύρων όσο και για τη δική της γενναιότητα, επιμονή και δεξιότητα. Η ταινία πρόσφατα συντηρήθηκε από το Εθνικό Μουσείο για την Αφροαμερικανική Ιστορία και Κουλτούρα του Ιδρύματος Σμιθσόνιαν.
Symbiopsychotaxiplasm: Take One του Γουίλιαμ Γκριβς, 1968
Σε αυτό το μοναδικό στο είδος του υβρίδιο μυθοπλασίας και ντοκιμαντέρ, ο σκηνοθέτης Γουίλιαμ Γκριβς καθοδηγεί ένα καταπονημένο κινηματογραφικό συνεργείο στο Σέντραλ Παρκ στη Νέα Υόρκη, αφήνοντάς τους να καταλάβουν μόνοι τους τι είδους ταινία φτιάχνουν. Ενα ζευγάρι προβάρει ξανά και ξανά ένα σενάριο χωρισμού, το συνεργείο ενός ντοκιμαντέρ κινηματογραφεί ένα συνεργείο που κινηματογραφεί ένα άλλο συνεργείο, με τους περαστικoύς να διασχίζουν χαλαρά το κάδρο. Η ταινία δεν είναι εύκολο να περιγραφεί, ωστόσο αποτελεί ορόσημο της σφοδρής επινοητικότητας της αντι-κουλτούρας της δεκαετίας του 1960 και παραμένει μία από τις πιο διαισθητικές ταινίες για το πώς φτιάχνονται οι ταινίες.
Διάφοροι Φίλοι (Several Friends) του Τσαρλς Μπερνέτ, 1969
Στην πρώτη αυτή σπουδαστική ταινία του Τσαρλς Μπέρνετ, μια ομάδα από εκκεντρικούς και αξιαγάπητους νέους συζητά με φόντο σκηνές από την καθημερινή ζωή. Ενα κομμάτι αληθινής ζωής με τη μελαγχολία και την ποίηση του χρόνου που περνά, της ζωής που απλώνεται παντού, της συνείδησης που μετατρέπει την αθωότητα σε πολιτική πράξη.
Είμαι Κάποια (I Am Somebody) της Μάντελιν Αντερσον, 1970
Το 1969, μαύρες εργαζόμενες στο νοσοκομείο του Τσάρλεστον στη Νότια Καρολίνα προχώρησαν σε απεργία διεκδικώντας την αναγνώριση του σωματείου τους και αύξηση μισθού, για να βρεθούν τελικά αντιμέτωπες με την κυβέρνηση της πολιτείας και την Εθνική Φρουρά. Το ντοκιμαντέρ »Είμαι Κάποια», το οποίο έγινε με τη χρηματοδότηση του Local 1199, του σωματείου υγειονομικού προσωπικού του νοσοκομείου της Νέας Υόρκης, είναι ένα καίριας σημασίας τεκμήριο των αγώνων για τα εργασιακά δικαιώματα, την ταξική δικαιοσύνη, την αξιοπρέπεια και τον αυτοσεβασμό.
Το Αλογο του Τσαρλς Μπερνέτ, 1973
Ενα αφροαμερικανό αγόρι φροντίζει ένα άλογο που πρόκειται να θανατωθεί σε μια ποιητική ελεγεία για τη θέση των μαύρων στις κοινωνίες της Δύσης, την αποκτήνωση ως αποθέωση του ματσίσμο, τη νομοτελειακή σχέση ανθρώπου και φύσης.
Γκάντζα & Χες (Ganja & Hess) του Μπιλ Γκαν, 1973
Κλείνοντας το μάτι στις ταινίες blaxploitation και τρόμου, η επαναστατική ανεξάρτητη ταινία του Μπιλ Γκανς είναι μια μοναδική και πρωτότυπη κινηματογραφική πραγματεία για το σεξ, τη θρησκεία και την αφροαμερικανική ταυτότητα. Ο Ντουέιν Τζόουνς πρωταγωνιστεί στον ρόλο του ανθρωπολόγου Χες Γκριν, τον οποίο μαχαιρώνει ο ανισόρροπος βοηθός του με ένα αρχαίο τελετουργικό στιλέτο, απονέμοντάς του το χάρισμα της αθανασίας... αλλά και την κατάρα της ακόρεστης δίψας για αίμα. Όταν η Γκάντζα, η όμορφη σύζυγος του βοηθού, αναζητά τον εξαφανισμένο σύζυγο της, αυτή και ο Χες θα ταιριάξουν με απρόσμενο τρόπο. Μαζί, εξερευνούν πόση δύναμη κατέχει το αίμα. Η ταινία αποκαταστάθηκε από το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης, ΜΟΜΑ, με την υποστήριξη του The Film Foundation.
Οπως Από Πάνω, Ετσι Κι Από Κάτω (As Above, So Below) του Λάρι Κλαρκ, 1973
Το αριστούργημα του Λάρι Κλαρκ, «Οπως Από Πάνω, Έτσι Κι Από Κάτω» απεικονίζει την εξέγερση των μαύρων και ασκεί ισχυρή πολιτική και κοινωνική κριτική. Η ταινία ξεκινά το 1945 όταν ένα αγόρι παίζει στη γειτονιά του στο Σικάγο και έπειτα τον ακολουθεί ως έναν, ενήλικα πλέον, επαναπατρισμένο και βαθιά πολιτικοποιημένο πεζοναύτη. Η ταινία αναπαριστά μια φανταστική κατάσταση πολιορκίας μετά τις επονομαζόμενες «Ταραχές Γουάτς» και τη μυστική οργάνωση μιας επανάστασης των μαύρων. Πρόκειται για μία από τις πιο πολιτικά ριζοσπαστικές ταινίες για τις εξεγέρσεις του Λος Αντζελες, εμβληματικό κομμάτι του αφροαμερικανικού σινεμά.
Transmagnifican Dambamuality του Ρόναλντ Γκρέι, 1976
Η ταινία «Transmagnifican Dambamuality» ανήκει στο επονομαζόμενο Νέο Ρεύμα Μαύρου Κινηματογράφου κι ο δημιουργικός παλμός της προέρχεται από τους μοναδικούς και πολλαπλούς ρυθμούς της μαύρης αστικής ζωής. Ενας εφηβος παλεύει να αυτοπραγματωθεί μέσω της καλλιτεχνικής δημιουργίας στο υπερκινητικό περιβάλλον μιας μεγάλης οικογένειας σε ένα μικρό διαμέρισμα. Το πορτρέτο αυτό του εφήβου, με στοιχεία κωμωδίας σλάπστικ, θα προκαλέσει γέλιο σε όσους έχουν διαβεί το συχνά κακοτράχαλο μονοπάτι της δημιουργικής αυτοπραγμάτωσης. Ο τίτλος «Transmagnifican Dambamuality» είναι δανεισμένος από ένα δημοφιλές τραγούδι από την περίοδο που μεσουρανούσε το μαύρο βαριετέ.
Σφαγέας Προβάτων (Killer of Sheep) του Τσαρλς Μπερνέτ, 1978
Το γκέτο των μαύρων στο Γουάτς του Λος Αντζελες στα μέσα της δεκαετίας του 1970 από τη σκοπιά του Σταν, ενός ευαίσθητου ονειροπόλου που αλλοτριώνεται ολοένα και περισσότερο από τη δουλειά του σε ένα σφαγείο. Απελπισμένος από οικονομικά προβλήματα, ανακουφίζεται προσωρινά σε απλές και όμορφες στιγμές -όταν νοιώθει τη ζέστη μιας κούπας καφέ στο μάγουλό του, όταν χορεύει αργά με τη γυναίκα του στο σαλόνι, όταν έχει αγκαλιά την κόρη του. Η ταινία δεν προσφέρει λύσεις, μονάχα αναπαριστά τη ζωή – άλλες φορές ιδιαίτερα ζοφερή κι άλλες φορές γεμάτη εξαιρετική χαρά και ευγενικό χιούμορ. Η ταινία, ίσως η καλύτερη σπουδαστική ταινία που γυρίστηκε ποτέ, επιλέχθηκε από την Αμερικανική Ενωση Κριτικών Κινηματογράφου ως μια από τις 100 καλύτερες ταινίες όλων των εποχών.
Χάνοντας Το Έδαφος (Losing Ground) της Κάθλιν Κόλινς, 1982
Μια από τις πρώτες ταινίες μυθοπλασίας από αφροαμερικανή σκηνοθέτιδα, το «Χάνοντας το Εδαφος» της Κάθλιν Κόλινς, αφηγείται μια ιστορία γάμου μεταξύ δύο αξιοσημείωτων ανθρώπων που βρίσκονται σε κομβικά σημεία στη ζωή τους. Η Σάρα Ρότζερς, μια μαύρη καθηγήτρια φιλοσοφίας, αναζητά σε ένα διανοητικό ταξίδι το νόημα της «έκστασης» καθώς ο ζωγράφος σύζυγός της εξερευνά περισσότερο γήινα τη χαρά. Κατά τη διάρκεια ενός καλοκαιρινού ειδυλλίου στα βόρεια της Νέας Υόρκης, βιώνουν βαθιές συναισθηματικές και ρομαντικές διεγέρσεις. Με επιδέξιο χιούμορ για τις βαθιά προσωπικές αναζητήσεις για την αγάπη, τη φυλή και το φύλο, η Κόλινς δημιουργεί μια περίπλοκη και γοητευτική ιστορία αυτογνωσίας. Η ταινία, ύστερα από χρόνια στην αφάνεια, θεωρείται σήμερα ως ένα ακόμη φρέσκο ορόσημο του μαύρου ανεξάρτητου κινηματογράφου.
Suzanne, Suzanne των Καμίλ Μπίλοπς, Τζέιμς Β. Χατς, 1982
Ο αγώνας μιας μαύρης νέας γυναίκας να αντιμετωπίσει τα τραύματά της από τον κακοποιητικό πατέρα της και την επακόλουθη φυγή της στη χρήση ναρκωτικών. Η Σουζάν, έπειτα από χρόνια σωματικής και ψυχολογικής κακοποίησης, πρέπει να κατανοήσει τη βία που άσκησε πάνω της ο πατέρας της καθώς και την παθητική συνενοχή της μητέρας της, η οποία επίσης υπέφερε από τη κακοποίηση του συζύγου της, για να ξεκλειδώσει τους λόγους της δικής της αυτοκαταστροφής. Υστερα από χρόνια αποσιώπησης, η Σουζάν και η μητέρα της μπορούν επιτέλους να μοιραστούν, σε μια έντονη συναισθηματικά στιγμή αλήθειας, τις επίπονες εμπειρίες τους.
Ευλογημένες Καρδιές (Bless Their Little Hearts) του Μπίλι Γούντμπερι, 1984
Σε σενάριο και φωτογραφία του Τσαρλς Μπέρνετ και με πρωταγωνίστρια την Κέισι Μουρ, συμπρωταγωνίστρια επίσης στο «Σφαγέας Προβάτων», το φιλμ καταγράφει την απελπισία, λόγω της ανεργίας, που βιώνει ένα παντρεμένο ζευγάρι με παιδιά. Η ταινία προστέθηκε στο Εθνικό Αποθετήριο Ταινιών το 2013, ως χαρακτηριστικό δείγμα του Νέου Ρεύματος αφροαμερικανών σκηνοθετών των δεκαετίών του 1970 και 1980. Ο Γούντμπερι ήταν μια από τις κεντρικές φυσιογνωμίες του κινηματογραφικού κινήματος «L.A. Rebellion». Σε αυτό το απέριττο και σημαντικό πορτρέτο της οικογενειακής ζωής την περίοδο των κοινωνικών αγώνων, συνδυάζονται η εξουθενωτική καθημερινή λύπη με σκηνές που διαθέτουν επιδέξιο χιούμορ.
Οταν Λύνονται οι Γλώσσες (Tongues Untied) του Μάρλον Ριγκς, 1989
Το επιδραστικό ντοκιμαντέρ «Οταν Λύνονται Οι Γλώσσες» για τη ζωή των μαύρων ομοφυλοφίλων, του βραβευμένου με Emmy σκηνοθέτη Μάρλον Ριγκς, αξιοποιεί την ποίηση, την προσωπική μαρτυρία, τη ραπ και την περφόρμανς (κεντρικό πρόσωπο ο ποιητής Εσεξ Χέμπχιλ) για να περιγράψει την ομοφοβία και τον ρατσισμό που αντιμετωπίζουν οι μαύροι ομοφυλόφιλοι άντρες. Η ταινία αγαπήθηκε από το μαύρο ομοφυλόφιλο κοινό και τους κριτικούς, τόσο για την αυθεντική και δημιουργική αναπαράσταση του ύφους και της κουλτούρας της κοινότητας, όσο και για την καίρια διαπραγμάτευση της καταπίεσής της. Διάνοιξε δυνατότητες διάλογου και συναντήσεων μεταξύ των κοινοτήτων. Από την άλλη, η ταινία διασύρθηκε από αντιδραστικούς πολιτικούς κύκλους, ακόμη κι από το βήμα του Κογκρέσου, ως παράδειγμα κακής διαχείρισης των χρηματοδοτήσεων της κυβέρνησης στον πολιτισμό. Κέρδισε το Βραβείο Καλύτερου Ντοκιμαντέρ στο Διεθνές Φεστιβάλ της Μπερλινάλε.
Προσθέστε οπωσδήποτε στην εμπειρία του αφιερώματο την ανοιχτή online συζήτηση που θα γίνει την Παρασκευή 23 Οκτωβρίου στις 20.00 με τίτλο «Το αφροαμερικανικό κινηματογραφικό κίνημα LA Rebellion: Τσαρλς Μπέρνετ και Λάρι Κλαρκ για το κίνημα L.A. Rebellion με ομιλητές τους δύο σπουδαίους σκηνοθέτες που όρισαν μια ολόκληρη εποχή για το (αφροαμερικάνικο) σινεμά.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1960, μετά τις ταραχές στο Γουάτς του Λος Αντζελες, του συνεχιζόμενου Κινήματος Πολιτικών Δικαιωμάτων καθώς και του κλιμακούμενου πολέμου του Βιετνάμ, μια ομάδα αφροαμερικανών φοιτητών σπούδαζαν κινηματογράφο στο πανεπιστήμιου της Καλιφόρνια, UCLA. Αυτοί οι καλλιτέχνες δημιούργησαν το επονομαζόμενο κίνημα «L.A. Rebellion». Οπως αναφέρει και ο επιμελητής του αφιέρωματος αλλά και συντονιστής της συζήτησης Ιάκωβος Σκενδερίδης, «πέρα από τις ίδιες τις ταινίες, το κίνημα "L.A. Rebellion" αξίζει να βρει μια θέση στην ιστορία του κινηματογράφου για το ουτοπικό όραμα για μια καλύτερη κοινωνία, για την ευαισθησία στα παιδιά και τα θέματα κοινωνικού φύλου, για την αμφισβήτηση της εξουσίας, την υποστήριξη των απελευθερωτικών κινημάτων του Τρίτου Κόσμου και βεβαίως για την έκφραση της μαύρης περηφάνιας και αξιοπρέπειας».
Διαβάστε εδώ περισσότερα για τη συζήτηση και δηλώστε συμμετοχή για να την παρακολουθήσετε δωρεάν online.
