Οι «Μεταμορφώσεις» του Οβίδιου αποτελούν το magnum opus του Ρωμαίου ποιητή, μια απαρίθμηση όλων εκείνων των ελληνικών και ρωμαϊκών μύθων που εμπεριέχουν ένα στοιχείο μεταμόρφωσης. Μέσα σε δεκαπέντε βιβλία και 12.000 στίχους ο ποιητής φιλοδοξούσε να συνθέσει κάτι σαν μια ιστορία του κόσμου από την δημιουργία του έως την εποχή του. Κι αν στην εποχή του, το στοιχείο του μύθου, η πίστη στην γοητεία που ασκούσαν στους θεούς τα ανθρώπινα πάθη ήταν ακόμη ζωντανή κι έντονη, το φιλμ του Ονορέ, κάνει την μίξη του αρχέγονου με το σύγχρονο να μοιάζει οτιδήποτε άλλο από παράταιρη σε ένα φιλμ που κατοικεί σε ένα δικό του σαγηνευτικό χωροχρόνο.
Εναν κόσμο φασματικό που δεν αρνείται το τώρα, αφού ο Δίας απαγάγει την Ευρώπη όχι ως ταύρος με ως οδηγός μιας τεράστιας νταλίκας, ο Νάρκισσος τρέχει με το skateboard του και ο Τειρεσίας είναι διεμφυλικός γιατρός. Ομως το σύμπαν στο οποίο κινούνται οι ιστορίες του «Metamorphoses» οι οποίες ξετυλίγονται πάνω σε ένα τρίπτυχο συναντήσεων της νεαρής Ευρώπης πρώτα με τον Δία μετά με τον Βάκχο και τέλος με τον Ορφέα, στηρίζεται μόνο πάνω στην θέληση του θεατή να πιστέψει στην μαγεία αυτών των παλιών μύθων και να αποδεχτεί πως κάτι από την σκιά τους μπορεί να φτάνει έως το σήμερα.
Ο ίδιος ο Ονορέ μοιάζει να το πιστεύει με θέρμη και να το μεταδίδει μέσα από την τρυφερή, πανέμορφη ταινία του με έναν τρόπο που δεν σου αφήνει άλλο περιθώριο από το να το αποδεχθείς κι εσύ. Κι ακόμη κι αν η αφηγηματική γραμμή είναι εκ των πραγμάτων αποσπασματική σε ένα φιλμ που συνθέτει πολλές μικρές ιστορίες δεν παύεις να την ακολουθείς μέσα από μια σκηνοθεσία που είναι εξίσου ρευστή κι ανάλαφρη όσο και η φύση των ηρώων που σχεδόν όλοι μεταμορφώνονται και η αφήγηση των μύθων που αλλάζει ύφος και τόνο από την μια σκηνή στην άλλη.
Μπορεί το «νόημα» σε όλο αυτό το λυρικό κινηματογραφικό ποίημα να απουσιάζει, όμως το φιλμ του Ονορέ δεν στερείται ιδεών και σκέψεων για την ανάγκη του ανθρώπου ανεξαρτήτως εποχής να πιστέψει σε μύθους για την αδυναμία της ψυχής και του μυαλού, της ίδιας μας της φύσης να περιοριστεί σε μία μόνο φόρμα. Οπως και οι Θεοί κάποτε, έχει ακόμη την ανάγκη και την δύναμη να αλλάζει και να μεταμορφώνεται, να αρνείται τα κοινωνικά ή ηθικά στεγανά και να κυλά ελεύθερη πλάθοντας στην πορεία έναν καινούριο προσωπικό ή συλλογικό μύθο...
Διαβάστε ακόμη:
«Métamorphoses»: O Κριστόφ Ονορέ, ο Οβίδιος και οι μεταμορφώσεις του έρωτα
Διαβάστε αναλυτικά το πρόγραμμα του 55ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης εδώ
