Βλέποντας το «The Canyons» - φυσικά εκτός διαγωνιστικού τμήματος στο 70ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας - και ενώ είσαι σίγουρος πως βρίσκεσαι αντιμέτωπος με μια από τις πιο κακές ταινίες του πρόσφατου παρελθόντος, είναι αδύνατον να μην αναρωτηθείς τι ακριβώς είχαν στον μυαλό τους οι Πολ Σρέιντερ και Μπρετ Ιστον Ελις όταν σκεπτόμενοι αυτήν την ιστορία αποφάσισαν πως είχαν βρει υλικό για κάτι που θα άξιζε να γραφτεί, να σκηνοθετηθεί, να χρηματοδοτηθεί με crowdfunding και να βγει στο σινεμά.
Ποια ιστορία θα ρωτήσετε; Αυτή που θέλει ένα ζευγάρι όπου αυτός είναι σεξομανής και βάζει την κοπέλα του να κάνει σεξ με τυχαίους άντρες και γυναίκες από το Ιντερνετ, ενώ κάνει σεξ και με μια καθηγήτρια γιόγκα η οποία τα έχει με νεαρό φιλόδοξο ηθοποιό που θα παίξει στην ταινία του σεξομανή και όταν το μάθει ο σεξομανής θα βάλει να τους παρακολουθούν, και ταυτόχρονα θα τον αναγκάσει να κάνει σεξ και με τον γκέι συμπαραγωγό της ταινίας για να τον ξεφτιλίσει;
Διαβάστε εδώ γιατί το Φεστιβάλ του Σάντανς και το SXSW απέρριψαν το «The Canyons».
Οχι, το «The Canyons» δεν είναι μια μεταμοντέρνα σαπουνόπερα ή ένα κλείσιμο του ματιού πάνω στη λογική ενός πορνό, ούτε ένα σύγχρονο θρίλερ. ούτε μια σάτιρα πάνω στη βιομηχανία του θεάματος. Το «The Canyons» είναι μια ανοησία που δεν διαθέτει - αντίθετα, φανταζόμαστε με τα όσα πιστεύουν οι δημιουργοί του - το παραμικρό δεύτερο επίπεδο πίσω από την ανεκδιήγητη επιφάνειά του.
Απ' όπου και να το πιάσεις, το «The Canyons» βουλιάζει μέσα στους ωκεανούς της ανεγκέφαλης ύπαρξης του.
Το (ο Θεός να το κάνει) σενάριο του Μπρετ Ιστον Ελις δεν είναι παρά μια συρραφή από μπανάλ διαλόγους, αφελή plot twists και μια ολοσδιόλου so 90s άποψη για τον κόσμο του θεάματος όπου τα αγόρια πρέπει να φωτογραφίζονται γυμνά και να ενδίδουν στις ορέξεις των γκέι παραγωγών προκειμένου να κερδίσουν το ρόλο και τα κορίτσια ζουν μόνο για να τους πληρώνουν τα ματσωμένα αγόρια τους ικανοποιώντας τις «άρρωστες» ορέξεις τους. Η σοβαροφάνεια αλλά και η διδακτικότητα με την οποία ο Ελις ασκεί και καλά κριτική στις κενές ζωές κάπου στις παρυφές του Χόλιγουντ εξαντλείται σε ατάκες τύπου: «Κανείς δεν έχει πια ιδιωτική ζωή» ή «Πότε είδες τελευταία φορά μια ταινία στο σινεμά που να συνταράξει;»- και να φανταστεί κανείς πως είναι ο ίδιος άνθρωπος που τουλάχιστον κάποτε απέφευγε σαν τον διάολο το προφανές.
Ο Σρέιντερ κάνει τα πράγματα ακόμη χειρότερα. Σαν να επρόκειτο για έναν παντελώς ατάλαντο και οπορτουνιστή σκηνοθέτη, γίνεται τόσο φτηνός όταν καδράρει επανειλημμένα τους άντρες στο ύψος του καβάλου βάζοντας τα αντικείμενα του πόθου τους (είτε αυτά είναι κορίτσια είτε αγόρια) να τους κοιτούν σαν να επρόκειτο για σκηνή στοματικού έρωτα, αγνοεί λες έχοντας πάθει αλτσχάιμερ τι σημαίνει σασπένς, ατμόσφαιρα ή διεύθυνση ηθοποιών και σαν λιγούρης 70άρης μοιάζει να ενθουσιάζεται μόνο όταν η Λίντσεϊ Λόχαν βγάζει το σουτιέν της ή ο πορνοστάρ Τζέιμς Ντιν (προσοχή γράφεται «Deen») ανεβαίνει τις σκάλες ολόγυμνος αποκαλύπτοντας το μοναδικό μέγεθος του υποκριτικού του ταλέντου.
Μέσα σε όλο αυτό το χάλι και μπροστά σε μνημειωδώς κακές ερμηνείες από το σύνολο του καστ, ναι, η Λίντσεϊ Λόχαν δεν είναι το χειρότερο πράγμα μέσα στο «The Canyons». Μεταξύ μας είναι ίσως και η μόνη - στις ελάχιστες στιγμές που ο Σρέιντερ αποφασίζει να στοιχειωδώς να φερθεί κινηματογραφικά - που ξέρει ακριβώς ποια είναι η Τάρα που υποδύεται: ένα χαμένο όμορφο και σέξι κορίτσι, εγκλωβισμένο μέσα σε ένα κόσμο που το μόνο που απαιτεί από αυτήν είναι να υποδύεται πως είναι ευτυχισμένη «ενώ είναι εμφανές πως υποκρίνεται».
Οπως, όμως, και στη ζωή της έτσι και στο «The Canyons», το σενάριο είναι από τη φύση του κακό και η σκηνοθεσία τόσο φτηνή που για ακόμη μια φορά είναι καταδικασμένη να μην τα καταφέρει...
Δείτε το τρέιλερ και μια σκηνή από το «The Canyons» εδώ.
