Πριν από ακριβώς πέντε χρόνια, στις 14 Μαΐου 2015, έκανε την επίσημη πρεμιέρα του στο Φεστιβάλ Καννών - και σ' ολόκληρο τον κόσμο παράλληλα - το «Mad Max: Fury Road» του Τζορτζ Μίλερ. Η συνέχεια του «Mad Max» αναμένονταν έτσι κι αλλιώς με ενδιαφέρον, έστω κι ελαφρύ χτυποκάρδι, αλλά κανείς δεν είχε προετοιμάσει κοινό και κριτική για το ποπ (μέταλ;) αριστούργημα που επρόκειτο να δουν - δεν είχε, καν, προετοιμάσει τον Τζορτζ Μίλερ και τους συντελεστές για την αναγνώριση, τις υποψηφιότητες, τα 6 Οσκαρ που θα κέρδιζε η ταινία και για το πώς θα έπαιρνε τη θέση της στη λίστα με τα modern classics.
Δείτε ακόμη: Καμία καραντίνα σαν αυτή του Ρόμπερτ Πάτινσον
Πέντε χρόνια αργότερα, οι New York Times μιλούν με 20 βασικούς δημιουργούς και συνεργάτες της ταινίας, για να αποτυπώσουν ένα oral history, το οποίο, με τρόπο εξαιρετικά διασκεδαστικό κατόπιν εορτής, αποκαλύπτει ένα γύρισμα γεμάτο εντάσεις, πάθη, δυσκολίες επικοινωνίας, υπεράνθρωπες απαιτήσεις, φόβο, τσακωμούς, γενικώς κάθε είδους δυσκολίες, ένα βήμα πριν... το ξέσπασμα της βίας. Σημειώνουμε χαρακτηριστικά αποσπάσματα:
Σαρλίζ Θερόν: Οπως όλα τα πράγματα που έχουν αξία, φέρνει μαζί του σύνθετα συναισθήματα. Νιώθω ένα μείγμα ακραίας χαράς που τα καταφέραμε και μαζί μια μικρή τρύπα στο στομάχι. Υπάρχει σ' ένα επίπεδο το τραυματικό "το σώμα θυμάται" σε σχέση με τα γυρίσματα αυτής της ταινίας και δεν το έχω ξεπεράσει.
Ράιλι Κίο (Η Capable, από τις "συζύγους" του Ιμόρταν): Εκαναν κάτι θεότρελες, αντισυμβατικές οντισιόν στην Αυστραλία. Μας έβαζαν πολλές μαζί, πέντε με έξι κορίτσια, να κάνουμε οντισιόν χωρίς σκηνές της ταινίας αλλά με πολύ αυτοσχεδιασμό, ασκήσεις υποκριτικής. Δεν είχαμε ιδέα αν είχαμε επιλεγεί - από το δικό μου γκρουπ επέλεξαν μόνο εμένα.
Ζόι Κράβιτς (Η Toast, άλλη μια "σύζυγος" του Ιμόρταν): Οταν μου έκαναν το κάστινγκ, μ' έβαλαν σ' ένα δωμάτιο από το οποίο απαγορευόταν να βγω και κάθισα εκεί και διάβασα το σενάριο. Ηταν ένα από τα πιο αλλόκοτα σενάρια που έχω δει ποτέ, γιατί ήταν σαν ένα πολύ εκτενές κόμικ.
Τζον Σιλ (Διευθυντής Φωτογραφίας): Δεν καταλάβαινα τίποτε, οπότε εγκατέλειψα. Σκέφτηκα, βρίσκονται σε προπαραγωγή για 10 χρόνια, ας πάμε να κάνουμε την ταινία.
Ρόουζι Χάντινγκτον-Γουάιτλι (Η "σύζυγος" Splendid): Ζω με τον Τζέισον Στέιθαμ εδώ και 10 χρόνια και ποτέ δεν τον έχω δει να βιώνει κάτι τέτοιο. Θυμάμαι να του εξηγώ τι κάνουμε και να μου λέει, «Γουάου, αυτό είναι τόσο διαφορετικό απ' ό,τι έχω κάνει ποτέ στη δουλειά.»
Μπεν Σμιθ-Πίτερσεν (κασκαντέρ, στο γύρισμα γνώρισε και μετά παντρεύτηκε τη Ράιλι Κίο): Στις περισσότερες τέτοιες ταινίες προετοιμάζεσαι για κάθε σταντ - έχεις να κάνεις, ίσως, ένα την εβδομάδα. Αλλά σ' αυτήν την ταινία, ξεκινάς τη μέρα μ' ένα σταντ και μετά έχεις τουλάχιστον άλλο ένα. Είναι το όνειρο του κάθε κασκαντέρ.
Νίκολας Χολτ (Ο Nux, ένα από τα War Boys του Ιμόρταν): Θυμάμαι που πήγα μια απλή μέρα στο γύρισμα και, μόλις έφτασα, μ' έδεσαν κάτω από το άρμα μ' ένα χαλινάρι.
Ιβ Ενσλερ (Ο Τζορτζ Μίλερ απευθύνθηκε στη συγγραφέα των «Αιδοίων Μονολόγων», η οποία εκείνη την εποχή δούλευε με επιζήσασες έμφυλης βίας από το Κονγκό, για να βοηθήσει τις ηθοποιούς που ερμηνεύουν τις "συζύγους" να καταλάβουν τους ρόλους τους): Με εξέπληξε κι εμένα! Ο Τζορτζ μου έστελνε κομμάτια του σεναρίου για να του πω τη γνώμη μου κι αρχίσαμε ένα διάλογο για τις γυναίκες που θα ενσάρκωναν τις ερωτικές σκλάβες, πώς θα μάθαιναν τι σημαίνει ένα τέτοιο βίωμα. Τελικά, με κάλεσε στο γύρισμα στη Ναμίμπια όπου κάναμε εργαστήρια με τις ηθοποιούς και η συνεισφορά μου ήταν να βοηθήσω τις ηθοποιούς ν' αποκτήσουν τη σιγουριά που χρειάζονταν. Θεωρώ ότι αυτό που μου ζήτησε να κάνω ήταν, στ' αλήθεια, ριζοσπαστικό.
Σαρλίζ Θερόν (Η Φουριόζα): Αρχικά, η Φουριόζα περιγράφονταν ως μια αιθέρια ηρωίδα, με μακριά μαλλιά και αφρικανικά σύμβολα στο πρόσωπό της. Ακόμα ο ενδυματολόγος ήταν κάποιος άλλος, πριν έρθει η Τζένι Μπίβαν και τα κοστούμια μου θύμιζαν λίγο Μπαρμπαρέλα. Είχα ανησυχήσει. Ο Τζορτζ ήταν απίστευτος, με άκουσε με προσοχή. Τον πήρα και του λέεω, "δεν ξέρω πώς θα μπορούσε η Φουριόζα να μπαίνει στο μηχανοστάσιο μ' όλα αυτά τα μαλλιά. Νομίζω ότι πρέπει να ξυρίσουμε το κεφάλι μου και να την κάνουμε πιο ανδρόγυνη και προσγειωμένη. Με εμπιστεύτηκε τόσο πολύ που με συγκινεί. Μ' αυτή την έννοια, νιώθω ότι τον απογοήτευσα.
Σαρλίζ Θερόν: Το μεγαλύτερο στοιχείο που κατηύθυνε όλη την παραγωγή ήταν ο φόβος. Εγώ ήμουν απίστευτα τρομαγμένη, γιατί δεν είχα ξανακάνει κάτι τέτοιο. Νομίζω το μεγαλύτερο εμπόδιο ανάμεσα στον Τζορτζ κι εμένα ήταν ότι εκείνος είχε όλη την ταινία στο κεφάλι του κι εγώ προσπαθούσα απεγνωσμένα να την καταλάβω.
Ζόι Κράβιτς Προς το τέλος του γυρίσματος θέλαμε τόσο πολύ να γυρίσουμε σπίτια μας. Είχαν περάσει εννέα μήνες - κι όχι εννέα μήνες όπου βρίσκεσαι σε μια πόλη κι αράζεις στο τροχόσπιτό σου. Ηταν εννέα μήνες στο περιβάλλον που βλέπετε στην ταινία, γύρω-γύρω το τίποτα. Πραγματικά αρχίζεις να χάνεις λιγάκι τα λογικά σου.
Ζόι Κράβιτς Ο Τομ είχε στιγμές δυσφορίας, θυμού. Το ίδιο κι η Σαρλίζ, αλλά αισθάνομαι ότι εκείνος το εκτόνωσε περισσότερο στον Τζορτζ κι ήταν στενάχωρο να το βλέπεις. Από την άλλη πλευρά, δεν μπορείς και να τον κατηγορήσεις, γιατί από αυτούς τους ηθοποιούς ζητούνταν πολλά κι είχαν πολλά αναπάντητα ερωτήματα.
Σαρλίζ Θερόν Αναδρομικά, δεν είχα αρκετή ευαισθησία να καταλάβω πραγματικά πώς μπορεί να ένιωθε ο Τομ Χάρντι, αναγκασμένος να μπει στα παπούτσια του Μελ Γκίμπσον. Αυτό είναι τρομακτικό! Και νομίζω ότι, εξαιτίας του δικού μου φόβου, υψώναμε τοίχους για να προστατεύσουμε ο καθένας τον εαυτό του, αντί να πούμε, "Είναι τρομακτικό για σένα, είναι και για μένα, ας είμαστε καλοί ο ένας με τον άλλον". Μ' έναν αλλόκοτο τρόπο, συμπεριφερόμασταν σαν τους ήρωές μας: Ο μοναδικός στόχος ήταν η επιβίωση.
Τομ Χάρντι (Μαντ Μαξ): Κοιτάζοντας πίσω, καταλαβαίνω ότι σ' ένα μεγάλο βαθμό δυσκολευόμουν να τα βγάλω πέρα. Η πίεση και στους δυο μας ήταν, κατά στιγμές, δυσβάσταχτη. Αυτό που χρειαζόταν εκείνη ήταν έναν καλύτερο, ίσως πιο έμπειρο, συνεργάτη από εμένα. Αυτό δεν το ξεγελάς. Θα ήθελα να πιστεύω ότι τώρα που είμαι μεγαλύτερος κι ασχημότερος, θα μπορούσα να τα καταφέρω.
Σε συνέντευξή του στις Κάννες, ο Τομ Χάρντι ένιωσε την ανάγκη ν' απολογηθεί προς τον Τζορτζ Μίλερ: «Δεν θα υπήρχε περίπτωση να μας εξηγήσει ο Τζορτζ τι έβλεπε στην άμμο όσο βρισκόμασταν εκεί έξω. Ηξερα ότι είναι ιδιοφυής, αλλά όχι ακριβώς πόσο ιδιοφυής» Για εκείνη τη δήλωσή του, λέει σήμερα: «Καθώς καταστάλαξε μέσα μου η αλήθεια του επιτεύγματός του, μου φάνηκε ότι ήταν σωστό να το πω.»
Τζορτζ Μίλερ: Ενας νεότερος σκηνοθέτης, που τα έχει πάει πολύ καλά, μου τηλεφώνησε πριν την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του και μου είπε, «Εχεις καμιά συμβουλή;». Του είπα, «Θα έρθει η μέρα στο γύρισμα όπου θα νομίζεις ότι είσαι θεότρελος κι ότι αυτό που κάνεις δεν έχει κανένα νόημα. Μην σταματήσεις, συνέχισε.» Οταν τελείωσε την ταινία του, μου είπε, «Θυμάσαι τη συμβουλή σου; Εκείνο που δεν μου είπες, είναι πως αυτό θα συνέβαινε κάθε μέρα». Κι είναι αλήθεια.
Διαβάστε ολόκληρο το αφιέρωμα στα γυρίσματα του «Mad Max: Fury Road» στους New York Times εδώ.
