«Από τη στιγμή που τη βλέπουμε μέχρι που αποχωρεί από την οθόνη, παλεύει για την αξία της. Την απαιτεί, δεν παρακαλεί γι' αυτήν. Η βαθύτερη έννοια είναι βέβαια "Δώστε μου την αξία μου, δείτε με, υπάρχω. Είμαι ένα ανθρώπινο ον. Αξίζω σεβασμό.»
Η Βαϊόλα Ντέιβις μιλάει με σεβασμό, ενθουσιασμό και πραγματική αγάπη για τη θρυλική Ma Rainey, μια από τις πρώτες μαύρες τραγουδίστριες των blues που επηρέασε όσο λίγες την ιστορία της μαύρης μουσικής, πριν ξεχαστεί και βγει από την αφάνεια μέσα από το θεατρικό έργο του Ογκουστ Γουίλσον «Ma Rainey's Black Bottom» που έγινε φέτος ταινία από τον Τζορτζ Σ. Γουλφ.
Δεν είναι μόνο η ηρωίδα που της χάρισε την τέταρτη υποψηφιότητά της για Οσκαρ, τοποθετώντας την στην κορυφή ως τη μαύρη ηθοποιό με τις περισσότερες υποψηφιότητες ever, αλλά και ένας ρόλος από αυτούς που διακαώς αναζητά για να μπορέσει να τελειοποιήσει το μεγάλο πορτρέτο της όμορφης, ατελούς, συναρπαστικής, εμπνευστικής μαύρης γυναίκας που χτίζει ρόλο με το ρόλο, ταινία με την ταινία. Κι ας ήταν μια τηλεοπτική σειρά, το εθιστικό «How to Get Away With Murder», αυτή που την έκανε γνωστή σε όλους και παντοδύναμη ανάμεσα στους συναδέλφους της.
«Εκανα εννιά πιλότους που απέτυχαν. Ημουν 49 ετών όταν έκανα το "How to Get Away With Murder". Το "The Help" βοήθησε πολύ. Το "Doubt" βοήθησε πολύ. Το "Antwone Fisher" βοήθησε πολύ. Αλλά ήταν μια τηλεοπτική σειρά που με έβαλε στο χάρτη. Είναι θλιβερό να είσαι γυναίκα και κανείς να μην σε βλέπει ως γοηευτική, ως νέα. Οταν είσαι πιο σκούρα και από μια τσάντα από χαρτί, κανείς δεν σε βλέπει. Δεν θέλουν να σε δουν. Αν θέλω οποιοδήποτε ρόλο που να είναι πιο βαθύς, πιο περίπλοκος, πιο συγκεκριμένος, τότε πρέπει να ψάξω για να τον βρω. Κι όταν τον βρω, πιστέψτε με, πρέπει να τον αναπτύξω.»
Διαβάστε εδώ ολόκληρη τη συνέντευξη της Βαϊόλα Ντέιβις στο Entertainment Weekly
