Στην σκηνή που ξεχωρίζει περισσότερο από το πρώτο επεισόδιο της νέας ημίωρης ντραμεντί του ΗΒΟ, η κεντρική ηρωίδα Χάνα (η δημιουργός και σεναριογράφος Λένα Ντάναμ) έχει επισκεφθεί μαστουρωμένη το σπίτι των γονιών της προκειμένου να τους πείσει να σπονσοράρουν ουσιαστικά τη δημιουργικότητά της.
Μέσα στην παραζάλη του high της, τους δίνει μια κόπια του βιβλίου που γράφει και δηλώνει με τη βεβαιότητα ενός ανθρώπου που πιστεύει σε αυτό που κάνει κι έχει πιει 2-3 λίτρα κιλά κρασί παραπάνω: «Πιστεύω πως είμαι η φωνή της γενιάς μου».
Πριν προλάβει να γεννηθεί η παραπάνω από βέβαιη αμήχανη σιωπή, διορθώνει τον εαυτό της, με συνέπεια ως προς την γουντιαλενικού τύπου αυτο-αμφισβήτηση: «Τουλάχιστον, είμαι μία φωνή... μίας γενιάς».
Αυτή η ατάκα ντύνει -προβλεπόμενα- σχεδόν κάθε κείμενο που γράφτηκε αυτές τις μέρες για τη σειρά (και που δεν είχε καν νόημα να επιχειρήσουμε να αποφύγουμε), κάτι απολύτως λογικό. Είναι αυτή η σχεδόν-δήλωση του δημιουργού μέσα από το στόμα του ήρωά του, που έρχεται να διεκδικήσει τη θέση του στον καλλιτεχνικό κόσμο. Η Ντάναμ δεν θέλει να κάνει Μία Ακόμα Σειρά για νέους στη Νέα Υόρκη, θέλει να κάνει Την Απόλυτη Σειρά Της Εποχής Μας για νέους... στη Νέα Υόρκη μεν, αλλά και ευρύτερα, παντού, οπουδήποτε.
Αυτό θέλει, αλλά όπως κι η ηρωίδα της, δεν είναι ακόμα σίγουρη αν θα το καταφέρει. Ομολογούμε πως ούτε κι εμείς. Αλλά θέλουμε να το μάθουμε.
Το «Girls» (για την γέννηση του οποίου μιλήσαμε αναλυτικότερα στο κείμενο που αφιερώσαμε στην Ντάναμ) διαδραματίζεται στη Νέα Υόρκη, περιστρέφεται γύρω από τέσσερις 20-κάτι γυναίκες, διαθέτει ενοχλητικούς (και λιγότερο ενοχλητικούς) γκόμενους (και υποψήφιους γκόμενους), και γενικά μοιάζει σε μια πρώτη ματιά να μην έχει κάτι που να το διαχωρίζει από οτιδήποτε, από το «Sex and the City» μέχρι για παράδειγμα, το «Gossip Girl». ΟΚ, ακραίο το τελευταίο, αλλά η ουσία είναι πως έχουμε ήδη πολλές σειρές για Υπέροχους Νέους στη Νέα Υόρκη. Τι έχει να πει η Ντάναμ διαφορετικό, και το οποίο μάλιστα να την προκρίνει για φωνή μιας γενιάς;
Η πρώτη σκηνή του πιλότου διαδραματίζεται σε ένα από αυτά τα πολυτελή, ήσυχα, πανάκριβα εστιατόρια, όπου οι γονείς της Χάνα της ανακοινώνουν πως της ξεκόβουν το χαρτζιλίκι. «Πάνε δυο χρόνια που τελείωσες το κολέγιο», της λένε (κάτι που τοποθετεί το «Girls» λίγο παρακάτω από το «Tiny Furniture» στο αυτοβιογραφικό timeline της Ντάναμ), και προκειμένου να της δώσουν ώθηση να πατήσει γερά στα πόδια της, σταματάνε να την συντηρούν.
Αυτή η απόφαση ξεκινά μια αλυσιδωτή έκρηξη αποφάσεων, που φέρνει τελικά τέσσερις φίλες κοντά, σε μια κοινή και παράλληλη αναζήτηση του εαυτού τους στη μεγάλη, πολυάσχολη, βιαστική πόλη. Είναι η Χάνα, η τόσο-classy-που-δεν-έχει-Facebook Τζέσα (Τζεμάιμα Κερκ, φίλη της Ντάναμ και συμπρωταγωνίστρια και στο «Tiny Furniture»), η σέξι και ψιλο-σκύλα Μάρνι (Αλισον Γουίλιαμς) και η ξαδέρφη Σοσάνα (Ζόσια Μάμετ). Είναι -για να το θέσουμε όσο πιο σαφώς γίνεται- όλες τους λίγο ως πολύ εκνευριστικές. Το οποίο, περιέργως, δεν λειτουργεί απαραιτήτως αρνητικά για τη σειρά.
Η χημεία μεταξύ τους είναι άμεση, και είναι και λόγος να θες να καταναλώσεις όσο «Girls» θα μπορούσες να έχεις θεωρητικά στη διάθεσή σου. Σαν ηθοποιοί είναι όλες λίγο-πολύ αυτοδίδακτες, πλην της Μάμετ που έχουμε δει στο «Mad Men» ως φίλη της Πέγκι. Οι διάλογοι της Ντάναμ είναι τόσο φυσικοί, αληθινοί και άβολοι σε ίσα μέρη, που κάνουν αυτά τα παράξενα πλάσματα περιέργως συναρπαστικά και συμπαθή παρά τη θέλησή σου να σταματήσεις και να αναρωτηθείς αν έχουν όντως προβλήματα.
Ακόμα και ο γκόμενος της Χάνα έχει κάτι το ιδιαίτερο: Η σχέση τους, δίχως να έχουμε ακόμα πολλά στοιχεία στη διάθεσή μας, μοιάζει να στηρίζεται σε μια παράξενη αλληλοεξάρτηση και σε κούφια λόγια («κανείς δεν είναι το αφεντικό μου!») που ντύνουν κάθε πιθανή φαντασίωση -μια θεματική που κουβαλάει η Ντάναμ αυτούσια από το «Tiny Furniture».
Οι σκηνές που μαζεύονται όλοι οι χαρακτήρες συζητώντας για κάθε πιθανό πράγμα που μπορεί να απασχολεί αληθινούς ανθρώπους που περνάνε όντως τη φάση του «γύρω στα 25» είναι πάντα όμορφες. Διότι η Ντάναμ ξέρει αυτό για το οποίο γράφει, είναι λες και διαβάζεις ένα δραματοποιημένο ημερολόγιο. Και όλες τους ξέρουν τι είναι αυτό που παίζουν, υπάρχουν στιγμές που είναι λες και κοιτάς μονολόγους τους στον καθρέφτη. Από αβίαστες ποπ αναφορές («Οταν κοιτάζω και τις δυο σας, έναν τραγούδι των Coldplay παίζει στην καρδιά μου») μέχρι ομαδικές, ωμές στα όρια του αυτοσχεδιασμού σκηνές διαλόγου, κάθε κομμάτι αυτής της σειράς νιώθεις πως προσπαθεί να επικοινωνήσει κάτι σημαντικό για αυτούς τους ανθρώπους.
Υπάρχει μια σκηνή απόλυσης/παραίτησης/κάτι-στο-ενδιάμεσο στο πρώτο μισό του πιλότου, που είναι ό,τι πιο βαθύτατα σκληρό όσο και σκληρά κωμικό θα δούμε φέτος όλη τη σεζόν στην τηλεόραση. Οι ρυθμοί αυτής της σκηνής, τα βλέμματα που κουβαλάνε νοήματα, ο τρόπος που αλλάζει η δυναμική μεταξύ της Χάνα και του αφεντικού της: Είναι απλά ένας μικρός θρίαμβος στη συνάντηση μιας αιχμηρής πένας, μιας καλής κάμερας και μιας ηθοποιού που παίζει με την αλήθεια (της).
Και είναι όλα της Ντάναμ.
Το πλαίσιο αναφοράς βέβαια πολλές φορές καταλήγει να είναι το άλφα και το ωμέγα στην κρίση ενός έργου. Και καθώς περνάμε μια περίοδο αληθινής δυσκολίας, όχι μόνο εμείς εδώ αλλά και στην ίδια την Αμερική, γίνεται κατανοητά δύσκολο να ταυτιστείς με ένα μάτσο upper class εικοσάχρονα που ξέρουμε πολύ καλά πως στην πρώτη ουσιαστική δυσκολία θα έχουν ξανά τους γονείς τους εκεί που τους χρειάζονται. Η σειρά είναι εκ των πραγμάτων κάπως παγιδευμένη μέσα στο συγκεκριμένο της χαρακτήρα, όμως διακρίνεται κάποια υποψία για προσπάθεια επέκτασης.
Υπό αυτή την έννοια, το «Girls» είναι λιγότερο «Sex and the City» από ό,τι και το ίδιο πιστεύει. Διότι δεν είναι γυναικείο, περιέργως, και παρά τον τίτλο και το καστ του. Είναι πολύ πρωτότυπο -περιέργως-, είναι φοβερά φρέσκο, και είναι εθιστικά παρακολουθήσιμο. (Οταν τελειώνει ο πιλότος θα ήθελες να έχεις κι άλλο, πάντα καλό δείγμα για μια σειρά.) Είναι πολύ περισσότερο, μια σειρά για νέους ανθρώπους που προσπαθούν να χωρέσουν τους εαυτούς τους σε έναν κόσμο Μεγάλων, σχηματισμένο ήδη, προσπαθώντας στη διάρκεια της διαδικασίας να μην χάσουν κομμάτια του εαυτού τους.
Δίχως αμφιβολία, κάθε γενιά έχει περάσει αυτή τη φάση υπό εντελώς διαφορετικές συνθήκες, και ακόμα και μέσα στην ίδια γενιά, κάποια σημαντικά στοιχεία διαφέρουν. (Είσαι αγόρι ή είσαι κορίτσι. Έχεις βοήθεια από γονείς ή όχι. Έχεις άμεσο πρόβλημα επιβίωσης ή δεν έχεις.) Όμως ακόμα και μέσα από τα λόγια αυτού του συγκεκριμένου, 25χρονου κοριτσιού από την Tribeca της Νέας Υόρκης που θέλει να γίνει συγγραφέας, θα ακούσεις σίγουρα αλήθειες. Είναι αρκετές για να κάνουν την Ντάναμ μια φωνή της γενιάς της;
Για την ώρα, απλώς ας το απολαύσουμε.
Tags: τζαντ απατοου, ΛΕΝΑ ΝΤΑΝΑΜ, GIRLS
