Σε περίπτωση που ζούσες κάτω από κάποια πέτρα όλο το 2011, ο Τσάρλι Σιν είναι εκείνος ο ηθοποιός που ήξερες ότι κάπου παίζει σε κάποια κωμωδία με μεγάλη επιτυχία αλλά έβρισκες υπερβολικά κρύα για να κάτσεις να την παρακολουθήσεις, και που στην πραγματικότητα ασχολήθηκες μαζί του (όπως και ολόκληρο το υπόλοιπο σύμπαν) όταν έφυγε/απολύθηκε/αποχώρησε από αυτή εν μέσω ενός πολύ δημόσιου, κάθε άλλο παρά #WINNING, media τσίρκου.
Τα λέμε όλα αυτά επειδή θέλοντας και μη, είμαστε αναγκασμένοι να τα σκεφτόμαστε παρακολουθώντας τη νέα σειρά του FX και του βετεράνου σεναριογράφου Μπρους Χέλφορντ, «Anger Management». Η σειρά αποτελεί χαλαρή διασκευή για την τηλεόραση της ομώνυμης ταινίας με τον Τζακ Νίκολσον και τον Ανταμ Σάντλερ, κάτι ελάχιστα σημαντικό καθότι:
α) Η ταινία ήταν σαχλαμάρα που δεν έχει κανείς λόγο να μνημονεύει και κυρίως
β) Αυτό που έχει σημασία εδώ είναι ο Σιν, και μόνο ο Σιν.
Στο «Anger Management» ο Τσάρλι υποδύεται τον Τσάρλι, κάτι που σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί σύμπτωση. Ο Τσάρλι (της σειράς) είναι ένας παλιός παίχτης μπέιζμπολ που χάνοντας την ψυχραιμία του κατέστρεψε την καριέρα του όπως ίσως θυμάσαι πως περίπου έκανε κι ο Τσάρλι (της πραγματικότητας). Οχι καριέρα μπέιζμπολ βέβαια, αλλά καριέρα όπως και να’χει. Τώρα ο Τσάρλι (της πραγματικότητας) αφού έσυρε τον εαυτό του γύρω-γύρω σε ό,τι μεσημεριανάδικο και ό,τι κουτσομπολίστικη φυλλάδα υπήρχε διαθέσιμη, αρχίζει μια διαδικασία επανένταξης με το «Anger Management», όπως και ο Τσάρλι (της σειράς) έκανε το ίδιο σπουδάζοντας ψυχολογία και συντονίζοντας τώρα διάφορα γκρουπ για Anger Management. Δηλαδή ομάδες διαχείρισης θυμού.
Επειδή οι συνειρμοί δεν ήταν ήδη αρκετοί, η σειρά ξεκινάει με μια απευθείας αναφορά σε αυτά που ήδη θα είχες στο μυαλό σου θέλοντας και μη: Ο Τσάρλι (της σειράς, της πραγματικότητας, τι διαφορά υπάρχει πια) κοιτάζει την οθόνη, κοιτάζει εσένα και μιλάει για την ως τώρα καριέρα του. Πραγματική, φιξιόν, ποιος διαχωρίζει; «Νομίζεις ότι μπορείς να με διώξεις; Νομίζεις πως χάνω; Στην πραγματικότητα...» Κερδίζω. Winning. Δεν το λέει, αλλά σε αφήνει να συμπληρώσεις τις τελείες. Το πρώτο πράγμα που θέλει αυτή η σειρά να ξέρεις γι’αυτήν, είναι πως δεν αναγνωρίζει τον τέταρτο τοίχο ανάμεσα σε εσένα και σε αυτό που παρακολουθείς. Πως ο Τσάρλι (της) και ο Τσάρλι (σου) είναι το ίδιο πράγμα.
Ποιο πράγμα είναι αυτό; Ένα θηρίο που ζει από tiger blood, μια winning μηχανή που ναι, τα έχει τα ψυχολογικά του προβληματάκια (θυμού ο τηλε-Τσάρλι, κατάχρησης ναρκωτικών και αληθινής βίας ο Σιν-Τσάρλι, αλλά εντάξει τώρα, αυτά είναι διαχωρισμοί για τους λεπτολόγους) αλλά κατά βάθος είναι μια χρυσή καρδιά με τσουβάλια χιούμορ που φυλάει μέσα του αγάπη για τους ανθρώπους του. Ο Τσάρλι μας!
Στη σειρά, ο ήρωάς μας ζει χωρισμένος από την πρώην του (η οποία έχει άθλιο γούστο στους άντρες, για να καταλάβεις δηλαδή στην αρχή τα έχει με τον Ντέιβιντ από το «Μπέβερλι Χιλς») αλλά φροντίζει την κόρη του η οποία πάσχει από OCD βαριάς μορφής, κι όλα αυτά την ώρα που τρέχει όχι μόνο ένα γκρουπ διαχείρισης θυμού, αλλά κάνει το ίδιο πράγμα και δωρεάν σε φυλακές, τη στιγμή που ψυχολογεί, ψυχολογείται και κάνει σεξ χωρίς δεσμεύσεις και συναισθήματα με την φίλη του, συνάδελφο και πολύ καυτή γενικώς Σέλμα Μπλερ.
Κάπου μέσα σε όλο αυτό τον πανικό βρίσκεται σίγουρα μια φανταστική ιδέα για μια πολύ σκοτεινή κωμωδία, αν θες ένα καυστικό «In Treatment». Σίγουρα, ακούγοντας το όνομα του δικτύου FX κάτι τέτοιο θα περίμενες. Ο οίκος των κωμωδιών όπως τα «Louie», «It’s Always Sunny in Philadelphia» και «The League» σίγουρα πάνω σε αυτή την ιδέα θα μας χάριζε ένα κυνικό ψυχογράφημα πάνω στο πώς όλοι καταπνίγουμε τα πιο σκοτεινά μας ένστικτα προκειμένου να αλληλεπιδράσουμε “πολιτισμένα” με τους γύρω μας; Λέμε τώρα. Κάτι τέτοιο. Δυνατότητες υπάρχουν.
Ομως αντ’αυτού, το «Anger Management» είναι απλώς Μια Ακόμα Κωμωδία, και με αυτό εννοούμε μια τυπική κωμωδία ελεύθερου καναλιού, με τα γέλια-κονσέρβα, τους σαχλά γρήγορους ρυθμούς προβλέψιμα στημένων αστείων, την επιδερμικότητα στην εξερεύνηση των σχέσεων, κλπ. Κι αν η καλωδιακή τηλεόραση σταθερά παρουσιάζει προβλήματα στην ανάπτυξη καλών sitcoms, το FX (χάρη στις προαναφερθείσες σειρές αλλά όχι μόνο) ήταν πάντα η εξαίρεση. Ήταν το ένα δίκτυο που ήξερες πως δε θα σου προσφέρει ποτέ κάτι συμβιβαστικό. Κάτι που ήξερες πως θα βρεις κι αλλού. Κάτι που, παντελώς κυνικά, αποζητά νούμερα τηλεθέασης.
Ως τώρα. Το «Anger Management» εκτός από ένα σοκαριστικά ακίνδυνο και πλήρως κοινότυπο sitcom σαν αυτά που θα μπορούσες να βρεις στο οποιοδήποτε άλλο κανάλι, αποτέλεσε και τη μεγαλύτερη επιτυχία σε νούμερα που είχε ποτέ η βασική καλωδιακή τηλεόραση. Δηλαδή, winning! Τουλάχιστον φαινομενικά. Γιατί έτσι μολύνεται ένα brand που ως τώρα μπορούσε να υπερηφανεύεται για το πόσο αλάνθαστο ήταν (ακόμα και οι μέτριες σειρές του μπορούσαν να χρεωθούν ως φιλόδοξες αποτυχίες, αλλά ποτέ ως μετριότητες για τις μάζες) με μια σαχλή, προβλέψιμη κωμωδία που αν δεν έγραφε FX εκεί κάτω δεξιά (κι αν δεν είχε τον πολυσυζητημένο ήρωα της κιτρινορόζ ενημέρωσης, Τσάρλι Σιν, για πρωταγωνιστή) δε θα της έριχνες ούτε καν δεύτερη ματιά.
Αν η σειρά είναι εκεί για να κάνει πραγματικότητα για τον Τσάρλι Σιν αυτό που έτσι κι αλλιώς όλοι πιστεύουμε πως είναι η ηθοποιία για κάθε καλλιτέχνη, δηλαδή ένα είδος ψυχανάλυσης, τότε το κάνει πάρα πολύ άσχημα. Ασχημα και για αυτόν, διότι δεν διαθέτει ούτε ούγια από την διάθεση ενδοσκόπησης και αυτοσαρκασμού ενός «Louie» (στοιχεία που ο Τσάρλιν Σιν -δεν είμαστε και η μητέρα του αλλά πιστεύουμε πως- χρειάζεται πολύ περισσότερο από τον Louie CK). Και άσχημα, ακόμη χειρότερα, για εμάς, διότι χάνουμε την ευκαιρία να δούμε ένα θαυμάσια σκοτεινό show που θα μπορούσε να είναι το «Anger Management» σε κάποιο παράλληλο σύμπαν, ένα σύμπαν στο οποίο η δημιουργικότητα δεν υποτάσσεται στο image making του εκάστοτε σταρ.
Αν βγει κάτι καλό από την όλη ιστορία, ίσως είναι για το FX. Μόνο που το FX ποτέ δεν είχε ανάγκη από κανενός είδους αντιήρωες της αληθινής ζωής, διότι πολύ αποτελεσματικά και συναρπαστικά, μπορούσε να πλάθει τους δικούς του. Δε θα θέλαμε να ζούμε σε μια τηλεοπτική πραγματικότητα όπου οι όποιοι Λούι ή Βικ Μάκι αντικαθίστανται από τους όποιους Τσάρλι. Πραγματικούς ή μη.
Tags: ΤΣΑΡΛΙ ΣΙΝ, anger management
