H εκπαιδευτική τηλεόραση δεν ήταν απαραιτήτως τόσο βαρετή όσο η, εχμ, «Εκπαιδευτική Τηλεόραση» που γνωρίσαμε εμείς σαν παιδιά. Αντίθετα, στα χέρια των κατάλληλων ανθρώπων μπορούσε να είναι ταυτόχρονα μέσο διασκέδασης όσο και γνώσης. Για παράδειγμα, μεγάλο μέρος της αρχικής αποστολής του «Doctor Who» ήταν και να «διδάξει», ως καθαρά οικογενειακό show μάλιστα. Οι ιστορίες που διαδραματίζονταν στο παρελθόν ήταν η πιο διασκεδαστική «Εκπαιδευτική Τηλεόραση» που ποτέ δεν είδαμε ως παιδιά.
Το «Vikings» του «History Channel», δεν είναι σαν εκείνα τα πρώιμα επεισόδια «Doctor Who». To «Vikings» επίσης δεν είναι «Εκπαιδευτική Τηλεόραση». Είναι κάτι σαφέστατα πιο ωμό και με βλέψεις πρωτίστως να διασκεδάσει, ορμώμενο απλώς από τη διάθεση του καναλιού να προχωρήσει στην παραγωγή περιεχομένου μυθοπλασίας με ιστορικό ενδιαφέρον. Οπότε ναι, γιατί όχι μια σειρά με ήρωες τους Βίκινγκς;
Αυτοί λοιπόν οι «Vikings» του Μάικλ Χερστ κοιτάνε με την άκρη του ενός ματιού την εγκυκλοπαίδεια αλλά και με τα δύο μάτια κοιτούν το «Game of Thrones» ή τον «Σπάρτακο». Παρότι όχι τόσο περίπλοκο όσο το πρώτο και σίγουρα όχι τόσο αιματηρό και βίαιαο όσο το δεύτερο, το τελικό αποτέλεσμα είναι μια τιμιότατη ώρα τηλεοπτικής διασκέδασης που αν μη τι άλλο καταφέρνει να σε μεταφέρει σε μια διαφορετική εποχή, κατοικούμενη από ένα διαφορετικό είδος βαρβάρων.
Η σειρά ακολουθεί τις θρυλικές περιπέτειες του Βίκινγκ βασιλιά Ράγκναρ ο οποίος προσπαθεί να φέρει υπό την κατοχή του τη Σκανδιναβία και όση Ευρώπη μπορέσει. Απειλεί από θάλασσα και ξηρά, τελειοποιώντας μια τρομακτική αρμάδα πολεμικών πλοίων με τον σύντροφό του, Φλόκι (ατυχές κάπως το όνομά του), κι έχοντας να αντιμετωπίσει εχθρούς -όπως είναι λογικό- από παντού. Οι επιδρομές, γαρνιρισμένες με ολίγον από ίντριγκα, λίγες προδοσίες, και μπόλικες μάχες με, μεταξύ άλλων, πυρακτωμένα ξίφη, συνθέτουν ένα ωραιότατο μείγμα ιστορίας και περιπέτειας. Δε το λες και απαραίτητη τηλεόραση, αλλά είναι ικανότατη διασκέδαση τοποθετημένη σε ένα σκηνικό που δε νιώθεις πως έχει εξαντληθεί δραματουργικά.
Ο Χερστ φυσικά δεν είναι ξένος ως προς το είδος του ιστορικού-δράματος-με-νέα-ματιά. Προηγούμενη τηλεοπτική του εξόρμηση αποτελεί το «Tudors», οπότε ξέρει πώς να στήσει ένα ενδιαφέρον στόρι μέσα σε ένα πλαίσιο που τα παιδάκια σε Αγγλία και Αμερική θα έχουν συνηθίσει να το συνδέουν με την 3η ώρα της Παρασκευής ή τελοσπάντων όποτε έχουν Ιστορία. Είναι, εξάλλου, ο άνθρωπος που έβαλε την βασίλισσα Ελισσάβετ της Κέιτ Μπλάνσετ να προβάρει αγχωμένη το λόγο της μπροστά στον καθρέφτη με κοφτό, νεωτεριστικό μοντάζ, στο «Elizabeth» του Σεχάρ Καπούρ.
Οι μικρές αυτές λεπτομέρειες είναι που κρατούν το αποτέλεσμα μακριά από την οποιαδήποτε σφαίρα του πομπώδους. Παράλληλα, δεν χάνει ευκαιρίες να προσθέσει στην αφήγηση μικρά συναρπαστικά ιστορικά trivia ως αναπόστπαστο κομμάτι της δράσης. Υπάρχει μια σκηνή όπου πάνω από ένα ηλιακό ρολόι, οι χαρακτήρες μας εξηγούν πώς μπορούσαν τότε οι ναυτικοί να ξέρουν ότι ακολουθούν τη σωστή ναυτική τους πορεία ή ότι έχουν αποκλείνει από αυτήν.
Η προσεγμένη παραγωγή έχει πραγματοποιηθεί στις γενικού εξωτικού λουκ πεδιάδες της Ιρλανδίας, με το κανάλι να έχει μαζέψει ένα αρκετά συμπαθές για τα δεδομένα, καστ. Ο μεγάλος ηγέτης Ράγκναρ είναι ο Τράβις Φίμελ, ο οποίος ΟΚ, δεν είναι ένα ακριβώς μεγάλος σταρ, αλλά δεν είναι καθόλου κακός. Την παράσταση κλέβει ξεκάθαρα η Κάθριν Γουίνικ στο ρόλο της Λαγκέρθα, γυναίκας και συμπολεμίστριας του Ράγκναρ, την οποία οι πιο προσεκτικοί θα θυμούνται από ένα εκπληκτικό προ ετών επεισόδιο «House», το «One Day, One Room». Η αξιοσημείωτη κατηγορία «Τηλεοπτικές Ηρωίδες Που Ρίχνουν Ξύλο» μόλις βρήκε ένα ακόμα μέλος.
Το μεγάλο όνομα είναι ο Γκάμπριελ Μπερν στο ρόλο του Γιαρλ Χάραλντσον, του ηγέτη της χώρας, ο οποίος γενικότερα δεν είναι και πολύ άνετος με αυτά που κάνει ο Ράγκναρ. Ιντριγκα! Η γυναίκα του είναι η Τζέσαλιν Γκίλσιγκ, η οποία κατά καιρούς έχει πρωταγωνιστήσει ως το πιο εκνευριστικό στοιχείο σειρών που έτσι κι αλλιώς είχαν μια τάση προς το εκνευριστικό («Glee», «Prison Break», «Nip/Tuck»,«Heroes»). Είναι κι αυτό κάποιου είδους παράσημο.
Οι προφορές που αναγκάζονται όλοι να φοράνε, είναι λίγο άβολες- πιθανώς κάποιος δεν ήθελε το καστ να μιλά σε στρωτά αγγλικά ώστε να μην διαλύεται εντελώς η ψευδαίσθηση της ιστορικής ακρίβειας, αλλά μια σύμβαση είναι όλα έστω κι αν το αποτέλεσμα σε σημεία ακροβατεί προς το camp. Ομως εκεί που τα σκέφτεσαι αυτά, θα δεις έναν Γκάμπριελ Μπερν να προσπαθεί σα να παίζει Σαίξπηρ ή την Κάθριν Γουίνικ να τσουρουφλίζει δύο καρτουνίστικα κακούς κομπάρσους και θα αποδεχθείς πως το «Vikings» είναι από τα μαθήματα που σου αρέσει να περιμένεις κάθε βδομάδα.
Tags: vikings
