Όχι να μειώσουμε την αξία του ετήσιου top-10 μας το οποίο το φροντίζουμε και το αγαπάμε, αλλά πλέον η καλή τηλεόραση είναι τόση πολλή που είναι σχεδόν άδικο να ξεχωρίσεις 10 σειρές. Ούτε καν 10 σειρές της χρονιάς - 10 σειρές της μισής σεζόν. Γι’αυτό συνειδητοποιώντας το εύρος των προσφερόμενων επιλογών σε όλα τα είδη, σε αυτούς τους πρώτους μήνες του 2015, αποφασίσαμε να συγκεντρώσουμε τα καλύτερα ως τώρα, σε μια σειρά από ποστ.
Δύο σημειώσεις- ξεκαθαρίσματα επ’αυτού:
Πρώτον, ναι, τεχνικά δεν είμαστε ακόμη στη μέση της χρονιάς. Αλλά είναι η στιγμή που βγάζει το μεγαλύτερο νόημα ως ‘μέσον’: Όλες οι σεζόν της network τηλεόρασης τελείωσαν μέχρι το τέλος Μαϊου, οι καλωδιακές σεζόν της άνοιξης έφτασαν κι αυτές στο τέλος τους με την επερχόμενη αλλαγή line-up του ΗΒΟ, και τα θερινά τμήματα ξεκινούν σταδιακά μέσα στις τρέχουσες βδομάδες του Ιουνίου. Οπότε μιλάμε για όλα αυτά που είδαμε να ολοκληρώνονται μέχρι προσφάτως. (Οχι «Hannibal», ας πούμε.)
Δεύτερον, γίνεται όλο και πιο αδύνατο να είναι πλήρης μια τέτοια ημι-ανασκόπηση καθότι οι σειρές είναι πλέον σχεδόν όσες οι μέρες του χρόνου. Το «Justified» ας πούμε θα το δω όλο αυτό το καλοκαίρι. Στο «Americans» είμαι μια σεζόν πίσω. (Αλλά ναι, το «Good Wife» απουσιάζει επειδή δεν ήταν καλό.)
(A, και τρίτον, πιθανά spoilers για την κάθε σειρά.)
Διαβάστε ακόμη: 45 Τηλεοπτικές Πρεμιέρες για αυτό το καλοκαίρι...
«Banshee», 3η σεζόν
Το σημείο-κλειδί με το οποίο είχα εκφράσει τον θαυμασμό μου για τον 3ο κύκλο του «Banshee» ήταν το πώς η περιγραφή κάθε μεμονωμένου επεισοδίου ακούγεται σαν τίτλος επικής, καλτ b-movie των ‘80s, από το ανθρωποκυνηγητό στη Νέα Ορλεάνη μέχρι την πολιορκία στο αστυνομικό τμήμα. Δεν είναι πως η σειρά σταμάτησε ποτέ να τιμά την pulp φανέλα που φορά, αλλά νιώθεις κανείς πως φέτος ανέβασε ταχύτητα.
Ο πόλεμος Τσέιτον-Πρόκτορ ήταν σαν μια γιγάντια σύρραξη στρατών, εθνών, πλανητών, δες το όσο κοσμικά ή προσωποκεντρικά θες, πάντως η ουσία είναι πως οι συνέπειες της κόντρας απλώθηκαν κατά κύματα πνίγοντας ό,τι συναντούσαν. Κανείς δεν ήταν ασφαλής (με αποκορύφωμα έναν αληθινά σοκαριστικό θάνατο στο καλύτερο, πιο ασφυκτικό επεισόδιο της σεζόν), η χαρτογράφηση του σύμπαντος της σειράς δε σταμάτησε να είναι εφευρετικά, καρτουνίστικα pulpy (από εμβληματικές φιγούρες κακών μέχρι ακραίου λυτρωτικού arc πρώην αμαρτωλούς), η δράση ήταν καλύτερη από ποτέ (σοβαρά, το ξύλο μπροστά στο γκαράζ), μα πάνω από όλα είναι αυτή η διαρκής, ανελέητη αίσθηση δράσης και απειλής.
Οι σεναριογράφοι αφηγούνται σα να μη νοιάζονται για συμβατικές δομές κορύφωσης και ανατροπής: Τα σοκ, οι μεγάλες μάχες, οι ανατροπές, μπορούν να έρθουν στην οποιαδήποτε στιγμή του οποιουδήποτε επεισοδίου. Ποτέ δεν παρακολουθείς ήρεμος, γιατί ανά πάσα στιγμή μπορεί να συμβεί οτιδήποτε. Η καλύτερη αγνή περιπέτεια στην τηλεόραση.
Διάβασε επίσης:
«Louie», 5η σεζόν
Αυτό που έκανε ο Λούις φέτος ήταν ότι κατάφερε να επιστρέψει κοντά στη λογική των πρώτων σεζόν της σειράς, αλλά το έκανε χρησιμοποιώντας την σοφία και την πείρα που είχε συγκεντρώσει στο ενδιάμεσο. Τα επεισόδια παίρνουν ξανά την αυτοτελή, πιο freestyle δομή του πρώτου ή δεύτερου κύκλου, μετά από την 3η που έφερε στη σειρά τα arcs και την 4η που ήταν ουσιαστικά όλη μια τεράστιου μήκους ταινία. Και είναι, ξανά, ύστερα από καιρό, αρκετά αστειότερα.
Κι ενώ τις έχω λατρέψει και τις δύο αυτές σεζόν (το «Louie» δεν είχε ποτέ του μέτρια σεζόν, και όσο ο κωμικός συνεχίζει να προσεγγίζει τις ιστορίες του με αυτή τη διάθεση, δεν πρόκειται να έχει) με ευχαριστεί και η επιστροφή σε μια πιο ελεύθερη λογική, ειδικά από τη στιγμή που ο δημιουργός διαθέτει πλέον μεγαλύτερη αυτοοπεποίθηση σε τόνο, περιεχόμενο και στυλ. Υπάρχει ένα επεισόδιο όπου οι εφιάλτες του Λούι μετατρέπουν τη slice-of-life αφήγηση σε σκετσάκι από ταινία τρόμου, ένα κατά λάθος πέρασμά του από μια συγκέντρωση συνδυάζει μια παγανιστική χροιά που καταλήγει σε κάζουαλ κατανάλωση KFC, κι ενώ τα snapshots της καθημερινότητας μοιάζουν πιο αιχμηρά από ποτέ.
Ο Σι Κέι συνεχίζει να εντοπίζει συνδέσεις μεταξύ ανθρώπων με εντελώς απρόσμενους τρόπους, με αποκορύφωμα το απίστευτο επεισόδιο με τον αστυνομικό που χάνει το όπλο του, τον οποίο ο Λούι εξανθρωπίζει δίχως να χρησιμοποιήσει την παραμικρή δραματουργική ευκολία. Κοιτάζει τον εαυτό του πάντα υπό από το πρίσμα της ‘μεγαλώνουμε και γινόμαστε αχρείαστοι’ αφήγησης, μέσα από σκηνές απόλυτα κοφτερές, μα ποτέ πικρές ή ειρωνικές, όπως αυτή με την κόρη του που βλέπει μια παράσταση κοιτώντας το κινητό της ή μιας νεότερής του ταμία που του εξηγεί πως πρέπει να χαίρεται για την εξυπνότερη νέα γενιά. Και νιώθεις πως όντως, χαίρεται: Δείγμα αληθινής σοφίας.
Διάβασε επίσης:
- To πορτρέτο του «Louie» μέσα από τις 2 πρώτες σεζόν της σειράς
- Μια ματιά στην 3η σεζόν του «Louie» (#1 του 2012)
- Μια ματιά στην 4η σεζόν του «Louie»
- Το «Oh My God» του Λούις Σι Κέι
«The Walking Dead», 5η σεζόν, 2ο μέρος
Είδα όλη τη σειρά μέσα σε 10 μέρες αλλά και πάλι, έτσι όλα μαζί τα επεισόδια, το ένα δίπλα στο άλλο, οι τελευταίες 2 σεζόν του Σκοτ Γκιμπλ ξεχωρίζουν από το σύνολο χάρη στον τρόπο με τον οποίον εντοπίζουν χροιές ανθρωπιάς μέσα στο απέραντο σκοτάδι, κάνοντας κάθε θάνατο της σειράς να μετράει περισσότερο. Κι ενώ η σεζόν 4β παραμένει για μένα το αποκορύφωμα πειραματισμού και ανάπτυξης χαρακτήρων της σειράς, η 5β ακολουθεί από κοντά ως το αμέσως καλύτερο μπλοκ επεισοδίων.
Πιάνοντας την ιστορία αμέσως μετά τον σοκαριστικό θάνατο της Μπεθ και το όχι απόλυτα πετυχημένο στόρι με το νοσοκομείο, στέλνει το γκρουπ των survivors σε ένα ταξίδι που μοιάζει γνώριμο (να, άλλη μια ουτοπία) αλλά καταλήγει εντελώς διαφορετικό από ό,τι έχει κάνει η σειρά ως τώρα. Στην Αλεξάντρια ο Ρικ, η Κάρολ, ο Ντάριλ και η υπόλοιπη ομάδα έρχονται σταδιακά να εκπροσωπούν αυτό που τόσα χρόνια τους βλέπαμε να φοβούνται: Τον εξωτερικό κίνδυνο, την απειλή του αγνώστου, σε μια ανθρωπότητα που τρέμει τη σκιά της.
Ο Ρικ παίρνει την νιχιλιστική «εμείς είμαστε οι ζωντανοί νεκροί» ιδέα του κόμικ και τη μετατρέπει σε ψήγμα ελπίδας και μανιφέστο επιβίωσης, για πληγωμένους μα σκληρούς ανθρώπους που επέζησαν της φρίκης μέσα στο αντίπαλο στρατόπεδο, ελπίζοντας πως η μάχη φτάνει στο τέλος. Η νέα αυτή ουτοπία που βρίσκουν έχει τα πάντα, κι εκεί που περιμένεις να δεις τι σκοτεινό κρύβεται κι αυτή τη φορά στον φαινομενικό παράδεισο, η ανατροπή είναι πως το σκοτάδι είναι σε εμάς. Εμείς είμαστε οι ζωντανοί νεκροί. Εμείς είμαστε η απειλή. (Εκπληκτικό το πλάνο με τον Ρικ να αγγίζει ένα ζόμπι στην άλλη πλευρά του φράχτη.) Ο παράδεισος μπορεί να περιμένει.
Διαβάστε επίσης:
- ZombieWatch: Το τέλος της 5ης σεζόν «The Walking Dead» και το επερχόμενο spin-off
- Λίγο πριν την πρεμιέρα της σεζόν 5β
«Scandal», 4η σεζόν
Από όλες τις κατά καιρούς σειρές που έχουν ξεκινήσει τρέχοντας με το γκάζι τερματισμένο στο πάτωμα, το «Scandal» τολμώ να πω ότι έχει φτάσει μακρύτερα δίχως να ξεμείνει από καύσιμα ή να το προδώσει η μηχανή του. Και είναι πραγματικά θαυμαστό που το έχει καταφέρει, 4 σεζόν μετά να μην έχει πέσει ακόμα σε λούπα επανάληψης ή βυθσιμένο σε κοιλιές ενδιαφέροντος.
Φέτος το κατάφερε φέρνοντας την Ολίβια σε απευθείας κόντρα με τον πατέρα της, αλλά η πραγματικά κορυφαία στιγμή ήρθε μετά τη διακοπή των Χριστουγέννων, στο δεύτερο μισό της σεζόν, όταν η Σόντα Ράιμς αφέθηκε να μετατρέψει τη σειρά σε riff πάνω στο «Alias». (Συμπτωματικά, μια από τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις σειρών που έλαμψαν πολύ έντονα και κάηκαν πολύ γρήγορα.) Η Ολίβια πέφτει θύμα απαγωγής, προσπαθεί να δραπετεύσει, ύστερα διαπραγματεύεται το μέλλον της μέσα από μια διαδικτυκακή δημοπρασία, γενικώς παρανοϊκά πράγματα, θεότρελα, και δίχως να μείνουν τριγύρω ούτε για μισό επεισόδιο παραπάνω από όσο θα θέλαμε.
Η δράση γρήγορα επιστρέφει στο Λευκό Οίκο, στο δράμα με τον boyfriend Πρόεδρο (σε ένα τηλεοπτικό Καταραμένο Ζευγάρι που, πείτε με αδύναμο, είναι από τα λιγοστά που νιώθω πως θα ήθελα πραγματικά να δω να βρίσκει την ευτυχία), και στην κατά μέτωπον επίθεση στον Μπαμπά Πόουπ, με ολίγο από εξωφρενικές πολιτικές ραδιουργίες (Λιζ Νορθ, σε ευχαριστούμε που υπάρχει στον παραμυθένιο Λευκό Οίκο της Ράιμς). Και, στο ενδιάμεσο, η σειρά προλαβαίνει να ξεπετάξει και ένα αξιέπαινο επεισόδιο που μιλάει για την ταξική και διαφυλετική διαμάχη που προέκυψε από τα γεγονότα στο Φέργκιουσον, με τίποτα από τις ίσες αποστάσεις δειλίας που χαρακτήριζαν το ντροπιαστικό αντίστοιχο επεισόδιο του «Good Wife». Υπάρχει τίποτα που να μη μπορεί να κάνει διασκεδαστικά αυτή η σειρά;
Διαβάστε επίσης:
«Inside No. 9», 2η σεζόν
Οι Πέμπερτον και Σίαρσμιθ κεντάνε και στη 2η σεζόν της creepy σειράς ανθολογίας τους, την οποία στέλνουν ακόμα πιο κοντά στα σύνορα με κάτι σαν το «Tales from the Crypt». Παίζουν με τις συμβάσεις των ειδών με τρομερή άνεση, και σκαρφίζονται ιδανικές ιστορίες τρόμου, τιμωρίας ή απόγνωσης μέσα στα όρια της καθεμιάς.
Όπως και στην 1η σεζόν, νιώθω πως το πιο ξεκάθαρα μεταφυσικό επεισόδιο ήταν και το πιο αδύναμο της ανθολογίας, αλλά σε σύνολο του έργου νομίζω πως έκαναν φέτος ακόμα καλύτερη δουλειά. Το επεισόδιο με τις 12 μέρες της Κριστίν, ό,τι πιο κοντινό σε εφιαλτικό «Twilight Zone», είναι το προφανές highlight της φετινής 6άδας, όμως από πολύ κοντά ακολουθούν: Η ευφυέστατη, φαρσικής χροιάς κλειστοφοβία του «La Couchette» για ένα πτώμα μέσα σε μια κουκέτα τρένου και το μικρό τσίρκο πολύχρωμων χαρακτήρων που στήνεται γύρω του- Ο πένθιμος εορτασμός του «Nana’s Party» όπου η οικογενειακή μάζωξη φέρνει στην επιφάνεια δυσαρέσκειες και ψέμματα με εντελώς άβολο τρόπο- Οι τύπου found footage ανατριχίλες του «Cold Comfort» για έναν εθελοντή σε γραμμή υποστήριξης και την αρρωστημένη ακολουθία συμπτώσεων και αποκαλύψεων που οδηγούν στο τέρμα.
Ελπίζω να υπάρξει και συνέχεια, αλλά κι αν αυτά τα 12 επεισόδια είναι το σύνολο αυτής της σειράς, θα είναι για πάντα ένα καλά κρυμμένο, αληθινό διαμάντι.
Διαβάστε επίσης:
«Game of Thrones», 5η σεζόν
Η σειρά φτάνει επιτέλους τα βιβλία, και δε λέω επιτέλους για κάποιο άλλο λόγο παρά μόνο για έναν: Οι δημιουργοί είναι πλέον πιο απελευθερωμένοι ώστε να οδηγήσουν τους χαρακτήρες όχι μόνο εκεί που θέλουν, αλλά και με τον τρόπο που θέλουν, δίχως να είναι με οποιονδήποτε τρόπο δέσμιοι της λογοτεχνικής δομής. Είναι καλό σημείο για να αποκτήσουν αυτή την ελευθερία: Το τέλος της 5ης σεζόν είναι κάτι σαν το τέλος της 2ης πράξης της ευρύτερης ιστορίας του Γουέστερος, είναι το cliffhanger του «Empire Strikes Back». Είναι το σημείο όπου συλλογικά η μοίρα του Γουέστερος μοιάζει μαύρη, κατάμαυρη, όπου ελπίδα δεν υπάρχει πουθενά, όλοι οι καλοί είναι νεκροί ή μακριά, όλοι όσοι κρατούν εξουσία στα χέρια τους είναι ανίκανοι ή επικίνδυνοι ή τρελοί, και κάθε ψήγμα αθωότητας και αγνότητας και καλοσύνης εξολοθρεύεται με τον πιο απάνθρωπο τρόπο.
Η 5η σεζόν ήταν μάλλον η λιγότερο καλή από τις πιο πρόσφατες, με μια αφήγηση ενοχλητικά απλωμένη περισσότερο από ποτέ σε όλα τα σημεία του ορίζοντα. Το ντεμαράζ από εκπληκτικά επεισόδια προς το τέλος έσωσε τη χρονιά, αποκαλύπτοντας πλήρως την τραγωδία κάτω από την επιφάνεια. Το τέλος του καταραμένου βασιλιά Στάνις (παρέα με την υπόγεια, ανατριχιαστική ερμηνεία του Στίβεν Ντιλέιν), η προδοσία και δολοφονία του ιδεαλιστή Τζον Σνόου, η έλευση των White Walkers (με μια φοβερή μάχη στο 8ο επεισόδιο), η πλήρης παράδοση του King’s Landing σε επικίνδυνους φανατικούς, η αναπόφευκτη θανατική μοίρα των παιδιών της Σέρσεϊ και του Τζέιμι (όπως προφητεύτηκε στην ταιριαστά δυσάρεστη εναρκτήρια, φλάσμπακ σεκάνς), και τα πιτσιρίκια Σταρκ που συνεχίζουν να είναι χαμένα στις 4 γωνιές του κόσμου.
Δεν ήταν όλες οι ιστορίες εξίσου δεμένες, επιτυχημένες ή ουσιαστικές. Ο ρυθμός ήταν εντελώς λάθος ειδικά στα πρώτα στάδια, και ο τρόπος με τον οποίον οι Μπένιοφ και Βάις χάνουν την ισορροπία ανάμεσα στην τραγωδία και την ανθρωπιά κάνει τη σειρά να κινδυνεύει να χάσει την ουσία τους. Όμως η ενιαία θεματική δήλωση (και οι επιμέρους μικροί και μεγάλοι θρίαμβοι) συνεχίζει να κρατά το ενδιαφέρον εκεί ψηλά. Στην τελική αυτό που είδαμε καθώς παρακολουθήσαμε το Γουέστερος να βυθίζεται ολοκληρωτικά στο σκοτάδι, ήταν ένα μάτσο ήρωες (και αντι-ήρωες) να προσπαθούν να χαράξουν τις δικές τους διαδρομές, να ζήσουν με τους δικούς τους κανόνες, να επαναστατήσουν απέναντι στις ιερές γραφές του παρελθόντος («γάμα το, οι πρόγονοί μας είναι νεκροί», λέει μια wildling στο σπουδαίο 8ο επεισόδιο), και τελικά να πληρώνουν γι’αυτό με τον χειρότερο τρόπο. Το «Game of Thrones» είναι κλασική τραγωδία. Τώρα, θα περιμένουμε τη λύτρωση .
Διαβάστε επίσης:
- Μια ματιά στη 2η σεζόν
- Μια ματιά στην 3η σεζόν
- Μια ματιά στην 4η σεζόν
- Όλη η κάλυψη του Flix για το «Game of Thrones»
«Mad Men», 7η σεζόν
To τελευταίο μας recap της σειράς ξεκινούσε ως εξής:
Το τελευταίο επεισόδιο «Mad Men» ανοίγει με τον Ντον να οδηγεί σε τέρμα ταχύτητα ένα αυτοκίνητο σε ένα έρημο πεδίο. Θα μπορούσε να είναι αυτή η σκηνή η σύνοψη όλης αυτής της ημι-σεζόν ως τώρα, η εικόνα του Ντον καθώς βυθίζεται όλο και περισσότερο στον εαυτό του, σε ένα μοναχικό ταξίδι δίχως προορισμό, σε αναζήτηση, προφανώς, αυτού που του λείπει από την πρώτη στιγμή που τον γνωρίσαμε σε αυτή τη σειρά: Αληθινή αίσθηση ταυτότητας, αληθινή συναίσθηση λόγου ύπαρξης.
Στο β' μισό της 7ης και τελευταίας σεζόν, η σειρά-έμβλημα των τηλεοπτικών '10s ακολούθησε αυτές ακριβώς τις διαδρομές των κεντρικών ηρώων προς ένα νέο ξεκίνημα. Ο Γουάινερ ολοκλήρωσε τον πανέμορφο πίνακά του με μια διαδοχή εκπληκτικών επεισοδίων, ψηφιδωτά παρακμής, παραίτησης, πείσματος, αυτογνωσίας. Το αινιγματικό φινάλε σε αφήνει να μαντεύεις μέχρι το τελευταίο του, παιχνιδιάρικο δευτερόλεπτο. Αλλά ως εκεί, έχουμε γίνει μάρτυρες του πώς χτίστηκε, του πώς διαμορφώθηκε, του πώς άλλαξε ένας ολόκληρος κόσμος.
Διαβάστε επίσης:
- Όλα τα κείμενά μας για τη σειρά
- Recap του τελευταίου επεισοδίου
- Μια ματιά στην 5η σεζόν
- Μια ματιά στην 6η σεζόν
Στο επόμενο: «Unbreakable Kimmy Schmidt», «Galavant» και οι νέες κωμωδίες
Διαβάστε ακόμη:
- Κανένας τρυποκάρυδος δεν μπορεί να καλύψει τον ήχο από τις σφαίρες στο πρώτο teaser του 2ου κύκλου του «Fargo»
- Ολο το σεξ - όπως του αξίζει, σε ένα βίντεο - στον πέμπτο κύκλο του «Game of Thrones»!
- Τρία χρόνια «Mad Men» σε ένα post
- Οι τηλεοπτικοί πρωταγωνιστές της χρονιάς στο δρόμο προς τα φετινά βραβεία Emmy
- H «Supergirl» κατεβαίνει στη Γη: Αυτές είναι οι νέες σειρές του CBS
- H επιστροφή των «X-Files» και οι «Scream Queen» του Ράιαν Μέρφι: Αυτές είναι οι νέες σειρές του FOX
- H επιστροφή του «Heroes» και μια γυναίκα καλυμμένη με τατουάζ : Αυτές είναι οι νέες σειρές του NBC
- Η επιστροφή των «Muppets» και η νέα σειρά της Σόντα Ράιμς : Αυτές είναι οι νέες σειρές του ABC
- Τραγουδιστοί μονόλογοι και υπερήρωες στο μέλλον: Αυτές είναι οι νέες σειρές του CW
