Ο Γιώργος Γκικαπέππας είχε δείξει με την «Πόλη των Παιδιών» ότι είναι ένας σκηνοθέτης όχι της φόρμας, αλλά του περιεχομένου, του αστικού ψυχογραφήματος, της ανθρώπινης συναισθηματικής σφαίρας. Αυτός είναι ο στόχος του και στο «Silent», τη νέα του ταινία που προβλήθηκε στο Διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα, και το πετυχαίνει καλύτερα στις σιωπές του. Οχι τυχαία, αλλά γιατί η ερμηνεία της Κίκας Γεωργίου και η μεταξύ τους δημιουργική χημεία, μοιραία κάνουν την υπόλοιπη ταινία να μοιάζει ετερόφωτη.
Διαβάστε ακόμη: «Silent», O Γιώργος Γκικαπέππας επιστρέφει μετά την «Πόλη των Παιδιών»
Ηρωίδα είναι η Διδώ, μια σοπράνο που διαπιστώνει ότι δεν έχει πια φωνή, ότι η φωνή της, το όπλο της, δεν υπακούει στην εντολή της ν' ακουστεί. Σε μικρά κεφάλαια και καθώς η Διδώ αγωνίζεται να τιθασεύσει την ασυνείδητη άρνησή της να τραγουδήσει ή να μιλήσει, την επισκέπτονται οι δικοί της άνθρωποι, ο σύντροφός της (Ομηρος Πουλάκης), η ηθοποιός αδελφή της (Ηλέκτρα Νικολούζου), ο σκηνοθέτης πατέρας της (Μάνος Βακούσης), η συγγραφέας μητέρα της (Αννέζα Παπαδοπούλου) κι ο κάθε παράξενος διάλογος λειτουργεί με τρόπο σύνθετο. Ως εξομολόγηση εκείνου που ακούγεται, ως αποκάλυψη των συνθηκών ζωής μιας οικογένειας, ως αίτημα συγχώρεσης ή έκφραση θυμού, με τη Διδώ καθόλου λιγότερο μέρος του, γιατί, όπως πιστεύει η ταινία, δε χρειάζεται να φωνάζεις για ν' ακούγεσαι.
Η ιδέα είναι ενδιαφέρουσα και σύνθετη. Στην υλοποίηση, ο Γκικαπέππας κερδίζει περισσότερα όταν δουλεύει χωρίς τους δεύτερους ηθοποιούς και τις ιστορίες τους. Εκεί το σενάριο γίνεται πιο μεγαλόστομο και οι ερμηνείες πιο επιτηδευμένες. Αντίθετα, πολύ πιο δυνατά λειτουργούν οι εσωστρεφείς, εντοπισμένες, σωματικές σκηνές: το καθαρτικό νερό που πέφτει με κουβάδες στο μωσαϊκό όσο η Διδώ σφουγγαρίζει τη ζωή της. Ο όγκος του πιάνου που αντιστέκεται στην ηρωίδα καθώς εκείνη προσπαθεί να το σπρώξει με χέρια και με πόδια για να το τοποθετήσει εκεί όπου θέλει, για να πιστέψει ότι μπορεί ακόμα να έχει μια επιλογή.
Και, φυσικά, η μορφή κι η ερμηνεία της Κίκας Γεωργίου, με απεριόριστη δύναμη και με την ευαισθησία, το φόβο, την οργή και την επιθετικότητα ενός μικρού ζώου (ή μιας μεγάλης ηθοποιού), που τόσο πολύ κυριεύει την οθόνη, ώστε όλα τα υπόλοιπα να μην μπορούν παρά να φανερώνουν τις αδυναμίες τους.
