Το The Hollywood Reporter έχει, πάντα, έναν από τους ωραιότερους και ουσιαστικότερους τρόπους ν' αποτιμά την κινηματογραφική χρονιά: καθίζοντας τους καλύτερους εκπροσώπους της κάθε ειδικότητας γύρω από ένα τραπέζι, μπροστά από μια κάμερα κι αφήνοντάς τους να μοιραστούν κοινά και να γεφυρώσουν διαφορές. Η φετινή χρονιά, οι φετινοί καλεσμένοι στην κατηγορία των ανδρών ηθοποιών σε δραματικές ταινίες, έρχεται σαν χριστουγεννιάτικο δώρο.
Οι φετινοί καλεσμένοι ξεκινούν από τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο («Ο Ιρλανδός») και τον Τομ Χανκς («Ενας Υπέροχος Γείτονας»), προχωρούν στον Ανταμ Ντράιβερ («Ιστορία Γάμου») και τον Τζέιμι Φοξ («Just Mercy»), για να φτάσουν στον Σάια ΛαΜπεφ («Honey Boy») και τον Ανταμ Σάντλερ («Uncut Gems»), συγκεντρώνοντας, μεταξύ τους, δέκα οσκαρικές υποψηφιότητες, πέντε βραβεία Οσκαρ και κάποιες από τις πιο ιδιοσυγκρασιακές προσωπικότητες στο σύγχρονο σινεμά.
Παρακάτω, χαζεύουμε τις φωτογραφίες του Miller Mobley κι απομονώνουμε λίγα λόγια από τον καθένα, περιμένοντας με ανυπομονησία να κυκλοφορήσει το βίντεο της συζήτησης.
Ρόμπερτ Ντε Νίρο Υπάρχουν πολλά είδη κωμωδίας. Κάποια είδη είναι εύκολα για ορισμένους ανθρώπους, κάποια είδη δεν είναι για μένα. Δεν μπορώ να κάνω ό,τι κάνει ο Μπίλι Κρίσταλ, ο Εντι Μέρφι, ο Ανταμ Σάντλερ. Αλλά μπορώ να κάνω άλλα πράγματα. Θέλω να πιστεύω ότι λειτουργώ μέσα σε καταστάσεις: Στις ταινίες του Μάρτι Σκορσέζε, κάποιες καταστάσεις είναι αστείες και ειρωνικές από μόνες τους, ακριβώς όπως συμβαίνει και στη ζωή. Οταν δουλεύεις μαζί του, οτιδήποτε θελήσεις να κάνεις, μπορείς να το δοκιμάσεις κι ίσως λειτουργήσει. Με κάποιους σκηνοθέτες, δεν τολμάς καν να δοκιμάσεις.
Τομ Χανκς Αυτή η δουλειά είναι ένα αγώνας. Ειδικά αν είναι τρεις η ώρα το πρωί κι είσαι στο γύρισμα κι όλη η ταινία στηρίζεται στους ώμους σου, «Σε παρακαλώ μην το γαμήσεις». Κι έπειτα όλοι κάθονται, σε κοιτούν και περιμένουν κι εσύ πρέπει να το καταφέρεις, είτε είναι κωμωδία, είτε τραγωδία. Καμιά φορά αυτό συμβαίνει 10 φορές μέσα σε μια βδομάδα. «Ξέρεις, κλείσαμε ολόκληρο το δρόμο για τη σκηνή σου. Είμαστε έτοιμοι.» Και θέλεις να πεις, «Σας παρακαλώ, δώστε μου ένα όπλο να πυροβοληθώ στο πόδι για να μην χρειάζεται πια να κάνω αυτή την ταινία.»
Ανταμ Ντράιβερ Δουλεύοντας στο σινεμά, καταλαβαίνεις ότι πρόκειται για μια ομάδα ανθρώπων που προσπαθούν να εκπληρώσουν μια αποστολή, μεγαλύτερη από τον καθένα τους ξεχωριστά. Εσύ έχεις ένα ρόλο κι οφείλεις να ξέρεις τη θέση και τα όριά σου. Είσαι ακριβώς τόσο καλός, όσο οι άνθρωποι γύρω σου - κι όταν εκείνοι ξέρουν τι κάνουν, αυτό που κάνεις εσύ μοιάζει ενεργό, επίκαιρο, συναρπαστικό. Κι όταν δεν ξέρουν, μοιάζει με απώλεια υλικού, επικίνδυνο. Αυτή είναι η καλύτερη εκπαίδευση στην υποκριτική, γιατί συνειδητοποιείς ότι είσαι μόνο ένα κομμάτι μιας μεγαλύτερης εικόνας.
Τζέιμι Φοξ Θυμάμαι τον Ολιβερ Στόουν, όταν έκανα την πρώτη μου οντισιόν για το «Any Given Sunday», το 1999. Μου είπε, «είσαι φρικτός!». Του λέω, «τι πράγμα;» Και μου κάνει, «άντε στο διάολο από 'δω!». Και καθώς φεύγω, τον ακούω να λέει, «Τζέιμι Φοξ, ο σκλάβος της τηλεόρασης». Αλλά κάτι έμαθα απ' αυτή τη σκληρότητα.
Σάια ΛαΜπεφ Δεν έχω πάει στο στρατό, αλλά για μένα η υποκριτική έχει τη βαρύτητα του ορίου μεταξύ ζωής και θανάτου. Κάθε φορά, νιώθεις ότι πας για εκτέλεση, κάθε φορά. Ακριβώς όπως στο μποξ. Ανθρωποι εκπαιδεύονται σκληρά για να βάλουν το κεφάλι τους στον ντορβά. Με την πλάτη στον τοίχο. Εκανα το «Honey Boy» γιατί εκείνη την εποχή ένιωθα πως ήμουν μια πυρηνική βόμβα. Ηταν ένας τρόπος επιβίωσης, σαν να μην είχα πού αλλού να πάω. Οι πιο πολλοί γνωστοί μου δεν μου μιλούσαν. Βρισκόμουν σ' ένα ψυχιατρικό ίδρυμα. Κι είχα κι ένα γιατρό που με πίεζε να εξερευνήσω αυτά τα βρώμικα σημεία της ζωής μου και να τα γράψω. Τα έγραψα.
Ανταμ Σάντλερ Οταν παίζω σε μια ταινία και πρέπει να βάλω τα γέλια, δεν μπορώ να το κάνω. Ποτέ δεν τα καταφέρνω. Πάντα λέω, «ας γελάσει κάποιος άλλος δυνατά, παρακαλώ, γιατί εγώ δεν μπορώ.» Αν ο ήρωάς μου πρέπει να έχει μια αυθεντική σκηνή γέλιου, προτιμώ να κάνω οτιδήποτε άλλο... αυθεντικό. Δεν είμαι πολύ καλός ούτε στα δάκρυα.
