«A Blast» του Σύλλα Τζουμέρκα - Ελληνικές Ταινίες 2014 / O Σύλλας Τζουμέρκας παρουσίασε χθες βράδυ το «A Blast» στο κοινό της Θεσσαλονίκης, μετά την επίσημη πρεμιέρα του στο Φεστιβάλ του Λοκάρνο, στις Νύχτες Πρεμιέρας και στα ταξίδια του στον κόσμο. Ο σκηνοθέτης της «Χώρας Προέλευσης» σκηνοθετεί μια ταινία γεμάτη ένταση, για μια γυναίκα που καίει και καίγεται, ψάχνοντας ένα λόγο να υπάρχει. Το τοπίο που περιγράφει το «A Blast» είναι απλώς τρομακτικό. Κυρίως γιατί είναι αληθινό. Απόλυτα αναγνωρίσιμο. Ανασαίνει δίπλα μας, ή καλύτερα στο λαιμό μας, είναι η «Ελλάδα της κρίσης» που, όχι, δεν έχει να κάνει μόνο με τα λεφτά. Στημένη πάνω σε έναν χαρακτήρα που η ερμηνεία της Αγγελικής Παπούλια μεταμορφώνει σε κάτι συγκλονιστικό, η ταινία του Τζουμέρκα κινείται γύρω από την ηρωίδα της σαν μια μηχανή σε έναν ξέφρενο γύρο του θανάτου, αποκαλύπτοντας σε κάθε στροφή μια ακόμη ματιά σε μια ολοκληρωτικά λάθος εικόνα. Επιστρέφοντας στην αίθουσα της προβολής μετά τη λήξη της ταινίας, ο Σύλλας Τζουμέρκας είχε ένα ένα σύντομο αλλά μεστό Q&A με το κοινό. Οι ερωτήσεις είχαν να κάνουν με το ύφος, την κινηματογραφική φόρμα που μπερδεύει συνεχώς το παρόν με το παρελθόν, την ηρωίδα που αποφασίζει να ανατινάξει τα πάντα στη ζωή της, τις έντονες σεξουαλικές σκηνές, την «έκρηξη» του τέλους. «Αν η ''Χώρα Προέλευσης'' ήταν η κόλαση, αυτό είναι το καθαρτήριο...» είπε ο Τζουμέρκας. «Η ταινία είναι γραμμένη έτσι: με τα flashbacks να παρεμβάλλονται. Ετσι τη γυρίσαμε, έτσι τη δουλέψαμε – δε γινόταν αλλιώς. Το τέλος είναι ανοικτό γιατί οτιδήποτε άλλο θα ήταν εύκολο. Για μένα δεν είναι απαραίτητα μία απαισιόδοξη ταινία. Κι όσο για το σεξ... Είναι μία ταινία που παίζει κι αναρωτιέται για τα "φύλα", όλοι οι ήρωες τεστάρουν τα όρια της ταυτότητάς τους, με ενδιαφέρει αυτό. Για μένα οι σεξουαλικές σκηνές είναι περιεχόμενο. Σου λένε πολλά για τον άνθρωπο...» Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Flix για το «A Blast» του Σύλλα Τζουμέρκα εδώ.
«Love me» της Xάνε Μίρεν – Ανοιχτοί Ορίζοντες / Η Μαρία είναι ένα 20χρονο κορίτσι που προσπαθεί να βρει τον εαυτό της και την ισορροπία της στο σύγχρονο Οσλο. Μοιάζει με παιδί – τόσο εμφανισιακά με τη μινιόν φιγούρα και το γλυκό της πρόσωπο, όσο και στον τρόπο που αντιμετωπίζει τις σχέσεις της: πιέζει με καμώματα το σύντροφό της, φέρεται ανώριμα απέναντι στην περιστασιακή δουλειά της, δεν τολμά να κυνηγήσει το πραγματικό της όνειρο να γίνει χορεύτρια. Η ρίζα του κακού και η εξήγηση του τίτλου της ταινίας κρύβεται στον αποξενωμένο πατέρα της, τη φυσιογνωμία στη ζωή της που της έχει δημιουργήσει την ανασφάλεια ότι κανείς, ποτέ, δε θα την αγαπήσει. Κανείς, ποτέ, δε θα μείνει δίπλα της. Ο πατέρας της μπαίνει και βγαίνει στη ζωή της εγωιστικά, τυχοδιωκτικά, επισκεπτικά. Γοητευτικός αλλά αιώνιος έφηβος ο ίδιος, έχει καταφύγει στο Λονδίνο, κάνει εκδρομές στην Ευρώπη με τη μηχανή του, ξελογιάζει την κόρη του με υποσχέσεις που δεν κρατά ποτέ. Ετσι η Μαρία ζητιανεύει αγάπη. Και διώχνει όσους πραγματικά προσπαθούν να της τη δώσουν. Η ντοκιμαντερίστα Χάνε Μίρεν συνθέτει με άμεσο, οικείο σινεμά ένα πείραμα: η ταινία είναι η φιξιόν αναπαράσταση όσων πραγματικά συνέβησαν στις ζωές αυτών των τριών ανθρώπων (κόρης, πατέρα, εραστή), των οποίων έχουν αλλάξει απλώς τα ονόματα. Οι τρεις «ηθοποιοί» επανατοποθετούν τις σχέσεις τους μπροστά στο φακό, επαναλαμβάνουν τους διαλόγους, τους καυγάδες και τη μεταξύ τους κάθαρση, με τη Μίρεν να καταγράφει την «αλήθεια» τους όσο γίνεται πλησιέστερα στην πραγματικότητα. Αυτό και να μην το ξέρεις, το νιώθεις. Υπάρχει μία αίσθηση μη προβαρισμένης αμηχανίας, μη σκηνοθετημένης οικειότητας, μη ερμηνευμένης αγάπης. Το αποτέλεσμα καταλήγει σε μία μικρή, αλλά τρυφερή ταινία που ανοίγει όμως ένα σοβαρό διάλογο για τα όρια μεταξύ ντοκιμαντέρ και μυθοπλασίας. Π.Λ.
«Ο Γύπας» («Buzzard») του Τζόελ Ποτράικους - Ανοιχτοί Ορίζοντες / O Μάρτι Τζακιτάνσκι είναι υπάλληλος σε γραφείο υποθηκών. Η δουλειά του τού προκαλεί φοβερή πλήξη κι είναι αποφασισμένος να διεκδικήσει αυτά που πιστεύει πως δικαιούται. Στήνει κομπίνες κι απάτες για δέκα ψωροδολάρια, για τη φάση και μόνο. Σύντομα, ο Μάρτι καταστρώνει ένα σχέδιο για να κλέβει από την εταιρεία του επιταγές αποζημίωσης για γελοία ποσά, πιστεύοντας πως θα ξεγελάσει κάπως τις τράπεζες να τις εξαργυρώνουν. Αποκαλύπτει το σχέδιό του στον Ντέρεκ, το μοναδικό του φίλο από τη δουλειά, που έχει δει τον Μάρτι ν' αποτυχαίνει και στο παρελθόν. Καθώς οι υποψίες του εντείνονται, ο Μάρτι αναγκάζεται να κρυφτεί στο υπόγειο του Ντέρεκ για μια εβδομάδα, γεμάτος φόβο για τον έξω κόσμο. Η ανησυχία του καταλαγιάζει προσωρινά χάρη σε παράξενα ομαδικά παιχνίδια που οργανώνει στο υπόγειο, τελικά όμως υποτροπιάζει σε μια επικίνδυνη μορφή επιθετικότητας. Αφού ξεσπά στον Ντέρεκ, ο Μάρτι παίρνει το λεωφορείο για το Ντιτρόιτ, μια πόλη-θύμα της ίδιας εταιρικής καταπίεσης που τόσο τον τρομάζει. Η παράνοιά του αγγίζει την ψύχωση, καθώς ο Μάρτι μεταλλάσσεται σε κάποιον πρόθυμο να τιμωρήσει αυτούς που θεωρεί πως πίνουν το αίμα των άλλων. Ο Τζόελ Ποτράικους κλείνει την τριλογία των ζώων που ξεκίνησε με το μικρού μήκους «Κογιότ» και το μεγάλου μήκους «Πίθηκος» του 2012, βάζοντας στο κέντρο της νέας του ταινίας ένα «Γύπα», μιλώντας ταυτόχρονα για όσους θέλουν απεγνωσμένα και με κάθε τρόπο να φάνε το κουφάρι του nerd ήρωά του, αλλά και την αναπόφευκτη μεταμόρφωσή του σε ένα αρπακτικό που με συνοπτικές διαδικασίες θα αποφασίσει πως μερικές φορές - ακόμη κι αν στη ζωή δεν αξίζει τίποτα - αξίζει ωστόσο να περάσεις στην αντεπίθεση. Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix για τον «Γύπα». Μ.Κ.
«Ο Αμνός» του Κουτλούγ Αταμάν - Ματιές στα Βαλκάνια / Η πολιτική και, ταυτόχρονα, ακαταμάχητα feelgood ταινία αποδεικνύει το εύρος του σύγχρονου τουρκικού σινεμά και γοητεύει με το σκανταλιάρικο κέφι και το φεμινιστικό λόγο της. Τα μέλη μιας οικογένειας σ' ένα απομονωμένο χωριό στη στέπα της Ανατολίας αναζητούν τρόπους να εξασφαλίσουν ένα αρνάκι που τούς είναι ανέφικτο να αγοράσουν, για να το σφάξουν στην τελετή περιτομής του μικρού Μερτ. Μια γεμάτη χιούμορ, ανοιχτόκαρδη και τρυφερή, ανθρώπινη ταινία, μέσα σ’ ένα υποβαθμισμένο περιβάλλον από το οποίο δεν τραβά τα μάτια, αναδεικνύοντας τόσο τη μεγαλειώδη τουρκική φύση, όσο και την κατάφορη κοινωνική αδικία, τη γυναικεία ανισότητα και την παρωχημένη κοσμοθεωρία της σύγχρονης Τουρκίας. Διαβάστε ολόκληρη την κριτική για τον «Αμνό» του Κουτλούγ Αταμάν εδώ. Λ.Γ.
«Ως το Κόκκαλο» του Θοδωρή Κουτσαύτη - Ελληνικές Ταινίες, Κυρίως Πρόγραμμα / Η Λορέν, δημοσιογράφος στο Παρίσι, αναστατώνεται όταν μαθαίνει πως ο παιδικός της φίλος Τομ, ερευνητής σε μεγάλη φαρμακευτική εταιρεία, πέθανε από υπερβολική δόση μορφίνης. Με τη βοήθεια της Κεϊλί, της Εντίτ και της Εβελίν, ξεκινά έναν αγώνα για να ξετυλίξει την πλεκτάνη γύρω από το θάνατό του. Κυνηγημένη στους δρόμους του Παρισιού από αυτούς που δεν θέλουν να δουν τα μυστικά τους εκτεθειμένα, η Λορέν θα προσπαθήσει με κάθε τρόπο να αποκαταστήσει την αλήθεια. Δεν υπάρχει τίποτα μεμπτό στο ντεμπούτο του μόνιμου κάτοικου Παρισιού 22χρονου Θοδωρή Κουτσαύτη, εκτός από το γεγονός πως δεν υπάρχει μέσα του και τίποτα πραγματικά ενδιαφέρον. Ενα υποτυπώδες μυστήριο αναδεικνύεται μέσα από τη φυσικότητα της κινηματογράφησης και τις νατουραλιστικές ερμηνείες, το Παρίσι φωτογραφίζεται μεν γυμνό από φτιασίδια αλλά ανεκμετάλλευτο κινηματογραφικά και η διαδρομή μέχρι τη λύση του... μυστηρίου είναι απλώς λειτουργική. Με σωστή τεχνικά αλλά όχι και με σφραγίδα σκηνοθεσία, ερμηνείες που αγγίζουν στο μεγαλύτερο μέρος τους τον άστοχο ερασιτεχνισμό και χωρίς πραγματικό παλμό ούτε στις σχέσεις που αναπτύσσονται, ούτε στην αξιοποίηση ενός σχεδόν εξ ολοκλήρου γυναικείου καστ αλλά ούτε και στην ταύτιση του θεατή με οτιδήποτε βλέπει, το «Ως το Κόκκαλο» είναι μια πρωτόλεια do it yourself προσπάθεια που ακόμη και με το ελαφρυντικό του πραγματικά μηδενικού του προϋπολογισμού απέχει μακράν από το να φτάσει κάπου κοντά στο... κόκκαλο. Δείτε το τρέιλερ του «Ως το Κόκκαλο» του Θοδωρή Κουτσαύτη εδώ. Μ.Κ.
«Magical Girl» του Κάρλος Βερμούτ - Διεθνές Διαγωνιστικό / Ο πατέρας ενός 12χρονου κοριτσιού με λευχαιμία, πρώην δάσκαλος λογοτεχνίας αλλά εδώ κι 6 μήνες άνεργος, ξεπουλάει όλα του τα βιβλία για να κάνει την έκπληξη στην ετοιμοθάνατη κόρη του: να της αγοράσει ένα φόρεμα, ένα μοναδικό designer κομμάτι που φοράει το anime pop icon «Magical Girl». Μόνο που το φόρεμα κοστίζει 7.000 ευρώ και τα βιβλία στην Ισπανία της κρίσης πωλούνται με το κιλό για πενταροδεκάρες. Μία όμορφη γυναίκα, ψυχικά διαταραγμένη, έχει διασωθεί από ένα αδιευκρίνιστα σκοτεινό παρελθόν από τον πλούσιο σύζυγό της, έναν παγερό control freak που την κλειδώνει στη δυστυχισμένη, εξαρτημένη της πραγματικότητα. Ενας γέροντας δάσκαλος αποφυλακίζεται για ένα έγκλημα που έκανε 10 χρόνια πριν. Το μόνο που θέλει είναι να τον αφήσουν τα φαντάσματα του παρελθόντος ήσυχο για να φτιάχνει τα χιλιάδων κομμάτια παζλ του... Η πιο πολυσυζητημένη ισπανική ταινία της χρονιάς είναι κι αυτή ένα παζλ που μας ενώνει στα ποταπά μας ένστικτα, την κατάντια και το κάρμα μας. Ο Βερμούτ, εμπνευσμένος από ένα περίεργο μείγμα επιρροών (από Μπουνιουέλ και Σάουρα, μέχρι Ταραντίνο, Αλμοδόβαρ και... Γιώργο Λάνθιμο) κατασκευάζει άρτια μία εντελώς δική του υπογραφή. Διαβάστε ολόκληρη την κριτική για το «Magical Girl» του Κάρλος Βερμούτ εδώ. Π.Λ.
«Goodnight Mommy» των Βερόνικα Φραντς, Σεβερίν Φιάλα - Διεθνές Διαγωνιστικό / Η γυναίκα κι ο ανιψιός του Ούλριχ Ζάιντλ κάνουν μια ταινία που θυμίζει... Χάνεκε. Ισως έχει να κάνει με το ότι είναι τοποθετημένο σε ένα ειδυλλιακό τοπίο στην εξοχή της Αυστρίας, ή με το ότι έχει στο κέντρο του ένα ζευγάρι αγοριών που επιδίδονται σε μια σειρά από αυξανόμενα σκοτεινές πράξεις, όμως βλέποντας το φιλμ των Φραντς και Φιάλα, δεν μπορείς παρά να σκεφτείς εκείνη την ταινία του Χάνεκε, αφού η σκιά της πέφτει επιβλητική πάνω του. Διαβάστε ολόκληρη την κριτική για το «Goodnight Mommy» εδώ. Γ.Κ.
«Δυο Μέρες, Μια Νύχτα» των Ζαν-Πιερ και Λικ Νταρντέν - Ειδικές Προβολές / Μια ταινία τόσο θαρραλέα που το γεγονός πως κλειδώνει το θέμα οικονομική κρίση και διαθέτει μια συγκλονιστική ερμηνεία από τη Μαριόν Κοτιγιάρ είναι σχεδόν λεπτομέρειες. Οι αδελφοί Νταρντέν δημιουργούν ένα αριστούργημα - έξοδο κινδύνου από την οικονομική κρίση, παρακολουθώντας το Σαββατοκύριακο μιας γυναίκας που πρέπει να πείσει τους συναδέλφους της να ψηφίσουν κατά της απόλυσής της, χάνοντας το μπόνους που θα τους έδινε η εταιρεία τους. Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Flix για το «Δυο Μέρες, Μια Νύχτα» των αδελφών Νταρντέν εδώ. Μ.Κ.
«The Cut» του Φατίχ Ακίν - Ειδικές Προβολές / Ο Ναζαρέτ, ένας Αρμένιος σιδεράς από το Μαρντίν, μια πόλη της Τουρκίας στα σύνορα με τη Συρία, μαζί με την οικογένειά του, όπως όλοι οι Αρμένιοι της χώρας, πέφτουν το 1915 θύματα αυτού που θα ήταν στη συνέχεια μια αληθινή γενοκτονία. H πιο φιλόδοξη ταινία στη φιλμογραφία του Γερμανού σκηνοθέτη είναι αναμφίβολα αξιοπρόσεκτη, αλλά μόνο περιστασιακά αληθινά δυνατή και συγκινητική. Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Flix για το «The Cut» του Φατίχ Ακίν εδώ. Γ.Κ.
«Tales» της Ραχσάν Μπανί-Ετεμάντ - Ανοιχτοί Ορίζοντες / Το φιλμ της πρωτοπόρου, ως γυναίκας δημιουργού, Ραχσάν Μπανί-Ετεμάντ μοιάζει με κάτι που θα εμπνεόταν η Τατιάνα Στεφανίδου αν την καλούσαν σε διεθνές φεστιβάλ. Οι ιστορίες του «Tales» είναι τόσο τυποποιημένες και προβλέψιμες που μόνο ένας ιδιαίτερα ταλαντούχος σεναριογράφος και σκηνοθέτης θα μπορούσε να τους δώσει έναν ενδιαφέροντα αέρα. Αντίθετα, η Μπανί-Ετεμάντ σκηνοθετεί απόλυτα συμβατικά, ηθοποιούς που παίζουν σα να δίνουν σχολική, άντε σπουδαστική, παράσταση. Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Flix για το «Tales» της Ραχσάν Μπανί-Ετεμάντ εδώ.
Διαβάστε ακόμη:
- Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 2014: Ημέρα 1η, η Τελετή Εναρξης με το απουσιολόγιο στο χέρι
- Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 2014: Ημέρα 2η, από τον Νικολάι Κόστερ Βαλντάου του «Game of Thrones», στο «Magical Girl», την έκπληξη από την Ισπανία
Διαβάστε αναλυτικά το πρόγραμμα του 55ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης εδώ
